Another day, Another bay

Laat in de avond van 5 juni komen we aan met een Corendon/Transavia directe vlucht op Dalaman. Er was wat vertraging. Iets met slots en drukte en andere vliegtuigen en meer zaken die volgens mij redelijk voorspelbaar zijn…maar nog niet in de vliegelarij.

Normaal maakt het ons niet zoveel uit, maar we hadden erop gerekend in Marmaris bij de boot wat te kunnen gaan eten dus snel een taxi gevonden. Blijkt dat we de slechtste taxipiloot op het Noordelijk halfrond hebben weten uit te kiezen. Deze man reed letterlijk 50 op de doorgaande weg (waar iedereen, behalve de ezels en Renault 12s, 100 rijdt). Soms lijkt hij even het gaspedaal gevonden te hebben maar remt dan abrupt af om onverklaarbare redenen. Uiteindelijk hebben we maar geconcludeerd dat hij of dronken was, of dat dit zijn eerste autorit was. Anyways duurt het ritje van normaal nog geen uur nu anderhalf uur. Gelukkig blijkt Mr.Bean2 nog lekker op zijn plekje in Netsel Marmaris Marina te liggen en het Pineapple restaurant ernaast nog gewoon open en druk om 23:00. We voelen ons gelijk weer thuis.

En dat na 2 weken Nederland waar we van het ene hoogtepunt in het andere rolden. Natuurlijk onze kleinzoon James, maar ook de 90e verjaardag van mijn moeder en de bruiloft van Zwagerin en Zwagert Sandra en Rob.

We blijven dit keer “slechts” 6 weken op de boot. 18 Juli vliegen we terug naar NL voor een maand met nog meer hoogtepunten. Van 10 tot 18 Juli komen Laura en onze nieuwe schoonzoon Alex over uit Melbourne om een weekje mee te varen vanaf Bodrum. 30 Juni komt onze grote Turkse vriend Hasan Kacmaz een paar dagen meevaren. We hebben deze stint daar dus een beetje omheen gepland en hebben geen haast.

De Zuidwestelijke Turkse kust tussen Bodrum en Marmaris bestaat uit 2 grote baaien (meer zee-armen: Gokova en Hisaronu) met daarin ontelbare kleine baaitjes. De één nog mooier dan de ander. Hisaronu hebben we deels al eens verkend. De Gokova baai wordt voor ons ook een nieuw gebied dat we met Laura en Alex gaan verkennen.

Na twee dagen in Marmaris vertrekken we voor de enorme tocht van 12 zeemijl richting Kumlubuku baai en yachtclub. Als er 2 stukken hout drijven en er iemand een kebab weet te verbranden noemen ze hier al iets een “Yachtclub” maar dit is wel van een wat ander niveau. Een aanrader van onze Turkse vrienden die we sinds zeer goede ervaringen vorig jaar serieus nemen.

Het blijft voor een Hollandse jongen nog steeds bijzonder om midden op zee in zo’n grote, open baai gewoon aan een steigertje vast te knopen…zonder met steiger en al het strand op gesmeten te worden…

We blijven hier een paar dagen want het is goed toeven hier. Naast ons legt een dag later een fraaie Fleming 75 (soortgelijke trawler als Mr.Bean2…maar dan een stuk groter) aan waarop de dochter van de eigenaar zo’n 10 gasten entertaint en de boot gerund wordt door een betaalde Zweedse kapitein en zijn vrouw. Leuke vent met veel verstand van boten. Ze hadden de Fleming overgevaren vanuit Amerika. Mocht je nog 2.7 miljoen dollar hebben liggen…ze is te koop.

Dan een nog korter hopje langs de kust naar de Ciftlik baai. Een stuk kleiner dan Kumlubuku en in de ingang ligt een eiland. Door de idyllische ligging een stuk meer restaurants met steigers of wat daarvoor moet doorgaan. Als je aan komt varen staan ze je allemaal te lokken door met vlaggen te zwaaien. Wij kiezen voor Rafat Baba

Belinda houdt al sinds 1997 elke dag een dagboek bij van onze bootreizen. Hier besluit ze om de dagboeken tot ca. 2006 toen Laura en Ricardo nog meevoeren, voor het nageslacht veilig te stellen en toegankelijk te maken door ze over te typen en in de Cloud te zetten. Lekker modern. Het boven water halen van de oude dagboeken leidt tot veel aha erlebnissen van de vaak hilarische momenten met kinderen op reis. Wordt vervolgd…

Van Ciftlik gaat het naar Serce Limani. Hier zijn we eind vorig jaar al eens geweest. Het is een bijzondere volledig omsloten inham met slechts een kleine opening. Hassan runt hier zijn Captain Nemo restaurant samen met broer en moeder. Wij krijgen van hem een eigen steigertje toebedeeld. Capt. Nemo is een fenomeen in deze buurt. Los van de fraaie ligging komt dat vooral omdat Hassan een groot komiek en entertainer is…of vindt dat hij dat is.

Hassan is nogal geïnteresseerd in vrouwelijk schoon en als we hem vertellen dat we misschien wel met onze dochter langs gaan komen, doet hij voor die avond direct zijn knappe shirt en broek aan…voor de foto.

Een baaitje verder is Bozukkale, een grote baai met drie restaurants. Eind vorig jaar zijn we hier bij Alibaba geweest. Nu gaan we naar Loryma aan het hoofd van de baai. De mannen die onze lijnen aanpakken komen gelijk een welkomstthee brengen. Nu we het einde van dit schiereiland naderen valt op dat het landschap steeds droger en ruiger wordt. We zitten inmiddels in een gebied waar je alleen met een boot (of helikopter) kan komen. De uitzichten tijdens een hike rond de baai zijn schitterend en moeilijk op een foto te vangen.

Tijdens die hike komen we bij het derde restaurant: Sailor’s House. Zelfde concept: krakkemikkige steiger, leuk tentje en een familie die keihard moet werken om de boel een beetje draaiend te houden. Groot verschil is eigenaar Mustafa een jonge enthousiaste vent die ons zijn hele bedrijfje wil laten zien. Zijn tuintje waarin alle groenten verbouwd worden, zijn familie met 2 jonge kinderen die nog niet veel last hebben van gaming duimen. Hij vraagt of we zin hebben mee te gaan de bergen in met zijn paard om oregano te snijden…gezien de hitte slaan we die even over. We beloven wel dat we de volgende dag met de boot langskomen.

Dus de volgende dag de kortste tocht ever. Binnen de baai van het ene naar het andere restaurant. Omdat er nogal wat wind wordt verwacht krijgen we uiteindelijk 3 mooring lines van Mustafa. Eentje moet hij nog even opduiken en op 6 meter diepte opnieuw goed bevestigen…No Problem.

De volgende ochtend is de laatste schooldag voor zijn dochtertje en gaat hij met zijn dochter, vrouw en vader (opa) met hun eigen open visboot richting Marmaris…met stevige wind een tocht van zeker 4 uur…No problem.

Wij gaan met diezelfde wind de kaap ronden richting Bozburun. Na al deze dagen in baaien wordt het tijd voor wat proviandering. Altijd bizar hier te merken wat een invloed de bergen op de wind hebben. Tijdens dit tochtje van 13 zeemijl hebben we zowel windstilte als 30 knopen wind (F7) gehad.

Bozburun is een Arti-farti plaatsje en haventje in een schitterend eilanden en baaien gebied.

We blijven 3 dagen in het haventje liggen tegenover Osman’s Place. Dat is de lokale hangout voor de cruisers. Natuurlijk gaan we ook nog even met Teddy naar de yachtclub in de baai waar we mooie herinneringen hebben…maar het management lijkt veranderd. Nog steeds mooie locatie, maar ongeïnteresseerd personeel…helaas.

We komen hier Frits en Carla tegen. Een Rotterdams stel dat al jaren door de Med hobbelen op een 30 jaar oude 60-voet Koopmans 2-master. Voor kenners een echt schip. Ook komt Thomas Krofta, een oud collega, en gezin langs. Zij hebben afgelopen winter een zo goed als nieuwe Jeanneau 51 gekocht. Mooie moderne zeilboot. Wij met teddy naar de plek waar ze geankerd liggen. Erg leuk om hem weer te zien en een biertje te drinken met deze Bavarian aus Munich. Op de terugweg onderscheppen we Frits en Carla die hier ook geankerd liggen…en het werd nog een late avond aan boord van de Meteor.

De volgende dag gaan wij ook buiten de haven ankeren om te kunnen zwemmen en de omgeving met teddy te verkennen.

En dan is het de hoogste tijd voor een volgende baai: Dirsek. De eerste in het Hisaronu gebied. We kiezen ervoor aan te leggen aan het betonnen kadetje. Het water is hier bizar helder en de rotsen lijken erg dichtbij te liggen… Kortom een bilnaadbevochtigend momentje bij het achteruit inparkeren…maar alles gaat goed. Uitbater Ali is erg trots op zijn foto’s met Ronald Koeman en John de Mol die met een groot gezelschap in deze baai waren op een 45 meter superjacht en bij hem hebben gegeten.

Als je de dagelijkse praktijk in deze omgeving bekijkt…en daar hebben we tijd genoeg voor…dan valt op dat de mannen vooral om een tafel zitten thee te lurken en verhalen vertellen en de vrouwen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat keihard werken. Vee managen en voeren, kippen voeren, grote bossen hout sprokkelen, de boel schoonmaken, brood bakken…etc… ’s morgens wordt een bootje volgeladen met verse eieren en net gebakken brood en vaart zoonlief langs alle geankerde boten om de boel te verkopen.