Zo voelt het varen de afgelopen week. We donderen naar beneden, de Donau af. We raken gewend aan “double-digit” snelheden…dus 10, 11, 12 knopen (voor de landrotten: meer dan 20km/u) terwijl we heel rustig varen. Mr. Bean2 is toch geen klein, licht bootje maar je moet continue alert zijn op vreemde bewegingen en draaikolk acties van de rivier. Dat heeft ook te maken met de hoge waterstand…er komt gewoon een bak water naar beneden. Voor de statistiek-lovers: ca. 3 miljoen liter per seconde…U zegt seconde??, Ja, seconde.
De Donau is veel minder gereguleerd dan de rivieren die wij gewend zijn. Sluizen en dammen zijn er bijna niet. Dat maakt het erg fraai, lange stukken zijn nog zoals een rivier hoort te zijn. Daarbij moet je dan voor lief nemen dat in die stroom soms hele bomen mee naar beneden komen…die wil je niet raken… De boeien – die van levensbelang zijn – hebben het zwaar te verduren. Ze geven ze hier een soort van torpedovorm waardoor ze veel gestroomlijnder kunnen “varen”…maar dan nog verdwijnen ze soms…of nog erger: liggen ze gewoon ergens anders waar ze door de stroom naartoe gesleept zijn. Je kan dus niet blind op de boeien varen, een beetje boerenverstand en ervaring op rivieren is hier essentieel. Een soort van de tegengestelde “ideale lijn” varen. Het diepe water zit bijna altijd in de buitenbocht…wel ff oppassen dat ze daar dan geen kribbetje hebben neergelegd…net onder water.
Kortom: het varen is mooi, spannend en leuk!
Om dat alles een beetje mogelijk te maken hebben we vorige week in Krems maar even wat Diesel ingenomen. Niet dat dat nodig was, maar Oostenrijk heeft de laagste dieselprijs van alle landen waar we nog komen…en ons blijven Hollanders. Dus de Kremser Olieboer angerufen en die kwam met 3000 liter in zijn little tankie Mr.Bean verwennen in de Overheidshaven.
Inmiddels was ook de oorzaak van de hoge waterstand zich aan het manifesteren. Veel regen en druilerig weer. Toch op onze elektrische vouwfietsen (door mij consequent brommer genoemd) Krems en omgeving verkend. Wat een briljante dingen zijn die Crossfolds! >30km/u volledig illegaal want je hoeft niet te trappen (lees: brommer) en een range van >50km…zo kom je nog eens ergens!…verbaasd nagekeken door de locale bevolking…en als de Polizei in zicht is ff trappen…voor de vorm.
Krems/Stein is fraai, maar het hoogtepunt ligt 6 km verder in de Donaubocht: Dürnstein met de beroemde blauwe kerk. In het seizoen platgetrapt door Chinezen en Amerikanen, maar nu geweldig mooi. Boven het dorp ligt de ruïne van de Burcht waar Richard Leeuwenhart na de Kruistocht 3 maanden gevangen heeft gezeten voor losgeld en waar de legende is ontstaan van de leeuw die hem bewaakte en wiens hart hij uitrukte en heeft opgegeten…met mayo…
Na Krems de eerste hoofdstad die we gaan aandoen op deze reis: Wenen. En wat kan je beter doen na “A Day at the Races” dan “A night at the Opera”? …jullie weten nog wel: het cadeau voor Belinda. Dus aanleggen in Marina Wien (veel te duur en onpersoonlijk, kortom een echte Marina), het beste pak aan en naar de Staatsoper. Bijzonder fraaie entourage en zelfs de Opera, Lady Macbeth von Msensk, boeide me meer dan ik verwacht had.
Heel bijzonder om te zien dat dit buurtgebouw elke avond volledig is uitverkocht tegen toch niet misselijke prijzen en dat achterin de zaal een gedeelte staanplaatsen (!!) is, waar mensen letterlijk als haringen in een ton geperst worden…en dan duurt de voorstelling van 7 tot 10:15…dan moet je opera toch wel heul errug leuk vinden.
Als je ’s avonds in de taxi over de binnenring terugrijdt krijg je al een prachtig uitgelicht voorproefje van alle grandeur van Wenen. Erg fraai en chique, helaas wonen er veel Oostenrijkers…niet het meest humorvolle volk. Een behoorlijk gedeelte is uiterst rechts, maar de meesten zijn ontzettend politiek correcte salonsocialisten…type heel aardige mensen…
Om in het Marx thema te blijven – O, jullie dachten dat het Queen-albums waren? Nee, het zijn natuurlijk titels van Marx-brothers films – we maakten hier ook 1 Mei mee. Dan staat dus een hele menigte voor het raadhuis de Internationale te brallen…ik dacht (en hoopte) dat we dat station zo’n 30 jaar geleden gepasseerd waren…
In Wenen ook het eerste “groot onderhoud” aan de boot. Ik had een paar weken geleden al ontdekt dat de rubberen uitlaatslang op sommige punten poreus was geworden en soms zelfs druppeltje water doorliet. Waarschijnlijk gebeurd door oververhitting nadat dit voorjaar onze koelwaterpomp verbrandde. Ik had Jan Leegstra, technische man voor Selene, in Nederland gevraagd zo’n slang naar Marina Wien te sturen. Die lag al te wachten toen we aankwamen. Het monteren was iets problematischer. We hebben het over een slang van 20cm doorsnede gewapend met staal, niet te buigen, die tussen 2 vaste punten geschoven moet worden… Na veel tijd, pijn en aanroepen van opperwezens is dat gelukt en kan Mr.Bean zijn gassen weer de vrije loop laten.
De volgende etappe is direct naar de volgende Europese hoofdstad: Bratislava. Dus eerst even een kleine hypotheek overmaken aan meneer Marina Wien, dan een 19m boot proberen te keren in een 20m brede haven en de laatste Oostenrijkse sluis nemen. Daar nog even getrakteerd op zo’n übermensch dat zich sluiswachter noemt. Circa 4km voor de sluis meld ik me aan op de marifoon: “Schleuse Freudenau hier Sportboot Mr.Bean2 im Talfahrt”, “Schleuse hört”, “Gutentag, wir sind ein Sportboot 19m länge im Talfahrt bei km 1925”, “Kommen Sie in Schleuse Bereich und warte dar”. Afgezien van het ontbreken van enige beleefdheden en informatie waarop we dan moeten warten nog weinig aan de hand. Inmiddels heb ik ook afgeleerd erg veel gedoe met sluiswachters te maken…zij hebben de macht…pick your fights… Nu is het zo dat met het AIS systeem ik prima zelf kan zien wat er aan schepen aankomt en hoe de sluis ervoor staat. Ik weet dus precies waarop ik eventueel zou moeten wachten etc. Dan 1 minuut later worden we opgeroepen “Sportboot, fahren Sie maximum nautische Geschwindigkeit, dann können Sie mit, anders müssen Sie warten”, “OK, machen wir, vielen Dank” en het gas erop. 1 minuut later “Sportboot, Sie müssen warten im Schleuse Bereich”, “Uuuuhhh, Entschuldigung”, “Sie sind zu langsam und konnte nicht mit”…WTF!…en toen maakte ik de beginnersfout door de beslissing van dit – door zijn vrouw thuis veel geslagen – opperwezen ter discussie te stellen: “Wie schnell hatten Sie gedacht dass wir fahren können?”, “Sie müssen warten!”.
Inmiddels had ik op de AIS al lang gezien dat 1 van de 2 sluiskamers ging uitvaren in onze richting. Daar kwam Spauss Elb een minuut later ook achter: “Sportboot Sie können einfahren im Linker kammer”…maar dat was natuurlijk veel te makkelijk…dus SchleuseGott pakte zijn boek er eens bij en begon uit te varen: “Sie senden nicht die richtige information aus auf AIS”. Op mijn vraag wat dan begon hij over onze diepgang. Het licht had niet verwacht dat een Sportboot 1,80 diep kon liggen. Toen kwam: “Sie führen keine National flagge und keine Gastland flagge, Ich müsse Sie rapportieren bei Schifffahrtaufzicht”, “Uuuhh, wir führen beide, aber unsere Mast ist nieder wegen die Brücken, so sind ein bisschen schlecht zu sehen”…eindelijk stilte…en de deur ging open…
Voorlopig gelukkig de laatste sluis! Op naar Bratislava. Wat een verademing! Net voorbij Bratislava ligt in een inham een verzameling drijvende…uuuuhhh…objecten met daartussen ook wat ligplaatsen. De MotorYacht Club wordt al eeuwen gerund door Ella en haar dochter. Geweldige mensen. Niks is teveel. Een 18m boot in een haven voor 8m bootjes: Kein Problem! Willen jullie vanavond hier eten: Kein Problem! …en het kost allemaal een kwart van wat het 60km verderop in Wenen kost.
De invaart was nog wel ff spannend. De inham ligt in een buitenbocht. Wij komen dus met ca. 22kmu aandenderen, moeten dan 180gr tegen de stroom indraaien om erin te varen. Dat wil je niet te wild doen want juist bij invaarten ontstaan ondieptes (daar waar de stroom stopt). In dit geval was de stroom zo sterkt dat we van 22kmu op precies 0 kmu kwamen toen we draaiden. Ik moest stevig gas geven om überhaupt weer terug bij de haveningang te komen…terwijl de dieptemeter onder de 2m begon te zakken…ging allemaal goed.
Deze omgeving is zo leuk en het weer zo mooi dat we ’s middags lekker op de boot blijven hangen. Dan komt ook Steven binnen. Hij vaart in zijn eentje op een klein, oud Westerly zeilbootje de Donau af. Het is een 64-jarige Brit die al 30 jaar leraar Engels in München is…dat hebben we geweten. Hij corrigeerde echt elk klein taalfoutje in onze gesprekken. Hij had de Donau ook al eens helemaal afgefietst (non-electric) tot de Zwarte Zee. Kortom: een man met mooie verhalen, net als Ella, waar we die avond heerlijke Donauvis (Meerval, Steur en Snoekbaars) hebben zitten eten.
Volgende dag naar Bratislava. Inmiddels het bekende recept: brommer starten en hopsakee. Ik kwam er wel eens voor Avanade, we hadden hier een offshore-center, en wist dat het een heel fraaie binnenstad heeft.
Nadat we verplicht in Ella’s gastenboek een verhaal hebben geschreven…en het ook doorgelezen, waarbij het leuk is om oude verhalen te lezen van mensen wiens reisverhalen wij als leidraad gebruiken, vertrekken we richting Komarno. Ella en haar verschrikkelijke waakhond staan ons uit te zwaaien.
Het eerste deel gaat door het saaiste kanaal/stuwmeer ooit, dat uitkomt bij de gigantische stuw en sluis Gabcikovo op de Slowaaks/Hongaarse grens.
Daarover en over Budapest volgende week meer!
Cheers, André
Vrijdagochtend 24 maart lopen we alles thuis voor de laatste keer na, de Riva en Alfa lekker onder hun dekentjes, alles in en om het huis klaar voor de verhuur die al snel start. Uur of negen trossen los. Wel netjes op de paal hangen want het kan wel een paar jaar duren voordat Mr.Bean2 die weer nodig heeft. Als we voorbij Urk varen krijgen we een appje met foto van de boot van buurman Johannus die daar werkt. Hij zag ons (in de verte) voorbij varen.
De avond voor vertrek dus het bericht dat de vlucht niet doorging. Kan je lang over klagen, maar je kan ook een cirkeltje rond Lemmer trekken met met de auto te bereizen hoogtepunten…en zo zijn we in Praag terecht gekomen. Ooit in 1990 geweest met Belinda en nu dus met de kinderen. En dat is alsnog een heel mooie trip naar een heel mooie stad in heel mooi gezelschap geworden…alhoewel het vervoer een uitdaging op zich was. Onlangs heb ik onze 2 auto’s (een grote en een Fiat 500) ingeruild voor 1 heel klein autootje…met 2 heel kleine stoeltjes. Gelukkig hadden de kinderen deze reis aangeboden en beschikt Ricardo sinds kort over een lease-auto…een Volvo V40 D2…zo heet dat.
