Tour de Norge

Twee dagen achter elkaar >30km gefietst. Ja, lees dat nog maar eens goed. Andre Huizing heeft 2 dagen >30km gefietst. En dan hebben we het niet over lullige etappetjes. Nee, we praten hier over absoluut buitencategorie berglandschap op een circusfiets! Als tegen bergen op fietsen helpt tegen kanker (is me nooit helemaal duidelijk geworden hoe, maar er zijn mensen druk mee) dan zijn we nu dicht bij een oplossing.

Voor mensen die mij niet zo goed kennen: ik haat elke vorm van ongemotoriseerd voortbewegen. Transpiratie is een teken van ons lichaam om te stoppen waar we in godsnaam mee bezig zijn…nou ja, misschien 1 bezigheid uitgezonderd… Echter op een boot heb je niet altijd een andere keus als je wat van de omgeving wilt zien. Daarbij is mijn Leidinggevende wel fan van een mooie fietstocht (contradictie in term)…en ze heeft niet voor niets deze titel…

In de wat bevolktere gebieden, zoals Terschelling, ga ik voor het compromis: circusfietsen opvouwen, taxi bellen, die brengt ons weg tegen de wind in en we fietsen dan voor het windje weer terug. We komen nu echter in gebieden waar je heeeel lang op een taxi kan wachten…dus moet ik eraan geloven. Je ontdekt dan direct waarom je ook alweer in Nederland woont…omdat het zo lekker plat is. Hier is helemaal niets vlak.

Overigens ontdek ik nog veel meer. Om te beginnen hoe smerig de lucht is waarin we normaal leven. Veel schoner dan hier wordt de lucht en het water niet en dat is voor een jongen uit Rotterdam-Zuid een vreemde gewaarwording. Inmiddels ruik ik elke auto. Niet dat ik als een pervert aan auto’s sta te ruiken – dat doe ik alleen aan damesfietszadels, maar nu raken we buiten het onderwerp – maar ik ben na die paar maanden zo gewend aan schone lucht dat ik al ruik als er een auto aankomt. Op de meeste plaatsen en eilanden zijn dat er zo’n 2 per uur.

Ik ruik ook bloemen. Mijn botanische inzicht strekt ongeveer tot het kunnen onderscheiden van een boom van een plant, maar hier ruik je echt de verschillende geuren van de vele bloemen die overal groeien. En om het nog even praktisch te houden: als het regent worden dingen schoon ipv vies. Mensen die iets bezitten van wit kunststof dat buiten staat weten precies wat ik bedoel. Of het nou een boot, tuinstel, caravan of, godbetert een camper is, de regen trekt daar zwarte strepen overheen. Hier niet. De boot wordt gewoon schoner als het regent. White stripes!

Ik moet dus langzaam toegeven dat het fietsen hier wel een rijke ervaring is met de uitzichten, geuren, mensen die je ontmoet etc. Volgend jaar dus elektrische vouwfietsen. Zelfde ervaring maar dan zonder de transpiratie! …als er nog iemand een circusact wil beginnen…ik heb er nog een setje fietsen voor.

Afgelopen zondag waren we nog in Rodoya, zo’n prachtig eiland met 2 auto’s. Vanaf hier ging het naar het stadje Sandnessjoen. Dit was zo nietszeggend dat het me nu pas opvalt dat ik daar geen enkele foto gemaakt heb. Dit lijkt een patroon in Noord-Noorwegen. De wat grotere plaatsen zijn een beetje sfeerloos en vrij modern. We zijn hier wel ouderwets naar de bios geweest: Tarzan…in dit geval het door de bomen slingerende heerschap, alhoewel hij als dameshulpstuk prima dienst zou kunnen doen. In feite de zoveelste remake van het oude verhaal. Wel goed gedaan.

Op naar het plaatsje Igeroya op Vega. Vega is het grote eiland in een 6500 eilanden tellende archipel. Dat hele gebied is Unesco erfgoed. Hier vond de eerste 35km etappe plaats. Erg fraai en veel geleerd over de Eider eend en zijn dons…dat laatste is al honderden jaren een soort van industrie hier…om je een idee te geven: een kinderdekbedje gevuld met deze dons kost >1000 euro.

 

Van Vega naar Leka. De echte Mrbean2-watcher gaat nu iets rechterop zitten. Op het eiland Leka staat namelijk de berg Lekamoya, de dame van het ingewikkelde verhaal met die trollen en de hoed. Leka is om nog een reden wereldberoemd. Het eiland is als het ware een stuk aardmantel dat door de aardkorst is geperst. Er zijn 3 plekken op de wereld waar je de aardmantel kan zien…zonder te overlijden. Leka is er 1 van. Het gesteente is het eerste wat opvalt. De westzijde van het eiland heeft allerlei oranje tinten. Heel bijzonder. Ook bijzonder is dat het haventje naast de Herlaugshaug Viking burial mount ligt. Dit is de grootste in zijn soort. Koning Herlaug wilde zich in 870 niet overgeven aan Harald het Blondje en liet zich met zijn mannen en hun schip (Viking koningen werden altijd met hun schip begraven…ik ben ook al een vergunning aan het aanvragen voor MrBean2)  levend begraven.

Als je op zoek bent naar nog oudere rommel kan dat hier ook: de Stone Age rotstekeningen in Solsemhula. En om het dan helemaal af te toppen is er het beroemde verhaal van het 3 jarige meisje dat in 1932 door een Zeearend werd gegrepen en meegenomen naar een richel hoog in de bergen. Zij overleefde het voorval en werd gevonden door een groep mannen die naar haar op zoek waren. In een Kafe, in het teken van John Lennon, kwamen we een man tegen die de betreffende vrouw nog had gesproken. Een dag later op SorGjaeslingan spreken we de zus van de vrouw die het meisje heeft gespeeld in een film over het voorval uit 1974…bent u er nog?

SorGjaeslingan dus…een paar hele kleine buiten-eilandjes met wat dammetjes aan elkaar gemaakt en al heel lang een vissersnederzetting. Nu vooral een plek voor vakantie. Het ligt in een enorme archipel van kleine rotsen en eilandjes hetgeen voor wat bilnaadbevochtigende momenten zorgde tijdens het invaren.

Toen we er eindelijk waren was er geen plek aan de enige steiger…maar met wat gereorganiseer van boten kon Mr.Bean2 ook aanschuiven! Toen de hele steiger maar even voorzien van wat bier.

Het is nu donderdagavond 9 uur en het is nog 30 graden in Trondheim. We hebben vandaag het minder interessante deel van de kust overgeslagen en in 1 ruk van 110 zeemijl naar Trondheim gevaren.

Over Trondheim en de rest van de reis volgende week meer.

Cheers, Andre