Can we get another bus?

Vraagt de Amerikaanse Doutzen Cruise aan de gids. We zijn op het Hondurese eiland Roatan net uit de MSC Divina gedirigeerd naar een busje dat ons over het eiland naar alle highlights gaat brengen. Klein probleempje… de bus is niet helemaal ingericht voor de wat, laten we zeggen, ruimer bemeten Amerikaanse medemens met hamburger achtergrond.

Belinda en ik zitten inmiddels met nog wat Cruisers achterin en zien dat er werkelijk geen enkele manier is waarop de voluptueuze derrieres zich door het gangpaadje kunnen manoeuvreren. Aangezien omvang van mond en kont enige correlatie vertoont, wordt de gids stevig aangesproken. Ze willen een andere bus waar ze wel in passen! Hoever ben je dan? Je past niet meer in de bus…en dat ligt dan aan de bus…

De gids op de eerste foto hierboven, zelf ook geen muurbloempje, is het op een gegeven moment zo zat dat ze er vandoor gaat. Uiteindelijk wordt er met veel passen en meten voorin de bus wat plekken gecreëerd voor de wat rijkere bips en krijgen we een nieuwe gids…en ook dat is hilarisch…zijn enige kwaliteit blijkt te zijn dat hij wel in de bus past. Deze man is overduidelijk Italiaan en stelt als eerste vraag of iedereen Engels spreekt. Dat is het geval…behalve hij! Het beetje Engels dat hij meester is gebruikt hij deze ochtend om over zichzelf en over geld te praten.

Jullie begrijpen het inmiddels wel: de Mr.Bean2 crew is op een Cruise in de Caribbean terecht gekomen. Voor ons voor het eerst en een hilarische ervaring. Het zal sommigen niet ontgaan zijn dat als we met Mr.Bean2 ergens liggen waar zo’n KroesKasteel leegloopt, we daar niet erg positief over zijn…maar nood breekt wet. We wilden na al het grijze weer nog even naar de zon. Dat bleek nog niet zo makkelijk met alle Covidioterie en zo zijn we uiteindelijk op een 11 daagse cruise van MSC door de Caribbean beland. En om op een positieve noot te beginnen: met dat zonnetje is het wel gelukt!

We beginnen na een directe KLM vlucht naar Miami met een paar dagen in die stad. Altijd leuk! We hebben een Airbnb in Miami beach en het toeval wil dat in South Beach net het Art Deco weekend aan de gang is met vooral veel gave auto’s. Die zien er nog cooler uit tegen de achtergrond van de Art Deco gevels op Ocean Drive!

Het is de eerste dagen niet alleen wennen aan de timezone maar ook de South Beach “price zone” … 2 sinaasappelsap = $34. En dat zonder met de ogen te knipperen. Zo’n plastic beker met versgeperst sap heet dan wel “The Orange”.

Ook erg leuk en stuk minder pricey is Little Havana, de wijk waar de eerste Cubaanse vluchtelingen zich vestigden en nu inmiddels ook een toeristische trekpleister. Hier mijn eerste (en beste) Mojito van deze reis gedronken…er zouden er nog vele volgen.

Florida blijkt tot onze grote opluchting the “Covid outlaw state”. Amper regels en een paar adviezen. Hier zit weinig ideologie achter maar veel politiek van een Trumpiaanse Governor die alles wat uit (democratisch) Washington komt probeert te torpederen. Fantastisch!

Neemt niet weg dat Covid wel een lekker verdienmodel is voor iedereen en zijn schoonmoeder die een witte jas aandoen, een paar zelftests kopen en een “sameday” clinic openen. Antigeen testje $95, PCR $150 etc. Na onze test voor de KLM vlucht in NL moeten we hier weer opnieuw testen om de boot op te komen. De cruiseline is begrijpelijk nogal zenuwachtig rond het virus en laat weinig aan het toeval over. Als we de volgende dag inschepen krijgen we ondanks de negatieve uitslag van een dag eerder weer een test op de terminal…daar worden nog positieve klanten gevonden…die dus niet meegaan. Wij wel!

Het schip is indrukwekkend, idioot groot, ugh zwembaden, bars, restaurants, glijbanen, een enorm theater, you name it. Onze hut valt ook erg mee. Voor een schip best ruim en heerlijk met uitzicht en balkon.

De volgende ochtend slaat al direct totale verwarring toe. Het schip is direct de vorige avond vertrokken en het plan was eerste stop op Ocean Cay, Bahama’s. Als ik ’s morgens merk dat we nog varen en Google maps check zie ik dat we bij Cuba varen…dat is een tikkie uit de richting voor de Bahama’s. Het blijkt dat ze vanwege allerlei Covidioterie in diverse landen het vaarplan hebben omgegooid. Het nieuwe is: Jamaica, Panama, Costa Rica, Honduras, Mexico, Bahama’s, Miami. Het enige dat wij jammer vinden is dat we Cartagena/Colombia gaan missen.

Omdat voor ons alles nieuw is, het schip hooguit een dag op elke plek ligt en de Covidioterie per land verschilt, hebben we op de meeste plaatsen een excursie vanaf de boot geboekt. Achteraf geen goed idee! Bij de eerste stop, Jamaica, zit er echter niets anders op. Je komt op eigen houtje momenteel het land niet in. Na afmeren in Ocho Rios wij dus in een busje met chauffeur en Sunshine. Sunshine is de op en top goedlachse Jamaicaanse gids die er niet voor terugdeinst tussendoor nog wat Harry Belafonte liedjes te zingen. Ze heeft daar ruim de tijd voor want het busritje naar de rafting duurt wel een uurtje. Vanaf de weg is Jamaica alles wat je ervan voorstelt. Kort samengevat een kleurrijke puinhoop onder een reggae sausje. “Jaaa Maaan!”

Het zogenaamde raften is nogal komisch. Niks geen wilde rivieren, stroomversnellingen en rubbervlotten. Iedereen die hier niet al te doped-up is bindt wat bamboo aan elkaar, creëert daar een tweezits bankje op en gaat daarmee, volgens goed Jamaicaans gebruik de langzaamste rivier ooit af. De toeristen mogen dan voor lul gaan zitten op het bankje.

’s Avonds komen we erachter dat we van de organisatie rond het eten ook al niet zoveel begrijpen. Het blijkt dus dat je in het restaurant op de eerste avond een vaste tafel hebt gekregen. Dat hadden wij ff niet door. Wel erg leuk dat we die tafel met Anneke en Tony delen. Echte Tukkers met leuke humor en verhalen.

De volgende dag is een zogenaamde zeedag. De naam zegt het al: de hele dag op zee. Nu zit het schip maar voor een kwart vol (1000 passagiers ipv de maximale 4000) maar ook nu al is het zakdoekje leggen gedrag (met je handdoek een bedje claimen) al volop aanwezig. Dat heeft er ook mee te maken dat het op grote delen van het dek erg hard kan waaien. Zo’n boot vaart ca. 20 knopen, stel dat ze tegen een 15 knopen Caribisch briesje in vaart dan staat er aan dek 35 knopen wind = windkracht 8.

Wij zoeken meestal onze troost in de kroeg op het achterdek. Die heeft 2 voordelen: meestal uit de wind en “fully vaccinated only” hetgeen in de praktijk betekent “geen kinderen”. Een briljant voordeel van de Covidioterie. En ja, ze schenken daar een mean Mojito!

Je hoeft jezelf overigens niet te vermaken, dat kan je overlaten aan het Entertainment team. Gedurende zo’n dag worden alle registers opengetrokken van klassiekers als Karaoke, Bingo en Trivia tot aan hoogstaande activiteiten als “Belly plopping”. Ja, dat is zo plat mogelijk in het water duiken gejureerd door het omringende publiek.

Opvallend is het grote aantal jonge mensen aan boord. Het stereotype beeld dat wij hadden van een boot vol “old farts” klopt niet. Voor de meeste mensen die we spreken is het de zoveelste cruise en daar zijn ze vaak trots op. Het is doorgaans publiek dat je ook in all-inclusive resorts aantreft. Het maakt niet zoveel uit waar ze zijn zolang het maar luxe is met makkelijk vertier. Bij het ontbijt zitten we op een dag naast een Duits stel, veertigers. Zij vertelt dat ze dit wel een heel spannende reis vindt want tot nu toe zijn ze vier keer met “TUI Mein Schiff” mee geweest. Naar aanleiding van mijn walvisachtige blik legt Heidi uit dat dat een cruiseboot met alleen maar Duitsers is met Duitse bemanning en alles in het Duits. Wunderbar und Super Geil!

Van de plaatsen waar je aanlegt krijg je weinig mee. ’s Morgens kom je aan, ’s avonds vertrekt de schuit weer. Zeker met alle beperkende Covidioterie kan je net even je tenen nat maken. Daarbij is er een nog veel grotere blokkade om echt iets mee te maken: de havens zijn volledig afgestemd op deze drijvende creditcards. Zo moet je je in Cozumel bijvoorbeeld vanaf de boot eerst door een megamall werken die er alleen voor Cruiseboten is neergezet…ik weet zeker dat daar nog nooit een local is wezen shoppen.

We leggen aan in Colon bij de ingang van het Panama kanaal. De stad is een enorme dump dus met een busje naar het regenwoud en nog wat Kayaken op Lake Gatun, 1 van de meren die zijn gecreëerd voor de aanleg van het Panamakanaal. Fraaie en interessante omgeving.

Inmiddels zijn we bevriend geraakt met Walter en Betty. Hij Canadees, zij Brits. Erg leuke mensen die nu in Boca Raton wonen (gefortuneerde pensionado dorp net boven Miami). Net als wij wonen ze aan het water en hebben altijd eigen bootjes gehad. Mooie verhalen. Voor hun is cruisen een veel laagdrempeliger tussendoortje dan voor ons. Zij wonen er en stappen makkelijk op voor een rondje Caribbean. Een last minute is ook nog eens idioot goedkoop. Nogal verontrustend was hun verhaal dat in hun omgeving inmiddels de arme, hoger gelegen wijken worden opgekocht door de rijken om grote huizen neer te zetten omdat de lager gelegen wijken met de dure huizen aan het water inmiddels te vaak onder water komen te staan door de stijging van de zeespiegel. De VS kent aan de oostkant weinig zeewering en zo ontstaan dus de eerste rijke klimaatvluchtelingen…hun huis was ook net verkocht…

Volgende halte is Porto Limon in Costa Rica. Duidelijk een veel stabieler en welvarender land met veel aandacht voor behoud van het regenwoud. We gaan hier naar een researchcenter in het regenwoud. Ze hebben er zelfs een korte kabelbaan om op boomhoogte af te dalen naar de binnenlanden. Erg fraaie vlinders, kikkers, slangen en het hoogtepunt hier: de luiaard.

Naast al deze wildlife is het een feest om de wildlife op de boot wat te observeren. Homo Cruisiens in het wild.

Van Costa Rica gaat het via een zeedag naar Honduras. Omdat MSC wil voorkomen dat er teveel klanten worden ontvoerd en/of neergeschoten beperken ze dit tot het eiland Roatan. Hier hebben we de bijzondere excursie ervaring uit de opening van dit verhaal. Tijdens die rit komen we ook nog op een Iguana farm. Bizarre beesten die hier gelukkig in vrijheid rond kunnen struinen.

Het valt op dat er een behoorlijk aantal mensen alleen reizen op deze boot. Zo ook Jacqueline een onderneemster uit Connecticut waar we een leuke middag op het strand mee doorbrengen. Duidelijk voorbeeld van single mom, altijd hard gewerkt, nu half veertig met een grote wil om te gaan genieten van het leven.

Cozumel, een eiland voor de kust van Mexico, is de laatste stop in Latijns Amerika. We leggen hier aan naast een ander cruiseschip van Royal Caribbean. Dat maakt goed duidelijk hoe groot onze MSC schuit is. Hier voor de verandering een boeiende excursie naar wat Maya tempels. De gids is van Maya afkomst en kan boeiend de historie uiteen zetten.

Ondertussen op de boot verdienen de theatershows een bijzondere vermelding. Ik ben helemaal geen liefhebber van theater maar er zijn een aantal shows rond Tina Turner, Queen en als topper een tribute to Donna Summer die zelfs ik erg goed vind!

De laatste stop is Ocean Cay Bahama’s. Meerdere cruiselines hebben een eigen eiland op de Bahama’s, deze is van MSC. Ze doen dit om toch nog een beetje aan een groen imago te kunnen werken. Dit eiland was bijvoorbeeld industrieel en dat hebben ze helemaal opgeruimd, de zee eromheen schoongemaakt, bomen geplant etc…beetje jammer dat er dan zo’n enorm KroesKasteel dikke zwarte rookpluimen ligt uit te braken…maar dat is een detail.

Verder is het een ideale bestemming voor mensen die geen echte mensen willen tegenkomen. Er is namelijk niemand anders dan de mensen van de boot. Het is of dat je in de Truman show terecht bent gekomen. Bizar!

We liggen even op het strand. Naast ons een Amerikaans stel die ons vertellen hoe geweldig en beautiful dit eiland is en hoe fantastisch ze het vinden. Mijn gedachte “je hoeft alleen nog maar dood te gaan” houd ik wijselijk voor mezelf en knik instemmend mee met alle prijzende woorden.

Het laatste avondmaal aan boord. Wij vonden het eten aan boord niet bijzonder. Niet slecht maar ook niet echt goed. Het is duidelijk dat het in grote hoeveelheden wordt klaargemaakt. Daar is een oplossing voor: de Specialty Restaurants. Naast de standaard restaurants en het buffet restaurant die bij de prijs zijn inbegrepen, zijn er op deze boot een aantal speciale restaurants waar je extra voor betaald. Wij hebben de Japanner en het steak house geprobeerd. Beide waren erg goed maar stevig aan de prijs.

In het buffet restaurant kan je overigens de hele dag door eten…en dat gebeurd ook…pizza, burgers en hot dogs vinden op elk uur van de dag gretig aftrek.

De volgende ochtend het roerende afscheid van de boot en nieuwe vrienden. Het einde van een nieuwe ervaring die leuk was om mee te maken maar niet snel voor herhaling vatbaar is. Voor ons is het teveel een Gouden Kooi gebleken.

Gelukkig had Nederland in de tussentijd ook een Talpa programmaatje als grootste probleem. En zo hebben we aan beide kanten van de plas vastgesteld dat de Maya’s er misschien een paar jaar naast zaten met hun einde der beschaving in 2012…maar dat ze wel heel dichtbij lijken met hun voorspelling.

In Miami hebben we nog een kleine 2 dagen. We zitten nu in 1 van de iconische Art Deco hotels op Ocean Drive: The Breakwater. Om het allemaal in stijl af te sluiten gaan we eten in de Versace mansion…ja, dat is het kasteeltje waar Gianni op zijn eigen trap is doodgeschoten. Dit zou nu 1 van de chiquere uitspanningen van Miami moeten zijn en toegegeven het huis is schitterend en over-de-top Italiaans. Dit geldt wat minder voor het publiek dat er ondanks de riante prijzen aanwezig is.

En daarmee komt een einde aan een bijzondere trip waarbij we meer om dan met mensen gelachen hebben. Die balans hopen we weer een beetje recht te zetten als we over een aantal weken naar Mr.Bean2 vertrekken en onze eigen cruise gaan maken. Ik hoop dat ik er nog aan kan wennen om de boot af te stappen zonder sticker met nummer op mijn shirt.

Cheers, André