Ut mot niet gekker worden

We zijn een week op Tilos, een schitterend eiland tussen Kos en Rhodos. De meeste van de 800 inwoners wonen in 2 dorpen: Livadia, de haven en Megalo Horio, de hoofdplaats in de bergen. Het ligt buiten de toeristenroute en heeft daardoor een heel relaxte (Griekse) sfeer. Ondanks dat er zo weinig mensen wonen is het een relatief groot eiland…en daar zit hem net de crux…we hebben inmiddels heel wat gefietst (gelukkig op de elektrobrommert) en gehiked. Dat laatste omdat de wegen niet bestaan of geen wegdek hebben.

Die hikes voldoen bepaald niet aan de strenge criteria om als Huizing-Hike te qualificeren. Ter herinnering: ingewikkeld schoeisel aandoen, heel serieus gaan kijken, Belinda opzadelen met een rugzak met water enzo en dan de kortste route naar een biertje lopen. Heel belangrijk hierbij: zo weinig mogelijk hoogteverschil!

De toeristen die je hier tegenkomt zijn meestal doorgewinterde hikers…doorgaans niet de meest feestelijke figuren. De meesten vinden het een uiterst serieuze bezigheid om in een idioot outfit over zo’n eilandje te hobbelen. Er is volgens mij ook een hoge correlatie tussen hikers en vegetariërs. Dat leidt bij veel taverna’s tot vrij hilarische tafereeltjes. Grieken eten niet veel anders dan dooie beesten en begrijpen vaak niet dat iemand dat niet doet. Heb je net een pokke-eind gelopen en ook nog niks te eten…

Je komt natuurlijk wel op schitterende plekken met fraaie vergezichten…

Erg boeiend vind ik de “verlaten dorpen” die je op veel Griekse eilanden vindt. Typisch zie je dat in de Middeleeuwen mensen op de eilanden hun nederzettingen verscholen hoog in de bergen bouwden om beschermd te zijn tegen de invallen van piraten. Tegen toeristen blijkt echter geen kruit gewassen, dus in de 20e eeuw zijn veel van die dorpen verlaten en de mensen geëmigreerd of ze hebben een dorp aan het water gesticht.

Op Tilos zijn er 2 van dit soort Ghost-towns…of in dit geval Goat-towns want inmiddels vol met geiten en hun uitwerpselen: Mikro-Horia en Ghera. Natuurlijk alleen hikend te bereiken. Op 1 of andere manier krijgen wij het altijd voor elkaar om dit soort wandelingetjes uiteindelijk rond het middaguur als het inmiddels al fokkingheet is te maken. Wel erg fraai en bizarre omgeving…

Tijdens dit soort hikes wordt je dan ook nog eens van 2 kanten aangevallen. Ten eerste allerlei vliegende objecten variërend van normale vliegen tot zaken die eerst een vluchtplan moeten indienen…en ondanks dat ze zo’n hele berg ter beschikking hebben altijd op mijn kale knar willen landen. Daarnaast zijn er de Turken. Erdobeebie heeft al een paar keer laten weten dat hij vindt dat de Dodecanese eilanden bij Turkije horen. Om te beginnen hebben ze volgens mij hun 4G antennes volle kracht op deze eilanden gericht. Daarbij vermoed ik dat de sterkte van het Griekse mobile signaal afhankelijk is van of het raam op het postkantoor open of dicht staat. Dit alles resulteert erin dat als je hier door de bergen sjokt je continue SMSjes van de KPN ontvangt dat je je in Turkije bevindt…en gezien het feit dat Griekenland EU is (=gratis) en Turkije niet moet je ff opletten.

Naast een idiote hoeveelheid geiten zitten op deze eilanden bijna net zoveel katten. Hoe dat kan is niet helemaal duidelijk want er is een vrij actief castratie/sterilisatie programma. De katten die “geholpen” zijn (over eufemismen gesproken!) missen een klein stukje van 1 oor zodat “de hulp” herkenbaar is. De meeste missen zo’n stukje…het lijkt er echter op dat er inmiddels Griekse dierenartsen zijn die denken dat katten onvruchtbaar worden van het afknippen van een stukje oor…want het sterft van die beesten.

Op zich nog niet zo erg als je geen vrouw hebt die elke kat fantastisch vindt en elke dag 3x dreigt “deze” mee aan boord te nemen. We kunnen niet op een terrasje zitten of er zit een groep katten omheen…niet in de laatste plaats omdat Belinda de helft van het bestelde aan de katten geeft…en ondanks dat dit een hikers-eiland is, zijn er weinig vegetarische katten…

Vorige week waren we nog op Nisyros. Het overtochtje naar het haventje van Livadia op Tilos is slechts 18 zeemijl. Tilos ziet er vanaf zee al spectaculair uit en Livadia is een erg leuk dorpje. Het haventje ligt in een mooie baai en heeft ook nog eens een dam ervoor…voor Griekse begrippen erg goed georganiseerd…wel erg klein. We kunnen zelfs “gewoon” langszij aanleggen aan de binnenzijde van de dam.

We hebben direct de Port Police naast de boot die duidelijk met goede cijfers de cursus streng kijken voor politie ambtenaren hebben afgerond. Enige leukdoenerij mijnerzijds wordt absoluut niet op prijs gesteld. “Papers!”. Ze zijn hier wat schichtig door de nabijheid van Turkije…denken we dan maar…

Een dag later meldt zich in het rijtje officials de havenmeester. Bewonderenswaardig hoe hij elke dag weer een te strak T-shirt over zijn enorme pens weet te sjorren. Dit stijlicoon is veel goedlachser en komt melden dat hij “zijn papieren” nog niet heeft en dat we daarom niet hoeven te betalen. De vraag: welke papieren? valt onder de regel: nooit een vraag stellen waar je het antwoord niet op wilt weten…die stellen we dus niet. Hij meldt ook dat er geen elektra is. Als ik een dag later tussen de plastic zakken toch een stroomaansluiting heb gevonden die gewoon werkt, komt hij melden dat dat dan ook gratis is. “You only have to pay for water”…en laten we dat nou gewoon zelf maken.

Voor ons, aan dezelfde dam, ligt een schitterend zeilbootje dat ik al eerder op Leros had gezien. Het blijkt een 110 jaar oud houten bootje van 7,5m van een Deens echtpaar. Erg leuke mensen die al 15 jaar op pad zijn. Ze hebben van Tanzania tot Groenland gewoond en wonen nu op Bornholm. Ze zijn ooit binnendoor naar Parijs gevaren zonder verder plan…”en toen zijn we maar doorgevaren door Frankrijk naar de Med”. Hij bouwt en repareert houten schepen en is erg onder de indruk van het houtwerk in Mr.Bean2…als ik dan ook nog vertel dat een klassieke Riva mijn grote liefde is kunnen we niet meer stuk.

Het thema “papers” blijkt vrij centraal te staan op dit eiland. Als we een auto willen gaan huren vertelt de lokale rent-a-car meneer dat dat (nog) niet kan omdat de verzekeringspapers nog niet in orde zijn…de man zit dus dagelijks achter een groot bureau naar een stuk of 5 Fiat Panda’s te koekeloeren en doet verder niets. Na een paar dagen geven we dit idee op en gaan op de elektrobrommers.

Eerst naar het mooie Griekse plaatsje Megalo Horio, daar is een 1-kamer museum rond de claim-to-fame van Tilos: de dwergolifant. Ja, dat lees je goed, op dit eiland zijn botten gevonden van dwergolifanten. De theorie is dat toen Tilos nog aan Klein Azië vast zat er olifanten leefden. Nadat het een eiland werd en de overgebleven olifanten weinig/ander voedsel hadden, zijn ze kleiner geworden. Ca. 5000BC zijn ze uitgestorven toen de eerste mensen zich hier vestigden…de oma van Marjan Tiemen was daar blijkbaar niet bij.

Na wat omzwervingen kwamen we in een klooster terecht…hier nu eens geen katten maar een erg leuk hondje…ook bijna mee aan boord genomen…

Inmiddels beginnen de temperaturen in de middag zodanig op te lopen dat even overboord springen erg lekker is…maar dan hebben we buiten de Port Police gerekend. Belinda ligt nog niet in het water of er staat er al 1 op de kade te vertellen dat dat echt niet mag in het havengebied…”for your own safety” Pardon? De man denkt dat we in Rotterdam zijn? We liggen hier alleen en er is in de wijde omtrek geen boot te zien?? …maar we slikken alles in en gehoorzamen natuurlijk braaf dit belangrijke heerschap.

Verder staat ons verblijf in dit haventje bol van de leuke ontmoetingen met mensen die komen en gaan. Inmiddels best al veel huurboten die altijd maar een nachtje blijven, verder komt nog een oude bekende Duitser langs die we vorig jaar in Canakkale ontmoet hebben en veel Engelsen met wie het altijd lachen (en veel drinken) is.

We hebben ons plan weer wat gewijzigd en gaan waarschijnlijk woensdag direct van hier naar de Mandraki haven op Rhodos. Daar ontmoeten we dan vrijdag vrienden en waarschijnlijk gaan we van daar naar Halki om later weer terug te keren naar Rhodos om Ricardo, Linda, Sandra en Rob te ontmoeten.

Daarover volgende keer meer!

Cheers, André