Nautical adventures

Sex. Zo, ik begin even met een experimentje. Het lijkt erop dat episodes waarin dit woord gebruikt woord veel beter scoren in de statistieken.

Deze keer weer een avontuur uit het nautische verleden. Een leuk voorbeeld van een klein probleempje dat uiteindelijk grote gevolgen had.

Een ruitenwissertje

Voorjaar 2004, we varen met goed weer Stellendam uit op weg naar de River Blackwater in Oost-Engeland. Dit is een rechttoe-rechtaan oversteek met 1 complexiteit: we kunnen aan de overkant alleen rond hoogwater de geplande haven in. We hebben het vertrek dus zo gepland dat we op kruissnelheid aan het begin van dat hoogwater “window” aankomen.

Iedereen die wel eens de Noordzee oversteekt weet dat vertrekken met goed weer geen enkele garantie biedt voor het weer dat je allemaal nog gaat meemaken…zo ook dit keer. Varend op snelheid (26 knopen) neemt de Noorden wind steeds verder in kracht toe. Op een gegeven moment is het zo’n F5 – 6.

Even wat uitleg: een planerende (snelle) boot heeft een hoge primaire stabiliteit. Met andere woorden: door de scherpe vormen en brede kont ligt hij in rust vast in het water. Als je bijvoorbeeld op de zijkant stapt zal hij relatief weinig bewegen. Veel minder dan bijvoorbeeld een zwaarder rondspant jacht. Echter als het water gaat bewegen – golven noemen we dat – dan gaat die stabiliteit tegen je werken. De secundaire of dynamische stabiliteit is veel minder dan van datzelfde rondspant jacht. Het wordt een soort van badkuip die mee wiebelt met alle nukken van de zee. Stabiliteit moet je dan uit het motorvermogen en eigen snelheid halen…en dat doen we graag.

In dit geval varen we pal west met een noorden wind. Veel schepen hebben last van zo’n “beam sea”, golven die dwars op de koers binnenkomen. Afgelopen zomer hebben we dit testje met Mr.Bean2 gedaan: dwars op F6 golven varen en dan de stabilizers uitzetten…dan kun je een hoop spullen van de grond gaan oprapen. Een planerende boot op snelheid heeft dat veel minder. De boot beweegt als het ware recht op en neer, maar slingert nauwelijks door de kracht die de motoren ontwikkelen.

Dat gaat een hele tijd goed totdat er een golf aan dek komt en de ruitenwisser het niet meer kan verwerken en over zijn asje begint te draaien…die doet het dus niet meer. Doordat er behoorlijk wat buiswater dwars over de boot waait is het niet verantwoord op snelheid door te varen met weinig zicht.

Tot ontzetting van Belinda, Laura en Ricardo bedenk ik dat ik even op het voordek ga kijken of ik het nog kan repareren. Inmiddels varen we dus langzaam en slingert de Warp11 heftig. Zwemvest aan en op expeditie terwijl Belinda de kop op de golven houdt (de kop van de boot). Het is snel duidelijk dat hier niet zoveel aan te doen is.

Dat betekent dus langzaam doorvaren…en dus slingeren…en te laat aankomen om nog de haven in te kunnen. De kaarten komen erbij en we besluiten uit te wijken naar de River Orwell waar we altijd in kunnen. De volgende uren hebben we allemaal, behalve Ricardo, last van een lichte zeeziekte. We zijn dit duidelijk niet gewend en heel blij als Harwich in zicht komt.

Altijd weer een mooi moment om na een oversteek met wat meer uitdaging vast te knopen in de haven en een biertje open  te trekken!

Volgende week gaan we over op een veel kleinere schaal met wat verhalen over tochten die we met onze grote liefde, de Riva, hebben gemaakt.

Cheers, Andre