Op zoek naar asfalt op mooi Sicilië

Gezien deze titel raden jullie al dat we nog niet aan het varen zijn. Sinds 6 Januari zijn we thuis op Mr.Bean2 in zijn winterhaven Licata op Sicilië. In Camping Life heb ik al eens beschreven dat zo’n Marina in de winter net een soort camping is. Gelukkig drijven de campers en zitten er gewoon leuke en boeiende mensen op (i.t.t. onze recente ervaringen met het echte camper publiek).

En wat doe je dan zoal? Om te beginnen is het gemiddeld lekker weer dus een beetje achterover in de zon is een belangrijke activiteit. Daarnaast is er altijd een lange lijst van boot klussen. Deze winter zijn de grotere jobs:

Het vervangen van de wasmachine. De ingebouwde Smeg maakt inmiddels meer lawaai dan de Cummins diesel en na diverse oplapbeurten door ondergetekende is het einde echt gekomen. Nu klinkt dat eenvoudig…maar op een boot is er weinig eenvoudig…het 70kg zware ding zit strak ingebouwd in een trapgat met allemaal fraai en delicaat houtwerk eromheen. We zijn er ook niet van overtuigd dat hij door het trapgat past. Lang verhaal nog langer blijkt dat 1 van onze goede vrienden hier, Henk, in een ver verleden verhuizer is geweest. Hij heeft een paar briljante tips. Uiteindelijk blijkt na uitbouw deze Smeg niet de normale 60cm diep maar 56cm…daar heeft iemand over nagedacht want het is precies het verschil dat hem wel door het trapgat doet gaan.

Als hij buiten is zetten we hem met behulp van de dinghy kraan op de steiger. We vinden een nieuwe machine met dezelfde maten en die gaat er ook weer als gegoten in!

Dan is er natuurlijk al het technische onderhoud. Mr.Bean2 heeft 3 dieselmotoren (hoofdmotor, hulpmotor en generator) die allemaal hun olie, filters, anodes, riemen etc. nagekeken en evt. vervangen willen hebben. Van de Cummins haal ik dit jaar ook het hele lucht inlaat systeem uit elkaar om te reinigen en na te kijken. Vooral de aftercooler is daarin een cruciaal onderdeel.

Een ander project is “de mast”. De mast op Mr.Bean2 heeft meerdere functies: het is de kraan waarmee Teddy (en de wasmachine) overboord wordt gehesen, er kan een steunzeil in gehesen worden, het staat stoer en het is de plaats voor diverse instrumenten, antennes en lampen.

Het ding is van wit geverfd aluminium dat op diverse plaatsen gecorrodeerd is en er zitten inmiddels een aantal zaken in die niet meer gebruikt worden. In plaats hiervan wil ik wat nieuwe zaken monteren zoals een Starlink antenne en zoeklichten. Dat alles gaat natuurlijk gepaard met het trekken van nieuwe kabels door de mast en de boot.

Voor de 4/5G mobiele ontvangst hebben we nu een 4x4Mimo antenne gemonteerd maar de grootste “gamechanger” is Starlink. Ik weet dat de eigenaar van dat bedrijf een klein beetje aan populariteit heeft ingeboet, maar het spul is briljant! Wij hadden op die plek in de mast 2 zogenaamde domes staan (zie 3e foto). Hierin zit uiterst complexe technologie om een satelliet schotel op een bewegende boot op een satelliet gericht te houden. Zo’n installatie kost ca. 6000 euro en dan kon je…als je mazzel had…een beetje TV kijken en heel langzaam internetten. Dat alles tegen idiote abonnementskosten.

Een hele Starlink installatie kost hier in Italië 250 euro. Een abonnement met ongelimiteerde data kost 72 euro/maand. Dan heb je dus internet met een snelheid gelijk of beter dan de meeste mensen thuis…en overal… Bizar!

En dan zijn er natuurlijk nog tientallen andere klussen zoals het renoveren van het teak dek, poetsen, lakken, etc.

Belinda is ook druk met alle fitness activiteiten. Praktisch elke dag is er wel Pilates, Yoga, Bootcamp, Body balance of welke naam er ook aan een specifieke vorm van geriatrisch gehuppel gegeven wordt.

Maar we zijn hier natuurlijk ook om dit schitterende eiland verder te ontdekken. In de winter kost een huurauto letterlijk bijna niets. Als hoogte-/dieptepunt hadden we in Februari/Maart 7 weken een auto voor 25 euro. Ja, dat lees je goed. Toegegeven het was een Lancia Ypsilon Hybride. Dat laatste is een Italiaans eufemisme voor “geen motor”.

Rijden op Sicilië kent zo zijn uitdagingen. De grootste is het ontbreken van asfalt. De meeste wegen hebben achterstallig onderhoud en dan heb ik het niet over strepen die ontbreken. Nee, dat varieert van wat verzakkingen en gaten tot volledige stukken die gewoon ontbreken. We zijn 2 jaar geleden ook al op Sicilië geweest en veel van de wegen die toen al bijna onberijdbaar waren zijn dat nog steeds.

Een volgend verontrustend feit is dat veel grotere doorgaande wegen op lange viaducten door het heuvelachtige landschap zijn gebouwd…door de mafia. Het is duidelijk dat kwaliteit en lange levensduur daarbij niet de hoogste prioriteit hadden. Op veel van die viaducten wordt je op 1 baan geleid. Zogenaamd voor wegwerkzaamheden maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral is om de druk op de constructie te verminderen. De betonrot is immens!

Gelukkig wordt dit verkeersleed gecompenseerd door de Sicilianen zelf die de meest Italiaanse rijstijl van heel Italië hebben. Ze houden zich letterlijk aan geen enkele regel en dat is heerlijk! Geen maximum snelheid, doorgetrokken strepen hebben, evenals stoplichten en verkeersborden, een puur decoratieve waarde. Parkeren doe je eigenlijk overal en de Carabinieri heeft als belangrijkste taak er zo cool mogelijk uit te zien.

De eerste trip in Januari is gelijk met een hele groep uit de haven die vragen of we meegaan wandelen in de buurt van Sutera. Als doorgewinterde hikers laten we ons dat geen twee keer vragen!

Prachtige omgeving in het ruige binnenland. We hebben een Gids die ons naar de top van de berg brengt waar een niet te vermijden kerk staat. De lunch vindt bij een echt lokaal restaurant plaats met geweldig eten. De eigenaar wil ons daarna nog de hele omgeving laten zien. Erg leuk!

Licata heeft ook best mooie delen zoals we op ons nieuwe elektrobrommerts ontdekken.

We ontdekken dat de skipistes op de Etna open zijn. Belinda is geen fan van skiën maar ik vind het wel leuk evenals wat vrienden uit de haven. Schitterende omgeving met overal de dampende kraters. Zo’n dagje hakt er echter wel in…

Aan de westkant van de Etna ligt Bronte, beroemd van de pistache noten. Voor zijn verdiensten voor het Koninkijk van de twee Siciliën kreeg Admiraal Nelson hier een landgoed aangeboden. Nelson werd hierdoor Duke of Bronte. Een zekere Ierse Patrick Prutny had zo’n bewondering voor Nelson dat hij zijn naam in Brontë veranderde. En ja, je raadt het al, hij was de vader van de zusjes Brontë…en Kate Bush…denk ik.

Wij daar dus even een kijkje genomen. Ze hadden er in dit oude klooster opvallend veel werk van gemaakt met privé rondleiding en allerlei audio-visuele effecten.

Na dit cultureel/literaire hoogtepunt moest er natuurlijk goed gegeten worden. Dus wij twee dagen naar Taormina waar we een “cooking class” hebben met chef Massimo. ’s Morgens vroeg worden we al meegesleept naar de markt, en slager, en visboer om voorzien van geweldige tips, de juiste ingrediënten in te kopen.

Dan gaan we naar de studio van de chef die is gesitueerd in een schitterende villa met uitzicht over zee en Isola Bella. Hier leren we onder andere de lokale paste te maken en de niet te vermijden Caponata. Geweldig zijn ook de gehaktballetjes in citroenbladeren.

Voor iemand die normaal amper de keuken weet te vinden was ik erg trots op mezelf!

Dan een kleine roadtrip naar het westen: Sciacca, Marsala, San Vito Lo Capo etc.

Sciacca is vooral beroemd om zijn keramiek (dat zijn overigens meer plaatsen op Sicilië) en streetart.

Marsala is natuurlijk beroemd vanwege…heel verrassend: de Marsala. Dit is een versterkte wijn en uitvinding van de Engelsen. Een zekere John Woodhouse (nee, niet die van de Magic Accordeon) vond het wel een lekker wijntje en wilde het naar Engeland verschepen. Door het te versterken met alcohol overleefde de wijn de reis veel beter…en zo is het gekomen.

Verder is Marsala een historische en fraaie kuststad die ook beroemd is omdat Garibaldi en zijn duizend hier landen en hun strijd begonnen tegen de Fransen en voor een vrij en verenigd Italië.

Wij zitten hier in een erg leuke B&B en hebben bij Panificio Ragona de beste Arancina van Sicilië gegeten. Dit zijn een soort van hele grote bitterballen met diverse vullingen. De kwaliteit varieert nogal van zompige vette blobs tot deze heerlijke krokante ballen met zeevruchten vulling…ik krijg alweer trek!

Tussen Marsala en Trapani liggen de eeuwenoude zoutpannen. We hebben speciaal onze nieuwe elektrobrommerts meegenomen om daar een mooie fietstocht doorheen te maken…ik rij nog net niet in een Volvo station met fietsenrek achterop… Hoogtepunt vormt een ferrytocht naar Isola di Mozia in de lagune…toch nog even varen!

Door naar San Vito Lo Capo, een badplaats in het uiterste Noordwesten met een fraaie ligging.

We overnachten in Castellammare del Golfo.

De volgende ochtend rijden we eerst naar Scopello en bijbehorende Tonnara (oude tonijnverwerkende industrie).

Daarna gaan we het binnenland in naar het gebied rond Poggioreale Vecchia. Dit is een dorp dat in 1968 door een grote aardbeving is getroffen en daarna verlaten. Eigenlijk mag je er niet in, maar dit is Sicilië. Er zijn dus al meerdere gaten in het hekwerk geknipt. Het is een surrealistische omgeving met niet alleen vervallen huizen maar bijvoorbeeld ook een school, een ziekenhuis en een kerk die spontaan verlaten zijn.

Dit hele gebied is natuurlijk getroffen door die aardbeving en een paar kilometer verder stuiten we op een bizar kunstwerk/monument: Cretto di Burri. Kunstenaar Alberto Burri heeft hier de ruïnes van het verwoeste stadje Gibellina in beton gegoten. Het is het grootste kunstwerk ter wereld. Het is wel duidelijk dat ze niet alleen goed zijn in de smokkel van hard drugs…maar sommigen er ook rijke hoeveelheden van in hun neus stoppen.

Tussen al deze culturele hoogtepunten door wordt in de haven elke gelegenheid aangegrepen voor een bacchanaal. Variërend van de wekeleijkse BBQ en happy hours tot boat-hopping dinners (elke gang wordt op een andere boot verzorgd), Mexican-train domino avonden, de vis-club…of hoe vang ik in Godsnaam een tonijn en natuurlijk het Carnaval dat als vanouds volledig uit de hand liep.

Omdat ik ook graag sportief doe besluiten we de Targa Florio te gaan rijden. Dit was de oudste wegrace ter wereld verreden van 1906 tot 1977. Er zijn verschillende parcours gebruikt maar de kortste is de beroemdste: het 72km lange circuito picollo delle Madonie. Het ronderecord van 33 minuten staat op naam van Helmut Marko (ja, die!) in een Alfa 33TT3.

De Madonie is een schitterend natuurgebied in de buurt van Cefalu. Na het ophalen van onze supersnelle Opel Mokka in Catania, rijden we naar Nicosia (niet van die mandolines) om te overnachten.

Wie denkt dat de Sicilianen misschien iets meer onderhoud zouden doen aan zo’n beroemd parcours komt bedrogen uit. Ook hier idiote verzakkingen en gaten waarin je je wielophanging makkelijk kwijt kan raken. Bijna onvoorstelbaar dat ze hier met Le Mans achtige auto’s met gemiddeld 130 km/u (!!) reden.

Natuurlijk moeten we ook even het Targa Florio museum in Collesano bezoeken.

De laatste roadtrip gaat richting Palermo. Eerst naar Solunto. Dit is een opgraving van een grote Grieks-Romeinse stad ten oosten van Palermo aan de kust.

Dan geven we de Mokka de sporen richting onze B&B in het centrum van Palermo. B&B Vivaldi is een aanrader met een parkeerplaats vlakbij.

Palermo is een fantastische, levendige, vieze, luidruchtige stad met een rauw randje. Vooral de diverse markten zijn een genot voor liefhebbers van Italiaans theater! De foto’s spreken voor zich.

Op de terugweg gaan we via de Piana di Albanesi. Een enorm contrast met de heksenketel van Palermo. Dit is een fraaie hoogvlakte waar in de 16e eeuw de Albanezen, die op de vlucht waren voor de Turken, zich gevestigd hebben. Een bijzondere omgeving waar veel borden nog steeds tweetalig zijn.

Laatste stop is Corleone. Ja precies, officieuze hoofdstad van de mafia…nog steeds. We zijn hier in 2010 al eens geweest en toen viel het ons op dat er geen enkele verwijzing was naar de Godfather films. Nu zie je hier en daar een fotootje of een Il Padrino wijnfles…maar nog steeds zitten ze hier niet op deze aandacht te wachten…

Het vaarseizoen gaat bijna weer beginnen. Je ziet in de haven de bedrijvigheid toenemen. Wij gaan dit jaar richting Griekenland, rond de Peloponnesos en naar de Cycladen. In juli zijn we dan weer terug aan de Ionische kant en gaat Mr.Bean2 op de kant terwijl wij 2 maanden onder andere naar Nederland gaan.

Maar zover is het nog lang niet. Afhankelijk van het weer steken we volgende week van wal!

Daarover en de avonturen in Griekenland de volgende keer meer!

Cheers, André