“Altijd onrustig en hoge golven”, “het water is echt zwart”, “je kan het beter in 1 keer overslaan op weg vanuit de Donau naar de Bosporus”…en zo waren er nog veel meer welgemeende adviezen van reizigers die dezelfde trip als wij hebben gemaakt. Wij vinden de Zwarte Zee prachtig! Misschien hebben we mazzel maar tot nu toe weinig turbulentie, schitterend “caraïbisch” azuurblauw water, mooie kusten en plaatsjes. Kortom: de mensen die dit, veelal op advies van anderen, hebben overgeslagen hebben wat gemist!
We schieten ook niet zoveel meer op. De plaatsen waar we liggen nodigen uit tot een paar dagen verblijf…en we hebben geen haast…volgende datum die vast staat is 3 Juli. Dan moeten we in Istanbul zijn omdat Laura dan een weekje gaat meevaren.
Het Zwarte Zee avontuur begon vorige week in Roemenië van Sulina naar Constanta met René nog aan boord. Constanta is een grote commerciële havenplaats met ook een Marina. Omdat wij niet aan de mooie nieuwe steigers passen liggen we aan de kade bij de vissers en de Politia de Frontiera. Rond de haven alleen maar restaurantjes die door René Ramsey met 1 blik in de borden allemaal worden afgekeurd.
Als er iets is dat bijblijft van Constanta is het: hoe mooi het kan zijn en waarschijnlijk is geweest. Het mooiste gebouw dat ik ken staat er: het Casino op de boulevard. Art deco uit ca. 1910. Geweldig mooi…en geweldig vervallen.
Helaas mag je er niet in, maar op het web kan je interieurfoto’s vinden die minimaal zo mooi zijn als de buitenkant. Je kan de jet-set champagne feesten en de Rolls Royces, Hispanos en Duesenbergs van de 20’s bijna zien en horen als je er bij staat…
Zo staat er veel meer moois, maar helaas is maar een enkeling gerestaureerd: what a waste!
De mensen lijken ook weinig besef te hebben van zoveel moois. Als afscheidsetentje van René gingen we naar een restaurant in de fraaie ex-burgemeesterswoning aan de boulevard tegenover het Casino. Uit dezelfde tijd en met delfde grandeur. Ondanks dat dit aangeschreven staat als toprestaurant waren we de enige gasten…dat voel je al een beetje wanneer de man die je begroet zegt: “Oh, you are from the reservation!” …en hij dacht niet dat we Indianen waren…alhoewel…misschien dat René voorop liep…
Binnen prachtige kamers…die dan voorzien zijn van bloempotten met gekleurde LED verlichting!…terwijl er een soort van Roemeense Venga Boys uit de speakers knalt. Gelukkig was er leuke bediening en het eten fantastisch.
Met een huurauto zijn we naar Histria geweest. Dit was tot de 7e eeuw de belangrijkste havenstad aan de Zwarte Zee. Door de aangroei van deze kust verzande de haven en ligt het nu in een lagune. Dit in combinatie met de zoveelste overval door Goten en andere Barbaren heeft ertoe geleidt dat de stad is achtergelaten zoals hij was. Begin 20e eeuw is het herontdekt. Erg interessant om hier rond te lopen in een volledig intact stratenplan van een stad uit de Grieks/Romeinse tijd…tenminste dat vind ik…Belinda en René vonden het vooral een hoop ouwe stenen…alweer Barbaren dus…
Ter compensatie op de terugweg naar Mamaia, het Benidorm van Roemenië. Ook genoeg ouwe stenen maar dan door de betonrot. Wel in een uiterst hippe strandtent zitten lunchen terwijl er een enorm noodweer losbarstte.
René uitgezwaaid en dan van Constanta naar Balchik in Bulgarije, dus uitklaren. Aangezien we bij de grenspolitie in de haven liggen is dat “no problem” zelfs niet om 6 uur ’s ochtends. Alle papieren weer een keer bekeken, ingevuld, gestempeld etc. Wanneer de agenten van boord gaan zeggen ze nog dat we ons even op kanal 67 moeten melden voor clearance om de haven te verlaten. Dat geldt in meer grotere zeehavens…dus ik dacht “no problem”. Wij gooien los en terwijl we de haven uitvaren roep ik Port control op voor clearance. Dat was prima, maar ik moest de Harbormaster hebben. “Waar is die dan?”, “Also on this channel”…het begon weer Monty Python vormen aan te nemen… Ik dus “Harbormaster, do we have permission to exit the port”. Dat was ff iets te makkelijk. “This is harbormaster, we need to come on board to check documents”, WTF (ingeslikt), “we are floating in the harbor. Where and when do you want to come on board?”…dat ging zo ff door want er kwam geen duidelijk antwoord. “You need to moor again and we’ll come on board”.
In weerwil van mijn voornemen, en de dringende adviezen van Belinda om altijd mee te werken met de autoriteiten, was ik het helemaal zat: “not confirmed, we will leave Port, do what you have to”. Harbormaster: “I don’t understand”. Ik nog een keer uitleggen dat hij de boom in kan, we in de EU zijn en ik er klaar mee ben en de haven uitvaar. Toen kwam het meest hilarische moment: “OK, but next time you have to call me first”…dus eerst moeilijk doen en dan niet afdwingen…mooi theater.
Inklaren in Balchik Bulgarije stelde niets voor. Op zee was de kustwacht al even langsgekomen en had via de marifoon gegevens gevraagd. Bij aankomst even aanleggen aan de commerciële kade. Daar stond al een agent te wenken. Hij vertrok met de documenten en was 15min later weer terug. No problem.
Balchik waren we voorbij gevaren als we in Rousse een paar weken geleden niet het advies van Boyko hadden gehad hier langs te gaan. En terecht, een erg leuk plaatsje. Dat begint al met een geweldige havenmeester: George. Hij had al een plek voor ons gereserveerd. Zijn steigers zijn er niet op berekend, maar op 2 plekken naast elkaar en met behulp van een ankerboei (mooring) aan de voorkant kunnen we Beany goed neerleggen. Voor het eerst deze reis Med-style…dat is dus met de bips tegen de kant en voor aan een anker of mooring.
Claim to fame van Balchik is het paleisje van Queen Marie uit de jaren 20 toen dit gedeelte van Bulgarije Roemeens was. Zij was de laatste koningin van Roemenië. Leuk huis maar geweldig mooie tuinen langs het strand van de Zwarte Zee. Ze had zelfs een marmeren troon in Florence laten maken om op et strand te zitten…dus mijn eigen Koningin daarin maar even vereeuwigd.
We kwamen hier een straatmuzikant tegen die het Wilhelmus op zijn Xylofoon speelde…dat leverde hem natuurlijk wat Levjes op. Ook een leerbewerker had hier zijn stalletje ingericht. Erg fraai handwerk. Belinda heeft hier kans gezien mij een wat verlaat verjaardagscadeau te ontfutselen.
Verder hebben we ons hier een paar dagen nogal Mediterraan gedragen…en dat bevalt prima. Naast ons lagen Peter en Jana. Hij Engels gepensioneerd aannemer. Zij van Letse afkomst. Leuk stel dat hier woont op een Golfcourse…of course! We zijn een middag/avondje met ze mee geweest. Schitterende omgeving en later naar HET steakhouse dat we MOESTEN proberen. Errug lekker!
Nu zijn we in Nessebar. Oud dorpje op een schitterend schiereilandje…Het ligt echter op een paar km van Sunny Beach…het Llorett de Mar van Bulgarije. Het wordt dus op dagelijkse basis overspoeld met hordes Tattoo-Tokkies en het hele dorp wordt voor het seizoen omgebouwd tot 1 grote souvenirshop met bijbehorende restaurants en kroegen…iemand moet mij nog eens uitleggen dat je als 58e winkeltje met dezelfde Nessebar-koelkast-magneten nog steeds geld kan verdienen…
Als je goed kijkt zie je dat het ooit heel mooi was…
Daarover en de verdere reis door de Zwarte Zee volgende week meer.
Cheers André
aldus bananen republieken uitgeoont door diktators en hun aanhang gezien de foto,s klopt dat het enige dat zich herstelde is de natuur schitterend , en ambetenaren zijn over de hele wereld als de dood van transpiratie dus geen stap te veel en de te meer zon is de kans groter dus je kan verrekken met je papiertje je lomt maar naar me toe! Wacht maar tot je echt democratische ben geworden dan lop je de benen uit je kont om je plekkie te behouden! enfin dat ben ik ook weer kwijt mooie foto,s mooi land en de omgeving je hebt gelijk tijd zat geniet ervan doeiiiiii van opa henk