Met deze aflevering moeten jullie het 3 weken doen. Mijn harde werkeloze leven sleept mij de komende weken naar de Cariben en de sneeuw in Frankrijk. Door deze enorme drukte en stress zal er even geen blogschrijverij in zitten. Om te voorkomen dat Mr.Bean2’s trouwe lezer schare vanaf volgende week zwaar in therapie moet, een extra dikke episode.
Dit keer over hoe we als startend gezin onze eerste schreden zetten op het pad der motorbotelarij.
De Onedin Line!
Zomer 1989. Laura is 1 jaar oud en een paar maanden geleden hebben we het zaadje voor Ricardo geplant. De oplettende Mr.Bean2-volger weet dat ik 2 jaar geleden mijn eerste speedboot verkocht heb om een huis te kopen en te trouwen met Belinda. Het vakantiebudget loopt na al dat gedoe niet over…en ik moest een manier vinden om Belinda ook te interesseren voor het varende bestaan.
Mijn ouders hadden op dat moment een stalen motorkruiser (type broeikaskruiser…maar deze zag er gelukkig nog uit als een schip): de Pampero. Jawel, uit “The Onedin Line”. Waarschijnlijk heb je geen idee wat dat is…maar bij de familie Huizing in de jaren 70 en 80 een verplichte televisieserie.
Deze boot mochten we best voor een week of 3 lenen. Zo gezegd…iets minder zo gedaan. Dat had 2 oorzaken:
- Een kind van 1 jaar heeft meer “noodzakelijke” spullen dan op een 10 meter motorboot passen;
- Mijn moeder houdt nogal van prularia…en dan druk ik me nog zacht uit…de woonwagen van Koko Petalo is sober in vergelijking met de zooi die op de boot verzameld is.
Ombouw van een woonwagen
Mijn vader ziet in onze actie een mooi excuus om van de Pampero weer een schip ipv woonwagen te maken. Dus alle…uuuhhh…ja wat is het allemaal…ornamenten uit de vensterbankjes gehaald, 2 ton glaswerk, vazen, kunstbloemen etc. eraf. De Pampero ligt ineens weer een decimeter hoger in het water…maar dat hebben we zo opgelost met buggy, kinderwagen, kinderstoel, kinderbedje, vrachtwagen luiers en wat een kind van 1 allemaal nog meer nodig heeft om de dag door te komen. En natuurlijk heeft opa voor zijn kleindochter 1 van de bedden in de achterroef volledig omgebouwd tot compleet veilig kinderbed.
Dat heeft overigens wel een nadeeltje. Belinda en ik slapen op het dubbele bed in dezelfde achterroef…en Laura is meestal om 6 uur wakker…en houdt dat niet voor zichzelf. Natuurlijk weinig zo leuk als in je bed staan en je ouders te zien slapen en die ff wakker te maken.
Laura blijkt varen prachtig te vinden. Niet alleen het keten in de achterroef, maar ook met papa alle koetjes en schaapjes nadoen die op de oever staan, op het achterdek in de kinderstoel zitten, eenden voeren en pesten, in het water spelen…en het leukste is misschien wel hard heen en weer rennen in het stuurhuis als de boot gaat slingeren.
Op een mooie avond varen we op een kanaal. Laura is naar bed…denken wij. We zitten buiten op het achterdek…dat is dus bovenop de achterroef. Een paar mensen aan de kant staan uitbundig naar ons te zwaaien…denken wij. We zijn wat verbaasd maar zwaaien beleefd terug. Kennen wij die mensen? Dat herhaalt zich nog een keer en dan krijgen we door dat mevrouw een verdieping lager in bed voor het raampje staat en naar iedereen staat te zwaaien…
De grote angst die sluis heet
Nog even terug naar het begin. Uiteindelijk hebben we de woonwagen dus getransformeerd in een soort van kindercrèche. We twijfelen nog even of we de veel te grote en zware eikenhouten tafel met plavuizen uit het stuurhuis ook achterlaten. Om Ma niet helemaal over de rooie te jagen doen we dat maar niet…daar krijgen we nog spijt van…
Voor Belinda is dit de eerste keer dat ze echt gaat varen. In de speedboot was het vooral meevaren, mooi zijn, waterskiën en op dek liggen…nu wordt het serieus! Mijn moeder had haar al schrikbeelden aangepraat over de grote vrachtvaart en het ruwe water op de grote rivieren en vooral de enorme moeilijkheden die je moet overwinnen om een beetje ongeschonden een sluis te passeren.
De Pampero ligt bij WSV Nautica aan het Brielse Meer. Een jachthaven waar we al sinds 1967 liggen en ik zo’n beetje ben opgegroeid. Er is maar 1 route het Brielse meer af en dat is door een sluis naar de Oude Maas. Het goede bericht voor Belinda is dus dat onze sluiscapaciteiten al na 30 minuten inslingeren op de proef worden gesteld. Een sluisje dat ik al tientallen keren ben gepasseerd. Echter, ik vaar voor het eerst met deze boot dus helemaal zeker van mijn manoeuvreerkunsten ben ik ook niet. De deuren gaan open en we varen de sluis in…Alsof we nooit anders gedaan hebben leggen we aan en varen weer weg als we geschut zijn…wat een team! Belinda vraagt zich af waar Ma het over heeft gehad…dat komt overigens vaker voor…
Encore!
Het werd een heel mooie vakantie, sterk geholpen door on-Nederlands mooi weer. We hoefden een jaar later, Laura 2 en Ricardo net een half jaar, niet zo lang na te denken over de vakantieplannen.
Mijn vader was duidelijk niet succesvol geweest in het terug claimen van zijn schip…mijn ouders hadden ook een normaal huwelijk. Een jaar later was het weer gewoon een woonwagen. Dus de grote transformatie weer van vooraf aan ingezet. Echter nu moesten er 2 kinderen aan boord gehuisvest worden. Een mooi excuss om die grote eikenhouten tafel achter te laten.
Het jaar ervoor had ik even doodsangsten uitgestaan toen we met een stevige westenwind op het Ketelmeer waren en moesten keren. Onvermijdelijk kom je dan overdwars in de golven…en een broeikaskruiser is dan een soort van badkuip die behoorlijk gaat slingeren. Laura liep uitgelaten door het stuurhuis te rennen…het kon haar niet gek genoeg gaan. Op een gegeven moment zag ik echter ook de tafel gaan bewegen…niet een projectiel waar je door geraakt wil worden in een kleine ruimte. Toen besloten dat die in ieder geval nooit meer mee zou gaan.
Haut cuisine tussen de luiers
Het werd wederom een mooie vakantie. Ricardo was te jong om er veel van mee te krijgen maar had het prima naar zijn zin op zo’n schommelend ding. Kapitein Laura regeerde inmiddels de hele boot met stevige hand…in een te groot zwemvest…ze is nogal klein voor haar leeftijd en ook het kleinste maatje was nogal groot voor haar.
Het leuke van een kleine broeikaskruiser is dat je op veel plaatsen kan komen. Een geweldig plekje waar we terecht kwamen was de Gracht door het centrum van Utrecht. Daar heb je van die leuke restaurantjes in de kadekelders zitten. Een hele mooie gelegenheid om met Belinda uit eten te gaan naast de boot waar de kinderen lagen te slapen. Mooie oplossing!
Diezelfde Gracht gaf overigens ook nog wel wat zweetdruppeltjes. Sommige van de oude boogbruggen zijn voor een boot een soort van tunnels. De hoogte in het midden is 3.20m, de Pampero is 2.80m hoog…aan de zijkanten van het houten frame rond het raam bovenop. Dat scheelt op de hoeken dus maar een paar cm. Als je dan ook nog een bocht moet maken onder zo’n brug…en met een beetje pech er zo’n platte veeschuit met toeristen al toeterend aan komt van de ander kant…dan scheelde het niks of ik had mijn vader zwaar moeten teleurstellen…iets dat overigens vaker voor was gekomen…
Twee heel mooie vakanties die, ook bij Belinda, het enthousiasme voor het varen sterk hebben doen groeien. Het volgende jaar werd de Pampero echter verkocht omdat mijn ouders inmiddels te oud werden voor het varen en een stacaravan kochten…wel bij de haven aan het Brielse Meer…mijn vader kon de bootjes niet missen.
Twee jaar later kochten wij de eerste Mr.Bean, niet echt een boot om weken mee weg te gaan, maar wel leuk voor een paar dagen als afwisseling op de “land vakanties” wat we een paar jaar gedaan hebben.
Volgende keer (over een week of 3) weer even terug naar de voorbereidingen van Mr.Bean2 en de grote reis.
Cheers, Andre