Emotional Rollercoaster

En zo zijn we ineens weer een week in Nederland. Fantastisch om iedereen weer even te zien en vooral kleinzoon James! Echter de aanleiding is minder leuk. Met Belinda’s vader ging het al een tijdje niet goed en dat werd onder druk van een longontsteking alleen maar erger. De berichten uit het ziekenhuis werden op vrijdag van dien aard dat we besloten vanuit Chioggia terug te varen naar de haven in Venetië, waar we inmiddels vertrouwd mee waren, en terug te vliegen naar Nederland. Op dinsdagochtend is hij overleden op 87 jarige leeftijd. Ik kan nog een blog volschrijven over de vraag waarom het nodig is iemand nog dagen te laten lijden terwijl het einde onvermijdbaar is…maar wees gerust…dat bespaar ik jullie. Gelukkig kon hij op een rustige manier gaan in bijzijn van zijn kinderen.

Een geluk bij een ongeluk was dat we nog steeds in de buurt van Venetië ronddobberden met dagelijkse vluchten naar Nederland. Omdat we ons huis verhuurd hadden en alles zich in Rotterdam afspeelde hebben we een aantal dagen als Nomaden geleefd. Het was mooi dat we bij Belinda’s zus Sandra konden verblijven en niet alleen om praktische redenen. Natuurlijk hebben we tussendoor elk excuus aangegrepen om bij Ricardo en Linda langs te gaan om James te zien.

Dit alles speelde zich slechts een paar dagen af nadat onze dochter Laura ons na een klein weekje weer verlaten had. Dat was geweldig in meerdere opzichten. Natuurlijk omdat Laura er was maar ook samen Venetië ontdekken en de gehele lagune van Noord naar Zuid doorkruisen. En zo ligt een absoluut hoogtepunt op het lijstje van onze nautische reizen vlak bij een tragisch dieptepunt! La Vita blijkt niet altijd Dolce zullen we maar zeggen.

Voordat Laura kwam waren we al een week in Venetië, in de Diporto Velico Venezia om precies te zijn. Een geweldige verenigings/hobby haven waar veel aan bootjes geprutst wordt…en er nog meer over geluld…het blijven Italianen!

Het verhaal van Venetië vertellen voert veel te ver voor een blog…of boek…of encyclopedie. Elke hoek, straat, canal, gebouw heeft een verhaal. Hoe kunnen een paar moerassige lagune eilandjes uitgroeien tot de machtigste staat voor honderden jaren, tot de mooiste stad ter wereld, tot kortweg: La Serenissima …of La Dominante zoals het in de hoogtij dagen werd aangeduid. Daar ga ik jullie dan ook niet mee vermoeien. De foto’s zeggen genoeg.

…OK dan, toch een tipje van de sluier oplichten. Een belangrijke factor in de macht van Venetië was dat zij als eerste ter wereld industriële productie introduceerden. Ver voor de industriële revolutie in ca. 1400 ontwikkelden ze een systeem om gestandaardiseerd en op industriële schaal schepen te bouwen. In hoogtijdagen leverden ze een schip per dag op! Dit alles vond plaats in het Arsenale dat qua oppervlakte ongeveer een kwart van heel Venetië beslaat en nog steeds Militair gebied is (en dus verboden toegang). Voor de liefhebber hieronder een plattegrond van het Arsenale uit ca. 1700…bizar.

Dit was een belangrijke factor in de zeemacht die Venetië heel lang geweest is. En natuurlijk zou het geen Venetië zijn als die industrie niet ook nog eens heel mooi is.

Het voordeel van met je eigen boot hier zijn is dat je de lagune op eigen houtje kan verkennen. Met Teddy zijn we dan ook op excursie naar Murano, Burano en Torcello geweest. Murano is natuurlijk van het glas met bijbehorende toeristen en glazen Jezus. Burano is erg fraai als visserseilandje met veel felgekleurde huisjes…dat deden ze om hun huis terug te kunnen vinden in de notoire lagunemist. Torcello is het interessantst. Hier is het allemaal begonnen. Het eerste bisdom werd hier in 421 gesticht. De Byzantijnse basiliek staat er nog steeds…

En dan arriveert La Dominante in La Dominante en gaan we nog een paar dagen de toerist uithangen. Voor ons voor het eerst gaan we ook de St.Marco Basiliek in. Nu zijn we al in menig over de top kerkje geweest op onze reizen maar deze is van een andere orde. De buitenzijde is al extreem fraai maar als je de rijen getrotseerd hebt en de binnenzijde ziet valt je mond even open. Het is letterlijk alles goud wat er blinkt. Als atheïst blijft het moeilijk te begrijpen dat dit instituut zolang is weggekomen met dit soort idiote poenerige protserigheid…maar het levert wel fraaie hoogtepunten op!

Voor mijn verjaardag en onze hulp bij aankoop van haar huis heeft Laura ons uitgenodigd bij een heel bijzonder restaurant: Venissa. Dit ligt vrij afgelegen op het Eiland Mazzorbo. Venissa is ook een wijngaard waar ze de Dorona di Venezia voor uitsterven hebben behoed…en dat levert een heel aardig wijntje op! Samen met het Michelin sterren niveau en aanlegplaats voor de deur voor Mr.Bean2 is het een heel mooie en bijzondere ervaring. En, ja het etiket op het flesje wijn is bladgoud…

Het is ook een prima plek om met Laura en Teddy nogmaals Burano en Torcello te ontdekken.

De volgende dag varen we zo’n beetje van het meest Noordelijke naar het meest Zuidelijke punt in de Lagune, het plaatsje Chioggia. Ook wel het Venetië zonder de toeristen genoemd.

In Chioggia verlaat Laura ons weer na een fantastisch weekje. Net als wij besloten hebben niet de Po op te gaan (daar zijn we te diep voor) en ook nog niet terug over te steken naar Istrië maar in plaats daarvan naar Rimini te varen, krijgen we het bericht dat het een aflopende zaak is met Belinda’s vader.

De volgende dag varen we de boot terug naar onze vertrouwde haven in Venetië en vliegen ’s middags naar Nederland waar onze zoon Ricardo ons al opwacht.

Inmiddels is de crematie achter de rug en zijn we weer terug op de boot. Onze kinderen zijn nu Opa-loos, maar we gaan er alles aan doen om James ook zulke mooie herinneringen aan Opa en Oma te geven.

Op naar Rimini en La Dolce Vita!

Zoals Confucius zei: we hebben maar twee levens…en de tweede begint wanneer je je realiseert dat je er maar 1 hebt.

Cheers, André