Zo omschrijft doorgewinterde rond-de-wereld-vaarder Brian Calvert de “cruising lifestyle”…en gebaseerd op de afgelopen periode moet ik hem helaas gelijk geven.
Een boot is een complex ding met veel technische systemen in een vijandige omgeving. Neem je huis, gooi er de hele dag zout water overheen en schudt het continue door elkaar…en kijk dan wat er allemaal kapot gaat. Nu zou een boot een beetje daarop gebouwd moeten zijn…maar ik heb al eens een blog geschreven onder de titel “Amateurs building boats”…
Om 1 of andere duistere reden komen problemen in series…ze zijn niet lekker gespreid in de tijd maar doen zich in “stapeltjes” voor. De stapel van afgelopen week begon met een kapotte pomp van de watermaker. Dit is een hogedruk pomp waarvan het aandrijfasje al zijn tandjes was verloren en dus wel draaide…maar de pomp niet. Het mooie in Turkije is dat ze hier niet direct een nieuwe gaan kopen maar het kunnen repareren. Gaatje door de as en het pomphuis, pennetje erdoor, de boel in de draaibank weer op maat draaien en 2 uur en 50 lira verder draaide de boel weer.
Toen had ik bedacht een extra boldertje in de kuip te monteren. Daarvoor moest ik een deel van het plafond in de Lazarette (=kelder onder de kuip) verwijderen. Bij het verwijderen van een houtschroef had ik ineens heel veel hydraulische olie in mijn hand en om me heen… Blijkt iemand een te lange schroef door het hout…en bovenliggende koperen hydraulische besturingsleiding te hebben gedraaid. Dat zit al 3 jaar zo, sinds het plafond verwijderd is voor de montage van de passerelle. De schroef had dit lek afgesloten…maar nu niet meer. Uiteindelijk moet je dan de leiding leeg laten lopen, doorzagen en een 3/8inch knelkoppeling zien te bemachtigen. Uiteindelijk is zo’n ding hier gedraaid uit een massief stuk brons…je gelooft het niet…voor 40 lira…bizar!
Volgende op de stapel was de Navionics elektronische kaart. In de hele procedure van vertrek laad ik de route voor die dag in het Raymarine navigatiesysteem. Die dag gaf hij echter geen gedetailleerde kaart weer?? Het geheugenkaartje waar dit op staat in de computer gestopt en allerlei bestandsnamen ontdekt die nergens op sloegen. Het ding was duidelijk corrupt en geen idee waarom. We hebben toen maar een paar dagen alleen op de PC-navigatie gevaren. Na het herstellen van wat bestandsnamen, herkende de Navionics app de kaart ineens weer en heb ik hem opnieuw gedownload…en nu werkt het weer feilloos.
Om de gifbeker voorlopig helemaal leeg te maken…dat hopen we tenminste…stopte daarna de controller van onze zonnepanelen ermee. Die vindt ineens dat we 40 Volt in onze accu’s hebben (= 24V) en weigert daarom nog wat op te laden. Dit probleem is nog niet getackeld…ik hoop dat de leverancier een oplossing weet…
Vrees niet, we blijven gewoon varen en mooie ervaringen opdoen. Om te beginnen zijn we weer even naar Griekenland gegaan. Tegenover Kas ligt Kastellorizo…of Megisti…of Meis zoals de Turken het noemen. Anyways een heel klein maar mooi eilandje met een kneuterig Italiaans dorpje en haventje. Bij aankomst blijkt net de enorme Ferry geland te zijn en komt een kustwachtboot ons melden dat we buiten de haven moeten blijven totdat de ferry weer vertrokken is. Dat gaat hier gelukkig snel en nadat deze enorme schuit, die eigenlijk helemaal niet in het haventje past, datzelfde haventje in een modderpoel heeft verandert bij het uitvaren, gaan we naar binnen.
We meren af op eigen anker met de bips tegen een “Grocery store”…tenminste dat staat erop…wij hebben er alleen drank in kunnen ontdekken. Leuke mensen. Nicoletta runt het zaakje met haar man. Die laatste doet dat vooral door naast de winkel op een stoel te zitten. Dochter Maria is ook de “havenmeester” hetgeen inhoud dat ze het havengeld int.
Naast dit zaakje zit Restaurant Lazarakis met een soort van piertje vol met tafeltjes. Het is ons een paar weken geleden op Halki aangeraden door Muhtar Kent, de Coca Cola CEO. Als ik er naartoe loop om te reserveren en ik noem Muhtar tegen George Lazarakis, moet ik gelijk gaan zitten en koffie met hem drinken. Sommige namen openen iets meer deuren dan andere… ’s Avonds hier heerlijk gegeten.
Een andere bijzondere ontmoeting in deze haven is met een aantal zeeschildpadden. Het zijn bekenden van de locals. De grootste wordt geschat op 80 jaar.
We moeten hier nog even inklaren…want we komen van buiten de EU naar Griekenland. Ik dus op zoek naar de Port Police. Die vind ik in een bijzondere setting. Hun ingang zit letterlijk tussen de ligbedden van een hippe beachclub die de hele dag op hoog volume clubmuziek draait. Verder is de hele procedure voorspelbaar chaotisch, langdurig met veel papier en stempels en zonder enig waarneembaar nut.
Kastellorizo betekent zoiets als “Rood Kasteel”. Dat slaat op de burcht van de Knights of St. John (who else?) die prominent op de Rode rots staat bij de haveningang. Het eilandje kent een vrij dramatische geschiedenis. Tot ca. 1900 was het door de ligging en mooie natuurlijke haven 1 van de belangrijkste handelscentra in de Oostelijke Med. Er woonden in die tijd zo’n 15000 mensen! Nu zijn dat er 200… De Griekse bewoners kwamen in 1912 in opstand tegen de Ottomaanse overheersing…en dat was het begin van het einde. Het Ottomaanse Rijk dat op zijn laatste benen liep, verliet het eiland maar sloot alle handelskanalen in de rest van het toen nog enorme Rijk. De handel stortte helemaal in. Tijdens WW1 bezette Frankrijk het eiland om er watervliegtuigen te stationeren en werd het dus een doel van beschietingen. In 1920 namen de Italianen het over als volgend kraaltje aan hun ketting van Dodecanese eilanden en raakte het geïsoleerd. In 1943 bezette de Engelsen het eiland en evacueerden de gehele bevolking naar Cyprus, Palestina en Egypte. Veel mensen emigreerden naar Australië. Het eiland werd volledig platgebombardeerd. In 1948 werd het onderdeel van Griekenland. Meer dan 80% van de huidige inwoners zijn teruggekeerde Grieken uit Australië. Het grootste deel van de toeristen en mensen die hier een huisje hebben zijn ook Australisch met roots op het eiland.
Bij een wandeling door het dorpje komen we langs een kerk die op slot zit. Als we een huisje naast de kerk passeren komt er een oud vrouwtje naar buiten met een hele grote sleutel. Ze spreekt geen woord Engels, maar maakt duidelijk dat we alsnog in “haar” kerk mogen kijken. Wij met haar terug…hetgeen even duurt want ze loopt niet zo erg best meer en er zijn nogal wat trapjes hier. Wel erg leuk. Als we de kerk weer gesloten hebben moeten we mee naar haar huisje voor water en zelfgebakken koekjes.
Het eiland heeft zo’n goede relaxte sfeer en schitterende omgeving dat we langer blijven dan gepland. We gaan ook nog een dagje buiten de haven ankeren tussen alle rotsen en riffen hier. Er is hier een strandtent op zo’n rots maar die wordt ineens gesloten…de belastingdienst kwam even langs… Dat is wel een dingetje in Griekenland dat we al eerder gemerkt hebben. Veel horeca maakt zich ineens druk over bonnetjes en andere zaken…het lijkt erop dat de Griekse overheid daadwerkelijk de teugels wat strakker heeft getrokken…veel slapper kon overigens niet.
We gaan ook nog even met een oud schippertje in de Blue Cave kijken. Elk lullig eilandje of kustplaatsje hier heeft wel een Blue Cave. Ik verdenk sommigen ervan dat ze hem zelf hebben aangelegd. We hadden van deze gehoord dat het 1 van de mooiste is…dat kunnen wij niet beoordelen…maar het is wel een bijzondere omgeving. Dat begint al bij de invaart die is ca. 1 meter hoog…zonder golven. We waren er al met Teddy geweest, maar ik durfde niet onder de doorgang te varen met het risico boven tegen de rotsen te knallen. Dus met Nicholas er naartoe. Gepensioneerd zeeman die nu met wat toeristen rondvaart. Zijn bootje is zo laag mogelijk met een metalen plaat bovenop de buitenboordmotor gemonteerd. Daaraan is te zien dat hij al meerdere malen de rotsen heeft geraakt.
Van Kastellorizo gaat het terug naar Kas Marina om vrienden Babette Bakker en René Boerdam op te pikken. Zij maken een road-trip door Europa en komen dus met de auto! Natuurlijk met koffie…en waterskies…en ze nemen de duikcompressor mee…makkelijk zo’n auto! We varen naar het Kekova gebied. Dit bestaat uit een aantal lagunes, eilanden en baaien. Het bijzondere is hier een aantal gezonken steden uit de oudheid die net onder de oppervlakte liggen. Het is hier verboden te duiken of snorkelen ivm diefstal van oudheidkundige zaken. Het dorpje Kalekoy (Simena) waar we als eerste naartoe gaan lijkt eerder uit Zuid-Oost Azie dan Turkije…behalve dat er natuurlijk een enorme burcht van diezelfde Knights boven het dorp torent. Als we aan komen varen staan de concurrerende taverna’s allemaal naar ons te zwaaien om aan hun steigertje te komen. We kiezen voor Hassan Roma omdat we die tip al eerder gehad hebben. Erg leuk!
In hetzelfde gebied verkassen we de volgende dag naar Ucagiz in de volgende lagune. Hier gaan we gewoon voor anker om te zwemmen, skiën en tuben. Het dorpje waar we met Teddy landen, is wat arti-farti. Om 1 of andere reden denken veel mensen dat we een tapijt nodig hebben. Wat we wel nodig hebben is een knip- en scheerbeurt bij de barbier voor René en ondergetekende. Ik ben hier inmiddels enorm fan van! ’s Avonds moeten we natuurlijk weer eten bij de Taverna van…raadt eens…Hasan.
De volgende dag weer terug naar Kas Marina waar we naar een paar heel gezellige en mooie dagen afscheid nemen van Babette en René. Wij gaan de volgende dag richting Fethiye om vrienden en buren uit Lemmer Paulien en Johannus op te pikken voor een weekje.
Daarover meer de volgende keer.
Cheers, André