Pussies

Ja, we zijn op Lesbos! Het eiland dat zijn naam heeft gegeven aan dames met dezelfde smaak in Homo Sapiens als ondergetekende. Dit heeft alles te maken met dichteres Sappho die hier ca. 600 vC rondhing en in haar oeuvre het af en toe had over intieme relaties met meisjes die zij op haar eigen kostschool onderwees. Als Katholieke priester wordt je voor soortgelijk gedrag opgepakt, maar in die tijd kon je er blijkbaar een beroemd dichteres mee worden. Lesbisch betekent dan ook letterlijk “van het eiland Lesbos”. Eén van de grootste Griekse eilanden dat veel groener en gevarieerder is dan veel van de anderen.

Eind vorige episode hadden we echter Turkije nog niet verlaten. De laatste avond in Turkije en Cesme moesten we natuurlijk naar Paparazzi. Wederom een live band en wederom groot feest. Een waardig afscheid van een mooi land!

De volgende ochtend dachten de officials daar heel anders over. We hadden bedacht dat we zelf wel even konden uitklaren (je kan ook een zgn. agent inhuren om dat voor je te doen). Wij met alle papieren op de elektrobrommers eerst 6km verderop naar de Havenmeester. Dat ging heel soepel. Veel stempels en papier. “Hiermee naar de customs en Port Police en dan weer hier terugkomen”. Een paar honderd meter verder naar de Customs. Daar zitten zo’n 20 mensen in uniform niets te doen…nee, dat is niet helemaal waar, sommigen kijken filmpjes op YouTube. Ik zal jullie niet vermoeien met alle details maar na ca. 2 uur kastje-muur werk zijn we bijnaaaaa klaar. Ze willen alleen nog even de boot zien…maar die ligt 6km verder in een andere haven. Grote paniek!

Uiteindelijk wijzen ze een vrijwilliger aan die met ons naar de boot moet…maar wij zijn op de fiets en die laten we niet hier…Na een half uur delibereren krijgen we dan toestemming om maar op de fietsjes terug te gaan en komen zij ons achterna met de auto. Wanneer we in de haven terug zijn trekken we gewoon ons eigen plan en varen naar de fuel dock om nog een keertje bij te tanken. We kunnen inmiddels weer zo’n 2000 liter kwijt en het is veel goedkoper dan in Griekenland. De truck komt en ook hier gaat het niet goed. Als de teller op de truck op 2000 staat ben ik ervan overtuigd dat we slechts ca. 1700 liter gehad hebben. Ik weiger dan ook te betalen. Na een half uurtje dreigen met politie door de truck chauffeur geeft zijn baas akkoord om 1750 (ipv 2000) liter af te rekenen…iets te makkelijk…maar we willen geen verder gezeik dus gaan akkoord. Inmiddels is Piet-douane ook gearriveerd. Die stelt vast dat de boot bestaat, geeft akkoord en gaat weer weg…

Kortom: na een Monty Python achtige ochtend zetten we koers naar Chios, het eerste Griekse eiland. Hier krijgen we van de vriendelijke havenmeester Stelios een plekje aan de kade in de enorme commerciële haven in Chios stad toegewezen.

Natuurlijk staat er al een agent klaar om zijn diensten aan te bieden. Omdat we alles nieuw moeten hebben (transit log, cruising tax etc.) maken we daar graag gebruik van. Twee uur later komt hij terug en zijn we officieel en legaal in Griekenland.

Chios is weinig toeristisch. De claim-to-fame is de Mastiek industrie. Dit is de enige plek in de wereld waar Mastiek bomen worden gecultiveerd om het hars (mastiek) te oogsten. Daarvan wordt kauwgom, cosmetica, medicijnen, likeur etc. gemaakt…die likeur herinner ik me nog vaag van een avondje met Erik Lamers vorig jaar toen we een flesje hebben gereinigd.

Natuurlijk gaan we een auto huren. Mijn grote voorkeur heeft altijd de meest shabby local verhuurder. Die is namelijk veelal goedkoper dan de AVIS en aanverwante rentalmaffia en nog veel belangrijker…ze willen het liefst cash…laten we zeggen dat de combinatie van mijn rij- en parkeerstijl slecht matchen met het afgeven van een creditcard.

Vlak achter de boot vind ik zo’n tentje. Papadopoulos (zo heten alle oudere Griekse mannen, behalve die van de kerk, die heten Papalamelulos) verontschuldigt zich dat hij geen normale auto’s meer heeft, maar nog wel een Fiat Doblo en die kan ik krijgen voor de gebruikelijk 25 euri/dag. Uitstekend! Altijd al Henk Wijngaard willen spelen!

De volgende dag dus het eiland verkennen…en dat is best bijzonder. De 2 belangrijke plaatsen in de mastiek regio zijn Pyrgi en Mesta.

Pyrgi is beroemd door zijn mozaïek achtige metselwerk en natuurlijk mastiek productie…maar voor de echte zeeman is er nog iets veel belangrijkers! Er bestaat een hardnekkige theorie dat Columbus uit Pyrgi kwam…maar dat was toch een Genuees hoor ik je denken… Chios was in die tijd onderdeel van het Genueese rijk. Op de laatste 2 foto’s hieronder zie je het pand waar hij gewoond zou hebben.

Ondanks dat er alleen over Jesus Christus meer is geschreven, is de oorsprong en jeugd van de man met de grootste invloed op de geschiedenis van de moderne wereld nog steeds een mysterie.

Mesta is een vesting dorp. De buitenste huizen zijn als een verdedigingsmuur gebouwd. Als je door de poort gaat kom je in een labyrinth van straten, tunnels en steegjes terecht. Ook hier weer de alomtegenwoordige en specifieke mastieklucht.

Door de bergen terug richting Chios stad komen we langs een klooster dat aan het einde van de dag zijn poorten wel even wil openen. Terwijl we wachten ontmoeten we George en zijn vrouw. Jong stel. Hij is IT ondernemer en heeft een opvallend frisse kijk op de Griekse economie en toekomst. Niet het gebruikelijke geklaag dat de hele wereld (en vooral Merckel) tegen Griekenland is en het toch heel normaal is om vanaf je 50e een goudgerand pensioen te ontvangen…en dat de Grieken toch de beschaving hebben gebracht etc.

Het klooster is een indrukwekkende verzameling mooie en ingestorte gebouwen. Ze hebben er zelfs een display met honderden kinderdoodshoofden als aandenken aan 1822 toen Chios een leidende rol had in de opstand tegen het Ottomaanse rijk. De Ottomanen hadden daar weinig gevoel voor humor voor en vielen het eiland binnen, slachten 25000 mannen, vrouwen en kinderen af en voerde de rest af als slaven. Wel vreemd dat een instituut dat vergeving predikt dit soort haat aanjagende zaken cultiveert.

De volgende dag geven we onze Doblo de sporen richting het Noorden van het eiland. Waar het zuiden redelijk groen en heuvelachtig is, is het Noorden een soort van bergachtig maanlandschap. Ruig en kaal…en dan zijn we nog niet eens op Lesbos… Wel sfeervolle plaatsjes met hier en daar een hoog Ennio Morricone gehalte.

Vanaf Chios gaan we een kort stukje naar het kleine Inousses eilandje. Van dit idioot kleine eilandje komt de helft van alle belangrijke Griekse redersfamilies…er staan dan ook schitterende huizen…en verder is er helemaal, maar dan ook helemaal niets te doen. Heerlijk!

Dan een wat grotere oversteek richting Lesbos. We hebben Plomari uitgekozen om te landen. Niet in de laatste plaats omdat dit de Ouzo hoofdstad van de wereld is! Hier komen we Canadees stel Ali en Kathy tegen op hun Nimbus motorboot. Ali is geboren Turk maar woont zijn hele leven al in Toronto als Commodity trader. Kathy is kinderarts. Ali is ook nog eens Raki en Ouzo liefhebber…dus er zijn grote raakvlakken. Leuke mensen waar we zowel hier als later in Mytilini mee optrekken.

Plomari is een leuk stadje, maar de haven blijkt wat uitdagingen te hebben. Om te beginnen liggen er oude kettingen door de haven waar onze buurman een ochtendje, inclusief duiker, druk mee is geweest om zijn anker daar weer uit te krijgen. Dan is er het ontwerp, of gebrek daaraan. De ingang is veel te breed en verkeerd vormgegegeven. Dit leidt ertoe dat als ’s nachts de wind wegvalt de swell de haven in gaat rollen en een beetje in de rondte klotst…dat heeft 2 onrustige nachtjes opgeleverd…helaas zonder enige relatie met de titel van deze episode.

Natuurlijk zijn we naar Ouzofabriek Barbayanni geweest. Mooie gepassioneerde manager die uitlegde waarom hun Ouzo de beste in de wereld was, de rest allemaal chemische crap en Ouzo alle kwalen heelt.

In de hoofdstad van Lesbos, Mytilini gaan we in de stadshaven liggen (i.p.v. de Marina). Drukke stad waar het vluchtelingenprobleem heel zichtbaar is. Sinds Erdootje met uncle Trump bezig is om een zogenaamde veilige zone in Syrië te creëren en daar de vluchtelingen naar “terug” wil sturen zijn er weer meer die de kostbare wanhoop sprong richting Lesbos maken. Zowel de NL, UK als Griekse marine zijn continue vanuit deze haven aan het patrouilleren en pikken veel mensen op. Volgens de verhalen puilen de kampen inmiddels weer uit.

In de stad is het daarmee een vreemde mix van toeristen in opperbeste stemming en vluchtelingen die proberen te overleven…met zulke wereldleiders hebben we helemaal geen God meer nodig om de boel naar de kloten te helpen…

We huren een paar dagen een geweldige Suzuki Celerio (nooit van gehoord) en crossen dit grote eiland rond. Bij toeval komen we langs het klooster van de 60 kerken. Yep, er staan hier echt 60 kerken en kerkjes. Bizar landschap. In het heilige der heilige, de kerk in het midden van het klooster mogen alleen mannen komen. Dat brengt mij op de vraag hoe die monniken voor elkaar krijgen wat ik op veel meer plaatsen zou willen maar nooit lukt…

Onderweg naar het meest westelijke puntje van het eiland, Sigri komen we langs nog een klooster. Dat ligt zo theatraal boven op de piek van een berg dat we ook daar even naar toe moeten.

De westpunt van Lesbos ligt midden in de Meltemi wind die hier momenteel stevig huishoudt…en dat gehuil voegt alleen maar toe aan de Ennio Morricone sfeer.

Sigri is een echt off-the-beaten-track dorpje compleet met huilende wind door de straatjes. De sardines zijn een aanrader in deze streek!

Eresos is de Lesbo-heaven op het eiland. Je kan daar vanaf Sigri via de normale weg komen, maar veel korter en fraaier is een dirt-road langs de kust…de Celerio heeft zich prima gehouden.

In Skala Eresos veel dames hand in hand van het type “lekker kort koppie”. Het Women festival was net gestart met lekkere live muziek.

Daarna via de wetlands, ibissen en flamingo’s weer terug naar Mr.Bean2.

De volgende dag nog een keer de Celerio aangetrapt en een rondje langs een oude Olijfolie fabriek, schitterende verstilde kustdorpjes zoals Melinda en het idioot toeristische Agiasos. Dit laatste is zo’n “bekende Nederlander” dorp. Je kan niets ontdekken wat speciaal is of de moeite waard, maar het is toch heel bekend en alle bussen stoppen er…dus doodgegooid met “original handpainted” ceramics uit China en koelkastmagneten. Het hoogtepunt hier was de cementmixer die besloten had onze Suzuki te blokkeren en een beetje beton te gaan storten.