Tot we in 2006 de boot achter het huis konden parkeren in Lemmer “lagen” we altijd in een Jachthaven. De oplettende Mr.Bean2-watcher weet dat dat begon toen ik nog een kleine jongen was aan het Brielse Meer bij Watersport (of ski) Vereniging Nautica.
In deze episode wil ik wat ervaringen delen over het bijzondere ecosysteem dat Jachthaven heet. Het is vaak een vreemde mix van parkeerplaats, vereniging, hobby/klus omgeving met een hele specifieke cultuur. Generaliserend ga je van de kijk-mij-en-mijn-boot-eens-show havens langs de kust naar een-wonder-dat-dat-nog-drijft-hobbykwartier havens langs de kleinere kanaaltjes in het achterland.
Door mijn gebrek aan decorum deinzen we er niet voor terug om ook met onbehouwen boten als de Warp11 en Mr.Bean2 de kanaaltjes op te zoeken waar we nog net doorheen kunnen. Hoogtepunt op dat gebied was toen ik ooit bedacht dat we met de Warp11 wel door natuurgebied de Weerribben konden. Belinda schaamt zich nog steeds rot als ze eraan terugdenkt: scheldende mensen in tuintjes die al half onder water lagen terwijl we stationair niet langzaam genoeg konden varen om nog enige geveinsde compassie te tonen. Bruggetjes die niet breed genoeg leken…maar dat toch altijd net zijn, terwijl we een omgewoeld modderspoor trekken met 2 ronkende Caterpillars…not a pretty sight.
Zo kwamen we ook ooit in een jachthaven bij de Kagerplassen die zijn gloriedagen al lang geleden had gehad. De plat-Haagse havenmeester, een genot om naar te luisteren, wees ons een plaats aan een steiger…nou ja…dat was het ooit geweest. Ik durfde niet vanaf de boot op de steiger te springen omdat ik verwachtte er doorheen te gaan. Toen we eenmaal lagen was de vraag of de steiger aan onze boot vast lag, of andersom. Het was alsof we in een Koot&Bie sketch terecht waren gekomen. De havenmeester kon de Warp zeer waarderen maar hoogtepunt was toch wel het bijbootje, de Warpjet. Dit is een Avon RIB met een jetmotor erin. Op zijn Haags heet dat een jetandrijvinkie hebben we toen geleerd.
Nautica
Nautica was een wat bijzondere omgeving. Mijn ouders waren daar in 1967 1 van de eerste ligplaatshouders. Het was eigenlijk helemaal geen Jachthaven maar een uit de hand gelopen Waterski vereniging die een terrein zocht. Dat kregen ze toegewezen op “nieuw land” langs het Brielse meer. Voorwaarde was dat ze er een Jachthaven en Recreatie/caravan terrein zouden starten. Waarschijnlijk is daar mijn afwijking voor snelle boten en grote motoren ontstaan. Het ging daar, zeker in de eerste jaren, alleen maar over snelle boten en waterskiën.
Dat bepaalde ook de sfeer. Veel ondernemers die goed in de, al dan niet zwarte, slappe was zaten met naast de dure Boesch speedboten ook veel te grote jachten en caravans. Tenminste het moesten voor de wet caravans voorstellen. Het waren riante bungalows, sommigen zelfs met kelder! Er lag bijvoorbeeld ook een Jacht van zo’n 25 meter…op het Brielse meer…het moest 2 keer steken om te keren op het meer. Kortom: de feesten waren altijd goed!
Atlantica
Toen we in 1992 de eerste Mr.Bean kochten zochten we een ligplaats in de buurt van Dirksland op Flakkee waar we toen woonden. In Stad a/h Haringvliet – een wat eufemistische naam voor 3 huizen en een kerk – werd net de nieuwe Jachthaven Atlantica geopend.
In de eerste jaren met zowel de Mr.Bean als de Pegasus gebruikten wij de haven vooral als parkeerplaats. Als we naar de boot gingen, dan gingen we varen. Echter, naarmate onze boten groter werden promoveerden we van het begin naar het einde van de jachthaven om uiteindelijk met de Warp11 aan de laatste steiger te liggen. Die steiger werd ook wel de borrelsteiger genoemd…en dat had meer met eigenschappen van de eigenaren dan van de vaartuigen te maken.
Wij zijn bepaald geen verenigingsmensen. Altijd een hekel gehad aan “dingen die moeten” en een sfeer de snel klef-met-achterklap wordt als je met een grote groep mensen verplicht gezellig gaat doen. Echter werden we ongemerkt steeds meer in het verenigingsleven getrokken totdat we zelfs officieel lid werden van Atlantique (de vereniging in de Jachthaven). Voornamelijk omdat de actieve leden een beperkt vriendengroepje was waar we sowieso al veel mee optrokken.
De Jachthaven veranderde voor ons van een parkeerplaats naar een sociale omgeving. We gingen ineens weekenden naar de boot zonder te gaan varen. De daling in gebruik van fossiele brandstoffen werd overigens ruimschoots goedgemaakt door het alcoholgebruik. Zelfs in de winter wanneer de boten op de kant stonden en ik, veelal samen met Ricardo, naar de boot ging om wat te klussen, kwam van dat klussen niet zoveel meer. De meest comfortabele motorboot was al snel een soort van clubhuis voor “klussende heren” met een grote drankvoorraad en veel sterke verhalen.
Zoals gebruikelijk in Nederlandse havens in de buurt van de kust zijn de meeste boten van het zeilende type. Ondanks dat wij wat minder gingen varen was dat altijd nog vele malen meer dan de gemiddelde zeiler. Veel geplande verenigingstochten gingen niet door vanwege het weer. Hoogtepunt was de nachtwedstrijd. Dit was een route rond het eiland tiengemeten die ’s nachts werd gevaren. Om nog steeds onduidelijke redenen werd de Warp11 uitgesloten van mededinging…had iets te maken met het ontbreken van zo’n stok op dek en Caterpillars.
Wij zouden als bemanning meegaan op een zeiljacht van een vriend. De spanning en training bouwde op tot ongekende hoogte tot de nacht dat het moest gaan plaatsvinden…toen ging ook dit niet door…want er werden buien verwacht…en dan kon het zicht slecht worden…in een nachtwedstrijd… Zoals gebruikelijk werd dan het hele zooitje in de Warp geladen en gingen we vol gas naar de eindbestemming van de tocht. Op snelheid heb je minder (lang) last van slecht zicht…
Al dat niet-zeilen leidde tot de nog steeds gebruikte “schaal van Huizing” waarmee je exact kan aangeven waarom er niet gezeild kon worden.
- het waait te hard (>F4);
- het waait te zacht (<F4);
- het waait uit de verkeerde richting;
- het regent;
- het onweert;
- het zicht is slecht;
- niets van het bovenstaande…maar er is een mogelijkheid dat 1 van deze zaken zich in de nabije toekomst gaat voordoen.
Ondanks de grote luxe van de boot-in-de-tuin missen we het Jachthaven-sfeertje. Als we ’s zomers in Rotterdam zijn, gaan we er nog wel eens langs…en het is eigenlijk nog precies hetzelfde. We kiezen een kuip of achterdek en vertellen verhalen die sterker worden naarmate de alcoholische inname toeneemt. Om in de sterke drank te blijven: nothing changes…really.
Nog een goede maand voor vertrek…dus volgende week weer even terug naar de voorbereidingen van de grote reis met Mr.Bean2.
Cheers, Andre