Travels of Motor Yacht Mr.Bean2

Deze keer weer een paar mooie encounters of the nautical kind

Zo’n boot moeten wij ook hebben pa!

Zomer 2008. We zijn met schitterend windstil weer vanuit Amsterdam naar Lowestoft overgestoken. Dat betekent de Sixhaven uitwurmen het Noordzeekanaal afsukkelen (daar mag je niet snel), door de sluizen bij Ijmuiden en dan de rode hendels naar voren drukken…4 uur later, om ca 17:00 uur, knopen we vast.

We liggen langszij bij een Nederlandse zeilboot. Een mooie Malo 43. Op de Malo zitten een aantal mannen, naar later blijkt een vader en zoon en wat vrienden. We raken aan de praat en het blijkt dat wat wij schitterend weer vinden, er bij hun voor gezorgd heeft dat ze meer dan 24 uur bezig zijn geweest met de overtocht.

De vader vraagt dan ook aan mij wanneer wij uit Ijmuiden zijn vertrokken. “om 1 uur” zeg ik. “Oh om 1 uur vannacht” zegt Pa. “Nee, om 1 uur vanmiddag” zeg ik. “Na de lunch” voeg ik nog toe. Onbewust waarschijnlijk om de situatie nog surrealistischer te maken voor de man. Pa kijkt mij vol ongeloof aan. Zoonlief is er inmiddels bij komen staan. “Zo’n boot moeten wij ook hebben Pa” zegt hij. “Wat voor ons het IJsselmeer is, is voor jullie de Noordzee” concludeert Pa.

Met goed weer klopt dat wel zo’n beetje…echter als ik uitleg dat de Warp deze oversteek zo’n 350 liter diesel heeft verorberd…en niet eens een boertje doet, trekt Pa weer wat bij. Zij zijn immers praktisch gratis aan de overkant…dat is ook wat waard!

Miss Marple and the beast

Op dezelfde reis hebben we bedacht vanuit Lowestoft het achterland in te varen: the Norfolk broads. Het voordeel van een motorboot is dat dat kan omdat je niet de hoogte- en dieptebeperkingen van een zeilboot hebt.

We varen door de dump die de haven van Lowestoft heet. Overigens kom je in deze verzamelde en veelal rottende nautische historie af en toe pareltjes tegen zoals een volledig gerestaureerde MTB uit WW2.

Vervolgens moet je dan door een sluisje van het havengebied naar de Broads. De Warp past net in het sluisje.

Eenmaal door het sluisje kom je in een totaal ander wereld. The Norfolk Broads blijkt een soort Biesbosch met allerlei uiterst truttige “Miss Marple” dorpjes waar ze net de jaarwisseling naar 1951 hebben gevierd. Hier varen op de kanaaltjes en beekjes kleine open bootjes, de typisch Engelse kanaalboten en wat rivierkruisers…laten we zeggen dat de Warp een beetje uit de toon valt…

Vol ontzetting worden we dan ook bekeken door het bejaarde high tea publiek op de oevers. Als ze erachter komen dat we uit Nederland komen – “really! you crossed the North sea?!” – vinden ze het toch wel heel interessant. ’s Avonds worden we dan ook uitgenodigd op een ander bootje en dronken gevoerd.

All in the best of taste…of course!

Is that a Mangusta?

Een paar dagen later gaan we naar Southwold. Een erg leuk plaatsje ten zuiden van Lowestoft. Inmiddels is het weer wat ruiger geworden. De Engelse Oostkust is berucht vanwege de continue verplaatsende “shingle banks” (grind banken, net onder water). Met name bij de ingangen van de riviertjes is dat een reden erg goed op te letten.

Een paar mijl voor Southwold komen we in F5 een heel klein zeilbootje tegen met 4 oudere mannen erin en een buitenboord motortje. Ik vaar er wat dichter langs om te zien of ze in moeilijkheden zijn. Niks aan de hand, opgestoken duimen, ze zijn wel erg nat van het overkomende water.

Even later hebben we het zelf druk zat om de river Blyth in te varen over de banken met een vloedstroom van zeker 5 knopen. Door de aanwijzingen uit de pilot op te volgen gaat het allemaal goed…ondanks wat bilnaadbevochtigende momenten als de dieptemeter in een error schiet (door het turbulente ondiepe water).

SANYO DIGITAL CAMERA

SANYO DIGITAL CAMERA

Eenmaal op de rivier ben je er nog niet. Southwold is een echt vissershaventje. Elke visser heeft zijn eigen steigertje met schuurtje erbij. Jachten liggen aan een steigertje tegenover de beroemde lokale pub. Met de enorme stroomsnelheden van de rivier gebeuren hier veel ongelukken bij aanleggen en wegvaren. Elke nieuwe aankomst wordt dan ook direct begeleid door de havenmeester en hulp. Aanleggen op stroom doe je tegen de stroom in. Dat klinkt logisch…maar je moet ze de kost geven die gewoon met de stroom mee willen gaan aanleggen…en dan zwaar doorschieten. Natuurlijk vaart de Warp keurig langs de steiger, keert om en ligt in 1x goed vast. Prima teamwork met Belinda!

De havenmeester is duidelijk onder de indruk…dat ligt ook een beetje aan het type boot. Ze zijn gewend dat mensen op dit soort G&T-palaces niet kunnen varen. De hulp is zo mogelijk nog meer onder de indruk…maar dan van Warp11: “is that a Mangusta?”. Hij had me geen mooier compliment kunnen geven. In de afdeling snelle grote motorboten is een Mangusta de top. Meestal meer dan 100 voet en liggend in Monaco.

…en raadt eens wie er een uurtje later binnenkomen: het zeilbootje met de oude mannen. Totaal verzopen en op een zeiltje…want de petrol van de bb-motor was op. Eerst maar even aan de tea. Engelsen lossen namelijk elk probleem op met tea “let’s put the kettle on”. Dan op zoek naar petrol, maar dat hebben ze hier niet. Ik verkoop ze onze voorraad van de Warpjet (bijboot), daar zijn ze heel blij mee. Dus vervolgens naar de pub. Het blijkt dat het 4 broers zijn die er een traditie (yep, this is England) van hebben gemaakt om dit reisje elk jaar te doen. Dat doen ze al meer dan 20 jaar en zijn van plan door te gaan tot er 1 dood gaat. Gezien het bootje, de leeftijd en de mate van voorbereiding van de heren, is de kans groot dat ze alle 4 tegelijk een keer het zeemansgraf vinden…heeft wel iets moois…

Making an entrance!

Southwold is zo leuk dat we er een paar dagen blijven. Bij de havenmeester kan ik niet meer stuk omdat ik af en toe help met het opvangen van new arrivals. Op onze laatste dag komt hij naar me toe. Hij is op de marifoon opgeroepen door een schip dat binnenkomt maar vertrouwt het niet…en terecht. Half uurtje later komt er een oud binnenscheepje met een soort van glazen broeikas en 2x Koos Koets erop binnenvaren. Ze lijken geen enkel benul te hebben van de stroming en proberen naar de steiger te draaien. Het geschreeuw van de havenmeester en ondergetekende komt niet aan.

Als de bak overdwars komt is er geen houden meer aan en crashen ze in een houten open boot die volledig versplinterd. Op dat moment kunnen we een touw vastkrijgen en ervoor zorgen dat ze niet nog meer schade maken. De Koetsjes hebben of een stevige borrel op, of niet alleen tabak in de sigaretten. De havenmeester laat ze op een zeer on-Britse manier weten wat hij van ze denkt en belt de politie, die er snel bij zijn.

Wanneer wij de volgende ochtend vertrekken wil de havenmeester van geen betaling weten. Mooi gebaar!

Volgende week duiken we wat dieper in de historie met onze eerste bootvakanties als gezin met “de boot van Pa en Ma”.

Cheers, Andre

Deze episode gaan we in op het meest masochistische moment van het bootbezit: de aankoop.

“Een boot is fantastisch…als hij van een ander is” is absoluut waar. Toch zijn er nog steeds sukkels die er een kopen. Er zijn zelfs zware recidivisten, zoals wij, die dit bij herhaling doen. Tevergeefs in therapie geweest, dus dan maar genieten van het moment.

Welke boot?

2002, We hebben besloten de Pegasus in te ruilen voor een groter formaat sportkruiser. Waarom dat “sport” kruiser heet is vrij onduidelijk. Het heeft weinig met sport te maken en heel veel met het verbranden van grote hoeveelheden brandstof om een onverantwoorde snelheid te genereren. Beetje zoiets als een “sport” wagen.

We zoeken een boot van minimaal 13 meter, 3 hutten voorzien van alle gemakken voor een verblijf van een maand. We willen een “1 deks” boot, geen flybridge. In deze maat is dat extra dekje te klein en laag en beperkt het, door de extra hoogte, de binnenlandse mogelijkheden. Dat klinkt allemaal erg rationeel…maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Ze moet vooral erg mooi en cool zijn!

Ik heb een verlanglijstje met merken als Sea Ray (de oude liefde), Pershing en diverse kleinere italiaanse merken (erg cool…maar Italiaans  form over function), Sunseeker (ook nog wel cool), Fairline/Princess (goed maar beetje saai),…

We hebben er veel gezien waarbij geleidelijk een aantal merken afvallen. Zo bouwen de Engelsen (Sunseeker, Fairline, Princess) veel teveel ellende in de kuip waardoor dat geen lekkere open ruimte meer is. De Amerikanen (Sea Ray) hebben als groot voordeel dat ze lekker groot zijn. Een Engelse 45 voet is krap aan 45 voet een Amerikaan is dan veelal zo’n 50 voet. Ze zijn ook breder doordat ze wat minder op vaareigenschappen en meer op ruimte zijn gebouwd. Dat is met ons doel ook gelijk een nadeel en ze zijn van binnen minder fraai en hebben relatief weinig hutten.

Wij zoeken een gebruikte boot. Dat heeft natuurlijk met het budget te maken. Een nieuwe is voor ons bij lange na niet betaalbaar. Het heeft echter ook te maken met de gigantische afschrijving in de eerste paar jaar op een nieuw schip, zeker dit type. Dat bedraagt al snel een paar ton en is dus snel verdiend.

Daarbij kan het zelfs zo zijn dat een schip van een paar jaar oud beter is dan een nieuwe. Dat heeft met het amateuristische/ambachtelijke niveau van botenbouw te maken. Maak nooit de fout dit te vergelijken met bijvoorbeeld auto’s…die zijn oneindig veel verder ontwikkeld. Een nieuw schip heeft vaak veel kinderziektes.

Geen koffiezakjes in de toilet

We bezoeken een gebruikte (sport)boten dealer in Amsterdam. Die heeft een aantal SeaRay’s tussen de 40 en 50 voet in de aanbieding. Er ligt een  fraaie 50 voeter (Sundancer 500) van zo’n 17 meter. Deze lijkt wel nieuw. Wij gaan erop kijken en langzaam begint het door te dringen wat voor boot dit is geweest…en waarom hij zo netjes is…

Om te beginnen vallen alle camera’s op die de kuip in de gaten houden. We hebben het over 2002, dus dat was nog lang niet zo gewoon als nu. Vervolgens zien we dat de normale schuifdeur naar de salon is vervangen door wat een massief RVS (kogelvrij?) exemplaar lijkt. Eenmaal binnen wordt het snel duidelijk. In de gigantische salon is centraal een bar met aan weerszijden grote porseleinen panterbeelden. Overal staat keurig glaswerk opgestapeld…deze boot heeft duidelijk nooit gevaren …of alleen heel langzaam op de Nieuwe Meer met mooi weer.

De rest van de salon wordt verder gedomineerd door grote ligbanken en veel porseleinen beeldjes en vazen. De slaap- en badkamers zijn nog interessanter met de onvermijdelijke panterprints, camera’s, overal telefoons en bijzondere instructieteksten. Zo staat op de toilet dat je er geen “koffiezakjes” in mag gooien…dat heet dus koffiezakjes…

De motorruimte is smetteloos. Ook hier camera’s en een telefoon. De Detroits hebben het niet zwaar gehad, in een paar jaar slechts een paar uur gelopen. Het was geen verrassing te ontdekken dat deze boot van een onderwereldfiguur was geweest die hem als bordeel gebruikte…en naar later bleek als set voor het opnemen van “natuurfilms”.

The Italian connection

Nu was de vraagprijs van de pimpboat behoorlijk hoog en vereiste het behoorlijk wat gewenning te weten dat je slaapt op het bed waar “Candy does the Nieuwe Meer” etc. is opgenomen…we kijken nog ff verder. Dezelfde dealer zegt nog een wat oudere SR500 in een loods in Beverwijk te hebben liggen. We rijden met hem mee naar een havenloods en komen in de volgende surrealistische wereld terecht.

Hier staat de betreffende boot…letterlijk aan de ketting. “Ja, was een klein dingetje met de bank. Maar dat is zo opgelost”. Het is ook duidelijk dat de laatste eigenaar het niet meer kon betalen en hem in zo slecht mogelijke staat aan de bank wilde overdragen. Het doet gewoon pijn om het schip te zien…totaal geruïneerd.

Naast de boot staat in deze loods een enorme machine die kattenvoerblikjes labelled. Die blanco blikjes komen van een schip en worden, afhankelijk van het weer, tijd en beschikbaarheid van labels voorzien van kittekat, whiskas en andere gerenommeerde merken. Ziet er allemaal erg betrouwbaar uit.

Op dat moment ben ik wel een beetje klaar met de verkoper en loop een loods ernaast in waar een aantal boten staan in onze zoek categorie. Dit blijkt een bedrijf te zijn dat schepen over de weg transporteert van en naar de Middellandse zee. Achter in de hoek staat een schip dat direct mijn aandacht trekt en net is binnengekomen. “Kijk dat is een beauty” zeg ik tegen Belinda. Die moet nog even wennen aan de erg Italiaanse wit met pijn-in-je-hoofd groen kleurcombinatie. Het blijkt een Giorgi 46 te zijn.

We gaan er even in kijken. Een grote puinhoop! Het schip komt net van transport en de kussens liggen er niet in, de vloerbedekking is vuil, de apparatuur ligt er nog uit etc. Belinda is er direct klaar mee. Vrouwen kijken daar niet doorheen. Het interieur is heel belangrijk…blijkt.

Een maand later zijn we bij een andere dealer, Lengers, toen nog in Nigtevecht. Ik ken de mensen hier een beetje en wordt gewezen op een boot die “precies is wat we zoeken”. We lopen met de verkoper over de steiger naar een mooi wit met donkerblauw schip dat daar ligt te glimmen. Ik zie direct dat het een Giorgi 46 is. Belinda is helemaal weg van de boot, van binnen en van buiten. Na de bezichtiging vertel ik haar dat het dezelfde boot is als die gekke groene in die loods in Beverwijk. Ze weigert me te geloven (komt vaker voor).

Omdat voor de boot bij Lengers de hoofdprijs wordt gevraagd en hij al zo goed als verkocht is, rij ik met Belinda naar Beverwijk. Daar staat de groene versie inmiddels verkoopklaar te glimmen. Nog steeds is hij binnen niet Belinda’s smaak…erg Italiaans…strak glimmend witgelakte panelen, wit leer, groene kussens. Ik vind het wel cool, maar knus-warm is anders. De vraagprijs is zeer aantrekkelijk. Dus dit is hem uiteindelijk geworden!

Jan des Bouvrie eat your heart out!

Door de jaren heen hebben we hem wat aangepast aan de smaak. Zo is de romp zwart gespoten en binnen is meer hout verwerkt in combinatie met nieuwe bekleding. Het is echt onze boot geworden waar we heel veel plezier aan hebben beleeft…en inmiddels staat hij weer, maar nu in topstaat, te koop

http://www.botentekoop.nl/sportcruisers/giorgi-46-open-1991/1675952

Volgende week het verhaal over de aankoop van Mr.Bean2.

Cheers, Andre

Deze week nog een smeuïg verhaal uit de nautische historie van de Huizinkjes over wat er zoal mis kan gaan.

De Pot is leeg!

Zomer 2000. We zijn met de Pegasus binnendoor naar Parijs gevaren en vanaf daar via de Seine en de Normandische kust in St.Vaast-la-Hogue terecht gekomen. Een plaatsje dat inmiddels tot onze favorieten behoort aan het Engels Kanaal. Mocht je er ooit verzeild (of vermotord) raken dan moet je zeker gaan eten bij Les Fuchsias en een pot kreeftensoep gaan halen bij Monsieur Gosselin.

Het is allemaal erg spannend want we zijn hier voor het eerst en willen door naar Guernsey. Elk Pilotboek over deze kust staat vol met waarschuwingen voor de beruchte Cap-de-La-Hague…en daar moeten we omheen. In het zeekaartje hieronder met rode pijl aangegeven.

Weer even wat uitleg: de meeste stromingen in zee worden door eb en vloed veroorzaakt. De vloed(golf) beweegt zich van west naar oost over onze aardkloot. Op dit kaartje kan je al zien dat het Kanaal vanaf de westelijke opening een soort van trechter vormt. De vloed botst tegen het Normandische schiereiland Cotentin (dat rechtopstaande stuk waar het pijltje naar wijst). Daar hoopt de enorme bak met Atlantische oceaan zich op om vervolgens met een enorme kracht rond Cap-de-La-Hague te stromen. Dat stukje water heet niet voor niets Alderney Race (naar het kanaal eiland dat ten westen van de kaap ligt).

Het verschil tussen eb en vloed in deze hoek kan oplopen tot 12 meter en stroomsnelheden rond de kaap kunnen de 10 knopen passeren!…dat is sneller dan de meeste plezierjachten kunnen… Nu zou dat nog niet zo erg zijn als dit zich allemaal mooi egaal zou afspelen…maar die hele bak water moet om rotsen en ondieptes heen en als de wind er dan ook nog een beetje tegenin gaat blazen is de heksenketel compleet. Optimale timing voor het passeren van dit beest is dus cruciaal.

Nu is St.vaast een getijdenhaven die, zoals veel havens aan deze kust, gedurende laag water wordt afgesloten door een deur. Typisch heeft zo’n deur een openingstijd van 3 uur voor- tot 3 uur na hoog water…de rest van de tijd zit hij dicht om te voorkomen dat schepen en drijvende steigers op de grond komen te liggen.

Om optimaal rond de kaap te kunnen heb ik uitgerekend dat we vandaag net voor het sluiten van de deur naar buiten moeten, dan kunnen we met de eb stroom mee op snelheid (30 knopen) rond de kaap naar Guernsey. Het is ook nog eens briljant weer met amper wind…en de voorspelling voor de volgende dag is F6…en dan wil je daar echt niet zijn. Ik doe ’s morgens mijn gebruikelijke motor check  en schrik me wezenloos.

De Pegasus heeft 2 motoren met staartaandrijvingen. Dit betekent dat er veel mechaniek buiten de boot onder water hangt. Dat spul draait in olie en binnen in de boot heb je een soort van glazen poten om het oliepeil in de staart te kunnen zien. Die ochtend was 1 pot schoon leeg! Geen druppel olie meer in!

Als die staart echt zonder olie heeft gedraaid (vergelijk een auto zonder olie in de versnellingsbak) is de schade aanzienlijk…en zijn we voorlopig nog in St.Vaast. De boot moet dus als de sodemieter uit het water om de staart te onderzoeken. Uiteindelijk een oud baasje gevonden met een zo mogelijk nog oudere mobiele kraan (ik schat beide uit la Grande Guerre) die de boot wel wil takelen. Zo gezegd zo gedaan. Tot mijn grote opluchting blijkt het rubber slangetje dat de glazen pot met de staart verbindt gescheurd. De olie is dus alleen maar uit de pot gelopen…en gelukkig niet uit de staart.

Misschien wel het ergste aan deze situatie is dat de nieuwe slangetjes thuis in de garage klaar liggen. Ik had tijdens de winter controle al vastgesteld dat deze slangetjes niet helemaal fris meer zijn…maar het is nogal een klus ze te vervangen…dus dat kon nog wel een jaartje…niet dus…

Provisorisch het slangetje gerepareerd, nieuwe olie erin en in het water met de boot…dan kunnen we nog net voor het sluiten van de deur de haven uit. Echter was Jean-Luc de kraandrijver tijdens mijn acties aan zijn dejeuner begonnen…en dat is geen broodje kaas…en dat ga je zeker niet onderbreken…ook niet voor…uuuhh…eigenlijk nergens voor.

Toen het dejeuner eindelijk verorberd was kwam het volgende hoogtepunt: de rekening. De oude baas pakt een leeg vel papier en een liniaal en gaat doodleuk (mort-drole)  in zijn beste schoonschrift tegen de liniaal het hele spul uitschrijven.

Inmiddels heeft hij wel door dat we ECHT haast hebben (depêche mode) en wordt de boot te water gelaten. We moeten ook nog tanken…Met dat achter de rug lijkt het net een slechte actiefilm…op het moment dat wij de deuren naderen beginnen ze dicht te gaan (dat gaat automatisch obv waterstand)…met wat gas bij glippen we er nog net tussendoor en hebben we een hele mooie tocht naar Guernsey!

Hieronder nog wat plaatjes van het fraaie St.Vaast-la-Hogue van dit jaar toen we er met Mr.Bean2 waren.

Volgende week een heel ander onderwerp: wat maak je mee als je een boot gaat kopen. Een verhaal over de typische louche handelaren, pornoboten en het verschil tussen mannen- en vrouwensmaak.

Cheers, Andre

Zoals vorige week beloofd is deze week de zwarte kant van de bootelarij aan de beurt. Waar je met een zeilboot meestal kan terugvallen op de lappen is het bij een motorboot wel prettig als de motor(en) het een beetje blijft doen. En je weet 1 ding zeker met mechanische zaken…het gaat een keer kapot. De kunst is dat te laten gebeuren als je het niet nodig hebt.

Dover we have a problem!

2011 was voor ons het jaar dat we veel problemen voor onze kiezen kregen. Het was ook het jaar dat we een zeer ambitieus plan hadden: in 6 weken Groot-Brittannië rondvaren…om maar gelijk bij het eind te beginnen, dat is niet gelukt.

Juli 2011. We zijn met de Warp11 van Lemmer naar Scheveningen gevaren. Laura woonde daar toen, dus ’s avonds leuk met z’n 3en gegeten aan de haven. De volgende dag een stevig stuk voor de boeg van Scheveningen naar Dover. Om het tij mee te hebben (dat is uitmikken dat eb en vloed ervoor zorgen dat het water dezelfde kant op beweegt als de richting die je vaart) moeten we de volgende dag om 7 uur vertrekken. Ik had de havenmeester al gevraagd of we zo vroeg bij de bunkerboot diesel kunnen tanken. “Geen probleem, die is er al om 6 uur”. De volgende dag om 7 uur bij de bunkerboot…niemand. Even bellen dan maar. Het blijkt dat de man er misschien wel om 9 uur kan zijn…daar gaan we niet op wachten. Tanks halfvol…dat zou moeten kunnen… We gaan ervoor.

Na een mooie tocht op snelheid zie ik, met nog zo’n 10 mijl te gaan, dat de naald van de brandstofmeter zich ten ruste heeft gelegd in de hoek en niet meer beweegt. Ik zeg tegen Belinda: “We varen nu op de dampen”. Zij denkt dat ik leuk probeer te zijn. Met de white cliffs of Dover en de haven in zicht, op 2 mijl voor de haveningang gaan beide motoren tegelijk langzaam uit…

Als je dan toch ergens moet stilvallen met de boot is voor de haveningang van Dover niet bepaald de handigste plek. Grote ferries en Seacats varen af en aan. Daarbij is de zee hier meestal “confused” zoals de Engelsen zeggen…en had ik die white cliffs al genoemd?

Het voordeel is dat ze er in Dover op ingericht zijn om allerlei amateurs (zoals wij) binnen te slepen. Elke dag wel een paar “plezierjachten” met rommel in de schroef, mast overboord, motorpech, troep in de diesel…you name it. Zonder diesel stilvallen is daarvan wel de meest gênante…wat ben je dan een eikel (acorn)!

10 dagen vakantie in Lymington

Op diezelfde reis een paar dagen later slaat veel groter noodlot toe. We zijn ’s morgens met schitterend weer vertrokken uit Cowes (Isle of Wight) op weg naar Weymouth. We hebben de vaart er goed in als we in de buurt komen van de Needles.

De Needles is een beroemd setje, door erosie gevormde, losstaande krijtrotsen die de westpunt van Wight vormen. Door de open ligging op het westen in combinatie met een enorme eb en vloed stroom, is het hier bijna altijd turbulent…behalve deze keer. Het was windstil en zonnig. Een uitgelezen moment om wat mooie foto’s te maken.

Ik trok de rode hendels terug…een paar seconden later ging het temperatuur alarm. De temp meter van de bakboord motor stond helemaal aan het einde van de schaal. Ik zette deze motor onmiddellijk uit. Heel voorzichtig opende ik een motorluik (bij een potentiele brand wil je niet een volle lading zuurstof toevoegen). Veel rook en de mooie gele bakboord Caterpillar V8 was deels zwartgeblakerd…

Lang verhaal kort was er iets in de koelwaterinlaat gekomen en was uiteindelijk een slangenklem geknapt van het interne koelcircuit waardoor de koelvloeistof uit het blok was gelopen. De alarmsensor zit bovenin de motor en had daardoor in het luchtledige staan sensorren. Waarschijnlijk is door het afremmen van de boot er wat vloeistof omhoog gekomen en heeft het alarm getriggerd…veel te laat.

We zijn op 1 motor naar de dichtstbijzijnde haven op het vaste land (Lymington) gevaren. Dat een ongeluk nooit alleen komt bleek toen we wilden aanleggen. Een snelle boot is op lage snelheden moeilijk manoeuvreerbaar door de kleine roertjes. Je manoeuvreert in een haven meestal met de 2 motoren, niet met het stuur. Met 1 motor is het dus een vrij onhandelbare ding, zeker omdat de Warp11 niet beschikt over een boegschroef.

Toen we de box in wilden varen ging de nog draaiende motor niet meer in zijn achteruit… Met een sprintje het luik in en daar bleek een lullig schroefje uit de aansluiting van de kabel op de schakelhevel te zijn gevallen…het moet niet gekker worden. Gelukkig een klein probleempje…maar had grote gevolgen kunnen hebben…

Na onderzoek had ik snel door wat er gebeurd was. Koelkanaal weer vrijgemaakt, nieuwe slangenklem gemonteerd en water in het koelsysteem. Dan de motor starten. Tot mijn grote verbazing liep deze meteen goed! Echter was het koelwaterpeil wel wat gezakt…even bijvullen…dit herhaalde zich 3x. Wat langer uit laten staan en opnieuw geprobeerd te starten…met als resultaat een harde tik en verder niets. Waterslag heet dat. Het bleek dat de watergekoelde uitlaatspruitstukken door de hitte waren gescheurd waardoor er langzaam water uit de uitlaat in de cylinders liep.

Dit valt niet meer in de doe-het-zelf categorie…en natuurlijk is het zaterdag. Uiteindelijk hadden we dinsdag een monteur van Caterpillar in Engeland aan boord. Lang verhaal kort duurde het toen nog bijna een week voordat alles ge(de)monteerd was, nieuwe onderdelen er waren, getest etc.

Gelukkig is Lymington geen vervelende plek en hebben we daar het ambitieuze vaarplan laten vallen en er een lange week vakantie in Wight en omgeving van gemaakt…eigenlijk erg leuk, zie de plaatjes aan het eind van deze episode. Zoals eerder gezegd: het gaat niet om waar je zo nodig naartoe moet, maar om waar je bent en flexibiliteit om je aan de omstandigheden aan te passen. Dat geldt op een boot altijd…en in dit soort extremere gevallen helemaal.

Volgende week nog een paar zwartere bladzijden uit de nautische historie van de Huizinkjes.

Cheers, Andre

Een grote reis voor de boeg is voor een boataholic een prachtig excuus om veel te prutsen…en soms verprutsen aan Mr.Bean2. En niet alleen maar prutsen ook het oneindig plannen en bestuderen van kaarten, pilotboeken, reisgidsen, blogs van collega boaties en andere onzinnige literatuur. Heerlijk!

Mr.Bean2 staat inmiddels op de kant in Jirnsum. De concrete aanleiding: in het uitlaatmondstuk van de hulpmotor moet een terugslagklep gemonteerd worden…en zo’n ding zit op de waterlijn…dus demontage in het water zou een natte boel in de boot geven.

Zo’n boot op de kant is natuurlijk een mooie kans om allerlei zaken aan te pakken die alleen droog kunnen. Een kleine bloemlezing:

• Verven van de bodem met anti-fouling…das Engels voor tegen-aangroei.
• Afstellen van het Hollex watergesmeerde schroefaslager die af en toe wat lekt.
• Onderzoeken waar dat water vandaan komt dat uit de kiel lijkt te komen.
• Schoonmaken en poetsen romp.
• 1 van de 2 ankerkettingen vervangen die verroest is en direct opmeten en markeren van beide kettingen.
• ….etc…

Nu zou ik prima in de politiek kunnen. Daar hebben ze ook de mond vol met uitspraken als: “de mouwen opstropen””,”we moeten hard aan de slag”,”de spade moet in de grond”,…en gaan ze vervolgens nog heel lang  lullen…met de mouwen gewoon naar beneden… Ik zoek dus altijd eerst naar mensen die de klussen die ik vervelend vind, voor mij kunnen doen.

Dus eerst maar eens een CSI-Fryslan pak en wat verfrollers kopen voor Belinda om de bodem in de anti-fouling te zetten. Dan een bedrijf bellen voor een prijsopgave om de romp te reinigen en in de was te zetten. Jullie merken het al. Technisch vind ik leuk…verven, poetsen enzo helemaal niet.

Het aanbrengen van de klep in de uitlaat van de hulpmotor is het sluitstuk van een veel grotere reparatie. Na onze zomertrip bleek dat de hulpmotor vol water was gelopen en overleden. Deze motor (een kleine Yanmar 54pk diesel) staat er alleen maar om in actie te komen als grote broer Cummins het laat afweten.

Lang verhaal kort: de zwanenhals die door Selene is aangebracht voor afvoer van uitlaatgas en koelwater was te hoog. Doordat deze motor normaal niet draait zal het (koel) water in de uitlaat bij heftig schommelen van de boot teruglopen de motor in. Het blijkt dus dat na 8 jaar wij de eersten zijn die met dit schip in een dermate heftige storm hebben gezeten dat dit is opgetreden…helaas. Een dure grap want de hulpmotor moest vervangen worden…en natuurlijk de oorzaak weggenomen: de zwanenhals kleiner maken en voor de zekerheid een klep in de uitlaatmond. Dit alles in combinatie met boeiende discussies met de verzekeraar en de werf (Selene) over wie dit gaat betalen. Dat loopt nog en ga ik nog wel eens een aparte post aan wijden…afhankelijk van de uitkomst met naam, toenaam en smeuïge details.

Inmiddels ben ik ook in bezit van mijn eerste vishengel! Geloof het of niet: het merk SPRO heeft een serie visspullenboel onder de naam “Norway expedition”. Dat moeten we dus hebben! Buurman en visexpert www.visgids.eu heeft mij prima geholpen de juiste zaken aan te schaffen en in te wijden in lijnen, aas, molens, knopen…en legio andere zaken die je moet weten voor je een kabeljauwfilet op de bbq kan gooien. En als je dan zo’n grote jongen aan dek hebt gehesen ben je er nog niet.

Het blijkt namelijk dat vis zich niet in keurige langwerpige reepjes diepgevroren en gepaneerd voortbeweegt in zee…jammer. Zo’n beest moet eerst “schoongemaakt” worden…ja, zo noemen ze dat. Neem van mij aan dat als een visser tegen je zegt dat hij je even gaat schoonmaken het raadzaam is een sprintje in te zetten! Dat wordt dus een volgende uitdaging: ingewijd worden in het doden (laten we het beestje maar bij het naampje noemen) en fileren van een lekker visje!

Uit het hulpmotor verhaal blijkt wel dat het niet altijd goed gaat wanneer je grotere zeereizen maakt. Volgende episode ga ik in op een paar van die “crash and burn” momenten die we de afgelopen decennia hebben meegemaakt…voer voor de ramptoerist in jullie.

Cheers, Andre

Ik had jullie vorige week nog meer Nautical encounters beloofd. Voor deze episode heb ik twee wat oudere uit de collectie afgestoft:

Vlieland op zijn Italiaans

1997, we liggen met de Pegasus voor het eerst op Vlieland. Toen nog in het kleine haventje.

Als adspirant wadvaarders allemaal erg spannend om voor het eerst de Waddenzee op te gaan. We hadden de kinderen verteld dat er zeehonden zouden zijn. We waren de sluis Kornwerderzand (in de afsluitdijk) nog niet uit of Ricardo ging in zwemvest en gewapend met een verrekijker op het voordek zitten, speurend naar zeehonden. Normaal struikel je over die beesten, maar toen was er geen 1 te bespeuren.

Met schitterend weer leggen we aan op Vlieland en steken de duinen over naar het strand. Op een gegeven moment zie ik een grote open Princess (merk sportboot) aan komen denderen dicht langs het strand. Ik zeg nog tegen Belinda: “dat zou ik niet durven, zeker niet op snelheid, die zal hier wel goed de weg weten”.

Terug in de haven bleek de Princess naast ons te liggen en we raakten aan de praat. Hij was Italiaan, in de vijftig (dat vond ik toen oud), onberispelijk gekleed, haar in het vet…type Don Corleone. Zij was Nederlands en “iets te blond voor haar leeftijd”. Don had het goed voor elkaar. Hij deed in import van Italiaanse etenswaren, deed aan autoracen, had een Ferrari, een mooie boot… en zijn vrouw deed echt alles voor hem. Il Duce kwam ’s morgens in een smetteloos witte kamerjas uit de kooi, ging in de kuip zitten, naast de staande champagnekoeler om voorzien te worden van een uitgebreid ontbijt.

Na een paar dagen op Vlieland hadden wij bedacht dat we de terugreis extra spannend gingen maken door “over het wad” te gaan. Dat betekent zoveel als dat je goed uitrekent wanneer je waar moet zijn om met hoog water over de droogvallende zandplaten de kunnen gaan. Dat soort routes zijn typisch aangegeven met staken (boompjes in het water).

Dit was een tijd voordat kaartplotters en andere elektronica dit soort acties tot een eitje maakten. Toen ik dan ook met zeekaarten, getijdetafels en de almanak in de kuip zat te stoeien kwam Don er belangstellend bij staan. “Wat ben je aan het doen?”. Ik uitleggen dat we morgen over het wad terug wilden en de juiste tijd daarvoor aan het bepalen was. “Dat is interessant!, Hoe doe je dat dan?”. Ik heb hem ongetwijfeld met een glazige blik aangekeken.

Deze man had me net verteld dat ze al een jaar of 10 regelmatig van Muiden naar de wadden voeren, meestal op snelheid. Toen ik mijn gezicht weer in de plooi had bleek dat Don nog nooit een zeekaart had gezien en niet wist dat er eb en vloed op de Waddenzee was. Hij had een Shell autokaart en hij voer “gewoon een beetje achter de andere boten aan”.

Ineens werd me duidelijk waarom hij op snelheid zo dicht langs het strand had gevaren… hij had geen idee hoe diep het daar was…het was ook gewoon 10 jaar lang goed gegaan. Ignorance is bliss zeggen de Engelsen. Terecht blijkt maar weer.

Suspicion of terrorism

2004, We zijn in de Mei vakantie een weekje naar London met de Warp11. Stellendam naar buiten, de rode handels naar voren drukken en voor de Thames barrier ze weer terughalen… als je tenminste geen zware bekeuring wilt oplopen.

Voor de brandstofkosten van zo’n tripje kan je waarschijnlijk ook een vliegtuigje huren… maar het is wel erg cool om met je eigen boot London in en door te varen! …en in die tijd kon je hem aan de overkant ook nog even aftanken met rode diesel van 30 cent/liter.

Het mooie van een motorboot is dat als je in een zeehaven bent, je vaak ook het achterland in kan varen doordat je niet de diepte en hoogte beperkingen van een zeilboot hebt. London houdt voor een zeilboot op bij Tower Bridge. Wij voeren door London richting Chelsea. Recht voor the houses of Parliament komt er een politieboot met hoge snelheid op ons af en wil langszij komen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is door de stevige stroming die onder de bruggen in London staat.

Uiteindelijk stappen 2 keurige dienaren van Her Majesty aan boord en vragen papieren en of ze de boot mogen inspecteren. Prima zeg ik (Prymah in het Engels). Nu wil het geval dat de Engelse hermandad verplicht is jou de reden van de aanhouding op papier mee te geven. Die hebben we ook gekregen en vermeldt: “Suspicion of terrorism”…en ik had niet eens mijn baard laten staan….of mijn jurk aan (doe ik alleen in het weekend).

Uiteindelijk natuurlijk niet zo vreemd gezien het gemak waarmee je met een grote snelle motorboot London in kan varen…daar kan je heel wat explosieven of andere ongein in kwijt.

Volgende week gaan we weer even terug naar de voorbereidingen van Mr.Bean2 op de grote reis. Inmiddels is er alweer heel wat tijd en geld in dat gat in het water gestort…

Cheers, Andre

De zee heeft vreemde kostgangers zou mijn moeder zeggen. In zeehavens kom je dan ook vaak mensen-met-een-verhaal tegen. En niet alleen in havens. Zoals in deze letterlijke close encounter die we afgelopen zomer hadden in de straat van Dover met de 300m lange “Cape Agnes” uit Panama.

What are your intentions?

Even wat uitleggen: op drukke stukken zee met veel vrachtverkeer zijn zogenaamde Traffic Seperation Schemes (TSS) ingericht. Soort van snelweg in het water. Het is de bedoeling dat schepen zich per “rijbaan” slechts in 1 richting bewegen. Als je zo’n TSS moet oversteken mag dat alleen maar haaks en zo snel mogelijk. Op de foto hieronder van ons navigatiescherm zie je de TSS bij Dover in paarse lijnen weergegeven. De brede streep is de “middenberm”. Al die groene driehoekjes zijn schepen, dat rode scheepje aan het eind van de rode lijn is de Mr.Bean2…het groene driehoekje dat “eronder” ligt is de Cape Agnes.

Met de Warp11 waren we gewend de TSS regels niet al te nauw te nemen. Door de hoge snelheid was het geen probleem tussen het drukke verkeer door te laveren. Met de Mr.Bean2 vergt dat wat meer planning. Zoals je aan de afgelegde route kan zien waren we, op deze reis van Oostende naar Dover, al redelijk creatief door het West – Oost gaande verkeer gekruist. In de buurt van de middenberm zagen we in de verte de Panamees aankomen. Met behulp van AIS navigatie apparatuur kan je tot op de meter nauwkeurig de voorspelling zien over hoeveel tijd je elkaar op hoeveel afstand zal passeren. Ik verlegde de koers zodanig dat we redelijk strak achter de Panameese bips langs zouden gaan.

Nu wil het geval dat ik een half uur daarvoor de marifoon van kanaal 16 had gehaald voor een ander gesprek en was vergeten hem terug te zetten op dit noodkanaal. Toen we in de buurt van het vrachtschip kwamen ging het spontaan haaks de hoek om richting Dover. Omdat het daarmee een verwarrende situatie werd pakte ik de marifoon, zag dat deze niet op 16 stond, zette hem op 16 en riep de Cape Agnes op: “what are your intentions”.

Dat was de druppel voor de kapitein, want hij liep helemaal leeg over hoe hij al 15 minuten bezig was ons op te roepen op 16 omdat hij ervan overtuigd was dat we op aanvaringskoers lagen. Het bleek dus dat wij de oorzaak waren van de radicale koerswijziging van dit enorme schip…stiekem wel leuk….maar toch maar wat fotootjes van  scherm en situatie gemaakt voor een eventuele interventie van de kustwacht die de kapitein al aankondigde. Die bleef gelukkig uit…

Du bist furuckt!

2007, Op weg naar de Oostzee. We zijn met de Warp11 door Noord Duitsland naar Wilhelmshaven gevaren. We voeren binnendoor omdat het slecht weer was. Onderweg ontmoetten we in een sluis een grote Duitse familie op een broeikaskruiser. Ik heb geen idee waarom we dat zo noemen. Het is bij ons al heel lang een uitdrukking voor de traditionele nederlandse stalen motorboot. Dicht stuurhuis, hoge achterkajuit, liefst nog een enorme tent daarbovenop…en de nieuwere modellen hebben dan 1 of 2 “Henny Huisman showtrappen” naar het water achterop…laten we zeggen dat het weinig met een boot te maken heeft…

Der fuhrer van deze familie was een zeer gemoedelijke en spraakzame Ost-Fries met bijbehorende overhang over de broekriem. Na een gesprek in mijn beste Heimaats bleek dat hij niet alleen de voorzitter was van deze schreckligen familien, maar ook van  Yachtclub Wilhelmshaven… Wij werden direct uitgenodigd voor de beste plek “bei uns im club”. Daar hebben we natuurlijk ein oder zwei bier gedronken met de notabelen van de club. Na dit hoogtepunt en een optreden van Costa Cordalis & zoon “Wein von Samos” hadden we na 2 dagen windkracht West 9 wel genoeg van de Gemutlichkeit. Toen de wind volgens het weerbericht zou zakken naar F6 vond ik het een goed plan te gaan vertrekken richting Hamburg. Dat betekende de Jade uit, tussen de wadden door en dan om de zandbanken heen richting de Elbe monding.

Nu is deze hoek (de Duitse bocht) een berucht stukje zee. Toen ik de havenmeester deelgenoot maakte van dit plan was zijn uitroep: “Du bist furuckt!”. Je kan daar nu helemaal niet zijn na 2 dagen F9 etc… Ondanks dat pilotboeken altijd dringend adviseren naar “local knowledge” te luisteren…dacht ik het beter te weten..en dat hebben we geweten. Het feit dat we in de enorme sluis naar buiten alleen waren had nog een goede hint kunnen zijn.

In al mijn optimisme had ik ook nog eens een strakke koers over de banken uitgezet. Dus met minimale speling qua diepgang op de kleine sparboeitjes en staken over het wad varen. Dat is leuk met mooi weer… De Jade uit was er niets aan de hand, achter de Waddeneilanden werd het al wat ruiger, maar niets om je zorgen over te maken…en toen kwamen we achter de beschutting van het wad weg en moesten over de banken nog een tijdje Noord varen voordat we Oost konden. We zaten meer onder als boven water met brekende golven van alle kanten. Dat was niet alleen een intimiderend schouwspel, het zorgde er ook voor dat we snel het volgende boeitje kwijt waren…en op zo’n moment wil je niet aan de grond slaan…Belinda, die inmiddels had meegedeeld dat “ze het nu niet meer leuk vond” zag gelukkig, in een moment waarop we weer even boven de golven uit kwamen, de volgende liggen. Uiteindelijk kwamen we op dieper water en stopten de golven met breken. Helaas was niet alleen mijn ego beschadigd. Belinda had in de periode daarna duidelijk minder vertrouwen in het op zee varen. Ze had gemerkt dat ook ik niet zeker meer was van de goede afloop…en dat gebeurd niet zo vaak… Respect local knowledge!

Het opschrijven van deze encounters neemt meer tekst dan gedacht. Ik wil jullie niet bang maken… maar bedenk me net dat ik er wel een boek mee zou kunnen vullen. We gaan er dus nog wat volgende posts mee opluisteren.

Tot volgende week!

Cheers, Andre