No shit!

Nietsvermoedend varen we afgelopen zondag Kristiansund binnen. Grote haven, maar niet echt een lekker plekje voor Mr.Bean2 beschikbaar. We knopen daarom aan een stuk uiteinde van een steiger vast dat eigenlijk te klein is. We liggen net als er een wat vermakelijk gekleed heerschap zich meldt met de mededeling dat we daar weg moeten…omdat een deel van een nog op te voeren show zich op dit deel van de steiger gaat afspelen en wij dan in de weg liggen. Of we even 2 uur wat kunnen gaan wyberen en dan kunnen we hier wel liggen. “Are you serious?” vraag ik. “Yes, the seagulls are doing a dance here”.

Ik leg de man uit dat ik niet van plan ben weg te gaan, maar als compromis biedt ik hem aan dat de zeemeeuwen dan wel op onze boot het dansje mogen doen voor het publiek dat zich inmiddels aan de overkant van de haven op de tribune begint te verzamelen. Het blijkt dat er een hele show is rond de liefde tussen het oude ferry-bootje (Syver) en een Roze VW-camperbusje (Beatrice). De man vindt het eigenlijk wel een leuk idee…ik begin me dan af te vragen wat ik op ons hals gehaald heb…

Even later zien we de show aan de overkant starten. Het is veel grootser aangepakt dan we hadden verwacht. Kwartiertje later komen een stuk of twaalf als zeemeeuw verklede tieners over de steiger aangerend. Keurig allemaal met rubber schoenen. Een deel gaat op de flybridge, een deel op het voordek en nog een paar in de gangboorden. Ze voeren daar een wat onbegrijpelijke geografie uit. Dat herhaalt zich een half uur later nog een keer met een kleiner groepje dameszeemeeuwen.

Zij vinden het minimaal net zo leuk als wij blijkt wel…en het mooiste is dat ik eindelijk een keer onze boot vol meeuwen heb gehad zonder dat ze haar helemaal onder scheiten!

Maar ff terug naar Alesund. Een geweldig mooi stadje. Dat heeft een wat minder geweldige oorzaak. In 1904 is het hele spul afgefikt. Dat heeft onder andere geleid tot een wet in Noorwegen dat in de binnensteden niet meer in hout gebouwd mag worden. Maar elk nadeel heb z’n voordeel zei een groot man ooit. Dit waren de hoogtij dagen van de Jugendstil en Art Nouveau. De hele stad is dus in een jaar of 4 herbouwd in deze stijl. Erg fraai!

In Alesund woont Erika op een Selene 49. Zij is de agente voor Selene in Noorwegen. Toevallig was ze die dag op pad geweest met de boot en een groep medewerkers van haar bedrijf. Bij terugkomst kwam ze langszij bij ons. Leuk plaatje en een erg gezellige avond.

Ook kwamen we hier de boten van de Ocean Cruising Club (OCC) weer tegen. Dit is een wereldwijde club van mensen die lange (oceaan)reizen maken met hun boot en dat graag als kudde doen. We waren ze eerder in Bergen tegengekomen, waar hun reis naar de Lofoten startte. Het zijn allemaal zeilboten op 1 enorme Nordhavn 68 na, die er als een soort moederkloek vooruit vaart. Alle havens zijn vooraf gereserveerd voor deze club. Ik hoop dus dat we daar niet al teveel last van gaan hebben.

Toen kwam Ona. Waarschijnlijk het kleinste eilandje waar we terecht gaan komen. Het ligt ver in zee als 1 van de buitenste eilanden. Het is bekend bij zeevarenden door Ona Fyr, de vuurtoren. Hier wonen nog 20 permanente bewoners…in een schitterende omgeving. We vulden met Mr.Bean2 zo’n beetje de Gjestehamn (Gasthaven). Verder nog een aantal vissers die hier hun boot en huisje hebben. Aan de haven een Kiosk en een…Breiwinkel…I kid you not! En sterker nog toen wij er binnenliepen kon je er bijna niet in omdat de Alesundse breiclub een uitje naar Ona had…of zoiets. Er was zelfs een breiclub georganiseerd in het Ona kommune gebouw…rollators voor de deur.

Het meest lachwekkende was het verkeersbord met maximaal 40 (er is 1 weg van ca. 2 km) en “overstekende kinderen”.

Van Ona naar Kristiansund…en jawel, de haven ligt al redelijk vol met de OCC groep. Omdat die de episode met de zeemeeuwen erg kunnen waarderen zitten we even later aan de ruime borrel op 1 van de OCC boten. Veel mooie verhalen van mensen die nog wel eens wat zien en meemaken. Zo heb ik me verbaasd over het echtpaar dat een klein klassiek zeilbootje had overgezeild van Nova Scotia (Canada) naar Schotland…dat is 31 dagen op de Noordelijke Atlantic…er zijn nog geen weerberichten die zo’n periode een beetje dekken. Of de eerder genoemde Nordhavn die via de Labrador/Groenland/Ijsland route deze kant op was gekomen…dan kan het spul er in de haven imposant uitzien, daar stel je niet zoveel voor.

In Kristiansund voor het eerst klipvis gegeten. Klipvis is gedroogde kabeljauw dat stevig is gezouten ter conservering. Om het te eten wordt het weer vochtig gemaakt. Klinkt omslachtig maar vond het erg lekker. Dit in tegenstelling tot de droge stukken stokvis (ook gedroogd maar dan niet gezouten) die als een soort van snack worden verkocht. Keihard redelijk smakeloos spul dat naar vis stinkt.

Boroysund waar we hierna verzeild raken blijkt een heel klein nederzettinkje op het eiland Hitra met een jachthaventje. Ziet er leuk uit, maar verder weinig te doen.

Afgezien dan van het feit dat ze nogal een sterke mening hebben over Kajakkers…en een plat Haags accent…

Dat verwacht je niet in zo’n chique dorpje. Mr.Bean2 werd ook niet verwacht getuige de oudere dame die helemaal uit het dorpje naar onze boot kwam lopen “omdat ze zo’n mooie grote boot had zien binnenlopen”…dat is nog eens een compliment!

De trip naar Setervagen begon met bijna windstil weer. Tussen de eilanden vaar je dan in een geweldige, soort van impressionistische wereld. Het is heel moeilijk dit op foto’s te vangen. Belinda heeft nog een poging gedaan om de “zwevende eilanden” vast te leggen. Dit is het effect dat bij een spiegelende zee in de zon de objecten op de horizon erboven lijken te zweven…het is een beetje gelukt.

…en wat verschijnt er dan ineens in de dooie-hoek-spiegel: de koninklijke familie van Noorwegen op de Norge, het koninklijke jacht. Erg fraai klassiek schip dat op het AIS systeem verschijnt als “military vessel” met als bestemming Tromso. Ik kan Rutte geruststellen dat je dit bootje niet kan onderhouden voor die paar knaken die jaarlijks in de Groene Draak worden gestoken.

Setervagen is nogal…uuuhh…desolaat, zoals Belinda het noemde. Dit stuk kust tussen Kristiansund en Rorvik staat bekend als een minder interessant stukje Noorwegen . Het heeft zeker zijn eigen charme…maar dan als een “the Good, the Bad and the Ugly” dorpje…je hoort bijna de muziek van Ennio Morricone als je de haven binnenvaart. Dit wordt nog versterkt doordat de complete populatie rond de haven bestaat uit bonkige vissers die niet al te spraakzaam…en knap…en geschoren…en welriekend…en goed gekleed…en…you get the picture, zijn.

Gelukkig waren er wat leuke vogeltjes (ik ken het model niet) die ons achter de boot vermaakten met elkaar met veel lawaai van een drijvend “eiland” jagen en veel visjes eten.

Tijdens de trip die windstil begon is het stevig gaan waaien. En aangezien de wind al weken in de Noordhoek zit (Poolwind) wordt het er daardoor niet warmer op. Wel mooie heldere droge lucht met een zonnetje.

Nu zijn we in Rorvik, een wat grotere provincieplaats. Dit wordt om meerdere redenen een soort van breekpunt.

• Boven Rorvik tot aan Bodo is volgens veel Noren het mooiste stuk kust van Noorwegen;
• Hier komen we in “trollenland”. Veel mythen en sagen met de vreemd gevormde bergen als hoofdrolspelers;
• Veel hoogtepunten als de zwartijsgletsjer die tot aan zee reikt;
• Het weer lijkt te gaan veranderen. Het hardnekkige hogedruksysteem boven Ijsland is aan het verzwakken. Dat heeft ons veel mooi, zonnig maar ook koud en winderig weer gegeven…kijken wat daarvoor terugkomt?
• We komen ook in kabeljauwland. Hier gaan we dus serieuze pogingen tot vissen ondernemen!

…en we gaan de poolcirkel passeren…donker wordt het voorlopig dus niet meer.

Over al deze zaken volgende week meer.

Cheers, Andre