Het mooiste van een beetje rondvaren in interessante gebieden zijn de ontmoetingen. Natuurlijk is het landschap schitterend, de zee azuurblauw, het weer lekker en de historie indrukwekkend…maar het zijn de mensen die het boeiend maken. Dat zijn vaak mensen die lange reizen op hun boot maken en per definitie gelukkig wat minder “normaal” zijn, maar in Turkije zijn het ook de Turken. In de vorige episode heb ik al een paar voorbeelden genoemd van mooie mensen als Aziz die ons met inklaren en van alles en nog wat geholpen heeft, of de familie die het restaurant op Tersane runt.
Zo zijn er, sinds we in Turkije zijn, veel mooie voorbeelden.
Wat te denken van Mehmet (zo heten ze allemaal als ze geen Hasan heten) die met zijn familie het restaurant in Kapi Creek runt en op zoek is naar een vrouw. “I’m 45, divorced 9 years ago, do you have a single lady friend?” Toen we hem van onze single dochter vertelden die ook nog in Augustus langskomt, was hij direct enthousiast. In de onderhandelingen om onze boot daar in de winter te stallen was ineens alles gratis. Erg gelachen met deze man. We lagen daar voor anker en de volgende dag kwam hij al vroeg in zijn bootje een vers gebakken brood brengen.
Of voormalig minister (en heel even inval premier) van Turkije Ozcan. Hij lag met zijn kopie Grand Banks (ze kopiëren hier niet alleen kleding en Lolexen) voor anker in Tomb Bay waar wij aan de steiger van de taverna lagen. De uitbater kwam vragen of een vriend even op onze boot mocht kijken omdat hij zeer geïnteresseerd was. Dat bleek dus Ozcan te zijn. Erg boeiende man met een grote passie voor bootjes. Wist er opvallend veel van…ook nog even de aankomende verkiezingen en de “mad man” (Erdootje) besproken…dat is wel een dingetje hier…
Dan zijn er de bemanningen van alle jachten hier. Bijzonder wereldje. Er zijn weinig Turken met een jacht die geen bemanning hebben. Ook bootjes kleiner dan Mr.Bean2 hebben vaak 1 of 2 crew aan boord. Afgezien van de bemanningen kom je ook weinig Turken tegen die kunnen varen. In de kleine haventjes lach je je vaak suf om het gestuntel. We hebben in Tomb Bay letterlijk een zeilbootpiloot zijn anker in zijn eigen bijbootje zien gooien…heel nieuw concept… Omdat het hier wat meer van de rangen en standen is, zijn die bemanningen niet gewend dat je als jachteigenaar met ze praat. Als je dat wel doet, leidt het vaak tot leuke ontmoetingen en bizarre verhalen. Je zit dan in de categorie van celebrities die alleen blauwe M&Ms in hun kleedkamer willen. Zo was deze Kapitein op een grote Sunseeker belast met het BBQen van de Köfte op het zwemplatform…en wat doe je dan om vetspetters op je teak te voorkomen…je laat het hele ding inclusief je kapitein en (elektrische!!) bbq onder water zakken…
De eigenaar van een taverna in Tomb Bay en natuurlijk de neef van de eigenaar van het andere restaurant daar, houdt er een hele dierentuin op na. Het begon al met de wat avontuurlijke wandeling (zeg maar hike) er naar toe toen we een stevige landschildpad tegenkwamen (zeeschildpadden zie je hier vrij veel). Bij zijn barretje aangekomen moesten we natuurlijk mee naar het nest kittens, de kuikens, een das…en O ja, er lag ook nog een aangevreten slang die te grazen was genomen door de katten. Belinda was hier niet weg te slaan en er is weer meerdere malen gedreigd met een kat aan boord…so far…so good…
Over wilde dieren gesproken: we raakten hier aan de babbel met een Engels shanty koor dat hier ronddreef op een Gullet en aan het oefenen was…naar goed Engels Allo’Allo gebruik heb ik kaas besteld…
En zo kunnen we nog wel even doorgaan met bijvoorbeeld Mehmet en Gonesh op hun Sneekse Aquanaut stalen Nederlandse bootje waar ze helemaal weg van zijn en ons direct uitnodigden voor een Turkse koffie met allerlei zoetigheid en mooie verhalen erbij.
Maar je zou bijna vergeten dat ik jullie gisteren heb achtergelaten in Tersane Creek. Daar ook nog even de drone uitgelaten.
Van daar zijn we nog een dagje teruggekeerd naar Wall Bay voor een zondag’s diner (altijd dichter willen worden) en een verkennende hike langs de ruïnes daar. Volgens de legende is hier het badhuis waar Cleopatra nog gebadderd heeft met Marcus Antonius.
Volgende stop is Tomb Bay…yep, genoemd naar de Lycian graftombes in de bergen hier. Erg mooie omgeving met leuke taverna…en een Barbier. Deze gelegenheid maar gebruikt om voor het eerst in mijn leven naar een barbier te gaan voor een shave…en dat is nogal een dingetje. Twee maal scheren met ouderwets mes, neushaar, oorhaar, nekhaar, massage, lotionnetje, cremmetje…the works. Ik moet zeggen dat ik na mijn 2e nooit meer zo’n glad en zacht babyhuidje heb gehad!
De Taverna’s in dit soort baaitjes hebben nogal een groot oppervlak. Iedereen zit buiten, de keuken is vaak bergje op, de bar weer ergens anders etc. Dat leidt tot nogal wat transport uitdagingen die ze hier creatief hadden opgelost…met kruiwagens!
Dan Kapi Creek, zelfde recept: uiterst idyllisch baaitje met Taverna. Inmiddels is echter het Suikerfeest uitgebroken (de Bayram, einde Ramadan) en hebben alle Turken een lang weekend. Een plekje aan de steiger is er niet meer bij. Dan maar aan een mooring boei met 2 lange lijnen naar de kant, zeer vakkundig aangebracht door Belinda!
Net als in Nederland met Carnaval en Vasten zitten we hier in een gebied waar de “gelovigen” vooral het feest hebben onthouden. Het vasten doen ze hier niet zo aan (andere delen van Turkije meer) en we hebben nog helemaal niemand gezien die ook maar enige reactie vertoont als er weer zo’n leip door een megafoon gaat staan janken vanaf een minaret. Bizar dat daar miljoenen mensen mee worden lastiggevallen die er helemaal niets mee lijken te hebben.
In Boynoz Buku liggen we op het hoogtepunt van de Bayram aan een steigertje met praktisch alleen maar Turken. Het blijkt een echt familiefeest zonder al teveel herrie en gedoe. Vooral gezellig samen wat eten en drinken. ’s Avonds gaan wij dat ook doen in de parkachtige omgeving van de Taverna hier. Het is schitterend…maar het begint te regenen. In eerste instantie trekt niemand zich daar iets van aan en eet en feest gewoon verder…totdat het hard gaat regenen (onweersbui)…dan loopt bijna iedereen met eigen tafel naar een soort schuur/kantine. Het personeel verzameld alle stoelen etc…en binnen 10 minuten zit het hele terrein binnen te eten…en vervolgens WK voetbal te kijken (Spanje – Portugal). Erg leuk!
Vanaf hier gaan we met Teddy nog even naar Gocek om bij Aziz onze gerepareerde stoelen op te halen en vervolgens met het moederschip naar Fethiye omdat we nog wat spullen willen kopen “in de grote stad”.
Daarover en de verdere reis richting Gemiler, Kalkan en Kas volgende keer meer.
Cheers, André