Nautical encounters, the sequel

Deze keer weer een paar mooie encounters of the nautical kind

Zo’n boot moeten wij ook hebben pa!

Zomer 2008. We zijn met schitterend windstil weer vanuit Amsterdam naar Lowestoft overgestoken. Dat betekent de Sixhaven uitwurmen het Noordzeekanaal afsukkelen (daar mag je niet snel), door de sluizen bij Ijmuiden en dan de rode hendels naar voren drukken…4 uur later, om ca 17:00 uur, knopen we vast.

We liggen langszij bij een Nederlandse zeilboot. Een mooie Malo 43. Op de Malo zitten een aantal mannen, naar later blijkt een vader en zoon en wat vrienden. We raken aan de praat en het blijkt dat wat wij schitterend weer vinden, er bij hun voor gezorgd heeft dat ze meer dan 24 uur bezig zijn geweest met de overtocht.

De vader vraagt dan ook aan mij wanneer wij uit Ijmuiden zijn vertrokken. “om 1 uur” zeg ik. “Oh om 1 uur vannacht” zegt Pa. “Nee, om 1 uur vanmiddag” zeg ik. “Na de lunch” voeg ik nog toe. Onbewust waarschijnlijk om de situatie nog surrealistischer te maken voor de man. Pa kijkt mij vol ongeloof aan. Zoonlief is er inmiddels bij komen staan. “Zo’n boot moeten wij ook hebben Pa” zegt hij. “Wat voor ons het IJsselmeer is, is voor jullie de Noordzee” concludeert Pa.

Met goed weer klopt dat wel zo’n beetje…echter als ik uitleg dat de Warp deze oversteek zo’n 350 liter diesel heeft verorberd…en niet eens een boertje doet, trekt Pa weer wat bij. Zij zijn immers praktisch gratis aan de overkant…dat is ook wat waard!

Miss Marple and the beast

Op dezelfde reis hebben we bedacht vanuit Lowestoft het achterland in te varen: the Norfolk broads. Het voordeel van een motorboot is dat dat kan omdat je niet de hoogte- en dieptebeperkingen van een zeilboot hebt.

We varen door de dump die de haven van Lowestoft heet. Overigens kom je in deze verzamelde en veelal rottende nautische historie af en toe pareltjes tegen zoals een volledig gerestaureerde MTB uit WW2.

Vervolgens moet je dan door een sluisje van het havengebied naar de Broads. De Warp past net in het sluisje.

Eenmaal door het sluisje kom je in een totaal ander wereld. The Norfolk Broads blijkt een soort Biesbosch met allerlei uiterst truttige “Miss Marple” dorpjes waar ze net de jaarwisseling naar 1951 hebben gevierd. Hier varen op de kanaaltjes en beekjes kleine open bootjes, de typisch Engelse kanaalboten en wat rivierkruisers…laten we zeggen dat de Warp een beetje uit de toon valt…

Vol ontzetting worden we dan ook bekeken door het bejaarde high tea publiek op de oevers. Als ze erachter komen dat we uit Nederland komen – “really! you crossed the North sea?!” – vinden ze het toch wel heel interessant. ’s Avonds worden we dan ook uitgenodigd op een ander bootje en dronken gevoerd.

All in the best of taste…of course!

Is that a Mangusta?

Een paar dagen later gaan we naar Southwold. Een erg leuk plaatsje ten zuiden van Lowestoft. Inmiddels is het weer wat ruiger geworden. De Engelse Oostkust is berucht vanwege de continue verplaatsende “shingle banks” (grind banken, net onder water). Met name bij de ingangen van de riviertjes is dat een reden erg goed op te letten.

Een paar mijl voor Southwold komen we in F5 een heel klein zeilbootje tegen met 4 oudere mannen erin en een buitenboord motortje. Ik vaar er wat dichter langs om te zien of ze in moeilijkheden zijn. Niks aan de hand, opgestoken duimen, ze zijn wel erg nat van het overkomende water.

Even later hebben we het zelf druk zat om de river Blyth in te varen over de banken met een vloedstroom van zeker 5 knopen. Door de aanwijzingen uit de pilot op te volgen gaat het allemaal goed…ondanks wat bilnaadbevochtigende momenten als de dieptemeter in een error schiet (door het turbulente ondiepe water).

Eenmaal op de rivier ben je er nog niet. Southwold is een echt vissershaventje. Elke visser heeft zijn eigen steigertje met schuurtje erbij. Jachten liggen aan een steigertje tegenover de beroemde lokale pub. Met de enorme stroomsnelheden van de rivier gebeuren hier veel ongelukken bij aanleggen en wegvaren. Elke nieuwe aankomst wordt dan ook direct begeleid door de havenmeester en hulp. Aanleggen op stroom doe je tegen de stroom in. Dat klinkt logisch…maar je moet ze de kost geven die gewoon met de stroom mee willen gaan aanleggen…en dan zwaar doorschieten. Natuurlijk vaart de Warp keurig langs de steiger, keert om en ligt in 1x goed vast. Prima teamwork met Belinda!

De havenmeester is duidelijk onder de indruk…dat ligt ook een beetje aan het type boot. Ze zijn gewend dat mensen op dit soort G&T-palaces niet kunnen varen. De hulp is zo mogelijk nog meer onder de indruk…maar dan van Warp11: “is that a Mangusta?”. Hij had me geen mooier compliment kunnen geven. In de afdeling snelle grote motorboten is een Mangusta de top. Meestal meer dan 100 voet en liggend in Monaco.

…en raadt eens wie er een uurtje later binnenkomen: het zeilbootje met de oude mannen. Totaal verzopen en op een zeiltje…want de petrol van de bb-motor was op. Eerst maar even aan de tea. Engelsen lossen namelijk elk probleem op met tea “let’s put the kettle on”. Dan op zoek naar petrol, maar dat hebben ze hier niet. Ik verkoop ze onze voorraad van de Warpjet (bijboot), daar zijn ze heel blij mee. Dus vervolgens naar de pub. Het blijkt dat het 4 broers zijn die er een traditie (yep, this is England) van hebben gemaakt om dit reisje elk jaar te doen. Dat doen ze al meer dan 20 jaar en zijn van plan door te gaan tot er 1 dood gaat. Gezien het bootje, de leeftijd en de mate van voorbereiding van de heren, is de kans groot dat ze alle 4 tegelijk een keer het zeemansgraf vinden…heeft wel iets moois…

Making an entrance!

Southwold is zo leuk dat we er een paar dagen blijven. Bij de havenmeester kan ik niet meer stuk omdat ik af en toe help met het opvangen van new arrivals. Op onze laatste dag komt hij naar me toe. Hij is op de marifoon opgeroepen door een schip dat binnenkomt maar vertrouwt het niet…en terecht. Half uurtje later komt er een oud binnenscheepje met een soort van glazen broeikas en 2x Koos Koets erop binnenvaren. Ze lijken geen enkel benul te hebben van de stroming en proberen naar de steiger te draaien. Het geschreeuw van de havenmeester en ondergetekende komt niet aan.

Als de bak overdwars komt is er geen houden meer aan en crashen ze in een houten open boot die volledig versplinterd. Op dat moment kunnen we een touw vastkrijgen en ervoor zorgen dat ze niet nog meer schade maken. De Koetsjes hebben of een stevige borrel op, of niet alleen tabak in de sigaretten. De havenmeester laat ze op een zeer on-Britse manier weten wat hij van ze denkt en belt de politie, die er snel bij zijn.

Wanneer wij de volgende ochtend vertrekken wil de havenmeester van geen betaling weten. Mooi gebaar!

Volgende week duiken we wat dieper in de historie met onze eerste bootvakanties als gezin met “de boot van Pa en Ma”.

Cheers, Andre