Categorie: Geen categorie

Ik wist wel dat ik gelijk jullie aandacht zou hebben met deze titel.

Dit keer de ervaringen met het doorprikken van het vlies van een nieuwe boot. Proefvaarten, keuringen en natuurlijk de Maiden-trip. Belangrijkste les die ik geleerd heb: neem altijd iemand met kennis van zaken mee bij een proefvaart/keuring. Het probleem (of is het alleen mijn probleem?) is namelijk dat als je gaat proefvaren je de boot al aan jezelf verkocht hebt. Als ze niet zinkt of spontaan ontbrandt tijdens de proefvaart ben je verkocht. Een deskundige derde kan je een beetje op de grond proberen te houden.

Saab cabrio

Er zijn ook uiterst vreemde lui die het gewoon leuk vinden om proef te varen. Meest bizarre voorbeeld daarvan was in 2002 toen we de Pegasus gingen verkopen en de Warp11 aanschaften. Er meldde zich een kandidaat koper voor de Pegasus. Afspraak gemaakt in de Jachthaven. Het was mooi weer…precies de omstandigheden die je wilt als verkoper van een boot.

Er komt een keurige vent aanrijden in een Saab Cabrio…wel een echt Saab Cabrio type…blauwe blazer, roze overhemd, choker, coupe Vivaldi…Zag hem eerder op een zeilboot met z’n amice dan op een brute powerboat, maar als koper op het eerste gezicht weinig mis mee.

Beetje babbelen, beetje kijken. Hij had er duidelijk verstand van. Toen varen. Het ging allemaal prima en hij leek heel enthousiast. Kaartje gekregen. Hij zou erover nadenken en terugbellen…nooit meer wat gehoord…naam en telefoonnummer op kaartje bleken ook niet te bestaan. Later sprak ik Lengers (boot dealer) die de persoon kende en mij vertelde dat hij dit veel vaker deed. Los van aardig moeten doen tegen een Saab cabrio rijder en wat tijd had ik er geen nadeel van gehad…en hij geen voordeel…heel bijzonder!

Waspoeder

In diezelfde zomer kochten we de Warp11. Ik was zo verliefd op die boot dat de proefvaart/keuring niet zoveel voorstelde. De Maiden-trip was van Beverwijk naar Stad a/h Haringvliet. Dat betekent bij Ijmuiden naar buiten voor de kust langs en dan bij Stellendam weer naar binnen. Het werd een bijzonder tripje.

Allereerst begon na 10 minuten varen al het “generator” lampje te branden. Lang verhaal kort bleek op de moeilijkst bereikbare Caterpillar (de stuurboord motor), aan de nog moeilijker bereikbare zijde de Dynamo gewoon los te hangen. Hier had duidelijk iemand geen zin gehad helemaal achter het blok te kruipen om de nieuwe dynamo even goed vast te zetten. Gelukkig was hij niet helemaal losgekomen…dan had een reparatie onderweg er niet meer ingezeten.

De vorige eigenaar van de boot was een Duitse familie geweest en achterop de boot stond nog steeds die verschrikkelijke naam – We are family – en ook de woonplaats van de eigenaar: Hamburg. De combinatie van foute boot, Hamburg en stevige snelheid trok de aandacht van de Kustwacht. Toen we ter hoogte van Scheveningen een groot schip van de Kustwacht passeerden zagen we dat ze een rubberboot overboord aan het zetten waren met 4 man erin.

Ik had me nog helemaal niet verdiept in de marifoon en heel veel zaken waren nog niet geregeld. Ik maakte me dus wat zorgen toen ik die rubberboot achter ons aan zag komen. Gelukkig ging Belinda niet in op mijn flauwe opmerking om nog even een pak waspoeder overboord leeg te schudden.

Ze deden dit duidelijk vaker want ondanks een stevig zeetje (ZW5) stapten ze vrij makkelijk vanuit de rubberboot op het zwemplatform van de Warp11. Na wat zoeken in de boot en het aanhoren van ons verhaal waren ze tevreden. Het was wel bijzonder dat ze wisten dat deze boot in Beverwijk had gelegen… Uiteindelijk kwam het allemaal goed en kwamen we netjes aan in Stad a/h Haringvliet.

Nootjes

Toe we ruim een jaar geleden Mr.Bean2 kochten hadden we het over een heel ander budget dan onze voorgaande boten. Genoeg reden om proefvaart en keuring heel serieus aan te pakken. Het bijzondere aan dit schip was echter dat hij heel lang amper gebruikt was. De “normale” slijtage zaken waren allemaal nog zo goed als nieuw. Echter van stil liggen gaan weer hele andere zaken mankementen vertonen. Deze boot had dan wel 5  jaar binnen gelegen op zoet water, het was ook duidelijk dat ze weinig liefde had gehad. Toen we er voor het eerst op gingen kijken, zag je dat de eigenaren er zo vanaf gestapt waren. De pinda’s stonden nog open in een blikje op tafel, veel stof, in de magnetron stond nog iets onherkenbaars dat inmiddels weer tot leven was gekomen…etc…

Het was dus niet verrassend dat de proefvaart voorspoedig verliep…technisch was het praktisch nog een nieuwe boot waar net de kinderziektes uit waren. We moesten dus vooral letten op zaken die door stilstand niet goed meer waren. Zo bleek de verflaag onderwater behoorlijk vochtig door 4 jaar lang in het water liggen en hadden een aantal pompen etc. weer een zetje en een drupje olie nodig om tot leven te komen.

Ook hier was ik allang verkocht, maar was het goed Jan Rotgans als scheepsexpert erbij te hebben om nog even wat zaken te duiden…mooie ingrediënten voor de onderhandeling.

Trekhaak

Het kan allemaal veel sneller en makkelijker. Dat bleek in 1987 toen ik mijn eerste eigen speedboot – Sea Ray 190 – wilde verkopen. Ik had een afspraak met een potentiele koper gemaakt in de Jachthaven (toen nog Nautica aan het Brielse Meer). Het was einde van de winter en de boot stond nog op zijn oude trailer op de kant met een zeil erover. Ik ontmoette de mogelijke koper aan de bar in de kantine en verwachtte natuurlijk dat hij er goed doorheen wilde kijken en proefvaren etc… Niets van dat alles.

We liepen naar buiten, hij hoorde mijn verhaal aan en zei: “dan neem ik hem mee”. Ik moet stomverbaasd hebben gekeken want hij zei nog: “das geen probleem want ik heb een trekhaak”. Hij liep naar zijn Toyota Landcruiser, reed hem voor de trailer, koppelde aan, hing zijn nummerboord op de trailer, gaf mij een stapeltje geld en reed weg… Nooit meer wat van gehoord. Hetgeen ik heel bijzonder vond want de trailer was eigenlijk alleen geschikt voor wat hellingwerk, maar zeker niet (meer) om op de weg met enige snelheid te gaan rijden…met een vracht van 2 ton. Soms zit het mee…

Volgende week wil ik een onderwerp behandelen dat jullie kiezen. Laat maar weten welk onderwerp je interessant vindt…probeer het een beetje nautisch te houden!

Cheers, Andre

We hebben een datum geprikt voor het vertrek: 16 April. Dat is op een zaterdag omdat Ricardo de eerste 2 weken meevaart. Leuk! We hebben dus nog 5 weken voor de voorbereidingen.

Een aantal zaken zijn al langsgekomen. Zoals iedereen al verwacht had heb ik de vaatwasser discussie verloren. Het apparaat is eruit en de ruimte is omgebouwd tot grote kastruimte. Een fraai stukje timmerwerk…al zeg ik het zelf. Nu heeft Mr.Bean2 zeer veel kastruimte, echter het zijn heeeel veel kleinere kastjes en vooral heel veel lades…erg fraai…maar niet altijd praktisch. Ik heb dus punten gescoord met de creatie van deze grote kast.

Het opslaan van alle spullen is overigens een actueel onderwerp. We lijken net zo’n gezin dat met de caravan op vakantie gaat en een mud aardappels en pan macaroni meeneemt. Om te beginnen gaan we naar een gebied waar de alcohol heel duur is. Inmiddels ligt de boot voorover van de dozen wijn onder de vloer.

Hoeveel Nespresso gebruik je eigenlijk in 6 maanden? …daar schrik je van…vooral van de prijs die de Zwitsers van Nestle daarvoor durven te rekenen…alsof ze daar nog geen geld genoeg hebben. En dan heb ik het nog niet gehad over alle andere boodschappen die in grote hoeveelheden ge-“stored” moeten worden….nu maar hopen dat we geen verrassingsbezoek van de Noorse Douane krijgen…of zou de drank al op zijn als we daar aankomen?

Inmiddels ook een duikuitrusting aangeschaft. Niet alleen leuk om op mooie plekken de omgeving onder water te verkennen, maar ook praktisch voor eventuele klussen onder water zoals troep in de schroef of een verstrikt anker. Hoogtepunt hierbij is, naast de errug coole duikcomputer – een idioot groot horloge met allerlei onzinnige informatie – de duikcompressor. Een goede vriend had deze al een hele tijd ongebruikt staan. Een mooie oplossing om onderweg je fles weer op 200bar te kunnen brengen, maar ook de drukcilinder van het PCP-geweer te vullen. Het apparaat is inmiddels netjes in de lazarette – mooi woord voor de rommelkelder onder de kuip – geïnstalleerd.

Verder een hele lijst met kleine aanpassingen doorgevoerd van zonwering in het stuurhuis tot een constructie om het dekkleed op de flybridge niet te laten inzakken.

Belangrijkste is  natuurlijk het onderhoud aan de motoren en technische installaties. Afgelopen week druk geweest met het verversen van olie en filters. Dat klinkt triviaal maar om een idee te geven:

• 22 liter in de Cummins hoofdmotor
• 10 liter in de TwinDisc transmissie
• 5 liter in de Lugger die de Northern Lights generator aandrijft
• 4 liter in de Honda buitenboordmotor
• een beetje staart transmissie olie
• 5 liter in de Yanmar hulpmotor
• …en die heeft ook nog een transmissie
• …en dan hebben we het nog niet eens over de hydraulische olie in het Stabilizer system, de hydraulische boeg- en hekschroef, het stuursysteem…etc..

…en al die zooi heeft ook nog eens filters die vervangen moeten worden…en de brandstofsystemen van al dit gedoe heeft ook grof-filters…en fijn-filters…en dan zijn er ook nog filters op het fuel polishing system en de Centrale Verwarming…en….you get the picture…

Als je je tijdens deze acties weer eens verdiept in de gebruiksaanwijzingen, realiseer je dat als je deze op de letter zou volgen, je nooit meer zou varen. Tegen de tijd dat je alle checks op alle systemen hebt gedaan die zijn voorgeschreven voor elke start…is het donker. Om maar niet te praten over alle checks en onderhoud die je periodiek moet doen.

Hiernaast moet je op een schip alles 3-dubbel hebben. Midden op zee vaar je niet even een benzinepomp of garage binnen. Dus een hele lijst gemaakt van alles wat we op reserve mee moeten nemen. Om te beginnen met al die filters maar ook waterpompen, v-snaren, anodes etc. etc. Eigenlijk heb je de hele boot nog een keer aan boord. Het leuke (voor de economie) hieraan is dat je veel nooit gaat gebruiken. Omdat het voor een boot is, is het 3x zo duur als hetzelfde ding voor een auto. Omdat veel uit Amerika komt is het hier nog een keer zo duur…en veel is zo moeilijk te vinden en kopen dat je uiteindelijk heel blij bent om veel teveel te betalen. Als je genaaid wordt, wil je ook gezoend worden…dat laatste is me nog niet opgevallen.

Meerdere lezers hebben gevraagd om wat foto’s  van het interieur van Mr.Bean2. Van het “hoofddek” met Salon, Keuken en Stuurhuis zijn al meerdere foto’s voorbij gekomen. Hieronder wat kiekjes van de “beneden” verdieping met de machinekamer, 3 slaaphutten en 2 badkamertjes.

Los van de boot wil je, als je een half jaartje weg gaat, thuis zo weinig mogelijk losse eindjes achterlaten. Twee praktische zaken die ik graag zou afronden voor 16 April zijn:

• Verkoop Warp11. Hier zit nog niet zoveel schot in. Om daar wat vaart achter te zetten hebben we de prijs verlaagd naar een belachelijk niveau van 89.000 euri. Italian beauty
• Verhuur van ons huis gedurende deze periode via Airbnb. Inmiddels een aantal boekingen, maar ook nog veel ruimte in de agenda. Luxe villa aan het water

Volgende week verhuizen we naar de zaterdag als publicatiedatum. Hebben jullie wat te doen in het weekend.

Cheers, Andre

Tot we in 2006 de boot achter het huis konden parkeren in Lemmer “lagen” we altijd in een Jachthaven. De oplettende Mr.Bean2-watcher weet dat dat begon toen ik nog een kleine jongen was aan het Brielse Meer bij Watersport (of ski) Vereniging Nautica.

In deze episode wil ik wat ervaringen delen over het bijzondere ecosysteem dat Jachthaven heet. Het is vaak een vreemde mix van parkeerplaats, vereniging, hobby/klus omgeving met een hele specifieke cultuur. Generaliserend ga je van de kijk-mij-en-mijn-boot-eens-show havens langs de kust naar een-wonder-dat-dat-nog-drijft-hobbykwartier havens langs de kleinere kanaaltjes in het achterland.

Door mijn gebrek aan decorum deinzen we er niet voor terug om ook met onbehouwen boten als de Warp11 en Mr.Bean2 de kanaaltjes op te zoeken waar we nog net doorheen kunnen. Hoogtepunt op dat gebied was toen ik ooit bedacht dat we met de Warp11 wel door natuurgebied de Weerribben konden. Belinda schaamt zich nog steeds rot als ze eraan terugdenkt: scheldende mensen in tuintjes die al half onder water lagen terwijl we stationair niet langzaam genoeg konden varen om nog enige geveinsde compassie te tonen. Bruggetjes die niet breed genoeg leken…maar dat toch altijd net zijn, terwijl we een omgewoeld modderspoor trekken met 2 ronkende Caterpillars…not a pretty sight.

Zo kwamen we ook ooit in een jachthaven bij de Kagerplassen die zijn gloriedagen al lang geleden had gehad. De plat-Haagse havenmeester, een genot om naar te luisteren, wees ons een plaats aan een steiger…nou ja…dat was het ooit geweest. Ik durfde niet vanaf de boot op de steiger te springen omdat ik verwachtte er doorheen te gaan. Toen we eenmaal lagen was de vraag of de steiger aan onze boot vast lag, of andersom. Het was alsof we in een Koot&Bie sketch terecht waren gekomen. De havenmeester kon de Warp zeer waarderen maar hoogtepunt was toch wel het bijbootje, de Warpjet. Dit is een Avon RIB met een jetmotor erin. Op zijn Haags heet dat een jetandrijvinkie hebben we toen geleerd.

Nautica

Nautica was een wat bijzondere omgeving. Mijn ouders waren daar in 1967 1 van de eerste ligplaatshouders. Het was eigenlijk helemaal geen Jachthaven maar een uit de hand gelopen Waterski vereniging die een terrein zocht. Dat kregen ze toegewezen op “nieuw land” langs het Brielse meer. Voorwaarde was dat ze er een Jachthaven en Recreatie/caravan terrein zouden starten. Waarschijnlijk is daar mijn afwijking voor snelle boten en grote motoren ontstaan. Het ging daar, zeker in de eerste jaren, alleen maar over snelle boten en waterskiën.

Dat bepaalde ook de sfeer. Veel ondernemers die goed in de, al dan niet zwarte, slappe was zaten met naast de dure Boesch speedboten ook veel te grote jachten en caravans. Tenminste het moesten voor de wet caravans voorstellen. Het waren riante bungalows, sommigen zelfs met kelder! Er lag bijvoorbeeld ook een Jacht van zo’n 25 meter…op het Brielse meer…het moest 2 keer steken om te keren op het meer. Kortom: de feesten waren altijd goed!

Atlantica

Toen we in 1992 de eerste Mr.Bean kochten zochten we een ligplaats in de buurt van Dirksland op Flakkee waar we toen woonden. In Stad a/h Haringvliet – een wat eufemistische naam voor 3 huizen en een kerk – werd net de nieuwe Jachthaven Atlantica geopend.

In de eerste jaren met zowel de Mr.Bean als de Pegasus gebruikten wij de haven vooral als parkeerplaats. Als we naar de boot gingen, dan gingen we varen. Echter, naarmate onze boten groter werden promoveerden we van het begin naar het einde van de jachthaven om uiteindelijk met de Warp11 aan de laatste steiger te liggen. Die steiger werd ook wel de borrelsteiger genoemd…en dat had meer met eigenschappen van de eigenaren dan van de vaartuigen te maken.

Wij zijn bepaald geen verenigingsmensen. Altijd een hekel gehad aan “dingen die moeten” en een sfeer de snel klef-met-achterklap wordt als je met een grote groep mensen verplicht gezellig gaat doen. Echter werden we ongemerkt steeds meer in het verenigingsleven getrokken totdat we zelfs officieel lid werden van Atlantique (de vereniging in de Jachthaven). Voornamelijk omdat de actieve leden een beperkt vriendengroepje was waar we sowieso al veel mee optrokken.

De Jachthaven veranderde voor ons van een parkeerplaats naar een sociale omgeving. We gingen ineens weekenden naar de boot zonder te gaan varen. De daling in gebruik van fossiele brandstoffen werd overigens ruimschoots goedgemaakt door het alcoholgebruik. Zelfs in de winter wanneer de boten op de kant stonden en ik, veelal samen met Ricardo, naar de boot ging om wat te klussen, kwam van dat klussen niet zoveel meer. De meest comfortabele motorboot was al snel een soort van clubhuis voor “klussende heren” met een grote drankvoorraad en veel sterke verhalen.

Zoals gebruikelijk in Nederlandse havens in de buurt van de kust zijn de meeste boten van het zeilende type. Ondanks dat wij wat minder gingen varen was dat altijd nog vele malen meer dan de gemiddelde zeiler. Veel geplande verenigingstochten gingen niet door vanwege het weer. Hoogtepunt was de nachtwedstrijd. Dit was een route rond het eiland tiengemeten die ’s nachts werd gevaren. Om nog steeds onduidelijke redenen werd de  Warp11 uitgesloten van mededinging…had iets te maken met het ontbreken van zo’n stok op dek en Caterpillars.

Wij zouden als bemanning meegaan op een zeiljacht van een vriend. De spanning en training bouwde op tot ongekende hoogte tot de nacht dat het moest gaan plaatsvinden…toen ging ook dit niet door…want er werden buien verwacht…en dan kon het zicht slecht worden…in een nachtwedstrijd… Zoals gebruikelijk werd dan het hele zooitje in de Warp geladen en gingen we vol gas naar de eindbestemming van de tocht. Op snelheid heb je minder (lang) last van slecht zicht…

Al dat niet-zeilen leidde tot de nog steeds gebruikte “schaal van Huizing” waarmee je exact kan aangeven waarom er niet gezeild kon worden.

• het waait te hard (>F4);
• het waait te zacht (<F4);
• het waait uit de verkeerde richting;
• het regent;
• het onweert;
• het zicht is slecht;
• niets van het bovenstaande…maar er is een mogelijkheid dat 1 van deze zaken zich in de nabije toekomst gaat voordoen.

Ondanks de grote luxe van de boot-in-de-tuin missen we het Jachthaven-sfeertje. Als we ’s zomers in Rotterdam zijn, gaan we er nog wel eens langs…en het is eigenlijk nog precies hetzelfde. We kiezen een kuip of achterdek en vertellen verhalen die sterker worden naarmate de alcoholische inname toeneemt. Om in de sterke drank te blijven: nothing changes…really.

Nog een goede maand voor vertrek…dus volgende week weer even terug naar de voorbereidingen van de grote reis met Mr.Bean2.

Cheers, Andre

Sex. Zo, ik begin even met een experimentje. Het lijkt erop dat episodes waarin dit woord gebruikt woord veel beter scoren in de statistieken.

Deze keer weer een avontuur uit het nautische verleden. Een leuk voorbeeld van een klein probleempje dat uiteindelijk grote gevolgen had.

Een ruitenwissertje

Voorjaar 2004, we varen met goed weer Stellendam uit op weg naar de River Blackwater in Oost-Engeland. Dit is een rechttoe-rechtaan oversteek met 1 complexiteit: we kunnen aan de overkant alleen rond hoogwater de geplande haven in. We hebben het vertrek dus zo gepland dat we op kruissnelheid aan het begin van dat hoogwater “window” aankomen.

Iedereen die wel eens de Noordzee oversteekt weet dat vertrekken met goed weer geen enkele garantie biedt voor het weer dat je allemaal nog gaat meemaken…zo ook dit keer. Varend op snelheid (26 knopen) neemt de Noorden wind steeds verder in kracht toe. Op een gegeven moment is het zo’n F5 – 6.

Even wat uitleg: een planerende (snelle) boot heeft een hoge primaire stabiliteit. Met andere woorden: door de scherpe vormen en brede kont ligt hij in rust vast in het water. Als je bijvoorbeeld op de zijkant stapt zal hij relatief weinig bewegen. Veel minder dan bijvoorbeeld een zwaarder rondspant jacht. Echter als het water gaat bewegen – golven noemen we dat – dan gaat die stabiliteit tegen je werken. De secundaire of dynamische stabiliteit is veel minder dan van datzelfde rondspant jacht. Het wordt een soort van badkuip die mee wiebelt met alle nukken van de zee. Stabiliteit moet je dan uit het motorvermogen en eigen snelheid halen…en dat doen we graag.

In dit geval varen we pal west met een noorden wind. Veel schepen hebben last van zo’n “beam sea”, golven die dwars op de koers binnenkomen. Afgelopen zomer hebben we dit testje met Mr.Bean2 gedaan: dwars op F6 golven varen en dan de stabilizers uitzetten…dan kun je een hoop spullen van de grond gaan oprapen. Een planerende boot op snelheid heeft dat veel minder. De boot beweegt als het ware recht op en neer, maar slingert nauwelijks door de kracht die de motoren ontwikkelen.

Dat gaat een hele tijd goed totdat er een golf aan dek komt en de ruitenwisser het niet meer kan verwerken en over zijn asje begint te draaien…die doet het dus niet meer. Doordat er behoorlijk wat buiswater dwars over de boot waait is het niet verantwoord op snelheid door te varen met weinig zicht.

Tot ontzetting van Belinda, Laura en Ricardo bedenk ik dat ik even op het voordek ga kijken of ik het nog kan repareren. Inmiddels varen we dus langzaam en slingert de Warp11 heftig. Zwemvest aan en op expeditie terwijl Belinda de kop op de golven houdt (de kop van de boot). Het is snel duidelijk dat hier niet zoveel aan te doen is.

Dat betekent dus langzaam doorvaren…en dus slingeren…en te laat aankomen om nog de haven in te kunnen. De kaarten komen erbij en we besluiten uit te wijken naar de River Orwell waar we altijd in kunnen. De volgende uren hebben we allemaal, behalve Ricardo, last van een lichte zeeziekte. We zijn dit duidelijk niet gewend en heel blij als Harwich in zicht komt.

Altijd weer een mooi moment om na een oversteek met wat meer uitdaging vast te knopen in de haven en een biertje open  te trekken!

Volgende week gaan we over op een veel kleinere schaal met wat verhalen over tochten die we met onze grote liefde, de Riva, hebben gemaakt.

Cheers, Andre

De afgelopen 3 weken ontdekt dat:

• Duiken bij de antillen heel mooi is en mijn open water brevet gehaald;
• Snowboarden moeilijker is dan het eruit ziet;
• Veel drank daar niet bij helpt.

Het wordt dus tijd terug te keren naar het voorbereiden van Mr.Bean2 op de grote reis. Nog slechts 2 maanden voordat we van wal steken.

Na 3 maanden op de kant in Jirnsum is Mr.Bean2 eergisteren het water in gegaan.  Altijd weer een spannend moment.

De kraan bij de Boarnstream werf kan 80 ton tillen…maar een bootje van 45 ton geeft toch een hoop gekraak en gesteun…en je moet je de ravage maar niet voorstellen als er een kabeltje of band knapt…

Het volgende spannende moment is bij het in het water zakken. Stopt het zakken zo’n beetje rond de waterlijn…of gaat het door. Ik heb ooit mijn eerste Sea Ray speedboot te water gelaten zonder de “stop” erin. Dat is een plug onder in de spiegel om water uit de boot te laten lopen. Ik kwam er toen achter dat het de andere kant op ook prima werkt. Na een kwartiertje lag de achterkant al bijna onder water…not my finest moment.

En dan het moment waarop de motor weer moet aanslaan en allerlei andere systemen getest moeten worden. In dit geval ging het allemaal goed. Afgezien dat bleek dat de nieuw geïnstalleerde hulpmotor zijn koelwater uit de uitlaatbeluchter stond te sproeien. Dat klinkt ingewikkeld, maar is een klein rubbertje…en Mr.Bean kan natuurlijk niet met een lekkende rubbertje door het leven. Die moet dus nog even vervangen worden.

Gisteren heb ik haar terug gevaren naar Lemmer. Ze ligt weer vertrouwd voor de deur en dat is maar goed ook. Belinda begint al zenuwachtig te worden over het plannen en bevoorraden…en als we iets niet willen is het dat wel.

Na de grote zaken gaan we ons nu druk maken over de details. Een wel erg decadente discussie is: “houden we de afwasmachine of niet?”. Ja je leest het goed, in de keuken zit een Miele afwasmachine ingebouwd. Echter, daarvan doet de afvoerpomp het niet. Een vrij simpele reparatie…maar Belinda vindt een afwasmachine op een boot onzin…niet helemaal onterecht. Ze heeft veel liever een grote kast op die plek. Jullie begrijpen dat dit voor mij een zeer gevaarlijke discussie is…als ik even niet oplet is de afwas en/of de machine “van mij”…dus ondanks dat ik het heel cool vind dat die machine erin zit gaat hij er direct uit als er een andere mooie oplossing naar Belinda’s zin in kan.

Andere zaken op het lijstje zijn:

• Repareren dekwaspomp aansluiting en monteren extra vers water aansluiting in de kuip.
• Plaatsen duikcompressor, niet alleen voor de duikfles maar ook handig voor de luchtbuks.
• Overal een goede plek voor vinden…een boot is net een zolder: het vult zichzelf en je kan nooit iets terugvinden.
• Nog wat extra IP-camera’s installeren.
• De electra zo organiseren dat de grote vriezer en andere 220V gebruikers op de accu’s/omvormer kunnen draaien.
• …etc…etc…

Bootmensen weten dat dit soort lijstjes nooit leeg zijn en, net als de zolder, zichzelf altijd weer vullen.

In de volgende episode pakken we weer een paar avonturen uit het nautische verleden beet.

Cheers, Andre

Met deze aflevering moeten jullie het 3 weken doen. Mijn harde werkeloze leven sleept mij de komende weken naar de Cariben en de sneeuw in Frankrijk. Door deze enorme drukte en stress zal er even geen blogschrijverij in zitten. Om te voorkomen dat Mr.Bean2’s trouwe lezer schare vanaf volgende week zwaar in therapie moet, een extra dikke episode.

Dit keer over hoe we als startend gezin onze eerste schreden zetten op het pad der motorbotelarij.

De Onedin Line!

Zomer 1989. Laura is 1 jaar oud en een paar maanden geleden hebben we het zaadje voor Ricardo geplant. De oplettende Mr.Bean2-volger weet dat ik 2 jaar geleden mijn eerste speedboot verkocht heb om een huis te kopen en te trouwen met Belinda. Het vakantiebudget loopt na al dat gedoe niet over…en ik moest een manier vinden om Belinda ook te interesseren voor het varende bestaan.

Mijn ouders hadden op dat moment een stalen motorkruiser (type broeikaskruiser…maar deze zag er gelukkig nog uit als een schip): de Pampero. Jawel, uit “The Onedin Line”. Waarschijnlijk heb je geen idee wat dat is…maar bij de familie Huizing in de jaren 70 en 80 een verplichte televisieserie.

Deze boot mochten we best voor een week of 3 lenen. Zo gezegd…iets minder zo gedaan. Dat had 2 oorzaken:

• Een kind van 1 jaar heeft meer “noodzakelijke” spullen dan op een 10 meter motorboot passen;
• Mijn moeder houdt nogal van prularia…en dan druk ik me nog zacht uit…de woonwagen van Koko Petalo is sober in vergelijking met de zooi die op de boot verzameld is.

Ombouw van een woonwagen

Mijn vader ziet in onze actie een mooi excuus om van de Pampero weer een schip ipv woonwagen te maken. Dus alle…uuuhhh…ja wat is het allemaal…ornamenten uit de vensterbankjes gehaald, 2 ton glaswerk, vazen, kunstbloemen etc. eraf. De Pampero ligt ineens weer een decimeter hoger in het water…maar dat hebben we zo opgelost met buggy, kinderwagen, kinderstoel, kinderbedje, vrachtwagen luiers en wat een kind van 1 allemaal nog meer nodig heeft om de dag door te komen. En natuurlijk heeft opa voor zijn kleindochter 1 van de bedden in de achterroef volledig omgebouwd tot compleet veilig kinderbed.

Dat heeft overigens wel een nadeeltje. Belinda en ik slapen op het dubbele bed in dezelfde achterroef…en Laura is meestal om 6 uur wakker…en houdt dat niet voor zichzelf. Natuurlijk weinig zo leuk als in je bed staan en je ouders te zien slapen en die ff wakker te maken.

Laura blijkt varen prachtig te vinden. Niet alleen het keten in de achterroef, maar ook met papa alle koetjes en schaapjes nadoen die op de oever staan, op het achterdek in de kinderstoel zitten, eenden voeren en pesten, in het water spelen…en het leukste is misschien wel hard heen en weer rennen in het stuurhuis als de boot gaat slingeren.

Op een mooie avond varen we op een kanaal. Laura is naar bed…denken wij. We zitten buiten op het achterdek…dat is dus bovenop de achterroef. Een paar mensen aan de kant staan uitbundig naar ons te zwaaien…denken wij. We zijn wat verbaasd maar zwaaien beleefd terug. Kennen wij die mensen? Dat herhaalt zich nog een keer en dan krijgen we door dat mevrouw een verdieping lager in bed voor het raampje staat en naar iedereen staat te zwaaien…

De grote angst die sluis heet

Nog even terug naar het begin. Uiteindelijk hebben we de woonwagen dus getransformeerd in een soort van kindercrèche. We twijfelen nog even of we de veel te grote en zware eikenhouten tafel met plavuizen uit het stuurhuis ook achterlaten. Om Ma niet helemaal over de rooie te jagen doen we dat maar niet…daar krijgen we nog spijt van…

Voor Belinda is dit de eerste keer dat ze echt gaat varen. In de speedboot was het vooral meevaren, mooi zijn, waterskiën en op dek liggen…nu wordt het serieus! Mijn moeder had haar al schrikbeelden aangepraat over de grote vrachtvaart en het ruwe water op de grote rivieren en vooral de enorme moeilijkheden die je moet overwinnen om een beetje ongeschonden een sluis te passeren.

De Pampero ligt bij WSV Nautica aan het Brielse Meer. Een jachthaven waar we al sinds 1967 liggen en ik zo’n beetje ben opgegroeid. Er is maar 1 route het Brielse meer af en dat is door een sluis naar de Oude Maas. Het goede bericht voor Belinda is dus dat onze sluiscapaciteiten al na 30 minuten inslingeren op de proef worden gesteld. Een sluisje dat ik al tientallen keren ben gepasseerd. Echter, ik vaar voor het eerst met deze boot dus helemaal zeker van mijn manoeuvreerkunsten ben ik ook niet. De deuren gaan open en we varen de sluis in…Alsof we nooit anders gedaan hebben leggen we aan en varen weer weg als we geschut zijn…wat een team! Belinda vraagt zich af waar Ma het over heeft gehad…dat komt overigens vaker voor…

Encore!

Het werd een heel mooie vakantie, sterk geholpen door on-Nederlands mooi weer. We hoefden een jaar later, Laura 2 en Ricardo net een half jaar, niet zo lang na te denken over de vakantieplannen.

Mijn vader was duidelijk niet succesvol geweest in het terug claimen van zijn schip…mijn ouders hadden ook een normaal huwelijk. Een jaar later was het weer gewoon een woonwagen. Dus de grote transformatie weer van vooraf aan ingezet. Echter nu moesten er 2 kinderen aan boord gehuisvest worden. Een mooi excuss om die grote eikenhouten tafel achter te laten.

Het jaar ervoor had ik even doodsangsten uitgestaan toen we met een stevige westenwind op het Ketelmeer waren en moesten keren. Onvermijdelijk kom je dan overdwars in de golven…en een broeikaskruiser is dan een soort van badkuip die behoorlijk gaat slingeren. Laura liep uitgelaten door het stuurhuis te rennen…het kon haar niet gek genoeg gaan. Op een gegeven moment zag ik echter ook de tafel gaan bewegen…niet een projectiel waar je door geraakt wil worden in een kleine ruimte. Toen besloten dat die in ieder geval nooit meer mee zou gaan.

Haut cuisine tussen de luiers

Het werd wederom een mooie vakantie. Ricardo was te jong om er veel van mee te krijgen maar had het prima naar zijn zin op zo’n schommelend ding. Kapitein Laura regeerde inmiddels de hele boot met stevige hand…in een te groot zwemvest…ze is nogal klein voor haar leeftijd en ook het kleinste maatje was nogal groot voor haar.

Het leuke van een kleine broeikaskruiser is dat je op veel plaatsen kan komen. Een geweldig plekje waar we terecht kwamen was de Gracht door het centrum van Utrecht. Daar heb je van die leuke restaurantjes in de kadekelders zitten. Een hele mooie gelegenheid om met Belinda uit eten te gaan naast de boot waar de kinderen lagen te slapen. Mooie oplossing!

Diezelfde Gracht gaf overigens ook nog wel wat zweetdruppeltjes. Sommige van de oude boogbruggen zijn voor een boot een soort van tunnels. De hoogte in het midden is 3.20m, de Pampero is 2.80m hoog…aan de zijkanten van het houten frame rond het raam bovenop. Dat scheelt op de hoeken dus maar een paar cm. Als je dan ook nog een bocht moet maken onder zo’n brug…en met een beetje pech er zo’n platte veeschuit met toeristen al toeterend aan komt van de ander kant…dan scheelde het niks of ik had mijn vader zwaar moeten teleurstellen…iets dat overigens vaker voor was gekomen…

Twee heel mooie vakanties die, ook bij Belinda, het enthousiasme voor het varen sterk hebben doen groeien. Het volgende jaar werd de Pampero echter verkocht omdat mijn ouders inmiddels te oud werden voor het varen en een stacaravan kochten…wel bij de haven aan het Brielse Meer…mijn vader kon de bootjes niet missen.

Twee jaar later kochten wij de eerste Mr.Bean, niet echt een boot om weken mee weg te gaan, maar wel leuk voor een paar dagen als afwisseling op de “land vakanties” wat we een paar jaar gedaan hebben.

Volgende keer (over een week of 3) weer even terug naar de voorbereidingen van Mr.Bean2 en de grote reis.

Cheers, Andre

Deze keer weer een paar mooie encounters of the nautical kind

Zo’n boot moeten wij ook hebben pa!

Zomer 2008. We zijn met schitterend windstil weer vanuit Amsterdam naar Lowestoft overgestoken. Dat betekent de Sixhaven uitwurmen het Noordzeekanaal afsukkelen (daar mag je niet snel), door de sluizen bij Ijmuiden en dan de rode hendels naar voren drukken…4 uur later, om ca 17:00 uur, knopen we vast.

We liggen langszij bij een Nederlandse zeilboot. Een mooie Malo 43. Op de Malo zitten een aantal mannen, naar later blijkt een vader en zoon en wat vrienden. We raken aan de praat en het blijkt dat wat wij schitterend weer vinden, er bij hun voor gezorgd heeft dat ze meer dan 24 uur bezig zijn geweest met de overtocht.

De vader vraagt dan ook aan mij wanneer wij uit Ijmuiden zijn vertrokken. “om 1 uur” zeg ik. “Oh om 1 uur vannacht” zegt Pa. “Nee, om 1 uur vanmiddag” zeg ik. “Na de lunch” voeg ik nog toe. Onbewust waarschijnlijk om de situatie nog surrealistischer te maken voor de man. Pa kijkt mij vol ongeloof aan. Zoonlief is er inmiddels bij komen staan. “Zo’n boot moeten wij ook hebben Pa” zegt hij. “Wat voor ons het IJsselmeer is, is voor jullie de Noordzee” concludeert Pa.

Met goed weer klopt dat wel zo’n beetje…echter als ik uitleg dat de Warp deze oversteek zo’n 350 liter diesel heeft verorberd…en niet eens een boertje doet, trekt Pa weer wat bij. Zij zijn immers praktisch gratis aan de overkant…dat is ook wat waard!

Miss Marple and the beast

Op dezelfde reis hebben we bedacht vanuit Lowestoft het achterland in te varen: the Norfolk broads. Het voordeel van een motorboot is dat dat kan omdat je niet de hoogte- en dieptebeperkingen van een zeilboot hebt.

We varen door de dump die de haven van Lowestoft heet. Overigens kom je in deze verzamelde en veelal rottende nautische historie af en toe pareltjes tegen zoals een volledig gerestaureerde MTB uit WW2.

Vervolgens moet je dan door een sluisje van het havengebied naar de Broads. De Warp past net in het sluisje.

Eenmaal door het sluisje kom je in een totaal ander wereld. The Norfolk Broads blijkt een soort Biesbosch met allerlei uiterst truttige “Miss Marple” dorpjes waar ze net de jaarwisseling naar 1951 hebben gevierd. Hier varen op de kanaaltjes en beekjes kleine open bootjes, de typisch Engelse kanaalboten en wat rivierkruisers…laten we zeggen dat de Warp een beetje uit de toon valt…

Vol ontzetting worden we dan ook bekeken door het bejaarde high tea publiek op de oevers. Als ze erachter komen dat we uit Nederland komen – “really! you crossed the North sea?!” – vinden ze het toch wel heel interessant. ’s Avonds worden we dan ook uitgenodigd op een ander bootje en dronken gevoerd.

All in the best of taste…of course!

Is that a Mangusta?

Een paar dagen later gaan we naar Southwold. Een erg leuk plaatsje ten zuiden van Lowestoft. Inmiddels is het weer wat ruiger geworden. De Engelse Oostkust is berucht vanwege de continue verplaatsende “shingle banks” (grind banken, net onder water). Met name bij de ingangen van de riviertjes is dat een reden erg goed op te letten.

Een paar mijl voor Southwold komen we in F5 een heel klein zeilbootje tegen met 4 oudere mannen erin en een buitenboord motortje. Ik vaar er wat dichter langs om te zien of ze in moeilijkheden zijn. Niks aan de hand, opgestoken duimen, ze zijn wel erg nat van het overkomende water.

Even later hebben we het zelf druk zat om de river Blyth in te varen over de banken met een vloedstroom van zeker 5 knopen. Door de aanwijzingen uit de pilot op te volgen gaat het allemaal goed…ondanks wat bilnaadbevochtigende momenten als de dieptemeter in een error schiet (door het turbulente ondiepe water).

SANYO DIGITAL CAMERA

SANYO DIGITAL CAMERA

Eenmaal op de rivier ben je er nog niet. Southwold is een echt vissershaventje. Elke visser heeft zijn eigen steigertje met schuurtje erbij. Jachten liggen aan een steigertje tegenover de beroemde lokale pub. Met de enorme stroomsnelheden van de rivier gebeuren hier veel ongelukken bij aanleggen en wegvaren. Elke nieuwe aankomst wordt dan ook direct begeleid door de havenmeester en hulp. Aanleggen op stroom doe je tegen de stroom in. Dat klinkt logisch…maar je moet ze de kost geven die gewoon met de stroom mee willen gaan aanleggen…en dan zwaar doorschieten. Natuurlijk vaart de Warp keurig langs de steiger, keert om en ligt in 1x goed vast. Prima teamwork met Belinda!

De havenmeester is duidelijk onder de indruk…dat ligt ook een beetje aan het type boot. Ze zijn gewend dat mensen op dit soort G&T-palaces niet kunnen varen. De hulp is zo mogelijk nog meer onder de indruk…maar dan van Warp11: “is that a Mangusta?”. Hij had me geen mooier compliment kunnen geven. In de afdeling snelle grote motorboten is een Mangusta de top. Meestal meer dan 100 voet en liggend in Monaco.

…en raadt eens wie er een uurtje later binnenkomen: het zeilbootje met de oude mannen. Totaal verzopen en op een zeiltje…want de petrol van de bb-motor was op. Eerst maar even aan de tea. Engelsen lossen namelijk elk probleem op met tea “let’s put the kettle on”. Dan op zoek naar petrol, maar dat hebben ze hier niet. Ik verkoop ze onze voorraad van de Warpjet (bijboot), daar zijn ze heel blij mee. Dus vervolgens naar de pub. Het blijkt dat het 4 broers zijn die er een traditie (yep, this is England) van hebben gemaakt om dit reisje elk jaar te doen. Dat doen ze al meer dan 20 jaar en zijn van plan door te gaan tot er 1 dood gaat. Gezien het bootje, de leeftijd en de mate van voorbereiding van de heren, is de kans groot dat ze alle 4 tegelijk een keer het zeemansgraf vinden…heeft wel iets moois…

Making an entrance!

Southwold is zo leuk dat we er een paar dagen blijven. Bij de havenmeester kan ik niet meer stuk omdat ik af en toe help met het opvangen van new arrivals. Op onze laatste dag komt hij naar me toe. Hij is op de marifoon opgeroepen door een schip dat binnenkomt maar vertrouwt het niet…en terecht. Half uurtje later komt er een oud binnenscheepje met een soort van glazen broeikas en 2x Koos Koets erop binnenvaren. Ze lijken geen enkel benul te hebben van de stroming en proberen naar de steiger te draaien. Het geschreeuw van de havenmeester en ondergetekende komt niet aan.

Als de bak overdwars komt is er geen houden meer aan en crashen ze in een houten open boot die volledig versplinterd. Op dat moment kunnen we een touw vastkrijgen en ervoor zorgen dat ze niet nog meer schade maken. De Koetsjes hebben of een stevige borrel op, of niet alleen tabak in de sigaretten. De havenmeester laat ze op een zeer on-Britse manier weten wat hij van ze denkt en belt de politie, die er snel bij zijn.

Wanneer wij de volgende ochtend vertrekken wil de havenmeester van geen betaling weten. Mooi gebaar!

Volgende week duiken we wat dieper in de historie met onze eerste bootvakanties als gezin met “de boot van Pa en Ma”.

Cheers, Andre

Deze episode gaan we in op het meest masochistische moment van het bootbezit: de aankoop.

“Een boot is fantastisch…als hij van een ander is” is absoluut waar. Toch zijn er nog steeds sukkels die er een kopen. Er zijn zelfs zware recidivisten, zoals wij, die dit bij herhaling doen. Tevergeefs in therapie geweest, dus dan maar genieten van het moment.

Welke boot?

2002, We hebben besloten de Pegasus in te ruilen voor een groter formaat sportkruiser. Waarom dat “sport” kruiser heet is vrij onduidelijk. Het heeft weinig met sport te maken en heel veel met het verbranden van grote hoeveelheden brandstof om een onverantwoorde snelheid te genereren. Beetje zoiets als een “sport” wagen.

We zoeken een boot van minimaal 13 meter, 3 hutten voorzien van alle gemakken voor een verblijf van een maand. We willen een “1 deks” boot, geen flybridge. In deze maat is dat extra dekje te klein en laag en beperkt het, door de extra hoogte, de binnenlandse mogelijkheden. Dat klinkt allemaal erg rationeel…maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Ze moet vooral erg mooi en cool zijn!

Ik heb een verlanglijstje met merken als Sea Ray (de oude liefde), Pershing en diverse kleinere italiaanse merken (erg cool…maar Italiaans  form over function), Sunseeker (ook nog wel cool), Fairline/Princess (goed maar beetje saai),…

We hebben er veel gezien waarbij geleidelijk een aantal merken afvallen. Zo bouwen de Engelsen (Sunseeker, Fairline, Princess) veel teveel ellende in de kuip waardoor dat geen lekkere open ruimte meer is. De Amerikanen (Sea Ray) hebben als groot voordeel dat ze lekker groot zijn. Een Engelse 45 voet is krap aan 45 voet een Amerikaan is dan veelal zo’n 50 voet. Ze zijn ook breder doordat ze wat minder op vaareigenschappen en meer op ruimte zijn gebouwd. Dat is met ons doel ook gelijk een nadeel en ze zijn van binnen minder fraai en hebben relatief weinig hutten.

Wij zoeken een gebruikte boot. Dat heeft natuurlijk met het budget te maken. Een nieuwe is voor ons bij lange na niet betaalbaar. Het heeft echter ook te maken met de gigantische afschrijving in de eerste paar jaar op een nieuw schip, zeker dit type. Dat bedraagt al snel een paar ton en is dus snel verdiend.

Daarbij kan het zelfs zo zijn dat een schip van een paar jaar oud beter is dan een nieuwe. Dat heeft met het amateuristische/ambachtelijke niveau van botenbouw te maken. Maak nooit de fout dit te vergelijken met bijvoorbeeld auto’s…die zijn oneindig veel verder ontwikkeld. Een nieuw schip heeft vaak veel kinderziektes.

Geen koffiezakjes in de toilet

We bezoeken een gebruikte (sport)boten dealer in Amsterdam. Die heeft een aantal SeaRay’s tussen de 40 en 50 voet in de aanbieding. Er ligt een  fraaie 50 voeter (Sundancer 500) van zo’n 17 meter. Deze lijkt wel nieuw. Wij gaan erop kijken en langzaam begint het door te dringen wat voor boot dit is geweest…en waarom hij zo netjes is…

Om te beginnen vallen alle camera’s op die de kuip in de gaten houden. We hebben het over 2002, dus dat was nog lang niet zo gewoon als nu. Vervolgens zien we dat de normale schuifdeur naar de salon is vervangen door wat een massief RVS (kogelvrij?) exemplaar lijkt. Eenmaal binnen wordt het snel duidelijk. In de gigantische salon is centraal een bar met aan weerszijden grote porseleinen panterbeelden. Overal staat keurig glaswerk opgestapeld…deze boot heeft duidelijk nooit gevaren …of alleen heel langzaam op de Nieuwe Meer met mooi weer.

De rest van de salon wordt verder gedomineerd door grote ligbanken en veel porseleinen beeldjes en vazen. De slaap- en badkamers zijn nog interessanter met de onvermijdelijke panterprints, camera’s, overal telefoons en bijzondere instructieteksten. Zo staat op de toilet dat je er geen “koffiezakjes” in mag gooien…dat heet dus koffiezakjes…

De motorruimte is smetteloos. Ook hier camera’s en een telefoon. De Detroits hebben het niet zwaar gehad, in een paar jaar slechts een paar uur gelopen. Het was geen verrassing te ontdekken dat deze boot van een onderwereldfiguur was geweest die hem als bordeel gebruikte…en naar later bleek als set voor het opnemen van “natuurfilms”.

The Italian connection

Nu was de vraagprijs van de pimpboat behoorlijk hoog en vereiste het behoorlijk wat gewenning te weten dat je slaapt op het bed waar “Candy does the Nieuwe Meer” etc. is opgenomen…we kijken nog ff verder. Dezelfde dealer zegt nog een wat oudere SR500 in een loods in Beverwijk te hebben liggen. We rijden met hem mee naar een havenloods en komen in de volgende surrealistische wereld terecht.

Hier staat de betreffende boot…letterlijk aan de ketting. “Ja, was een klein dingetje met de bank. Maar dat is zo opgelost”. Het is ook duidelijk dat de laatste eigenaar het niet meer kon betalen en hem in zo slecht mogelijke staat aan de bank wilde overdragen. Het doet gewoon pijn om het schip te zien…totaal geruïneerd.

Naast de boot staat in deze loods een enorme machine die kattenvoerblikjes labelled. Die blanco blikjes komen van een schip en worden, afhankelijk van het weer, tijd en beschikbaarheid van labels voorzien van kittekat, whiskas en andere gerenommeerde merken. Ziet er allemaal erg betrouwbaar uit.

Op dat moment ben ik wel een beetje klaar met de verkoper en loop een loods ernaast in waar een aantal boten staan in onze zoek categorie. Dit blijkt een bedrijf te zijn dat schepen over de weg transporteert van en naar de Middellandse zee. Achter in de hoek staat een schip dat direct mijn aandacht trekt en net is binnengekomen. “Kijk dat is een beauty” zeg ik tegen Belinda. Die moet nog even wennen aan de erg Italiaanse wit met pijn-in-je-hoofd groen kleurcombinatie. Het blijkt een Giorgi 46 te zijn.

We gaan er even in kijken. Een grote puinhoop! Het schip komt net van transport en de kussens liggen er niet in, de vloerbedekking is vuil, de apparatuur ligt er nog uit etc. Belinda is er direct klaar mee. Vrouwen kijken daar niet doorheen. Het interieur is heel belangrijk…blijkt.

Een maand later zijn we bij een andere dealer, Lengers, toen nog in Nigtevecht. Ik ken de mensen hier een beetje en wordt gewezen op een boot die “precies is wat we zoeken”. We lopen met de verkoper over de steiger naar een mooi wit met donkerblauw schip dat daar ligt te glimmen. Ik zie direct dat het een Giorgi 46 is. Belinda is helemaal weg van de boot, van binnen en van buiten. Na de bezichtiging vertel ik haar dat het dezelfde boot is als die gekke groene in die loods in Beverwijk. Ze weigert me te geloven (komt vaker voor).

Omdat voor de boot bij Lengers de hoofdprijs wordt gevraagd en hij al zo goed als verkocht is, rij ik met Belinda naar Beverwijk. Daar staat de groene versie inmiddels verkoopklaar te glimmen. Nog steeds is hij binnen niet Belinda’s smaak…erg Italiaans…strak glimmend witgelakte panelen, wit leer, groene kussens. Ik vind het wel cool, maar knus-warm is anders. De vraagprijs is zeer aantrekkelijk. Dus dit is hem uiteindelijk geworden!

Jan des Bouvrie eat your heart out!

Door de jaren heen hebben we hem wat aangepast aan de smaak. Zo is de romp zwart gespoten en binnen is meer hout verwerkt in combinatie met nieuwe bekleding. Het is echt onze boot geworden waar we heel veel plezier aan hebben beleeft…en inmiddels staat hij weer, maar nu in topstaat, te koop

http://www.botentekoop.nl/sportcruisers/giorgi-46-open-1991/1675952

Volgende week het verhaal over de aankoop van Mr.Bean2.

Cheers, Andre

Deze week nog een smeuïg verhaal uit de nautische historie van de Huizinkjes over wat er zoal mis kan gaan.

De Pot is leeg!

Zomer 2000. We zijn met de Pegasus binnendoor naar Parijs gevaren en vanaf daar via de Seine en de Normandische kust in St.Vaast-la-Hogue terecht gekomen. Een plaatsje dat inmiddels tot onze favorieten behoort aan het Engels Kanaal. Mocht je er ooit verzeild (of vermotord) raken dan moet je zeker gaan eten bij Les Fuchsias en een pot kreeftensoep gaan halen bij Monsieur Gosselin.

Het is allemaal erg spannend want we zijn hier voor het eerst en willen door naar Guernsey. Elk Pilotboek over deze kust staat vol met waarschuwingen voor de beruchte Cap-de-La-Hague…en daar moeten we omheen. In het zeekaartje hieronder met rode pijl aangegeven.

Weer even wat uitleg: de meeste stromingen in zee worden door eb en vloed veroorzaakt. De vloed(golf) beweegt zich van west naar oost over onze aardkloot. Op dit kaartje kan je al zien dat het Kanaal vanaf de westelijke opening een soort van trechter vormt. De vloed botst tegen het Normandische schiereiland Cotentin (dat rechtopstaande stuk waar het pijltje naar wijst). Daar hoopt de enorme bak met Atlantische oceaan zich op om vervolgens met een enorme kracht rond Cap-de-La-Hague te stromen. Dat stukje water heet niet voor niets Alderney Race (naar het kanaal eiland dat ten westen van de kaap ligt).

Het verschil tussen eb en vloed in deze hoek kan oplopen tot 12 meter en stroomsnelheden rond de kaap kunnen de 10 knopen passeren!…dat is sneller dan de meeste plezierjachten kunnen… Nu zou dat nog niet zo erg zijn als dit zich allemaal mooi egaal zou afspelen…maar die hele bak water moet om rotsen en ondieptes heen en als de wind er dan ook nog een beetje tegenin gaat blazen is de heksenketel compleet. Optimale timing voor het passeren van dit beest is dus cruciaal.

Nu is St.vaast een getijdenhaven die, zoals veel havens aan deze kust, gedurende laag water wordt afgesloten door een deur. Typisch heeft zo’n deur een openingstijd van 3 uur voor- tot 3 uur na hoog water…de rest van de tijd zit hij dicht om te voorkomen dat schepen en drijvende steigers op de grond komen te liggen.

Om optimaal rond de kaap te kunnen heb ik uitgerekend dat we vandaag net voor het sluiten van de deur naar buiten moeten, dan kunnen we met de eb stroom mee op snelheid (30 knopen) rond de kaap naar Guernsey. Het is ook nog eens briljant weer met amper wind…en de voorspelling voor de volgende dag is F6…en dan wil je daar echt niet zijn. Ik doe ’s morgens mijn gebruikelijke motor check  en schrik me wezenloos.

De Pegasus heeft 2 motoren met staartaandrijvingen. Dit betekent dat er veel mechaniek buiten de boot onder water hangt. Dat spul draait in olie en binnen in de boot heb je een soort van glazen poten om het oliepeil in de staart te kunnen zien. Die ochtend was 1 pot schoon leeg! Geen druppel olie meer in!

Als die staart echt zonder olie heeft gedraaid (vergelijk een auto zonder olie in de versnellingsbak) is de schade aanzienlijk…en zijn we voorlopig nog in St.Vaast. De boot moet dus als de sodemieter uit het water om de staart te onderzoeken. Uiteindelijk een oud baasje gevonden met een zo mogelijk nog oudere mobiele kraan (ik schat beide uit la Grande Guerre) die de boot wel wil takelen. Zo gezegd zo gedaan. Tot mijn grote opluchting blijkt het rubber slangetje dat de glazen pot met de staart verbindt gescheurd. De olie is dus alleen maar uit de pot gelopen…en gelukkig niet uit de staart.

Misschien wel het ergste aan deze situatie is dat de nieuwe slangetjes thuis in de garage klaar liggen. Ik had tijdens de winter controle al vastgesteld dat deze slangetjes niet helemaal fris meer zijn…maar het is nogal een klus ze te vervangen…dus dat kon nog wel een jaartje…niet dus…

Provisorisch het slangetje gerepareerd, nieuwe olie erin en in het water met de boot…dan kunnen we nog net voor het sluiten van de deur de haven uit. Echter was Jean-Luc de kraandrijver tijdens mijn acties aan zijn dejeuner begonnen…en dat is geen broodje kaas…en dat ga je zeker niet onderbreken…ook niet voor…uuuhh…eigenlijk nergens voor.

Toen het dejeuner eindelijk verorberd was kwam het volgende hoogtepunt: de rekening. De oude baas pakt een leeg vel papier en een liniaal en gaat doodleuk (mort-drole)  in zijn beste schoonschrift tegen de liniaal het hele spul uitschrijven.

Inmiddels heeft hij wel door dat we ECHT haast hebben (depêche mode) en wordt de boot te water gelaten. We moeten ook nog tanken…Met dat achter de rug lijkt het net een slechte actiefilm…op het moment dat wij de deuren naderen beginnen ze dicht te gaan (dat gaat automatisch obv waterstand)…met wat gas bij glippen we er nog net tussendoor en hebben we een hele mooie tocht naar Guernsey!

Hieronder nog wat plaatjes van het fraaie St.Vaast-la-Hogue van dit jaar toen we er met Mr.Bean2 waren.

Volgende week een heel ander onderwerp: wat maak je mee als je een boot gaat kopen. Een verhaal over de typische louche handelaren, pornoboten en het verschil tussen mannen- en vrouwensmaak.

Cheers, Andre