Een Italiaan op Vlieland

Ik had jullie vorige week nog meer Nautical encounters beloofd. Voor deze episode heb ik twee wat oudere uit de collectie afgestoft:

Vlieland op zijn Italiaans

1997, we liggen met de Pegasus voor het eerst op Vlieland. Toen nog in het kleine haventje.

Als adspirant wadvaarders allemaal erg spannend om voor het eerst de Waddenzee op te gaan. We hadden de kinderen verteld dat er zeehonden zouden zijn. We waren de sluis Kornwerderzand (in de afsluitdijk) nog niet uit of Ricardo ging in zwemvest en gewapend met een verrekijker op het voordek zitten, speurend naar zeehonden. Normaal struikel je over die beesten, maar toen was er geen 1 te bespeuren.

Met schitterend weer leggen we aan op Vlieland en steken de duinen over naar het strand. Op een gegeven moment zie ik een grote open Princess (merk sportboot) aan komen denderen dicht langs het strand. Ik zeg nog tegen Belinda: “dat zou ik niet durven, zeker niet op snelheid, die zal hier wel goed de weg weten”.

Terug in de haven bleek de Princess naast ons te liggen en we raakten aan de praat. Hij was Italiaan, in de vijftig (dat vond ik toen oud), onberispelijk gekleed, haar in het vet…type Don Corleone. Zij was Nederlands en “iets te blond voor haar leeftijd”. Don had het goed voor elkaar. Hij deed in import van Italiaanse etenswaren, deed aan autoracen, had een Ferrari, een mooie boot… en zijn vrouw deed echt alles voor hem. Il Duce kwam ’s morgens in een smetteloos witte kamerjas uit de kooi, ging in de kuip zitten, naast de staande champagnekoeler om voorzien te worden van een uitgebreid ontbijt.

Na een paar dagen op Vlieland hadden wij bedacht dat we de terugreis extra spannend gingen maken door “over het wad” te gaan. Dat betekent zoveel als dat je goed uitrekent wanneer je waar moet zijn om met hoog water over de droogvallende zandplaten de kunnen gaan. Dat soort routes zijn typisch aangegeven met staken (boompjes in het water).

Dit was een tijd voordat kaartplotters en andere elektronica dit soort acties tot een eitje maakten. Toen ik dan ook met zeekaarten, getijdetafels en de almanak in de kuip zat te stoeien kwam Don er belangstellend bij staan. “Wat ben je aan het doen?”. Ik uitleggen dat we morgen over het wad terug wilden en de juiste tijd daarvoor aan het bepalen was. “Dat is interessant!, Hoe doe je dat dan?”. Ik heb hem ongetwijfeld met een glazige blik aangekeken.

Deze man had me net verteld dat ze al een jaar of 10 regelmatig van Muiden naar de wadden voeren, meestal op snelheid. Toen ik mijn gezicht weer in de plooi had bleek dat Don nog nooit een zeekaart had gezien en niet wist dat er eb en vloed op de Waddenzee was. Hij had een Shell autokaart en hij voer “gewoon een beetje achter de andere boten aan”.

Ineens werd me duidelijk waarom hij op snelheid zo dicht langs het strand had gevaren… hij had geen idee hoe diep het daar was…het was ook gewoon 10 jaar lang goed gegaan. Ignorance is bliss zeggen de Engelsen. Terecht blijkt maar weer.

Suspicion of terrorism

2004, We zijn in de Mei vakantie een weekje naar London met de Warp11. Stellendam naar buiten, de rode handels naar voren drukken en voor de Thames barrier ze weer terughalen… als je tenminste geen zware bekeuring wilt oplopen.

Voor de brandstofkosten van zo’n tripje kan je waarschijnlijk ook een vliegtuigje huren… maar het is wel erg cool om met je eigen boot London in en door te varen! …en in die tijd kon je hem aan de overkant ook nog even aftanken met rode diesel van 30 cent/liter.

Het mooie van een motorboot is dat als je in een zeehaven bent, je vaak ook het achterland in kan varen doordat je niet de diepte en hoogte beperkingen van een zeilboot hebt. London houdt voor een zeilboot op bij Tower Bridge. Wij voeren door London richting Chelsea. Recht voor the houses of Parliament komt er een politieboot met hoge snelheid op ons af en wil langszij komen. Dat klinkt eenvoudiger dan het is door de stevige stroming die onder de bruggen in London staat.

Uiteindelijk stappen 2 keurige dienaren van Her Majesty aan boord en vragen papieren en of ze de boot mogen inspecteren. Prima zeg ik (Prymah in het Engels). Nu wil het geval dat de Engelse hermandad verplicht is jou de reden van de aanhouding op papier mee te geven. Die hebben we ook gekregen en vermeldt: “Suspicion of terrorism”…en ik had niet eens mijn baard laten staan….of mijn jurk aan (doe ik alleen in het weekend).

Uiteindelijk natuurlijk niet zo vreemd gezien het gemak waarmee je met een grote snelle motorboot London in kan varen…daar kan je heel wat explosieven of andere ongein in kwijt.

Volgende week gaan we weer even terug naar de voorbereidingen van Mr.Bean2 op de grote reis. Inmiddels is er alweer heel wat tijd en geld in dat gat in het water gestort…

Cheers, Andre