Sinds 2 augustus zijn we weer aan het varen. Vanaf Manfredonia beginnen we aan het betere “heel and toe” werk van de Italiaanse laars. Omdat het heel egoïstisch zou zijn dat allemaal voor onszelf te houden, gaan we eerst naar Bari om mijn kleine broertje en zijn vriendin Sandra op te halen.
Maar eerst heb ik het plan opgevat om een paar honderd liter diesel in te slaan in Manfredonia omdat het daar iets minder extreem duur is dan elders en we de volgende goedkope/tax-free locatie niet gaan halen op de Albanese diesel in de tanks. Dat werkt met een betaalautomaat…maar was absoluut no problemo volgens de lokale marinero. Wij dus naar die pomp. Zoals gewoonlijk in Italië is alles no problemo tot het een problemo is. In dit geval blijkt de pomp bij 100 euro af te slaan…dat is 54 liter…als je je voorgenomen hebt om 1000 te tanken is dat wat moeizaam. Na een keer of twaalf de hele procedure te hebben doorlopen met slang ophangen, creditcard etc. er maar een punt achter gezet.
Bari is een leuke stad die we inmiddels kennen omdat we er een paar dagen in een hotel hebben doorgebracht voor we de vorige keer naar huis vlogen. In tegenstelling tot de stad is de haven een dump in een grote industriële omgeving. Heel bijzonder ook dat we in de douanezone liggen…waar we gewoon vrij in- en uit kunnen lopen zonder dat het iemand lijkt te interesseren…zelfs met volle tassen. Je zegt gewoon dat je naar de marina gaat en alles is prima. Na wat omzwervingen weten René en Sandra onze steiger ook te vinden.
De volgende stop langs de kust van Puglia wordt Monopoli. Maar niet zonder even langs 1 van Italië’s duurste restaurants te varen: Grotta Palazzese. We hadden nog even het plan hier te gaan eten…tot we de menuprijzen zagen. Als je niet te gek doet ben je 400 p.p. kwijt. Dat leek ons wat veel voor alleen een locatie. Het restaurant zit namelijk onder een hotel in een grot in de kliffenkust. Zie eerste foto hieronder.
Monopoli blijkt een erg fraai plaatsje. Tot onze grote verbazing is er een gratis stadskade waar je gewoon langszij kan afmeren. Maximaal 24 uur…maar daar wordt “Italiaans” mee omgegaan.
Het is Augustus en dat betekent 3 dingen: het is reteheet, retedruk en reteduur. Italië gaat deze maand zo’n beetje dicht en iedereen en zijn nonna hebben vakantie. Het maakt de boel wel lekker levendig…het is niet het stilste volk op deze aardkloot.
We huren hier een auto om een beetje het binnenland te verkennen. Vooral naar Alberobello, het dorp van de Trulli’s. Dat zijn van die kabouterwoningen met een puntmuts. Erg leuk, maar we zijn niet de enige die dat ontdekt hebben.
Na Locorotondo komen we bij toeval bij een restaurantje in the middle of nowhere terecht “Osteria Antiche Sapori”. Wat een geweldige tent voor een lange Italiaanse lunch! Voor de deur staat ook nog eens een fraai gerestaureerde Fiat Multipla…maar dan de eerste uit de jaren 60, gebaseerd op de Fiat 600. Hiermee is een volledige Italiaanse familie afgereisd voor de lunch.
Helaas staat er al een aantal dagen een harde wind op de kust. Van ankeren en een beetje spelevaren komt niet zoveel…tot nu toe. De volgende dag zit er even een pauze in de wind en varen we aan het einde van de dag naar een mooie ankerbaai bij Torre Canne. Hier moet natuurlijk gewaterskied worden. Voor Sandra voor het eerst maar na een paar moedige pogingen staat ze! Geweldig!
De volgende dag naar de grote stad: Brindisi. Het aanvaren van de enorme haven is niet bepaald aantrekkelijk. Hoe verder je de haven invaart hoe beter het wordt. En ook hier weer een gratis kade. Het moet niet gekker worden!
We liggen hier letterlijk aan de kade die het einde vormde van de Romeinse Via Appia. De weg van Rome naar Brindisi waar de troepen inscheepten om het volgende volk te lijf te gaan.
Het beeld dat Belinda en ik nog hadden van bijna 40 (!!) jaar geleden van een smerige, lelijke stad is totaal verdwenen.
Ook hier trekken we het binnenland in, maar nu met de trein. Wat zegt U??!! Ja Dré in het OV! Tot onze opperste verbazing is dat bizar goed geregeld hier. We gaan naar Lecce in een supersnelle glimmende trein die exact op tijd rijdt.
Lecce is een geweldig mooie, barokke stad waar je zeker een paar dagen zou kunnen doorbrengen…als de mussen niet dood van de barokke balkonnetjes vielen.
Als we de volgende dag de haven verlaten vertrekt er een enorme vracht ferry. Dit is lachwekkend om twee redenen. Ten eerste is er een zeer zenuwachtige Pilota boot die ons alle richtingen op probeert te wijzen. Waarom hij ons niet gewoon op de marifoon oproept blijft onduidelijk. Ten tweede staat er in grote letters HYBRID, ZERO EMMISSION IN PORT op de zijkant van de boot…terwijl ze enorme zwarte rookpluimen uitbraakt…
Op weg naar Otranto.
Otranto is een schitterend plaatsje met een nogal Italiaans georganiseerde haven. Ik had een plaatsje geboekt Fabrizzio aan de eerste steiger. No problemo…maar die kennen we inmiddels. Als we arriveren en ik bel waar we moeten aanleggen is er geen Fabrizzio…die is even wat eten. Zijn baas Andrea die ik aan de lijn heb, heeft geen idee en wil dat we maar een uurtje gaan ankeren in de baai…er is weinig andere keuze als je de chaos aan de andere steigers ziet. Na 1,5 uur is Fabrizzio klaar met zijn late lunch en kunnen we alsnog gaan aanleggen. De scusa’s zijn niet van de lucht en Fabrizzio blijkt een geweldige joviale vent. Die charme heeft hij hard nodig want de organisatie is niet van hetzelfde niveau. De volgende ochtend moeten we alweer verkassen naar een andere plek omdat de eigenaar van de plek waar we liggen terugkomt (nooit gezien). Dit alles met een stevige wind over de haven die voor voldoende haven-theater zorgt.
Otranto is een soort van openlucht museum en pretpark. Het is denk ik de mooiste plaats aan deze kust…maar dat is niet ongemerkt voorbij gegaan. Het is idioot druk. De beroemde Kathedraal is een hoogtepunt met een geweldig mooie 13e eeuwse mozaïek vloer en de heilig verklaarde overblijfselen van de 800 inwoners die tijdens de Ottomaanse inname van de stad in 1480 weigerden te bekeren tot de Islam…en toen voor het gemak maar afgemaakt zijn. Noch de Kathedraal, noch Hijzelf boden hier bescherming tegen…dus waar ze precies trots op zijn is niet helemaal duidelijk.
Volgende stop wordt het uiterste puntje van de hak: Santa Maria di Leuca. We hebben daar het laatste plekje aan de wederom gratis buitenpier van de haven. Het plaatsje stelt niet zoveel voor maar de kust met alle grotten is aanleiding voor heel veel toeristenbootjes om daar hun neus in te steken.
Sandra en René gaan ons hier verlaten. Na een heel gezellige week gaan ze terug naar het vliegveld van Bari en naar huis.
Wij blijven nog een dag en gaan nog even bij de vuurtoren met Kathedraal boven op de heuvel kijken.
Dan een wat langere oversteek van 75 zeemijl over de Golf van Taranto naar Crotone. Onderweg steeds dreigende onweersbuien die we proberen te ontwijken…je wilt op een polyester boot geen blikseminslag riskeren. Afgezien van, na een heel lange tijd, binnen sturen en af en toe ineens een F8 wind geen problemen. Op de foto hieronder zijn de gele vlekken op het radar scherm de buien rondom Mr.Bean2.
De haven van Crotone is een leuke soort van hobbyhaven met 1 steiger. We komen hier Peter en Kyri tegen op hun Hallberg 49. Hij is Nederlander die al sinds zijn 19e in Nieuw Zeeland woont, zij is van Griekse afkomst. Ze hebben 7 jaar aan deze boot gewerkt om hem helemaal uit te rusten voor een rond de wereld trip. De boot is inmiddels tip top en uitgerust om de zwaarste omstandigheden aan te kunnen…maar inmiddels twijfelen ze zelf of het nog wel zo’n goed idee is. Leuke mensen.
Crotone zelf is een gewone Italiaanse stad. Niets bijzonders alhoewel direct opvalt dat we van Puglia naar Calabrië zijn gegaan. Puglia is duidelijk toeristischer en (daardoor) rijker. Hier zie je meer armoede. Ook vallen de anti-Ndrangheta (Calabrese maffia) posters op.
De zuidkust van Calabrië is in tegenstelling tot de noordkust, niet zo boeiend, vrij laag en veel stranden. We maken dan ook weer een lange trip naar Roccella Ionica, één van de weinige goede havens hier. Het idee is om dit als basis te benutten om met een auto wat van Calabrië te gaan zien.
Peter en Kyri volgen ons de haven in en de volgende dag zitten we al samen aan de Pizza bij Dali, een geweldige uitspanning vlak achter de haven.
Een auto huren valt niet mee in Augustus, maar uiteindelijk lukt het ons een Jeep Compass te huren voor 3 dagen die netjes in de haven wordt afgeleverd. De eerste dag gaan we richting Stilo. Leuk dorpje in de bergen met als claim-to-fame de Cattolica, een Byzantijnse kerk uit de 9e eeuw die wordt gezien als 1 van de mooiste en best bewaarde voorbeelden hiervan.
Op weg naar Badolato komen we langs een klooster. Helaas is het niet open maar wel erg fraai.
Badolato was een verlaten dorp dat inmiddels weer hip aan het worden is. Veel buitenlanders (vooral kunstenaars en arti-farti types) hebben er een huis gekocht en er is een zogenaamde Albergo Diffuso. Een mooi idee om van een dorpje een hotel te maken waarin verschillende huizen de kamers zijn.
Als we hier parkeren stapt er net een Nederlandse dame uit haar auto. Zij hebben een huis hier en ze vertelt dat het in een paar jaar zomers veel drukker geworden is. Het dorpje is erg leuk en super Italiaans.
Pizzo aan de Noordkust is het tegenovergestelde. Ook heel fraai maar totaal onder de voet gelopen door (vooral Italiaanse) toeristen.
In een grot aan zee is hier in de 19e eeuw een kerk uitgehouwen. De kunstenaar die dat deed heeft het steen gebruikt om allerlei beelden te maken. Bijzondere omgeving.
Dag 2 met de Jeep staat volledig in het teken van de Noordkust. Eerst naar Tropea, de belangrijkste toeristenplaats van Calabrië…en dat is te merken. Onderweg komen we langs Musaba een bijzonder arti-farti park dat door een kunstenaar en zijn Nederlandse vrouw is opgezet.
Scilla blijkt mijn favoriete plaatsje aan deze kust. Het ligt aan de Noordelijke ingang van de straat van Messina en is beroemd als plaats uit de Odyssee en van de zwaardvisvangst. Als we uit onze auto stappen staat er net een bestlautootje voor ons waarin een stevig exemplaar vervoerd wordt.
Die worden gevangen met dit soort boten. Ja, er staat daadwerkelijk iemand boven in die toren die de boot daar kan besturen. Let ook even op de boegspriet die ongeveer 2x de lengte van de boot is! Daar voorop staat iemand met een hand harpoen/speer die hij in de zwaardvis probeert te gooien…je moet geen last van zeeziekte hebben daar bovenin…
Ook hier veel toeristen maar een geweldig dorpje waar de huizen met de voeten in zee staan en de kleine bootjes bij het huis omhoog getrokken worden. Er liggen ook nog voorbeelden van de klassieke zwaardvis bootjes.
De laatste dag met de Jeep gaan we naar het Asprimonte nationaal park en Gerace. Mooie omgeving hoog in de bergen. Hier begrijp je waarom Calabrië de bergen tussen 2 zeeën wordt genoemd. Gerace is 1 van de mooiere bergdorpjes in Calabrië.
De komende dagen gaan we de voet van Italië, Calabrië verlaten en naar Sicilië. Dinsdag pikken we daar vrienden Simone en Erik op voor een week langs de Siciliaanse kust. Leuk!
Cheers, André