Zoals vorige week beloofd is deze week de zwarte kant van de bootelarij aan de beurt. Waar je met een zeilboot meestal kan terugvallen op de lappen is het bij een motorboot wel prettig als de motor(en) het een beetje blijft doen. En je weet 1 ding zeker met mechanische zaken…het gaat een keer kapot. De kunst is dat te laten gebeuren als je het niet nodig hebt.
Dover we have a problem!
2011 was voor ons het jaar dat we veel problemen voor onze kiezen kregen. Het was ook het jaar dat we een zeer ambitieus plan hadden: in 6 weken Groot-Brittannië rondvaren…om maar gelijk bij het eind te beginnen, dat is niet gelukt.
Juli 2011. We zijn met de Warp11 van Lemmer naar Scheveningen gevaren. Laura woonde daar toen, dus ’s avonds leuk met z’n 3en gegeten aan de haven. De volgende dag een stevig stuk voor de boeg van Scheveningen naar Dover. Om het tij mee te hebben (dat is uitmikken dat eb en vloed ervoor zorgen dat het water dezelfde kant op beweegt als de richting die je vaart) moeten we de volgende dag om 7 uur vertrekken. Ik had de havenmeester al gevraagd of we zo vroeg bij de bunkerboot diesel kunnen tanken. “Geen probleem, die is er al om 6 uur”. De volgende dag om 7 uur bij de bunkerboot…niemand. Even bellen dan maar. Het blijkt dat de man er misschien wel om 9 uur kan zijn…daar gaan we niet op wachten. Tanks halfvol…dat zou moeten kunnen… We gaan ervoor.
Na een mooie tocht op snelheid zie ik, met nog zo’n 10 mijl te gaan, dat de naald van de brandstofmeter zich ten ruste heeft gelegd in de hoek en niet meer beweegt. Ik zeg tegen Belinda: “We varen nu op de dampen”. Zij denkt dat ik leuk probeer te zijn. Met de white cliffs of Dover en de haven in zicht, op 2 mijl voor de haveningang gaan beide motoren tegelijk langzaam uit…
Als je dan toch ergens moet stilvallen met de boot is voor de haveningang van Dover niet bepaald de handigste plek. Grote ferries en Seacats varen af en aan. Daarbij is de zee hier meestal “confused” zoals de Engelsen zeggen…en had ik die white cliffs al genoemd?
Het voordeel is dat ze er in Dover op ingericht zijn om allerlei amateurs (zoals wij) binnen te slepen. Elke dag wel een paar “plezierjachten” met rommel in de schroef, mast overboord, motorpech, troep in de diesel…you name it. Zonder diesel stilvallen is daarvan wel de meest gênante…wat ben je dan een eikel (acorn)!
10 dagen vakantie in Lymington
Op diezelfde reis een paar dagen later slaat veel groter noodlot toe. We zijn ’s morgens met schitterend weer vertrokken uit Cowes (Isle of Wight) op weg naar Weymouth. We hebben de vaart er goed in als we in de buurt komen van de Needles.
De Needles is een beroemd setje, door erosie gevormde, losstaande krijtrotsen die de westpunt van Wight vormen. Door de open ligging op het westen in combinatie met een enorme eb en vloed stroom, is het hier bijna altijd turbulent…behalve deze keer. Het was windstil en zonnig. Een uitgelezen moment om wat mooie foto’s te maken.
Ik trok de rode hendels terug…een paar seconden later ging het temperatuur alarm. De temp meter van de bakboord motor stond helemaal aan het einde van de schaal. Ik zette deze motor onmiddellijk uit. Heel voorzichtig opende ik een motorluik (bij een potentiele brand wil je niet een volle lading zuurstof toevoegen). Veel rook en de mooie gele bakboord Caterpillar V8 was deels zwartgeblakerd…
Lang verhaal kort was er iets in de koelwaterinlaat gekomen en was uiteindelijk een slangenklem geknapt van het interne koelcircuit waardoor de koelvloeistof uit het blok was gelopen. De alarmsensor zit bovenin de motor en had daardoor in het luchtledige staan sensorren. Waarschijnlijk is door het afremmen van de boot er wat vloeistof omhoog gekomen en heeft het alarm getriggerd…veel te laat.
We zijn op 1 motor naar de dichtstbijzijnde haven op het vaste land (Lymington) gevaren. Dat een ongeluk nooit alleen komt bleek toen we wilden aanleggen. Een snelle boot is op lage snelheden moeilijk manoeuvreerbaar door de kleine roertjes. Je manoeuvreert in een haven meestal met de 2 motoren, niet met het stuur. Met 1 motor is het dus een vrij onhandelbare ding, zeker omdat de Warp11 niet beschikt over een boegschroef.
Toen we de box in wilden varen ging de nog draaiende motor niet meer in zijn achteruit… Met een sprintje het luik in en daar bleek een lullig schroefje uit de aansluiting van de kabel op de schakelhevel te zijn gevallen…het moet niet gekker worden. Gelukkig een klein probleempje…maar had grote gevolgen kunnen hebben…
Na onderzoek had ik snel door wat er gebeurd was. Koelkanaal weer vrijgemaakt, nieuwe slangenklem gemonteerd en water in het koelsysteem. Dan de motor starten. Tot mijn grote verbazing liep deze meteen goed! Echter was het koelwaterpeil wel wat gezakt…even bijvullen…dit herhaalde zich 3x. Wat langer uit laten staan en opnieuw geprobeerd te starten…met als resultaat een harde tik en verder niets. Waterslag heet dat. Het bleek dat de watergekoelde uitlaatspruitstukken door de hitte waren gescheurd waardoor er langzaam water uit de uitlaat in de cylinders liep.
Dit valt niet meer in de doe-het-zelf categorie…en natuurlijk is het zaterdag. Uiteindelijk hadden we dinsdag een monteur van Caterpillar in Engeland aan boord. Lang verhaal kort duurde het toen nog bijna een week voordat alles ge(de)monteerd was, nieuwe onderdelen er waren, getest etc.
Gelukkig is Lymington geen vervelende plek en hebben we daar het ambitieuze vaarplan laten vallen en er een lange week vakantie in Wight en omgeving van gemaakt…eigenlijk erg leuk, zie de plaatjes aan het eind van deze episode. Zoals eerder gezegd: het gaat niet om waar je zo nodig naartoe moet, maar om waar je bent en flexibiliteit om je aan de omstandigheden aan te passen. Dat geldt op een boot altijd…en in dit soort extremere gevallen helemaal.
Volgende week nog een paar zwartere bladzijden uit de nautische historie van de Huizinkjes.
Cheers, Andre
