Zegt bewaker Recep van het Marmure Castle. Het is voor het eerst dat een bewaker mij waarschuwt voor de beveiligingscamera’s en vervolgens begeleid om “in te breken” uit het zicht van de camera’s! Geweldig!
We liggen in Bozyazi, een nietszeggend kustplaatsje met een leeg vissershaventje vlakbij Kaap Anamur…de kaap van de winden. Niet dat de Romeinen die daar woonden zo flatulent waren…maar het waait er nogal vaak en hard. Hier staat ook de moeder aller Kruisvaarders kastelen: Marmure Kalesi. Een idioot groot ding met de voeten in het water. Je ziet het vanuit zee al van verre.
Wij Mr.Bean2 parkeren bij de Kooperatie van vissers in Bozyazi en op de elektrobrommers naar Anamur. De teleurstelling is groot als het Kasteel gesloten blijkt i.v.m. een grote jarenlange renovatie. Recep lijkt echter gevoelig voor mijn smeekbede als ik hem vertel dat wij helemaal op de fiets uit Nederland zijn gekomen voor dit kasteel…”mogen we niet heel even rondkijken?”, “No, you cannot enter here, look here are the security camera’s” en hij wijst naar de camera’s die voor de ingang hangen. “But you can walk around the castle en enter via a hole in the outer wall. Come I’ll show you”. Eerst moeten we van hem onze brommers aan zijn tractortje vastzetten. Dan moeten we nog even zijn tuintje achter zijn hok in waar hij rozen kweekt. Belinda krijgt een roos van hem. Daarna lopen we langs de buitenmuur langs de kust om het enorme complex.
Sommige delen zijn al in “nieuwstaat” gerestaureerd en zeer indrukwekkend. Recep houdt er een stevig tempo op na. Waarschijnlijk mag hij zijn post niet verlaten. Op een gegeven moment staan we bij een stuk ingestort muur en begint hij te klimmen, wij volgen…en jawel, via een gat en soort van gangetje komen we in het kasteel terecht. Helaas liggen ook hier geen aangespoelde kokosnoten.
Vorige week waren we nog op Turks-Cyprus en op weg naar de Karpaz Gate Marina. Dat ligt op de piemel die Noord-Oost wijst en een prachtig natuurgebied blijkt te zijn. Het is zondag dus onderweg natuurlijk de, helaas wat saaie, race kijken.
De Marina is een vrij nieuwe, glimmende, fraaie maar sfeerloze gebeurtenis in the middle of nowhere. Maar het is een mooie basis om dit schiereiland een beetje te verkennen.
De naam van het dorpje in de buurt vertelt de geschiedenis van dit gebied: Yenierekoy. Dat betekent “Nieuw Erekoy”. Erekoy was een Turks dorp in wat nu Grieks Cyprus is. In Yialousa, de oude naam van Yenierekoy, woonden voornamelijk Grieken. Na de burgeroorlog en het uitroepen van de Turkish Republic of Northern Cyprus zijn de Grieken uit Yialousa gepest en vervangen door de Turken die uit Erekoy zijn gepest. Dit was rond 1975, nog voor de SIRE campagne tegen pesten…nu zou dat niet meer gebeuren…
Opvallend zijn hier nog de vele Orthodoxe kerkjes en kloosters die redelijk ongemoeid zijn gelaten door de Turkse moslims. Dat betekent overigens ook dat de meeste aan het vervallen zijn en dichtgroeien met onkruid.
We huren een dag een auto en gaan naar het uiterste puntje van het schiereiland waar het Klooster van St.Andreas staat. Dit was ons door veel mensen aangeraden. Het landschap is in deze bergen adembenemend, mede door de lentekleuren en de nabijheid van de zee aan beide zijden van de smalle strook land.
Het klooster is dat helemaal niet. Een ouwe dump die wat gerestaureerd wordt met busladingen toeristen eromheen. De ezels die hier vrij rondlopen vallen niet eens op.
We leren in de Marina Astrid en Ronald kennen. Nederlanders die hier een mooie zeilboot hebben die nog op de kant staat. Vóór Karpaz Gate hebben ze 6 jaar in “onze” Marina in Kas gelegen. De laatste avond in Karpaz en op Cyprus zijn we met hen uit eten gegaan, erg gezellig!
Ondertussen had ik met de Havenmeester alle documenten in orde gemaakt om de volgende ochtend bij het uitklaren belastingvrij diesel te kunnen tanken. 3600 liter a 0,55 eurocent…das een mooi prijsje! Echter voor de oversteek terug naar Tasucu in Turkije willen we vóór 12 uur vertrekken om te voorkomen dat we in een vreemde haven in het donker aankomen. No problem! …maar dat werd het wel want de truck met de tax-free diesel wilde maar niet verschijnen. Toen ik om 10:30 de havenmeester vertelde dat we dan niet gingen vertrekken (terwijl de papieren en de douane etc. allemaal al geregeld waren) kon hij regelen dat we dan de “normale” diesel uit zijn pompstation tax-free kregen. Prima geregeld!
Einde van de dag komen we in Tasucu aan en gaan weer door de mallemolen van inklaren met veel belangrijke mannen met uniformen en stempels. Onze agent regelt het allemaal prima en binnen een uurtje zijn we weer voorzien van de juiste stapel papier.
In Tasucu liggen we in de ferry/vis/daytrippers haven tussen 2 grote Gullets. We ruilen hier een klein flesje Ouzo met een visser voor een tasje vol verse vis.
Van Tasucu gaan we weer westwaarts naar Aydincik. Via Hasan hadden we het nummer gekregen van Mehmet die de haven “een beetje regelt” voor de Kooperatie van vissers. Erg leuk haventje in een verder weinig enerverende omgeving…en vlak onder de nieuwe Moskee…met nieuwe geluidsinstallatie…erg prettig. Het is me nog steeds onduidelijk waarom, in een tijd waarin iedereen met een telefoon rondloopt, je niet gewoon een berichtje kan sturen als het tijd is om de mat uit te rollen? Nee, ze produceren een bak middeleeuwse herrie die het onmogelijk maakt om überhaupt nog iets anders te doen…bizar!
De eerste nacht in Aydincik is een behoorlijk onrustige en dat heeft helaas niets te maken met erotische bezigheden maar alles met een zware storm die dwars over de haven gaat. We liggen hier op eigen anker met de bips aan de kant geknoopt. De wind die af en toe oploopt tot meer dan 50knopen staat dwars op Mr.Bean2. Om 4 uur ’s nachts horen we een klap en blijkt voor het eerst ons anker het niet gehouden te hebben en komen we met de bips tegen de kade. Gelukkig op de ankerrol die wat beschadigd raakt, maar verder niets aan de hand. Nog een geluk is dat ik zoveel mogelijk ketting tot aan de overkant van de haven heb uitgegooid, dus wat ruimte heb om met het inhalen van de ketting het anker opnieuw te laten zetten…en dat lukt gelukkig! Met een lange lijn binden we de loefzijde van Mr.Bean2 aan een lantaarnpaal op de havenpier…dan kunnen we weer pitten.
Mehmet, die Frans heeft gestudeerd en een stuk beter spreekt dan ondergetekende, wil ons graag wat van de omgeving laten zien. Hij is gepensioneerd en zijn hele leven gids geweest voor reisgezelschappen.
Als eerste gaan we naar een recent ontdekte grot aan de kust. Ik had me er niet zoveel van voorgesteld, maar dit is verreweg de mooiste grot waar we ooit in zijn geweest. Gigantisch groot en compleet met ondergronds meer.
Dan moeten we ook nog mee op een hike langs de kust met mooie uitzichten.
Uiteindelijk kosten de 3 dagen in Aydincik dus niets…maar we mogen volgens Mehmet altijd een enveloppe achterlaten voor de Vissers kooperatie.
De dag dat we vertrekken is 23 April. Dat is nogal een dingetje hier omdat dan de oprichting van het nieuwe Turkije in 1920 door Mustafa Kemal Ataturk wordt gevierd. Ataturk heeft deze dag opgedragen aan de kinderen van de wereld omdat zij de toekomst zijn.
Het feest in Aydincik vindt toevallig plaats achter onze boot op het plein aan de haven. Daar staat ook nog een visbootje op de kant die even verplaatst wordt voor de festiviteiten.
Het blijft bijzonder om te zien hoezeer Ataturk vereerd wordt in dit land, terwijl hij een afkeer had van welk geloof dan ook.
Volgende stop dan Bozyazi en Anamur. Tijdens onze fietstocht naar het kasteel valt op hoe mager je als verkeerspolitie agent in Turkije moet zijn.
Dan een lange ruk rond Kaap Anamur naar Alanya. Ja, dat Sodom en Gomorrah waar we een maandje geleden met de auto waren. Hasan heeft geregeld dat we bij de Kooperatie van Toeristenboten (dat bestaat dus ook) in de oude haven kunnen liggen. Geweldig! Hier blijven we een paar dagen. Onder meer om ons 32 jarige huwelijksfeest te vieren!
Daarover en de tocht terug naar Kas de volgende keer meer.
Cheers, André