A Bridge too far

En dan ben je ineens weer in Nederland! Delfzijl, of all places.

Dat dit wat sneller is gegaan dan gepland heeft alles te maken met de spoorbrug in Alborg. Ons plan was om door de Limfjord via de Oostkust van Denemarken af te zakken naar het Kieler kanaal en dan door de Duitse Bocht richting Nederland…echter er lag een brug in de weg.
Nu doen die dingen dat wel vaker. Dan zit er een mannetje op die, afhankelijk van hoeveel slaag hij thuis van zijn vrouw krijgt, die brug direct of na een hele tijd open doet.

Dit keer dus niet. We kregen al geen antwoord op onze marifoon oproep vanuit de haven waar wij lagen naast de brug. Dan maar er naartoe varen…geen beweging…wel een paar mensen in oranje hesjes op de brug. Oproepen, toeteren, geen sjoege. Er heel dicht naar toe gevaren en zo’n hesje gevraagd wanneer de brug open ging…voorlopig niet…hij is kapot.

Het bleek dat na de laatste opening diezelfde ochtend hij niet meer goed gesloten was en ze hem met een trein hebben dichtgereden. Heel lang verhaal kort hebben we nog een dag in Alborg haven gewacht tot het verlossende woord kwam: hij gaat de komende dagen niet meer open. Vrij bizar, maar het is niet anders. De enige reële optie die overblijft is 100 mijl terugvaren naar Thyboron en via de beruchte Westkust van Denemarken naar het zuiden. Dat heeft als voordeel dat we dan Sylt kunnen aandoen…ook al zo’n plek waar we vaak niet geweest zijn.

Vorige week waren we nog in opperste staat van opwinding op weg naar Alborg omdat Ricardo en Erik Lamers daar een paar dagen op bezoek kwamen. Donderdagmiddag waren ze er en werd het erg gezellig! Alborg is een leuk stadje. ’s Avonds naar een lokale kroeg die “Meat” heette. Het feit dat de bedienende dames die tekst groot op hun voorgevel hadden staan leidde tot wat flauwe en dus zeer grappige bespiegelingen.

Helaas zat het weer niet erg mee dus we hebben de volgende dagen wat door de Limfjord naar een ander leuk plaatsje, Nibe, gevaren om op zaterdag weer terug te keren in Alborg. Erik ontsnapte nog net aan een zeemansgraf toen hij de aankomst in een jachthaven vergeleek met met je caravan op een camping aankomen…de boeg- en hekschroef zouden dan de “mover” zijn…ook hij kan te ver gaan…vrij snel zelfs. Zijn angst voor de manier waarop hij in dit blog zou komen maakte dat hij zich verder keurig heeft gedragen!

Zondagochtend afscheid genomen van de heren met het advies in de Porsche Boxster veel te vloeken, uit het raam te spugen en andere mannelijke zaken te doen…man op leeftijd en jonge knul samen in een Boxster…

Diezelfde dag hadden wij dus het spoorbrug debaakeltje en hebben we van de nood een deugd gemaakt door lekker lui de GP van Monza te kijken en kennis te maken met de huiszeehond van de haven die elke dag even op de steiger kwam liggen.
De volgende dag, na de brug-uitspraak, met schitterend weer naar Nykobing op het grootste eiland in de Limfjord: Mors.

Volgende dag naar Thyboron…die plaats waar Belinda van besloten had er nooit meer terug te komen… In Thyboron waait het altijd hard, zo ook nu. Dus nog wel even getwijfeld of we de volgende dag een beetje verantwoord de neus bakboord uit langs de kust konden keren…maar hey!, inmiddels zijn we ruwe zeebonken waar geen zee te hoog voor gaat!…toch…

Op weg naar Hvide Sande. Omdat havens langs deze kust zeer schaars zijn en door de ligging vaak te gevaarlijk om aan te lopen, is dit een echte vluchthaven. Je kan je weinig desolatere plaats voorstellen als je binnenvaart…zeker op een wat bewolkte, mistige dag. Echter, als je voorbij de grote visveiling en allerlei ander visindustrie loopt kom je in een opvallend toeristische plek. Eigenlijk niet zo vreemd: er is hier meer strand dan je je kan voorstellen, een mooie lagune en bijna altijd veel wind. Naast vis liefhebbers dus een enorme community van kiters, windsurfers en allerlei andere winderige types met interessant haar en bijbehorende garderobe.

De volgende dag een lange ruk naar List op Sylt, het noordelijkste Duitse waddeneiland. Mooie tocht door Horns Rev. Het haventje van List is erg leuk, maar niet geheel ingericht op Mr.Bean2 formaat. Uiteindelijk vastgeknoopt aan een veel te klein drijvend steigertje in de hoek van de haven. De volgende dag komt de havenmeester vertellen dat dat niet echt de bedoeling is…en we zijn nu in de Heimat…dus “orders always must be obeyed!”. We kunnen aan een veel te klein kopsteigertje vastmaken.

Sylt is nogal een schok na alle plaatsen waar we de afgelopen tijd geweest zijn. Het is erg mooi maar ook verschrikkelijk toeristisch en zeer mondain. Heel veel rijke Duitsers wonen hier volgens mij. Grote villa’s, Ferrari’s, Porsches etc…en heel veel foute mensen. We hebben vastgesteld dat de typische Sylter een man op leeftijd is met een korte rode Bretonse broek, sokken en een overhemd…in Nederland zo’n type dat het over “de vrinden” heeft. Kortom leuk voor 2 dagen…maar dan wil je heel erg terug naar echte mensen….wel heerlijk kreeft gegeten in Alte Gasthof…

Na Sylt is de route duidelijk: Helgoland aantikken voor de laatste plas belastingvrije diesel en dan kijken hoe we Nederland gaan aanlopen: binnendoor via Delfzijl, half binnendoor via Lauwersoog of buitenom via Vlieland en Ijsselmeer. Belinda heeft hier een sterke mening over: “we hebben de afgelopen week genoeg water (lees: open zee) gezien, we gaan lekker binnendoor trutten”. Op naar Delfzijl.

Maar als gezegd eerst nog ff Helgoland. Zo desolaat als dat 17 April op de heenweg was, zo overvol is het daar nu. De hele Sudhafen ligt vol met “pakchen” zoals de Duitsers het opstapelen van schepen noemen. Wel leuke sfeer met mooi weer. Wij kunnen gelukkig vastmaken aan een oud marine opleidingsschip.

’s Nachts is er een Zuidwest 6 opgestoken…altijd leuk als iedereen half bezopen en half vastgemaakt in pakchen is gaan slapen… De volgende dag krijgen we het, als we de neus tussen de eilanden vandaan steken dus nog even stevig voor de kiezen onder Helgoland. Mr.Bean2 wordt nog 1 keer lekker zout! Dagje varen richting Delfzijl…en wat ’s morgens zo ruig startte eindigt ’s avonds in serene rust met erg mooi weer.

Vandaag en morgen nog wat pruttelen en dan zijn we waarschijnlijk Dinsdag in Lemmer. Ik zeg bewust niet “thuis” want we hebben de afgelopen 5 maanden geleerd dat we thuis zijn. Weinig zo mooi als een zeegaand huis!

We hebben nog veel meer geleerd…ik ga als laatste blog van deze reis nog wel een epiloogje schrijven met voor de liefhebber wat statistieken en indrukken.

Cheers Andre