Kalashnikovs?

Viden, het eerste plaatsje in Bulgarije. Voorlopig is de Donau grensrivier tussen Roemenië en Bulgarije. Bulgarije lijkt voor dit gedeelte boeiender, daarom hier inklaren…nadat we in Prahovo uit Servië zijn uitgeklaard. Dat laatste was een beetje een anti-climax. Ik had me voorbereid op weer een hilarische Monty Python sketch, maar niets van dat alles. Toen we aanlegden aan de ponton begon een mevrouw in uniform haar straatje schoon te vegen…en dat bedoel ik letterlijk…ze zag klanten en wilde er waarschijnlijk een beetje knap bijzitten. Helaas waren zowel de faciliteiten als de mevrouw zelf dat station al een tijdje gepasseerd…maar het is de gedachte die telt. Ik mocht geen foto van haar maken, maar heb wel haar werkplek vast kunnen leggen toen ze El Kapitan aan het ophalen was.

Heel aardig mens, maakte geen enkel probleem en ging stevig aan het werk met stempels en een opstel schrijven op haar computer. De typemachine (zie kast links) is er zelfs niet aan te pas gekomen. Dit alles onder het genot van een schreeuwende originele beeldbuis TV met daarop een soort van Miss verkiezing voor dames met enorme voorgevels…overigens een vrij normaal accessoire voor veel dames hier. Na nog een paar indringende vragen van El Kapitan zoals: waar ga je heen? Konden we na 30 minuten alweer gaan. Belinda zag aan mij dat er iets niet klopte toen ik weer op de boot kwam…het voelde gewoon niet goed.

Gelukkig werd dit ruimschoots goedgemaakt Bulgarije…terwijl ik me daarvan niet zoveel had voorgesteld want EU…maar dat hebben ze hier nog niet helemaal door. Ook hier leggen we aan aan een oud binnenschip. Heel handig worden die als drijvende steigers gerecycled. Direct staat er een man naast de boot, geen idee waar die zo snel vandaan kwam. Wat we kwamen doen, wat we nodig hadden en wanneer we weg gaan. Inmiddels is de tactiek: zo weinig mogelijk reden geven om te weigeren. Dus: we hebben niets nodig (stroom, water, sanitair, etc.) en we komen inklaren (inmiddels is uit hetzelfde niets ook een Douane beambte ontstaan)…en o ja, we konden wel eens 2 nachten blijven. “Twee nachten!!?? nou dat kon wel eens een probleem zijn”, “Want?” …daar kwam niet echt een antwoord op, dus wendde ik me tot de Douanemeneer die me vertelde waar ik me moest gaan melden…en in deze landen luister je naar mensen in uniform…de eerste meneer (zonder uniform) verdween dus weer.

Inmiddels heb ik alle in-uitklaarzooi bij elkaar in een enveloppe in de kluis. Ik die dus pakken en vol goede moed naar het aangewezen pand. Trapje op kom ik op een leuk terrasje en vervolgens in een soort kroeg. Ik vraag achter de bar naar de Douane en wordt meegenomen naar de nooduitgang. Van een leuk kroegje sta ik ineens in de meest idioot grote, verkrotte hal die je kan bedenken…met daarin…niets. Ik loop wat gedesoriënteerd een trapje af die hal in. Loshangende kabels, plafondplaten, elektradraden, kapotte ruiten…the works. Achterin een hoek ontwaar ik een boord met iets als Customs erop. Een oud mannetje wijst mij op een loket waar ik naartoe moet. Ik dacht dat hij een geintje maakte in deze verlaten hal…maar achter dat loket zit daadwerkelijk een Douane mevrouw…het had de zus van haar Servische collega van die ochtend kunnen zijn. Zij komt via een enorme omweg achter het loket vandaan. Heel aardige dame die ook nog eens behoorlijk Engels spreekt. Het blijkt dat in de zijkamertjes van de hal oude communisten zitten opgesloten die papieren stempelen en naar elkaar sturen. Zij doet met mij een tour daarlangs…en het is net of iedereen dit voor het eerst doet. Meestal staan er rond 1 document zo’n 4 personen te delibereren wat daarmee te gaan doen. Toen herinnerde ik mij de gouden greep in Apatin: “ik heb van alles kopieën”. En ook hier Bingo: Geweldig! iedereen blij. Ze wilden ook allemaal een setje…gelukkig heb ik wel een printer aan boord.

Als klap op de vuurpijl kwam toen de baas van de Douane mij nog een paar moeilijke vragen stellen…klein detail was dat hij alleen Bulgaars sprak…en ik daarin niet veel verder dan de yoghurt kom. De meest hilarische vraag was: Kalashnikovs? Hij wilde dus weten of we nog machinegeweren aan boord hadden. Toen ik in de lach schoot was dat niet de juiste reactie. Vervolgens kwamen mijn nieuwe vriendin en AK47 mee naar de boot voor controle. Uiteindelijk beperkte zich dat tot het aanschouwen van Belinda…ik ga daar verder geen grappen over maken…we moeten nog ff…

Vorige week waren we net geland in Silverlake. Dit is een soort van Servisch Center Parcs aan een afgedamde Donau arm. De steiger die Club Nautika Silverlake heeft liggen is opvallend professioneel en nieuw…maar niet helemaal geschikt voor boten van 19m. Natuurlijk is het allemaal “no problem” en liggen we uiteindelijk een beetje scheef vastgeknoopt aan 2 boxen. Dat kost slechts 40 euro. Bizar in een land waar een halve liter bier op een mooi terras 1 euro kost. Voor dat geld mogen we wel onbeperkt gebruik maken van het Club Nautika clubhuis…een houten keet.

Net als Center Parcs is ook de Servische versie een treurig kamp’. We wilden hier nog een extra dag blijven, maar trokken dat eigenlijk niet en zijn de volgende dag vertrokken richting Donji Milanovac. Dat ligt midden in het traject van 140km dat de Ijzeren Poort heet en wordt gezien als het mooiste gedeelte van de rivier. Hier snijdt de Donau door het Karpaten gebergte. Tot de 19e eeuw was scheepvaart hier vanwege de stroomversnellingen niet mogelijk. Toen hebben ze wat bergen opgeblazen en was er beter te varen…maar nog steeds alleen maar in sleep met de nodige ongelukken. In de jaren 60 hebben Roemenië en Servië (de Donau vormt hier de grens) er 2 stuwmeren van gemaakt…op zijn Communistisch. Dus hele dorpen en eilanden zijn ontruimd en ondergelopen. Inmiddels leveren de Djerdap1 en 2 (zo heten de stuwen) een groot deel van de energie voor deze landen.

Het levert ook bijzondere plaatjes op van bijvoorbeeld kastelen die eens trots hoog boven de Donau stonden en nu half erin…of nog erger: compleet verzopen met nog een paar kantelen van de torens boven water…of boomtoppen etc.

Ook de opgravingen van Lepinski Vir liggen aan dit traject. Deze archeologische site is inmiddels overdekt. Hier werd de gangbare theorie dat landbouw en metaalbewerking vanuit Mesopotamië onze kant op is gekomen onderuit gehaald want er werden hier oudere overblijfselen hiervan gevonden.

Donji Milanovac is geen verschrikkelijk hoogtepunt maar een makkelijke stop. Beetje vakantiedorpje met een paar leuke terrasje. We liggen hier in een bocht waar de Donau meer dan 2km breed is…en het waait nogal hard vanaf de bergen…dus veel geklots tegen de boot ’s nachts…zonder dat we daar zelf een bijdrage aan leveren.

De volgende dag het mooiste, nauwste gedeelte van de Ijzeren Poort met hoogtepunten als het hoofd van Koning Decebal aan de Roemeense kant en de Trajanus tafel ter herinnering aan de eerste stenen brug die hier in 147 door de Romeinse keizer werd gebouwd om diezelfde Decebal en zijn aanhangers te lijf te gaan…bij Kladovo staat nog en overgebleven peiler van die brug.

We komen nu ook bij de eerste Djerdap stuw en sluis. Dit zijn megasluizen waar je in 2 etappes 32 meter naar benden gaat. Om onduidelijke politieke redenen is er een sluis aan de Roemeense kant en 1 aan de Servische kant. Handig denk je misschien, dan is er altijd 1 vrij…maar zo simpel is het natuurlijk niet. Bij toerbeurt wordt de ene of de andere bediend…en moet je ook het gastvlaggetje van dat betreffende land hijsen. Maar hoe vind je nu uit welke sluis werkt…gelukkig hebben we AIS en kunnen we zien in welke sluis activiteit is want op de marifoon wordt botweg niet geantwoord…niet in het Engels, niet in het Duits en zelfs mijn vloeiend Servische Dobro Jutro blijft onbeantwoord…deze sluiswachter kan zo in Oostenrijk aan de slag…

We liggen in de sluis met de Roemeense duwboot Mercur 303. Enorm ding met mannen met grote bierbuiken die bbqen op het dek. Ze vinden het wel lollig zo’n bootje bij hun in de sluis en zijn erg vrolijk naar ons. Wij natuurlijk vrolijk terug doen. De volgende dag in Djerdap2 hebben we daar veel profijt van…

Naast de sluis tegen de heuvel een enorme Joegoslavische vlag met groot de naam van Tito erboven…bijzonder!

We stoppen in Kladovo, wederom aan een ponton (lees oud binnenschip) in de Donau. Vriend Georg uit Belgrado had zijn vriend hier van het Aquastar hotel al gebeld dat we zouden komen en dat was natuurlijk “no problem”. Toen we aankwamen stond de baas al klaar en kwam er ook opeens een oud baasje uit het huisje van het binnenschip/ponton…die woonde daar. En dan zie je hoe bevooroordeeld je bent (in ieder geval ik) want ik dacht: 2 man die zo spontaan komen helpen…dat wordt een forse rekening…totdat baas Aquastar uitlegde dat het helemaal niets kostte…

Kladovo is verder geen wereldschokkende plaats maar heeft mogelijkheid tot uitklaren uit Servië…lang verhaal kort kwam ik met de beambte daar tot de conclusie dat het veel makkelijker zou zijn dit in de laatste Servische plaats, Prahovo, te doen.

De volgende dag een lange etappe voor de boeg naar Viden in Bulgarije. Dat betekent eerst door de Djerdap2 stuw/sluis. Hier is het nog belangrijker om te weten welke kant er vandaag draait…omdat er een eiland tussen ligt en ze 10km uit elkaar liggen…je wilt dus niet naar de verkeerde varen. Op de AIS zie ik dat ook hier de Servische kant actief is en het toeval (als dat al bestaat) wil dat de Mercur 303 net aan het invaren is…wij zijn dan nog 15km weg. Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en de sluis in alle talen opgeroepen…en wonder boven wonder antwoord hij op de Duitse variant. We leiden uit de conversatie ook af dat de Mercur het niet erg vindt nog een half uur te wachten. Aardige lui. Geweldig!

Als we bij de sluis aankomen zien we dat we nog een mazzeltje hebben. De Mercur 303 heeft er inmiddels 7 duwbakken voor en vult de hele sluis…behalve de achterste hoek waar een bak ontbreekt…daar kunnen wij mooi liggen.

Bij het uitvaren wordt duidelijk waarom er grote stukken beton uit de muur ontbreken. Dit soort duwstellen zijn amper bestuurbaar. Ze beginnen dus vol te duwen tegen de hele sluisvulling tegelijk…en dan raakt er wel eens een hoekje de muur…met veel kabaal van schurend staal en versplinterend beton baant het geheel zich een weg naar buiten.

Viden is, los van de hele inklaarhappening, een bijzondere plaats. Om te beginnen liggen er 4 Riviercruisers met vooral Amerikanen die het dorp onveilig maken met hun zonnekleppen, witte sokken en sandalen. Het dorp zelf is overduidelijk straatarm…armer dan we gewend waren in Servië. Heel veel verwaarloosde gebouwen, straten, auto’s…en veel zwerfhonden.

Wij bleken er net op de nationale feestdag voor het cyrillische schrift te zijn…je weet wel die “russische letters”. Veel mensen in klederdracht en orkesten op straat. De claim-to-fame van Viden is de Baba Vida en mooi origineel bewaard gebleven burcht aan de Donau.

Een brood kopen blijkt hier nog niet zo eenvoudig. In de supermarkt alleen maar van die kleffe rommel in plastic. Op zoek dus naar een bakker…daar had nog nooit iemand van gehoord. Uiteindelijk bij de tourist information konden ze ons een bakkerij duiden. Dat bleek een soort van fabriekje te zijn waar 1 soort brood werd gebakken dat ook in de etalage lag. Als je dat wilde kopen meld je je bij een loket ernaast (ze houden hier enorm van loketten en rijen) en daar koop je dan voor 60 Lev (30 cent) een heel wit brood…nog warm.

Na Viden willen we naar Oryahovo. We hebben inmiddels een plan om uiterlijk zaterdag in Ruse te zijn. Boroer René gaat 2 weken meevaren door de Donaudelta en vliegt op Boekarest. Een mooie gelegenheid om zondag, op Belinda’s verjaardag, Boekarest te gaan bekijken, René op te pikken en lekker te gaan eten.

Als we bij Oryahovo aankomen blijkt de aanlegponton voor onderhoud op de wal te staan…dan heb je er niet zoveel aan…dan maar doorvaren. Uiteindelijk knopen we vast in Somovit…stel je voor de openingsscène van Once upon a time in the West, compleet met piepgeluiden.

Maar het aantal woorden loopt alweer behoorlijk uit de hand…dus over Somovit, Ruse, Boekarest en de landing van René, volgende week meer.

Cheers André