Skerries, of zoals de Noren zeggen: Skjaergard. De enorme hoeveelheid eilanden, eilandjes, rotsen en wannabee-rotsen die voor bijna de gehele Noorse kust liggen. Puin uit de ijstijd toen enorme gletsjers de Fjorden uitslepen en het puin voor de kust achterlieten. Dit is ook de reden waarom fjorden idioot diep zijn (tot > 1km)…behalve bij de monding.
Ik realiseer me deze reis pas wat een verschil digitale kaarten hebben gebracht in het bevaren van deze kust. Zelfs met alleen GPS ben je zeer beperkt en gebonden aan een paar beschreven routes door Skerrie (zeg maar gerust Scary) gebieden. In Pilotboeken staan die beschreven. Aanwijzingen als “houdt het baken X in lijn met het grote witte huis en ga na 2 mijl 30 graden stuurboord, houdt baken Y bakboord…etc.”…je begrijpt dat varen op dit soort, vaak multi interpretabele, beschrijvingen een zeer vochtige bilnaad opleveren…zeker als het weer niet helemaal bladstil met een zonnetje is…of iemand net zijn witte huis van een ander kleurtje heeft voorzien…
Op moderne HD digitale kaarten let je hier niet eens op. Je vaart gewoon het gebied in en je ziet precies waar je wel en niet langs kan…als de kaartmaker tenminste echt elk verzopen rotsje op die kaart heeft gezet…en de elektra het een beetje blijft doen…en het GPS systeem je niet ineens 500m naar rechts projecteert… Een paar dagen geleden toen we weer eens in zo’n gebied van de gebaande paden af waren geweken bedacht ik me wat plan B zou zijn. Ik heb meestal een plan B “wat als nu de motor stopt, of de elektra, of …”. In dit geval moest ik aan mezelf toegeven geen idee te hebben. Gewoon stoppen en ankeren, want elke kant die je opvaart zonder de elektronische kaart voor je neus zou gekkenwerk zijn en een bijna zekere aanvaring met een rotsige ondiepte…
Nu is Mr.Bean2 voorzien van 2 volledig gescheiden navigatiesystemen. De kans dat ze allebei tegelijk de geest geven is heel klein…maar ze hebben een gemene deler: elektra. Een stevige blikseminslag of andere malheur in de Volt en Ampere afdeling en we worden teruggeworpen op het magnetische kompas en een hand GPS. Ik zit me dan te bedenken dat eeuwen geleden hier ook zeilschepen naartoe kwamen…met hooguit een kompas…en geen goede kaart, niet eens op papier. Niet zo vreemd dat je in elke archipel vaak oude Loodshuisjes op de hoogste rotsen ziet staan. Goeie business gebaseerd op Scary shit!
No risk, no reward. No pain, no gain en meer van dit soort wijsheden zijn helemaal waar. De beloning voor het afwijken van gebaande paden is hier groot. Deze week voeren we van Knarren naar Veiholmen door de Skerries en we hebben zoveel zeearenden en dolfijnen gezien dat Belinda er niet eens meer haar Titanic-stoel voor uit wilde komen.
Vorige week was de bilnaad ook al vochtig, maar toen van de >30 graden in Trondheim. Dat soort temperaturen hadden we nog niet meegemaakt hier. Veel mooi weer, maar meestal niet veel meer dan 20 graden. Net als in Nederland duurt dat ook niet zo lang en betaal je de prijs met dikke buien.
Trondheim wordt door de Noren gezien als de grens tussen Noord- en Zuid Noorwegen. Net als in bijvoorbeeld Italie (ook lang en smal) is er een groot verschil tussen die 2…maar dan omgekeerd. De meeste Noren wonen in het Zuiden. Daar zijn ook de economische en culturele centra: kortom daar is de beschaving. In het Noorden wonen ongeveer 2 Noren en een Eland, is geen beschaving en is alles ruig…dat is zo’n beetje de karikatuur.
Het klopt wel een beetje. Het Noorden is leeg, zeer weinig inwoners. De mensen die er wonen zijn uiterst relaxed, alles kan, alles mag en mensen zijn gewend elkaar met alles te helpen. We lagen bijvoorbeeld een keer aan een ferry steiger. In Nederland zou daarvan iedereen in paniek raken en de politie bellen etc. Hier komt de ferry aan en legt gewoon ergens anders aan. Heerlijk! Zaken zijn niet snel belangrijk en mensen vinden zichzelf ook niet zo belangrijk.
Daarentegen merk je ook dat mensen slechter Engels spreken er meestal niet uitzien (ik ben hier een stijl icoon) en erg praktisch zijn. Weinig franje. Bijna alles is zelfbediening, weinig klantgerichte service etc. Als je daar naar op zoek bent is Trondheim een oase. Een erg fraaie stad om te beginnen, levendig, mooie winkels. We zijn hier voor het eerst sinds lange tijd weer eens echt uitgebreid uit eten geweest met Michelin-niveau bediening.
Het is een kleine stad en een belangrijke cruise haven. Die combinatie is nogal ongelukkig als er net zo’n enorm ding leegloopt…dan is er weinig meer te merken van de eigen sfeer van de stad en struikel je over mensen die erg druk zijn met het vinden van groep 15, of ze wel op tijd terug zijn, internet verbinding en er heel nautisch uitzien. We zaten op een terrasje een bakkie te doen toen er een ploeg Nederlanders van een HAL boot lande. De 20 minuten dat we daartussen gezeten hebben is het letterlijk over niets anders gegaan dan het eten op de boot en de internet verbinding…niemand had het over de mooie reis of de schitterende stad waar ze middenin zaten…what’s the point?
Het is een verademing om in de haven dan weer de zeilboot mer Britten uit Falmouth tegen te komen. We hebben ze al vaker ontmoet deze reis met mooie verhalen en nog betere humor…en niet te vergeten prima G&T’s!
Na 2 dagen Trondheim de fjord weer uit naar Knarlagsund, ook wel Knarren genaamd. Een inmiddels herkenbare opzet van een plaatsje op de eilanden. Men neme 2 eilanden die dicht op elkaar liggen met een zogenaamde Sund ertussen en begint langs die Sund een dorpje. Inmiddels zijn dit soort eilandnederzettingen veelal geconverteerd van vissersdorp naar vakantiedorp…in de winter moet het er verschrikkelijk verlaten zijn. Nu niet. Een komen en gaan van boten, niet in de laatste plaats omdat de diesel hier erg goedkoop is. Het was schitterend weer dus mooie gelegenheid vanaf de flybridge de kapriolen van de Noren te aanschouwen. Een typische beschrijving van een Noor die gaat aanleggen.
- Noor ziet plekje
- Geeft vol gas, als hij dat al niet voer, in ongeveer die richting
- Raakt daarbij gemiddeld 2 andere boten
- Heel belangrijk: klapt als eerste met de boeg vol in de steiger
- Op dat moment hangt er uiteraard nog geen enkele fender buiten
- De man achter het stuur zoekt een te kort en dun touwtje dat voldoende in de knoop zit en verlaat daarmee de boot
- Staande op de steiger vraagt hij zich af wat hij daar gaat doen…terwijl de boot met een beetje mazzel in de buurt blijft drijven
- Anderen aan boord vinden op dit moment meestal een gaatje in hun drukke agenda om eens polshoogte te nemen wat er zoal gaande is
- In het gunstige geval heeft de man op tijd het touwtje uit de knoop en een lusje om een kikker op de boot kunnen krijgen
- Het andere eind knoopt hij nu met een gedegen breiwerk op een bolder op de steiger
- Meestal is er nu iemand op de boot die een volgend te kort en dun touwtje aangeeft, bij voorkeur niet aan de boot vastgemaakt
- Als dat uiteindelijk allemaal vast zit bedenkt iemand waar die vreemde plastic worsten ook alweer voor waren en gaat de fenders tussen boot en steiger proppen.
- Er liggen overigens ook genoeg boten zonder enige fender tegen de steiger.
Dit lijkt overdreven maar kan je dagelijks in elk haventje zien. De meeste boten zitten vol butsen en krassen…het schijnt ze niet te interesseren… Ik heb me afgevraagd waarom er hierdoor geen grotere schades ontstaan, maar het valt op dat steigers in Noorwegen altijd een houten rand hebben waar niets uit steekt (bouten, trappetjes etc.). Ik ken steigers in Nederland waar ze dit maar 1 keer hoeven te doen.
Erg leuk in dit soort dorpjes is de supermarkt. Hier de Joker, Coop of Kiwi. Die hebben alles wat je op een eiland nodig kan hebben. Van de normale supermarkt dingen tot watersport en visartikelen, een apotheek, een kleine bouwmarkt etc. Daarnaast heeft het een sociale functie. De meeste hebben een soort van huiskamertje met een koffieautomaat waar Krasse Knarren rondhangen.
De volgende dag met schitterend weer naar Veiholmen, een echt outer-island en goed voorbeeld van Scary shit. Na het ronden van de vuurtoren (waar je, zoals in veel vuurtorens hier, een kamer kan boeken) het goede gaatje tussen de skerries vinden en dan naar binnen. Op het moment dat je denkt dat het echt ophoud, blijkt er hard-stuurboord een doorgangetje te zijn en dan lig je ineens in een havenkommetje midden in het dorp…erg leuk!
Erg veel toeristen hier die de volgende dag, net als wij, een verregend dagje meemaken. Tijd voor de kroeg (waar we naast lagen). Die bleek van een vissersfamilie en was ingericht met de oude spullen van het schip…very classy…maar wel leuk. Je merkt dat mensen een sterke band hebben met dit soort eilandjes. Veel van de panden zijn al generaties in de familie en uiteindelijk geconverteerd naar vakantiehuis of iets voor toeristen.
Op naar Finnoya. Een eiland in de buurt van Alesund. Dit was ons op de heenreis aangeraden. We liggen er nu en hebben echt geen idee waarom dit een aanrader zou zijn. Vreemd genoeg ligt de haven wel vol…dus wij zullen wel iets missen. Een soort van vakantiekamp in wat kale omgeving met een, toegegeven, mooi zwembad, hotel en restaurant. Tis maar wat je zoekt…
Hierover en de verdere reis, o.a. terug rond Statt, volgende week meer.
Cheers, Andre