Praagse Lente en Turkse Winter

Kennen jullie die van die familie die naar Porto ging…ze gingen niet! De laatste voorbereidingsweken voor ons vertrek vrijdag as. stonden bol van momenten dat je je even in je arm knijpt om zeker te zijn dat je niet in een bizarre droom bent beland. Dat begon natuurlijk al bij de vorige episode met een  bejaarde die een leuke avond-,mond- en bips-vullende film liet maken en dacht dat ze die film helemaal voor zichzelf kon houden…daarna is het er niet minder bizar op geworden.

Laura en Ricardo zouden ons afgelopen week meenemen voor een reisje naar Porto. Erg leuk! Ware het niet dat je dan over Frankrijk moet vliegen…dat land waar Klaver/Roemer-achtigen iets te lang de gelegenheid hebben gehad het naar de kloten te helpen…waar elk arbeidsconflict wordt gestart met het blokkeren van het land…in dit geval blokkeerden de air traffic controllers het luchtruim.

20170225_104139000_iOS (2)De avond voor vertrek dus het bericht dat de vlucht niet doorging. Kan je lang over klagen, maar je kan ook een cirkeltje rond Lemmer trekken met met de auto te bereizen hoogtepunten…en zo zijn we in Praag terecht gekomen. Ooit in 1990 geweest met Belinda en nu dus met de kinderen. En dat is alsnog een heel mooie trip naar een heel mooie stad in heel mooi gezelschap geworden…alhoewel het vervoer een uitdaging op zich was. Onlangs heb ik onze 2 auto’s (een grote en een Fiat 500) ingeruild voor 1 heel klein autootje…met 2 heel kleine stoeltjes. Gelukkig hadden de kinderen deze reis aangeboden en beschikt Ricardo sinds kort over een lease-auto…een Volvo V40 D2…zo heet dat.

Een prima auto om met 4 mensen op reis te gaan…ware het niet dat het een Volvo is. Mensen die mij wat beter kennen, kennen mijn mening over deze Zweedse sleurhut, paardentrailer, fietsrek en mannen-met-hoed verplaatsende hokken die nooit van de linkerrijstrook te branden zijn. Daarbij is dit een D2…nooit geweten maar dat is Zweeds voor zønder møtør…en dan door der Heimat…het beloofde land voor elke petrolhead! Op een gegeven moment heb je een Heimatwaardige snelheid op de teller staan…en dan besluiten een paar truckers dat ze in de verkeerde volgorde rijden…daarna heb je weer alle tijd om je te scheren, koffie te zetten etc. voordat je weer wat snelheid hebt. Hierdoor wel meer begrip gekregen voor het gedrag van homo-volvus…je hebt het gewoon te druk met al deze zaken om ook nog normaal terug te keren naar de rechter rijstrook.

Ik zal hier ook maar gelijk alles eruit gooien: het volgende bizarre nieuws is dat ik een iPhone heb. WAT??!! …EN in een Volvo EN een iPhone! What’s next? op Jesse stemmen?? Nee zo gek wordt het niet. De reden voor deze switch to the dark side werd ingegeven doordat ik een Drone heb gekocht om nog mooiere opnames te kunnen maken van onze reis…voor zo’n ding heb je echter een Android of IOS scherm nodig. Dit in combinatie met het overlijden van mijn trouwe Windows Phone en het beschikbaar willen hebben van een aantal navigatie apps die alleen op IOS beschikbaar zijn hebben mij gedwongen aan te sluiten in de kudde…mèhèh (hoe schrijf je eigenlijk het geluid dat een schaap maakt?).

Inmiddels heeft Mr.Bean2 weer een natte buik (nee, hij doet niet aan plas sex)…en ook dat ging niet zonder een bizar momentje. Alles ging voorspoedig, alles nagekeken, boot in het water, motor start direct, etc. We varen vanaf de werf het Ijsselmeer op naar de sluis…dan horen we een vreemd piepend geluid uit de machinekamer…uit elke andere kamer prima, maar uit de motorruimte voorspelt dit niet veel goeds. Meters op dashboard staan goed, kijken in motorruimte, duidelijk wat rook. Het is snel duidelijk dat de koelwaterpomp impeller verbrand is. Motor uit en daar drijf je dan dicht bij de dijk, stevig windje richting diezelfde dijk… Hulpmotor starten maar we zijn inmiddels zo dicht bij de ondieptes dat daar amper mee te maneuvreren valt, dan maar het anker uit. Gelukkig had ik net een nieuw (veel beter Spade) anker gemonteerd en dat verdiende zich direct terug. Binnen no time lagen we vast. De havenmeester van Jachthaven de Punt belde ondertussen ook nog. Hij had ons in de penibele situatie zien drijven. Goede service en oplettendheid!

Uurtje sleutelen en gelijk geleerd dat voor de vervanging van de impeller de hele waterpomp eraf moet. Nieuwe impeller erin en we konden weer verder…nadat we het anker eerst uit de klei hadden gevaren…dat zat zo vast dat het op de lier er niet uit wilde komen…goed teken! en goede oefening van een noodsituatie!

Inmiddels ligt Mr.Bean2 weer voor de deur en kunnen we de laatste hand leggen aan de voorbereidingen. Belinda is inmiddels druk met schoonmaak en vooral bevoorrading…het wordt een soort van SRV-boot.

En dan zijn er de verkiezingen, waar we nog net even aan mee kunnen doen. Geregisseerd of niet een mooie gelegenheid voor Rutte om een ver piswedstrijd met kampioen ver pissen Erdogan (…zou hij in dat filmpje…?) te beginnen. Op zich niet zo’n punt, ware het niet dat wij naar Turkije varen en er geen andere mogelijkheid is om naar de Middellandse Zee te komen vanaf de Donau. Ik denk dat we maar geen Nederlandse vlag voeren, de Franse kan ook niet, want die wordt in de fik gestoken…zouden ze daar ook last hebben gehad van de staking??

Mooi dat in Nederland het gezonde verstand gewonnen heeft…alhoewel met steeds kleinere marge…er zijn bijvoorbeeld 200.000 (!!) stemgerechtigden die op DENK hebben gestemd…probeer je dat eens voor te stellen. Je ziet een willekeurig interview met Kuzu en DENKT daarna: geweldig, daar ga ik op stemmen. Dat is dus 200.000 keer gebeurd!…over sommige dingen moet je maar niet teveel nadenken…

Nu ik er overigens over naDENK is het niet Erdogan in dat filmpje. Zoveel machtswellust moet wel compensatiegedrag zijn voor een uiterst klein en slap onderdaantje.

…en met die geruststellende gedachte gaan we jullie verlaten in dit mooie landje. De volgende episode gaan we in op de eerste schermutselingen op de Rijn.

Cheers, André

600x600bb

 

 

 

Een hele plas!

Ik hoop niet dat deze titel aanleiding is voor een geblondeerd bejaard urinoir om mij voor de rechter te slepen. Inmiddels is wel aangetoond dat ochtend urine gezonder is dan de avondplas…daar ga je namelijk van denken dat je sexfilmpjes kan laten opnemen die nooit op het web verschijnen…

Hoe leuk ook, daar gaat het hier helemaal niet over. Deze keer weer een verhaal uit de oude doos (sorry, flauw): De eerste keer dat we de grote plas over gingen steken naar Engeland. We kunnen het ons nu bijna niet meer voorstellen, maar dat was heeeeel spannend!

office-lens_20170215_120823_processed-2Zomer 1998. We varen met de Pegasus…jullie weten nog wel, die 10 meter “speedboot” met 2 enorme V8 big blocks en bijbehorend benzineverbruik. Ja, je lees het goed, die dingen deden het niet op diesel. Gewoon 700 liter Euro erin en je kon weer ff. We hadden gepland om langs de Belgische kust naar Duinkerken in Frankrijk te varen en van daar over te steken naar Dover. Een route die de Engelsen al uitgebreid hadden getest in 1940…met enige aanmoediging van onze oosterburen.

Dus bij Stellendam naar buiten, uitgezwaaid door mijn vader die daar “toevallig” was, door het Slijkgat (nee, ik ga er niet meer leuk over doen), naar Blankenbergen. De jaren hierna een favoriete bestemming met de Warp11…tot de EU ook België dwong belasting te gaan heffen op diesel voor waterport. Van Blankenbergen naar Duinkerken. Blankenbergen ziet er niet uit (de hele Belgische kust is een soort van “lelijke flats aan zee”) maar heeft wel een leuke Belgische vakantiesfeer, lekker eten en drinken en veel mensen die Vlaams spreken…en dat klinkt nou eenmaal gezelliger. Duinkerken is een heel ander verhaal. Het meest desolate industriële gat dat ik ken aan de kust. Volgens mij zijn er na de Duitsers in 1940 geen toeristen meer geweest…en dat is te zien. De Jachthaven ligt ook nog eens kilometers van de stad en is op zich al een ongezellige bende.

De opbouwende spanning – want de volgende dag zouden we oversteken – zorgde samen met de beperkte hoeveelheid walstroom voor een memorabel moment. De Pegasus was een Regal van Amerikaanse makelij. Amerikanen vinden gas op een boot gevaarlijk (700 liter benzine niet) dus bouwen ze een elektrisch kooktoestel in. Als backup zitten er dan 2 alcoholbrandertjes onder…maar daarop is amper iets te koken. De Pegasus had geen generator, dus voor elektrisch koken afhankelijk van walstroom. Elke haven waar we aankwamen was dit altijd een belangrijk onderwerp, vooral voor Laura…want die wilde uit eten…en dat deden we meestal als er geen of te weinig walstroom was.

office-lens_20151202_091205_processed
Keuken met het gewraakte kooktoestel

Belinda had beloofd pannenkoeken te bakken…maar na een paar minuten klapte de walstroom er al uit. Dan maar een poging op de alcoholbrander…terwijl er natuurlijk stevig gekankerd werd over het “niet uit eten”, het “klote kooktoestel”, het “klonterige beslag” etc. etc. Lang verhaal kort was ik het op een gegeven moment zo zat dat ik de bak met beslag vanuit de keuken door de kuip overboord smeet…daarbij een spoor van pannenkoekbeslag door de boot trekkend… Nu zijn er mensen waarvoor dit soort uitspattingen regelmatige kost zijn…maar ondergetekende staat bekend als de (saaie) kalmte zelf. Laura en Ricardo waren dus behoorlijk onder de indruk van wat er gebeurde en het is heel lang een smeuïg verhaal gebleven. Zeker omdat ik ook nog riep weer terug te willen varen…zover is het niet gekomen.

De volgende dag dus naar Dover. Uiteindelijk blijkt dat natuurlijk weinig voor te stellen. Wel mooi om voor het eerst vanaf je eigen boot de white cliffs en Dover castle te zien opdoemen. Vervolgens kennisgemaakt met de Engelse Zuidkust en Wight. Met een boot kom je op plekken waar je normaal niet zo snel zou komen. De Zuidkust is prachtig en wordt alleen maar mooier hoe verder je naar het  westen gaat. In veel dorpjes lijkt de tijd in de jaren 50 te zijn gestopt.

Overigens zijn er ook dorpen waar voor de bewoners de tijd niet stil heeft gestaan. Eastbourne spande de kroon. Dit is echt een willekeurige foto van het straatbeeld. De meeste mensen hadden de landing van William the Conqueror nog meegemaakt.

office-lens_20170215_125853_processed
Slag bij Hastings nog vers in het geheugen

Veel plaatsen waar we later nog vaker zouden komen hebben we toen voor het eerst gezien: Brighton, Portsmouth, Isle of Wight, River Hamble, River Beaulieu, Buckler’s hard…en nog veel meer.

We moesten ook wennen aan de heftige eb en vloed stroom in het Kanaal. Nadat we in Portsmouth Nelson zijn boot hadden geïnspecteerd wilden we naar Cowes (op Wight). Klein oversteekje. Wind was west 5-6 en er stond een spring-eb-stroom. De havenmeester gaf aan dat het buiten best ruig was in die omstandigheden terwijl ik (natuurlijk) dacht dat dat wel meeviel. Uiteindelijk is dit de enige keer geworden dat de kinderen ook binnen de zwemvesten aan moesten…

office-lens_20151202_091227_processed
Ingebouwde trampoline in de punt

Overigens vonden Laura en Ricardo ruige golven met deze boot meestal geweldig. Ze gingen dan binnen op hun 2 persoon bed  in de punt liggen en kwamen dan bij elke golf helemaal los van het bed soms het dak aantikkend.

De heftige eb en vloed in combinatie met het ontbreken van waterwerken als sluizen (waar wij zo aan gewend zijn) leidt ertoe dat je veel rivieren met vloed op kan varen naar het volgende trutdorpje…maar wel op de tijd weer weg moet zijn als het water het dorp met de eb verlaat, zoals hier in Wareham.

Het was ook de eerste keer dat we de Beaulieu River op voeren naar Buckler’s Hard. Eén van de meest bijzondere plekken. Onderdeel van het estate van Lord Montagu. Hier werden de oorlogsschepen uit de tijd van Nelson gebouwd. His Lordship heeft naast dit estate en het kasteel ook nog 1 van de mooiste automusea ter wereld in het dorpje Beaulieu.

De dames hadden zich verheugd op een mooie wandeling door de New Forest langs de rivier van Buckler’s Hard naar Beaulieu (ca. 3km). Ricardo heeft meer de genen van zijn vader en haat elke beweging die niet gemotoriseerd is. Al voordat we aankwamen was er dus al een stevige lobbystrijd op gang gekomen tussen de wandelaars en de avontuurlijker ingestelden die met de rubberboot (en 5pk yamaha) het erop wilden wagen om de rivier op te varen naar Beaulieu…en dan hopen dat er nog genoeg water was voor de terugtocht. Nu zijn ook wij een normaal gezin…dus de dames wonnen. Ricardo mopperend er achteraan sjokkend.

Beaulieu is een belevenis op zich. Los van de top-in-English-truttyness mogen de paarden er vrij rondlopen…en mag je ze niet hinderen of verstoren…als ze dus op de weg gaan liggen moet je ff wachten…

Omdat de tocht door de New Forest nogal lang duurde kwamen we pas ca. 4 uur in Beaulieu aan…en het automuseum, dat de enige motivatie voor Ricardo vormde om zijn gepijnigde benen nog langer te martelen, ging om 5 uur dicht…en om nu 4x een stevige entreeprijs af te tikken voor nog geen uurtje ging me net ff te ver…tot op de dag van vandaag heeft Ricardo me dit nog niet vergeven…

En op dat dieptepunt moet ik jullie achterlaten. Hieronder nog wat foto’s van deze reis uit een tijd van rolletjes en ontwikkelen. Volgende episode nog even over de laatste voorbereidingen voor we 24 maart van wal steken!

Cheers, Andre

 

 

Amateurs building boats

Ik had jullie nog wat episodes beloofd. Waarschuwing vooraf: deze is wat technischer en gericht op mensen met een interesse (en mogelijk investering) in de watersport…en mijn doorgaans optimistische aard wordt hier overschaduwd door frustratie over zoveel onkunde, respectloosheid voor klanten en domweg gestuntel.

Na zo’n grote reis en met de volgende plannen al weer wat concreter sta ik met een behoorlijk lijst in mijn handen van zaken die gerepareerd en aangepast moeten worden. Aanpassingen variëren van een lichtje in de keukenkast (ja, die kast die ontstaan is door de verwijdering van de afwasmachine) tot een steunzeil in de mast. Over die zaken kunnen we het nog wel eens hebben. Dit keer wil ik het hebben over reparaties aan boten die vooral te maken hebben met het vaak abominabele niveau in de industrie die zaken voor de watersport fabriceert. Ik heb al wel eens eerder gezegd dat het een grote fout is dit niveau te vergelijken met andere in serie gebouwde kostbare consumentengoederen zoals auto’s…het komt helaas niet in de buurt.

funny-boat-28Laten we beginnen met dat “kostbare”. Producten voor de watersport zijn extreem duur. Een voorbeeld: in Mr.Bean2 zit voor zo’n 35000 (!!) euro aan Raymarine instrumenten. Dit is volgens de originele rekeningen uit 2007. Dat moet dan wel heel bijzonder spul zijn waar je mee naar de maan kan of zo? Nee, in essentie is het gewoon een snelheidsmeter, dieptemeter, windmeter, radar, stuurautomaat en TomTom voor op het water. Toegegeven: een paar schermpjes zijn dubbel vanwege extra stuurstand op de Flybridge…maar dat is het. De TomTom is in dit geval een 12″ schermpje (E120) die zo’n 5000 euro heeft gekost…Ja, u leest het goed, een 12″ LCD schermpje met wat intelligentie, kaartlezer en aansluitingen waar mensen zoals ik 5000 euro voor betalen…omdat het “speciaal voor een boot” is.

Dat moet dan wel heeeeel erg goede kwaliteit zijn hoor ik je denken. Alweer mis! Ik vind het troep. Van het scherm is de backlight ermee gestopt na 1100 bedrijfsuren (bij je TV is dat nog geen jaar TV kijken). Als je dan op internet kijkt, blijkt dit een normale kinderziekte te zijn van dit scherm. We hebben het hier over een cruciaal veiligheidssysteem op zee. De afstandsbediening van de stuurautomaat doet het vaker niet dan wel. We hebben het dan over de besturing van een 50tons boot die het meestal niet doet. De sonar geeft af en toe de diepte aan, meestal niet…etc…

thumb_img_3302_1024
Toen deetie ut nog

Gelukkig heb ik het navigatiesysteem dubbel uitgevoerd. Naast deze troep zit dus een normale Windows10 PC met 22″ touchscreen ingebouwd + nog wat spul. Totale kosten zo’n 1000 euro…en dat doet het altijd feilloos…maar ja, dat is dan ook niet “speciaal voor een boot” en “designed for the harsh marine environment”…

Elke fabrikant van scheepselektronica heeft overigens zelf goed door dat ze het op kwaliteit en functionaliteit niet winnen, dus verzinnen ze van alles om klanten (lees: slachtoffers) te “binden”. Het mooiste voorbeeld bij Raymarine is het netwerk waarover de instrumenten ook aan elkaar kunnen melden dat ze het niet doen. Ze gebruiken normaal huis-tuin-en-keuken ethernet (dat is wat je thuis ook hebt voor internet aansluitingen enzo) maar noemen dat heel ingewikkeld. Het RJ45 netwerkstekkertje (kent ook iedereen van zijn router of modem) hebben zij zodanig aangepast dat alleen hun kabeltjes passen. Een 1,5 meter kabeltje dat normaal een paar euro kost, kost met deze stekkertjes 60  euro…I kid you not! Een netwerk switch van een paar tientjes kost met deze aansluitingen zo’n 300 euro (!)…en er zijn dus mensen die dit spul kopen…het klopt dus: mensen willen in de maling genomen worden.

Laten we het dan eens over de boot zelf hebben. Zoals jullie weten hebben we door de jaren heen diverse merken boten gehad. Er zijn maar een paar fabrikanten die echt grote series op een industriele en professionele schaal bouwen. Sea Ray is een voorbeeld bij de (snelle) motorboten, Bavaria bij de zeilboten. Dit zijn producten waar je van tevoren weet wat je krijgt en betaalt zonder al teveel verrassingen. Bij Sea Ray hoge kwaliteit met weinig design, bij Bavaria ontbreken beide in zekere mate…maar daar is de prijs ook naar. Je gaat niet naar de McDonalds voor haut-cuisine…

funny-boat-36Aan de andere kant van het spectrum zijn de volledig custom one-off schepen variërend in kwaliteit van: ik-heb-wat-tekeningen-en-een-lasapparaat tot Royal-Huisman-onbeperkt-budget.

Het grootste deel van de boten in de watersport komen echter van fabrikanten die beperkte series bouwen…en dat kan nog wel eens de misplaatste indruk wekken van doorontwikkelde designs en productiemethoden…NOT…vaak blijft het eerste exemplaar net drijven en wordt over de rug van de eerste klanten de kinderziektes eruit gewerkt…als je mazzel hebt.

Hoe zit dat bij Mr.Bean2? hoor ik de paar volhardende geïnteresseerden denken die dit nog lezen. Selene is een relatief grote werf in China. Volgens ingewijden zeer professionele productiemethoden, ISO gecertificeerd etc. De schepen worden conform de hoogste keuringsgraad (Ocean going CE-A) gebouwd. Selene is onderdeel van het veel grotere Jet-Tern concern dat vooral bekend is van bestek en keukengerei…er zit dan ook een erg mooi custom Selene bestek bij de boot.

Wij hebben rompnummer 41 van het model 53. Dat betekent dus dat er al 40 van dit type gebouwd waren voordat Mr.Bean2 het levenslicht zag in 2007…voor dit type en formaat boot is dat best veel. Dit alles bij elkaar geeft de verwachting dat alle stupiditeiten er wel uit zijn…NOT. Wij zijn de eerste eigenaren van deze boot die hem intensief gebruiken voor waar hij voor gemaakt is: long-range cruising. Dat betekent dat wij, ondanks de leeftijd, de eersten zijn die tegen ontwerp en constructiefouten aan lopen. De belangrijkste:

  • 249574-if-we-were-on-a-sinking-ship-and-there-was-only-one-life-vest-i-would-miss-you-so-muchDe uitlaat van de nood-motor was verkeerd ontworpen. Dit is de Yanmar die bijna nooit gebruikt wordt en er staat voor als het allemaal fout gaat. In dit geval was dit dus het eerste wat ermee stopte…een soort van lood gevuld zwemvest…gelukkig hadden we hem nog nooit echt nodig. De fout in het ontwerp was van een kinderlijke eenvoud. Op een boot loopt het koelwater door de uitlaat naar buiten…om te voorkomen dat het terugloopt zitten er zwanenhalzen in die pijp. In dit geval had een licht bij Selene bedacht om de laatste zwanenhals hoger te maken dan de “riser” die aan de motor zit. Dit creëert een U-vorm waar water in blijft staan. Omdat dit een motor is die nooit draait is er geen uitlaatgas druk…dus als de boot stevig gaat schommelen klotst het water aan de laagste kant uit deze U-vorm…in dit geval dus in de motor…zout water in een motor is total-loss.
  • De kiel van de boot is hol en gevuld met ballast. Hier doorheen loopt ook de schroefas met lagers. Lang verhaal kort zat hier een constructiefout waardoor de holle ruimte in de kiel zich vulde met water. Daar zou je nooit achter komen ware het niet dat er een gaatje in het polyester zat boven de kiel waardoor er steeds een beetje water in de bilge (de ruimte in een boot boven de kiel) kwam en het een hele tijd duurde voordat ik begreep waar dat vandaan kwam.
  • Een polyester boat wordt in een mal gemaakt. Bij Selene is dat prima voor elkaar met de beste materialen en zwaarder gebouwd dan je ooit nodig zal hebben…echter als die boot uit de mal komt gaan ze er wat gaten voor deuren etc.in zagen…en dat werken ze dan af met plamuur…en laten ze daar nu een verkeerde samenstelling voor hebben gebruikt die na enige tijd bubbels vormt (voor de kenners: geen osmose, dit is gewoon boven de waterlijn)…dus ook bij de 41e hadden ze dat nog niet door…
  • Deze is om te lachen…als het niet zo serieus was. Een serieuze boot heeft allerlei brandbeveiligingssystemen. Zo heeft Mr.Bean2 bijvoorbeeld een automatisch blussysteem etc. Er zitten ook emergency-shut-offs op de brandstof tanks. Je kan in de salon dus aan 2 knoppen trekken en dan zou de dieseltoevoer afgesloten moeten worden. Toen ik er eens voor ging zitten hoe de brandstof circulatie georganiseerd was begreep ik er geen snars van. Gelukkig was ik niet gek, maar de chinees die dit had aangelegd. De shut-off kranen zaten namelijk helemaal niet op de aan- afvoer van diesel maar op de slang die beide tanks verbindt…hoe hard je ook aan deze knoppen trekt, je sluit helemaal niks af…goed om te weten als je nog geen brand hebt…

Inmiddels zijn al deze zaken prima gerepareerd (b.v. een nieuwe Yanmar met aanpassing van het uitlaat ontwerp). En laat ik heel duidelijk zijn: Selene bouwt 1 van de beste boten in de industrie…dat zegt echter meer over die industrie dan over Selene.

Het meest stuitende komt echter nog. Hoe denk je dat een producent die dit soort overduidelijke ontwerp en constructiefouten maakt omgaat met zijn klanten (lees: slachtoffers)? “Kwaliteit zit niet in het vermijden van fouten, maar de wijze waarop je ermee omgaat”. Ben bang dat ze in deze industrie die les nooit hebben gehad. Het draait om: ontkennen en verdedigen. Geen hulp, geen schadevergoeding, geen verantwoordelijkheid nemen voor je fouten, glashard ontkennen en/of verschuilen achter procedures. Howard Chen, de baas van Selene, heeft dit gedrag bijna tot kunst verheven.

Dit geldt zowel voor de bootproducenten als producenten van componenten zoals Raymarine en het schijnt bij deze markt te horen. Zo kan ik nog een mooi verhaal vertellen over het duikgedrag van verzekeraars in deze branch, met name Eerdmans Jachtverzekeringen, maar daar heb ik nog een procedure tegen lopen dus die bewaren we voor een volgend sappig klaagblog.

Cheers, Andre

 

La Dolce Vita

Belangrijke waarschuwing: onder druk van heftige emoties zullen sommige passages in deze episode geen enkele relatie hebben met de realiteit of met mensen die een boot zien als een verzameling spullen om op het water van A naar B te komen. Je kent ze wel, mensen die naar een 60er jaren Ferrari California kunnen kijken en zeggen: het is gewoon een verzameling staal en rubber. Zoals de Mona Lisa een verzameling verf en canvas of de Duomo van Florence een verzameling steen en marmer is. Als je in die categorie zit, stop dan hier maar met lezen…en neem nog een banaan.

WP_20160222_001
Uitzicht terwijl ik dit schrijf…need I say more…

We gaan het namelijk hebben over Riva. Kunst in Mahonie en Chroom…die ook als boot te gebruiken is. Door Jeremy Clarkson aangeduid als “the mahogany passport to the high life” en “the most beautiful creation made by man”…niet dat we ons veel moeten aantrekken van de smaak van iemand die zich kleedt als Jeremy….maar in dit geval zijn veel mensen, waaronder ondergetekende, het met hem eens.

Voor de (nu nog) onwetenden en ongelovigen: Riva begon ooit met het bouwen van vis- en andere werkboten aan Lago di Como. Mensen die daar wel eens geweest zijn weten dat je in zo’n omgeving op mooie ideeën komt, zo ook Opa Riva. Uiteindelijk verhuist de famiglia naar Sarnico aan Lago d’Iseo en wordt bekend met het bouwen van raceboten in de eerste helft van de 20e eeuw. Zoon Carlo komt eind jaren 40 op het idee luxe speedboten voor de rich and famous te gaan bouwen geinspireerd op de mahoniehouten Amerikaanse runabouts van voor de oorlog (ChrisCraft, Hacker etc.)…maar dan mooier…Italiaanser. Dat leidt uiteindelijk in de jaren 50, 60 en 70 tot de mooiste serieproductie boten ooit gemaakt.

Een periode waarin ook de mooiste auto’s ooit zijn gebouwd in Italië. RIva kan zo in het rijtje Ferrari, Maserati, Lamborghini en niet te vergeten ontwerpers als Pininfarina en Bertone. Er zijn al veel studies verricht naar het waarom van dit fenomeen. In de TU-richting Industrial Design is Riva zelfs een separaat onderwerp. De laatste mahoniehouten Riva werd overigens nog in 1996 gebouwd. Riva was toen al helemaal geconverteerd naar de bouw van super de luxe polyester schepen…vooruitgang heet dat.

Mocht je (inmiddels) een gelovige zijn dan kan ik een pelgrimstocht naar Sarnico absoluut aanraden. Het hele stadje ademt nog steeds Riva. Onderhoud en restauratie van de mahonie schoonheden is een belangrijke bezigheid en de bouw van de polyester jachten is van een bijzonder niveau.

Nuvola Rossa

Toen we in 2006 in Lemmer aan het water gingen wonen had ik eindelijk de ruimte om mijn jongensdroom te verwezenlijken. Na veel zoeken werd in 2007 de SuperFlorida #735 uit 1963 aangeschaft genaamd: Nuvola Rossa (rode wolk). Deze was in bezit van een liefhebber die haar in slechte staat aan het Como meer had gekocht en volledig had laten restaureren. Het houtwerk is in Roemenië gedaan. Op de site van die werf staat nog steeds het hele fotoverslag van die restauratie: Restauratie Nuvola Rossa

Economisch gezien slaat het kopen van een boot meestal nergens op…dat gat in het water waar je geld in stort. Echter in dit geval kon het wel eens mijn beste investering ooit zijn. Net als met klassieke auto’s is de waarde de afgelopen jaren met sprongen gestegen…of hoe je een volledig emotionele beslissing achteraf goed kan praten.

En wat doe je dan met zo’n work-of-art? We varen er opvallend veel mee. Het is een geweldig bootje om op een mooie dag bijvoorbeeld even naar Sloten te varen voor een versnapering. Het is ook een prima waterski boot (daarvoor was dit specifieke model ooit door Riva ontwikkeld). We hebben er ook een paar keer wat grotere tochten mee gemaakt. Bijvoorbeeld een weekendje Giethoorn. Op zaterdag van Lemmer door de weerribben naar hotel de Harmonie waar je, volledig op zijn Giethoorns, je bootje voor je kamer kan afmeren en dan op de zondag via een andere route weer terug.

WP_20140920_14_11_38_Pro
Met zo’n uitzicht maakt het niet meer uit wat er voor de boeg is.

Het is ook nog eens fantastisch voor je ego om in een Riva te varen. Veel opgestoken duimen en bewondering…voor de boot…maar je kan jezelf veel wijsmaken. “Hey een James Bond boot” hoor je vaak, of de man die wijzend naar onze boot zijn vrouw gaat uitleggen “wat dat is”. En om het helemaal af te maken hoor je bij dit alles de mooiste soundtrack: een oude Chris Craft V8 stationair onregelmatig door het koelwater gorgelen…of brullen als je hem op zijn staart trapt. Belinda schaamt zich rot als ik onder elk akoestisch verantwoord bruggetje toch weer even gas moet geven…Als God scheten laat weet ik hoe ze klinken…

En van een flatulent opperwezen is het volgende week een kleine stap naar een verhaal over onze ervaringen toen we nog in een jachthaven lagen.

Cheers, Andre