Babysitting

Druk, druk, druk! Ik zou bijna in een burn-out schieten. In ieder geval is het blog er een beetje bij ingeschoten. Bij deze dus een extra lange goedmaker.

En waar waren we dan zo druk mee? Als toekomstig Opa en Oma onder andere met babysitten…of laten we zeggen baby-in-sitten…want de baby zit er nog in…om precies te zijn in Linda…en dat is wel zo makkelijk! Hij jankt nog niet, poept geen luiers vol, kotst niet over je heen en – heel belangrijk! – lokt nog geen volwassenen uit om op een heel hoog toontje infantiele teksten uit te kramen…babies moeten na 3 maanden toch denken dat de meeste volwassenen niet onder de 1000Hz kunnen praten met een IQ van 2…

Zoon Ricardo en schoondochter2B Linda waren op vakantie op Rhodos. Een week in een erg leuk huisje en een weekje op de Mr.Bean2. Als leuke, hippe Opa plan je dan een mini-cruise. De bedoeling was Symi en dan nog wat baaien in Turkije alvorens het jeugdige drietal weer af te zetten op Rhodos voor de reis naar huis. Turkije bleek gezien alle gedoe met stempels uiteindelijk geen optie. Dan maar een rondje rond het eiland Symi. Nu wil het toeval (als dat al bestaat) dat schoonzus en zwagert Sandra en Rob ook arriveerden op Rhodos voor hun vakantie. Dus eerst maar eens Belinda’s verjaardag uitgebreid vieren met een diner bij het leukste restaurantje op Rhodos: Osteria Cavalieri.

En dan de volgende ochtend een korte oversteek richting Symi. Het had de dagen hiervoor nogal doorgewaaid en ondanks dat er nu weinig wind was, stond er nog een redelijke swell (zeg maar: oude golfslag). Hierdoor werd de afwezigheid van poep en kots van Senna (Opa’s werktitel voor kleinzoon2B) ruimschoots gecompenseerd door de aanwezige dames. Het feest was compleet toen we in het zicht van Symi ook nog in een onweersbui terecht kwamen en Belinda in het vooronder begon te roepen dat we “water maakten”…dat doen we altijd onderweg met de watermaker…maar uiteindelijk bleek ze te bedoelen dat er water over de vloer uit het voorcompartiment stroomde. Gelukkig stelde Ricardo direct vast dat het geen zout water was. Het bleek een lekkende waterleiding te zijn van de badkamer die we nooit gebruiken, maar nu met alle gasten in gebruik was genomen.

Na deze barre tocht (zoals je op de foto’s kan zien) voor ijzeren mannen en houten schepen toch aangekomen in Symi stad…en dat maakte een hoop goed. Het blijft een heel bijzonder plekje in Griekenland (zie ook “How Med can you get” blog van vorig jaar).

Zelfs de Mooring man van vorig jaar was weer aanwezig met zijn fluit en bijtende teksten voor de idioten die hier met huurboten proberen aan te leggen en weg te varen…met de nadruk op proberen. Ook wij zijn in de 2 dagen dat we hier lagen weer een keer van ons anker af getrokken door een huurboot met Italianen die absoluut geen idee hadden van wat ze aan het doen waren. In combinatie met wat Italiaans bravoure die vrij snel omslaat in paniek een vrij dodelijke mix. Eerst deden ze 2 pogingen om naast ons te gaan aanleggen wat resulteerde in bijna aanvaringen. Als ze dan lagen bleek het anker niet te houden en dreven ze tegen de kade. Na al dit gestuntel gaf de Mooring man ze toestemming om dan maar langszij aan de kade aan de overkant te gaan liggen…maar dat laat een trotse Italiaan zich niet zeggen…dus ze gingen tegenover ons nog een poging doen waarbij ze hun anker gewoon over onze ketting heen gooiden en vervolgens achteruit bleven varen…ik had de motor al gestart… Nadat ik ze wat adviezen en kwalificaties had toegeschreeuwd begrepen ze dat ze ons beet hadden. Toen ze hun anker boven water haalden hadden ze daar wonder-boven-wonder onze ketting aan hangen. Zo’n ketting weegt ca. 4kg/meter…als je dat 15meter boven de bodem tilt kan je een beetje voorstellen hoeveel gewicht dat is…en dat gingen ze er met hun uitschuifbare pikhaak wel even af tillen. Zelfs Senna (een Huizing dus nu al deskundig zeeman) zou doorhebben dat die dan in 2en breekt…en jawel: hij breekt in 2en waarbij de onderste helft onder water verdwijnt. Na nog wat adviezen en iets grovere kwalificaties mijnerzijds konden ze zich bevrijden van onze ketting.

Omdat Sandra en Rob de volgende dag weer met de ferry terug naar Rhodos zouden gaan, gingen zij op excursie over het eiland terwijl wij in de relax stand gaan. Na het uitzwaaien van Sandra en Rob gaan wij de volgende dag naar de Pedi baai. Erg leuke baai met wat Taverna’s waar we voor anker gaan. Teddy van het dek gehaald en naar de kant. Hier vooral het baai-leven ondergaan: zwemmen, drijven, waterskiën en ’s avonds lekker eten bij de taverna.

Na een uitstapje naar een de Agia Marina baai met Teddy komen we Dave tegen die hier op een klein model Selene (38) geankerd ligt. Leuke Brit die met deze boot altijd in Zuid Oost Azie heeft gevaren: Myanmar, Maleisie, Filipijnen, etc. Hij heeft ook een Filipijnse vrouw opgedoken en uiteindelijk de boot naar de Med laten transporteren.

Dan helemaal rond Symi naar de Panormitis baai. Erg mooie baai met een beroemd klooster. Ondanks dat we nog niet in het seizoen zitten loopt deze baai behoorlijk vol met ankerende boten. Niet zo’n probleem totdat er ’s avonds een onweersbui over trekt met veel wind eronder. Wij blijken meer ketting te hebben liggen dan de boot het dichts bij ons. Als we door de wind omdraaien komen we dus bijna op deze boot terecht en moeten we opnieuw ankeren. Dat lukt prima maar met de harde en continue draaiende wind blijft het wel even opletten.

De volgende dag retour Rhodos. Het is nu zo kalm dat niemand ergens last van heeft…behalve Mr.Bean2… Bij een routine check in de motorruimte zie ik een plasje hydraulische olie liggen. Het blijkt dat de meter die op het hydraulisch systeem gemonteerd zit lekt…er loopt dus olie uit het analoge drukmetertje. Met een draaiende motor is daar niet zoveel aan te doen dus maar even een bekertje eronder, de hydraulische stabilizers uitzetten en doorvaren. Beetje eng want bij tijd en wijlen staat er zo’n 300bar (!) op dit systeem.

Bij het aanleggen in Rhodos haven – waar we inmiddels kind aan huis zijn – proberen ook de hydraulische boeg- en hekschroef zo min mogelijk te gebruiken wat niet geheel lukt door de inmiddels opgestoken F5 dwars over de haven.

Het mooie aan landen als Griekenland en Turkije is dat er nog veel echte vaklui zijn en als ze het niet hebben gaan maken. Op Rhodos zit een zaakje genaamd INOX-center die bijna alles doen. Op een geleende scooter van de haven met Ricardo achterop en de inmiddels gedemonteerde meter naar dit zaakje…en wat je in Nederland nooit overkomt lijkt hier heel normaal…Nikos loopt naar achteren in een soort Malle Pietje omgeving en pakt uit een laatje dezelfde meter!! …en wat kost dat dan? 15 euro! Inmiddels gemonteerd en alles is weer in orde.

Als afscheid gaan we die avond met Sandra en Rob eten bij Marco Polo, ook geweldig! De volgende ochtend nemen we afscheid van Ricardo, Linda en Senna na een erg mooie week! Wij gooien los en gaan naar Turkije.

Je zou in al deze consternatie bijna vergeten dat we vorige keer net begonnen waren aan onze Tour de Rhodos. Toen waren Ada en Hugo nog aan boord. Met hun de eerste etappe afgelegd naar de Likado/Anthony Quinn baai. Een heel mooie dag. In die baai komen we natuurlijk alle daytrippers weer tegen waar we tussen hebben gelegen in Rhodos haven. 1 van de boten heeft zelfs een trouwerij aan boord!

In deze kleine baai doen we ook voor het eerst dit jaar een lange lijn naar de kant. Als je voor anker ligt heb je “swingruimte” nodig…dat heeft weinig met de seksuele voorkeuren van Mr.Bean te maken en alles met de cirkel die je mogelijk bestrijkt als de wind draait. Je kan de ruimte beperken door achter een lijn naar de kant te zetten en om een rots o.i.d. te binden. De dames hadden zich opgeworpen als vrijwilliger om dit klusje zwemmend te klaren. En zeer succesvol mag ik wel zeggen!

Na een bezoek aan een lokale taverna nemen we ’s avonds afscheid van Ada en Hugo en zijn we alleen op de boot waarmee we helemaal alleen in de baai liggen…schitterend.

De volgende dag komen Ricardo, Linda en Senna aan en komen een dagje langs in deze baai. Een mooi weerzien na een aantal maanden! …en de aanwezigheid van Senna is inmiddels duidelijk waarneembaar! Zij gaan vakantie vieren in hun huisje. Wij varen verder naar het leuke baaitje bij Haraki.

Op een foto in het Argo restaurant is te zien dat dit leuke baaitje er ’s winters wel eens minder leuk uit ziet tijdens een Zuiderstorm…Holy shit!

Dan naar het haventje/baaitje bij Plimmiri…dit is een beetje een misrekening. Het haventje is nogal industrieel en te vol/ondiep, de baai stelt niet veel voor en het plaatsje is er niet echt. Daarbij is er op het mooie strand een soort van resort met allerlei watersportspullen verhuur met een nogal “Duits sfeertje”, prima in der Heimat maar hier wat misplaatst.

De volgende ochtend snel door voor een wat langere tocht rond de zuidpunt van Rhodos weer omhoog naar het eilandje Halki. De Zuidpunt wordt gevormd door het eilandje Prassoni dat bij laag water met een zandstrook vastligt aan Rhodos en een geweldig strand vormt met aan 2 kanten zee. Als het zeewater wat hoger staat (meestal in de winter) is het echt een eiland. Dit is een zeer geliefde windsurf en kite spot omdat het hier bijna altijd hard waait en er altijd aan 1 van beide kanten geen golven zijn.

Halki is een echt hoogtepunt! Het is een klein eilandje te westen van Rhodos en heeft maar 1 plaatsje rond de haven…wat eigenlijk geen haven is maar een mooie baai. Net als op Symi is hier de Italiaanse overheersing nog goed te zien in architectuur en kleuren. We vinden een mooi plekje aan een T-ponton die ze zomers neerleggen voor passanten.

We hebben hier een paar bijzondere ontmoetingen. Om te beginnen komt er een dag later een Selene binnenvaren. Model 58 die niet langer maar we een stuk hoger is dan Mr.Bean2. De eigenaar blijkt ex CEO van JTI (Japan Tobacco) te zijn en vaart (natuurlijk) met bemanning. Een paar uur later komt er een Pershing82 binnenvaren. Bizar ding. Blijkt van de Chairman en ex CEO van Coca Cola wereldwijd Muhtar Kent te zijn. Erg leuke vent. Hij heeft nog veel meer bemanning maar heeft opvallend veel verstand van boten en vaart ook zelf “omdat ik dat leuk vind”. Hij nodigt ons uit voor een borrel/hapje op zijn boot ’s avonds…ik kan het niet nalaten even in de motorruimte te gaan kijken…gelukkig had ik schoon ondergoed bij me… Voor de liefhebber: 2xMTU 2500pk V12 50liter (ja hier staat echt vijftig liter) diesels gekoppeld aan Arneson surface drives, kruissnelheid 38 knopen, top 48 knopen…met 70 ton aan boot… Bij kruissnelheid is de dorst van dit monster 700 liter/uur.

Halki is zo leuk dat we er een klein weekje blijven. We bezoeken het klooster aan het andere eind van het eiland en maken zelfs de klim naar de Horio. Dit is een inmiddels verlaten stadje zoals op veel Griekse eilanden met een enorme burcht erbovenop uit de tijd van de Knights of St.John.