Donau Archives - Pagina 3 van 3 - Travels of Motor Yacht Mr.Bean2

april 27, 2017

30 Jahre Anschluss

24 April was het dan zover! 30 jaar getrouwd. Ja U leest het goed: 30 jaar! …das dus langer dan dat ik niet getrouwd was. Hoe saai is dat?! Dat lijkt mee te vallen. We maken samen veel nieuwe dingen mee…en dat is belangrijk als je niet zo’n type wilt worden die de hele dag roept dat de tijd zo snel gaat…dat gaatie alleen maar als je niks nieuws meemaakt. Het lijkt nu alweer een jaar geleden dat we vertrokken op deze reis en een eeuw dat we in Noorwegen waren.

Voor Passau zit een beroemd Visrestaurant aan de Donau: Fischerstüberl met aanlegmogelijkheden voor sportboten (zo heet alles wat geen beroepsvaart is in der Heimat). Dus de eigenaar gebeld en uitgelegd dat we graag onze 30e Hochzeitstag bij hem vieren. Toll! De aanleg was niet helemaal op Mr.Bean2 berekend maar we konden aan een boje (een ankerboei) in de rivier. Lang verhaal kort hebben we met behulp van een open bootje van het restaurant en de boje een bijzondere aanlegplaats gecreëerd en hebben daar een fantastisch überaschungsmenu genossen, Passau bekeken en overnacht.

Iedereen kent mij natuurlijk als een verschrikkelijk romantisch en attente echtgenoot. Daarom als cadeau für mein Schatzjen in Wenen een avondje naar de Staatsopera. Altijd al eens in zo’n balkonloge willen zitten… Het cadeau dat ik kreeg was nog veel mooier: het kleinste pistool ter wereld dat echt werkt…beter een kleine die steigert dan een grote die weigert denken we dan maar…

Maar voordat ik helemaal van het pad raak even terug naar Regensburg. Erg mooie, bijna Italiaanse, stad waar we natuurlijk naar de Wurstlkuche moesten. Het beroemde worst restaurant met eigen brouwerij. Super Geil!

Daar ook in een barokke kerk geweest waar Beieren en Oostenrijk beroemd om zijn. Ongelofelijk! Bijna letterlijk. Wat een overdaad en rijkdom. Alles goud en kunst wat er blinkt. Je kan je moeilijk voorstellen dat arme mensen vroeger in zo’n omgeving nog enig vertrouwen in dit instituut hadden.

Omdat Regensburg geen geschikte aanlegplaats heeft (typisch Duitsland) zijn we er vanaf de Marina in Saal met de trein naartoe gegaan…en dat bevestigde weer mijn OV-allergie: het gaat te langzaam van een plek waar je niet bent naar een plek waar je niet wilt zijn, op een tijd dat je er niet bent…maar ja, het was het beste alternatief.

De volgende dag ons eerste lange stuk over de Donau. De bedoeling was naar Straubing waar een aanlegmogelijkheid in een oude Donau-arm zou zijn. Bij het invaren hiervan liep de dieptemeter zo dramatisch terug dat ik niet nog een Car-crash wilde riskeren en zijn we verder gevaren naar Deggendorf waar we in de Winterhaven aan de dam konden liggen. Onderweg erg mooie plaatjes en het Walhalla. Een soort van Grieks-Romeinse tempel door Ludwig neergezet in en vlaag van grootheidswaanzin…dat lijkt te heersen in deze contreien…

Natuurlijk ook in Deggendorf even in de over-de-top-barokke-kerk gekeken. Daar zag ik voor het eerst een gemummificeerd lijk in en gouden kooi (idee voor een TV programma?). Die zijn we nog vaker tegen gekomen. Blijken lokale heiligen te zijn die er lekker fris bij liggen.

Na 2 dagen Deggendorf dus naar Passau. Erg fraaie stad waar de Donau, Inn en Ilz samenvloeien…niet zo vreemd dat hele spul nog wel eens stevig onder water staat. Bij de alweer over-de-top-Stefans-Dom kwamen we een oude dame tegen die een stadswandeling aanbood. Ze had genoeg te vertellen…en het meeste was zelfs interessant!

Vooral het bezoek aan de raadszaal in het Oude Raadshuis was indrukwekkend. Verder natuurlijk veel over hoe-hoog-het-water-wanneer had gestaan en Keizerin Sissi…ik mag wel zeggen: de in deze omgeving niet te vermijden Sissi…die overigens in werkelijkheid een veel minder gezellig leven had dan de Romy Schneider films ons doen geloven…die overigens ook een veel minder gezellig leven had dan…

De volgende dag met schitterend weer door Passau en over de Duits-Oostenrijkse grens gevaren. Ondanks de Anschluss voelt het ook echt als een grens. Meer bergen, onverstaanbaar Duits en vooral: voorzieningen voor Sportbooten…iets dat in der Heimat volledig ontbreekt. Onze eerste Oostenrijkse stop in Schlögen is in een heuse fraaie Marina…waar we gewoon in passen…met goede steigers en vooral in een schitterende omgeving. Hier bevindt zich de 180 graden draai van de Donau tussen de bergen.

Dat betekende ook de eerste huizing-hike naar een uitzichtpunt…dat viel niet mee.

Grein is de volgende bestemming. Hier is het begin van de beruchte stroomversnellingen. Tot ze hier een paar sluizen hadden gebouwd verloren veel schippers het leven op dit stukje Donau…en zelfs nu nog loopt de stroom soms op tot zo’n 10km/u. We komen hier terecht bij jachthaven Turul in de Schutzhafen (Vluchthaven). Erg leuke mensen die dit runnen en voor wie niets te gek is…ook niet een 19m boot in een haven voor max. 9m lengte. Er worden veel foto’s van gemaakt en we moeten iets in het Gastenboek schrijven. Daar komen we ook teksten tegen van boten op wiens blog we af en toe varen uit 2011 en 2014. Lachen!

Grein is een fraai plaatsje met grote burcht…maar voor 1 mei is alles dicht. Dat geldt niet voor 2 beroemde uitspanningen: de biedermeijer Gaststette waar we de volgende ochtend een Wiener Fruhstuck gaan eten, en Schiorgi met top-ijs…of is het Eis?

Melk zit niet bij het ontbijt maar is wel de volgende plaats die we aandoen. Claim to fame is hier de Stift. Dat heeft weinig met Debiteuren-Crediteuren te maken (4 over de boer, jack-in-the-box, Stift!) maar is een oude aanduiding voor het territorium van een Bisschop. De Stift (Abdij) van Melk is een bizar ding. Nog voor de Sluis Melk zie je hem al liggen, pas later krijg je door dat er nog een dorp bij hoort.

Het wemelt hier van de Rivier cruisers. Na een telefoontje naar de “Donau stationen” die de aanlegpontons voor de cruisers beheren blijkt dat nr. 35 die dag niet geboekt is. We mogen er als sportboot niet liggen…maar… Dus in stevige stroom aangelegd aan zo’n ding die ze van oude binnenschepen maken en Melk in. Indrukwekkend!

Tussen Melk en Krems bevindt zich de Wachau, een UNESCO beschermd gebied. Erg fraai. Hier geen sluizen in de Donau…de stroom mee loopt hier en daar op naar 12km/u met bijbehorende draaikolken en special effects.

We zijn nu in Krems. Daarover en de volgende stop, Wenen, volgende week meer.

Cheers, André

april 20, 2017

Hoe blauw was Johann Strauss eigenlijk?

Toen hij bedacht dat de Donau blauw was! We zijn nu 2 dagen op de Donau en ik kan er geen enkele tint blauw in ontdekken. De componisten waren natuurlijk de Rockstars van de vorige eeuwen…dus hun gewoonten zullen daar ook wel op geleken hebben…duidelijk onder invloed geweest van het 1 of ander. Wel heerlijk om, na het saaie Main-Donau-Kanaal (MDK) weer op een echte rivier te varen! Stromend, mooi, veel historie, onvoorspelbaarder, wat meer risico’s…waar een kanaal een soort van Zwitserland is, is een rivier Italië!

Overigens zijn wij wel behoorlijk blauw…van de kou. Na de uitzonderlijke voorzomer van onze eerste weken heeft ook het weer zich, bij het opvaren van het MDK, aangepast aan dit saaiere deel. De barometer heeft zijn schaal aan de verkeerde kant verlaten en doet alsof hij thermometer is! Alhoewel saai…we hebben 2 dagen sneeuwbuien gehad! …en niet van dat laffe natte spul…Nee echt “deadliest catch” een pak(je) sneeuw op dek. Erg fijn in combinatie met het doen van alle monstersluizen in het MDK.

Maar eerst even terug naar Kitzingen waar ik jullie vorige week achterliet. Daar hadden we nog een benauwd momentje. We liggen daar netjes langs een keurige stadskade waar genoeg water lijkt te staan. Dan vaart er een riviercruiseboot voorbij en lijkt het net of we hard tegen de stenen kade terecht komen. Dat blijkt niet het geval. Louis heeft zijn ballen nog netjes tussen wal en schip hangen. Doordat die enorme schepen (135x12m) met een onverantwoorde snelheid voorbijkomen, zuigen ze voor zich het water weg…dat kan zo’n 30cm omlaag gaan als zo’n bejaardenverwerkend-apparaat voorbij komt. Dat was voldoende om onze stabilizer kennis te laten maken met de richel die onderwater een metertje uit de kade stak. Gelukkig geen schade, maar wel als de donder de boot op de verboden plaats voor de riviercruiser gelegd waar geen richel is…al was het alleen maar om die klootzakken dwars te zitten!

Schweinfurt is de volgende stop. Daar liggen we aan een plantsoen en zat ik me te verbazen over de shabby huizen die daar staan. Ik dacht mooi aan het park, uitzicht op de Main…toen de trein voorbij kwam…had ik jullie al over het Marklin syndroom hier verteld? Overal rijden treinen…door dit park kwam dus om de 15minuten een ICE of zware goederen trein…erg feestvreugdeverhogend.

Op een interessante begraafplaats na, met wat stenen ter ere van WW2 pantserdivisies, een weinig inspirerende plaats.

De hoogste tijd dus om te vertrekken naar 1 van de mijlpalen van deze reis: Bamberg. Nooit van gehoord? Wij eigenlijk ook niet, maar dat is niet terecht. Het is om meerdere redenen een mijlpaal: het is het einde van het Main-gedeelte van deze reis, hier begint het MDK, het is de stad met de grootste brouwerij-dichtheid ter wereld, maar vooral het is ontzettend fraai…een soort van klein Praag compleet met Bierlokalen.

Schenkala is het beroemdste Bierlokaal. Ze brouwen daar Rauchbier…yep, Rookbier. Het zou zo bij de Hema verkocht kunnen worden. Het heeft echt een sterke Rooksmaak. Wel erg lekker. Gelijk maar helemaal in de traditionele keuken gedoken met een Bamberger Zwiebel erbij (een uitgeholde ui met vlees) en een Leberkas…daar kan je ff op vooruit!

Dat was ook wel nodig want we hebben uitgebreid de toerist uitgehangen inclusief Hop-on-Hop-off bus. Wunderbar!

Na 2 dagen in de Bamberger Motorbootclub met Havenmeister echtpaar…en uitgebreide faciliteiten…zoals groene stroom aan een boom gespijkerd maken we los en varen door Bamberg naar de eerste MDK sluis. Het MDK is wel ff een dingetje. Dit kanaal was al gepland door Karel de Grote in 793! Iedereen zag natuurlijk het enorme potentieel om uiteindelijk de Rijn met de Donau te verbinden. In de 19e eeuw is onder Ludwig daadwerkelijk een Kanaal geopend…maar veel te klein en dat werd snel nutteloos door de opkomende trein (daar is Marklin wieder!). Pas in 1993 is het huidige MDK geopend: 170km lang, 16 sluizen waarvan diverse met een hoogte van 25 meter!, tig aquaducten. Op het hoogste punt staat een betonnen muur als indicatie van de Europese waterscheiding. Water dat op de foto rechts van de muur valt gaat naar de Noordzee, links naar de Zwarte Zee. Je bent dan op een hoogte van 406 meter. Het hoogste punt dat je met een boot vanaf zee kan bereiken in de wereld.

Na de onbeholpen sluizen in de Main vallen deze moderne sluizen erg mee. Zeker als we de grotere sluizen in gaan. Die hebben “schwimmpollern”, drijvende bolders. Dus invaren vastmaken en de bolders gaan netjes mee, 25m hoger of lager weer losmaken. Ganz Einfag!

De eerste 120km is het echt een kanaal. Recht met weinig afwisseling. Eerste stop is Nurnberg of liever een klein jachthaventje in de buurt van Nurnberg. Daar komen we een echtpaar tegen op een aluminium zelfbouw zeilboot (voor ons op de foto) die binnenkort ook naar de Middelandse zee vertrekken. Zij willen echter via Rijn en Franse kanalen naar de Rhone en uiteindelijk Marseille. Toen ik hem vroeg of hij met de mast naar beneden wel lager dan 3,50m was (de typische limiet in Frankreich) had hij zich dat nog niet afgevraagd…er was nog wat voorbereiding te doen zullen we maar zeggen.

Volgende stop Berching. Een Middeleeuws dorpje dat, inclusief stadmuren en -torens, als geheel bewaard is gebleven. Leuk om te zien. Ook in het Brauerei haus waar we een biertje gingen doen waren ze niet veel verder dan de Middeleeuwen gekomen. De Gastvrouw in Dirndl jurk (dat is zo’n bierfest-veel-stof-maar-toch-tieten-eruit jurk), eikenhouten lambrisering en meubilair…maar prima bier!

En dan is het zover! De laatste etappe op het MDK verloopt in sneeuwbuien, maar ijs en weder dienende draaien we de Donau in…pampampampampam…pampam…pampam…je kan het horen.

Nu in Regensburg…erg mooie, bijna Italiaanse, stad. Daarover, de verdere Donau avonturen en natuurlijk de Dreissigste Hochzeitstag, volgende Woche meer!

Voor de Geografisch geïnteresseerden hieronder een overzichtskaart van Europa met de Donau daar doorheen. De witte pijl markeert het U-bevindt-zich-hier punt.

Tsjuuus, André

${ADC52A59-912B-48A0-AE86-5DB87734F132}_LI$

april 13, 2017

A Car-crash and other Main encounters

De ligplaatsen langs de Main voor een boot van 19 meter en vooral 1,8 meter diep zijn zeer dun gezaaid. Daarom veel vooruit plannen en bellen om zeker te zijn van een plaatsje. Zo ook toen we van Frankfurt naar Aschaffenburg gingen. Daar zijn achter een langgerekt eiland een aantal Yacht Clubs…als er 2 planken en een bolder drijven noemen ze het hier een Yacht Club… De eerste club nam niet op, de tweede wel, 18m en 1,80 diepgang was Kein Problem. De doorgang door een oud sluisje beloofde al niet veel goeds…en dat klopte ook. Net na deze foto door het sluisje raakten we iets hards (geen modder of zand). De boot kwam een paar centimeter omhoog maar voer daarna wel verder. Das ff schrikken. Op de dieptemeter was niets te zien die gaf ca. 2,30m aan. Doorvarend naar de 2e club werd het snel ondieper en liepen we nog voor de uitspanning van Herr Kein Problem vast in de modder. De dieptemeter bevestigde dit met 1,70m. Gelukkig zag de eerste Club er een stuk beter uit en hadden we inmiddels vastgesteld dat daar genoeg water stond. John, een gepensioneerde Amerikaanse piloot is “the President” van deze 2 steigertjes. Interessante en behulpzame man. Uiteindelijk aangelegd bij hem en gekeken of we schade hadden. Dat konden we gelukkig niet ontdekken. John had geen idee wat we geraakt konden hebben want er stond volgens hem meer dan 2m water in die ingang.

We waren volgens John wel de grootste boot die ooit bij hem had aangelegd. Hij had zelf een klassieke Chris Craft kruiser uit 1975 met 2 mooie oude V8s (exact dezelfde als wij in de Riva hebben) die hij tot in de puntjes had opgeknapt. We wilden 2 dagen blijven in dit mooie plaatsje en John bood aan om met zijn boot een verkennend rondje door de haven en ingang te maken om met de dieptemeter vast te stellen dat er genoeg water was. Nu is voor mij elke reden om 2 V8s te starten een hele goede, zo ook deze.

Hij had ook nog wat navraag gedaan bij de gemeente en het bleek dat er waarschijnlijk een oude auto (!!) het water in was geduwd op die plek…ut moet niet gekker worden. Al rondvarend konden we niets vinden en leek er genoeg water te staan. De volgende dag dus vol goede moed de haven uitgevaren, wel heel voorzichtig…en jawel ook toen weer contact met iets hards maar wel eroverheen.

Aschaffenburg is overigens een fraaie plaats met een enorme burcht. Dit is gebouwd als paleis voor de Aartsbischop…en daar hield de zelfverheerlijking van dit heershap niet op. In het altaarstuk in de kapel van dit paleis is hijzelf afgebeeld, groter dan Christus en met het paleis in zijn hand…niet zo vreemd dat Luther 500 jaar geleden hier vlakbij zijn stenciltje op een deur spijkerde…

Nu waren het niet alleen de Katholieken met grootheidswaanzin. Ook de Wereldlijke leiders konden er wat van in al die staatjes hier. Zo heeft Koning Ludwig naast de Burcht een Romeinse Villa laten bouwen naar een voorbeeld uit Pompeii (Pompejanum). Om in dat thema te blijven was er in de Burcht een fantastische tentoonstelling van alle Romeinse monumenten uit Rome gemaakt in kurk aan het begin van de 19e eeuw. Echt bizar hoe echt en gedetailleerd deze waren!

De voortgang is er behoorlijk uit op de Main. Dat heeft 2 redenen. Ten eerste is er om de 10km een grote trage sluis. Als je pech hebt lig je zo 1 of 2 schuttingen te wachten tot je mee mag met de beroepsvaart. Dat heeft weer te maken met een algehele stremming van een aantal weken die nog maar net afgelopen is…dus er is veel in te halen. Inmiddels zijn we bedreven geraakt in het ’s morgens op de AIS een enkel vrachtschip te spotten dat nog langs moet komen en die als “sluis buddy” voor de dag te benoemen. Daar passen we altijd bij en vaart lekker door. Ten tweede is bijna elk plaatsje hier interessant. Marklin-land ten top met viel wein (Sylvaner) und Bier! We blijven dus al snel hier en daar een dagje extra liggen.

In Miltenberg kunnen we in de rivier aan een kade liggen bij de Gastfahrschiffe…dat zijn de rivier cruiseboten…als die leeglopen voelen wij ons weer jong! Naast de niet te vermijden vakwerktruttigheid und weinkellers kwamen we nog een Ridder tegen die iets te lang op wacht had gezeten bij de burcht en 3 jongens die iets teveel bier op hadden. Voor Belinda zijn veel dorpjes een Walhalla want een permanente Weihnachtmarkt!!

Het haventje van Lohr mag de naam eigenlijk niet hebben maar is wel diep genoeg. Dat moet ook wel want aanvaren is een alles of niets poging. Wij kunnen alleen maar blokkerend in de ingang liggen…en omdat de Main stroomt kan je niet ff voorzichtig testen. Dat ging allemaal prima en we hadden gelijk de havenmeester, zijn vrouw en een gezin van een bootje voor ons over de vloer. Deze man wilde naar de Oostzee maar had net zijn eerste bootje gekocht en was nog nooit van de Main af geweest…hij vroeg dus honderduit en wilde echt alles weten…terwijl Belinda eten aan het koken was…

De volgende ochtend stond er een man bij de boot te kijken die zijn hond aan het uitlaten was. Hij bleek eigenaar van een groot bedrijf in Lohr en huurde vaak schepen in Friesland en elders om te varen. Lohr is misschien wel het toppunt van een goed bewaard gebleven Middeleeuws stadje. Nadat we de Altstadt wandeling hadden gedaan gingen we op zoek naar een Backerei. Toen ik een oude man aanschoot om te vragen waar deze was, zei hij dat we mee konden lopen want hij ging er net heen. De man was duidelijk in zijn nopjes met zijn nieuwe rol als gids en vertelde aan 1 stuk door over de omgeving, geschiedenis en hoogtepunten. Hij nam ons zelfs mee naar het oude Raadhuis waar hij in de toren een mooi uitzicht punt wist. Toen hij hoorde dat we naar de Zwarte Zee gingen wilde hij direct aanmonsteren…dat was altijd een droom van hem geweest. Het valt overigens op dat de-tocht-naar-de-Zwarte-Zee bij veel meer mensen in de haventjes hier een soort van ultiem doel is om-nog-eens-te-doen…

Op de terugtocht naar de boot kwamen we de man van die ochtend weer tegen die ons inwijdde in de Culinaire geneugten van de streek: Weisswurst met speciale mosterd en een Weissbier of een Sylvaner Weisswein. Hij kwam direct wel even een mooie fles brengen. En jawel, even later stond hij bij de boot met een tas met wijn, mosterd en nog wat documentatie. Veel vriendelijke en geïnteresseerde mensen hier met veel trots voor hun stad en streek.

Het plan was om vanaf hier naar Würzburg te gaan, de grote stad hier. We zouden daar mogelijk een tikje illegaal, aan de kade van de Cruiseschepen kunnen vastmaken. Helaas bleek er te weinig water te staan en moesten we doorvaren naar Eibelstad. Toen we daar in het haventje aan de enige mogelijke steiger vastmaakten kwamen wat mensen van de haven vertellen dat ze zich afvroegen of de steiger wel zou blijven liggen als, door de zuiging van de vrachtvaart in de Main, Mr.Bean2 aan de steiger zou gaan rukken…we hebben maar wat extra lijnen gezet en het risico genomen. Kein Problem!

Onderweg kwamen we nog een bizar tafereel tegen van 2 draglines die een brug onder hun aan het slopen waren…zag er nogal eindig uit…

Nu liggen we in Kitzingen aan de Cruiseschepen kade. Daarover en de laatste lootjes Main naar Bamberg, voordat we het Main-Donau-Kanaal (MDK) in gaan, volgende week meer…maar niet voordat ik jullie nog een mooi staaltje sluis-touw-jongleren van Belinda heb laten zien!

Cheers, André

april 6, 2017

De ballen van Louis Vuitton

En dan hangt ineens een grote fenderbal als slappe zak tussen boot en wat moet doorgaan voor een sluismuur. Niet zo best als het water en de duwboot voor je nog flink tekeer gaan.

Ja, we zijn van de Rijn de Main ingevaren. Dat heeft als groot voordeel dat de tegenstroom bijna nihil is. Helaas is de oorzaak daarvan minder voordelig: 34 sluizen in de 384km rivier tussen Mainz en Bamberg. Nu hebben wij als Nederlanders natuurlijk veel ervaring met sluizen. De volhardende Mr.Bean2 blog volger weet zelfs dat we ook wel eens naar Parijs en andere bestemmingen in Frankrijk zijn gevaren met 100en sluizen.

De sluizen op de Main hebben echter wat specifieke uitdaginkjes. Om te beginnen een stevige val tot zo’n 7m en bolders afgestemd op vrachtschepen…amper mogelijkheid voor en achter vast te maken…en om de feestvreugde af te toppen geen muren maar stalen damwand…met grote bouten erin. Tel daarbij dat de gemiddelde Hongaarse duwstel kapitein nog nooit ervan gehoord heeft zijn schroeven uit te zetten in de sluis en het feest is compleet! Zelfs onze grote fenderballen – die al heel wat hebben meegemaakt – zijn hier niet tegen opgewassen.

In de eerstvolgende haven (Frankfurt) dus op zoek naar een nieuwe bal. Nu zijn watersportwinkels met spullen voor grotere jachten amper aanwezig hier maar uiteindelijk vond ik een Segelschule ergens op een eerste verdieping boven een copyshop. Toen ik daar binnen kwam zag ik meteen een grote fenderbal in de hoek liggen. Helaas niet zwart (zoals onze andere ballen) en met een bizar lang en dik fluorescerend geel/groen touw eraan. Het bleek dat deze fender een rekwisiet op de stand van Louis Vuitton was geweest bij de America’s Cup. Ze hadden verder niks anders in deze maat, maar deze mocht ik meenemen voor een paar tientjes. En zo sluizen we dus volledig fashionable verder…alhoewel ik me afvraag of de stoere Hongaren op de duwbakken wel inzien naast welk fashion statement ze eigenlijk liggen…

Ik had jullie vorige week achtergelaten in Koblenz. Daar waar Kaiser Wilhelm als wanstaltig groot beeld op een veel te groot paard met veel teveel vlaggen met adelaars enzo op de Deutsche Eck toekijkt hoe de Moesel in de Rijn stroomt. Onderweg kom je dan nog de overblijfselen van de brug bij Remagen tegen. Het is nooit helemaal duidelijk geworden, maar volgens de beroemde film (Bridge at Remagen) is hij opgeblazen door de Duitsers om de geallieerde opmars te stoppen…klein detail was dat ze daarmee ook hun eigen troepen klem zetten tegen de Rijn…

Na Koblenz wordt het echt fraai en boeiend langs de Rijn. We gaan naar St. Goar. In het seizoen een zeer toeristisch plaatsje…maar dat valt nu mee. Als we om 12 uur binnenlopen in het Jachthaventje maken we de havenmeester wakker…die had duidelijk een zware avond achter de rug in de Funboat marina (zo heet het echt). Het is een schitterende omgeving maar een toeristendorp zonder toeristen heeft altijd iets triest. Wij moesten natuurlijk ook naar de burcht boven het dorp…daar kan je heen lopen…dus op zoek naar een gemotoriseerde variant. Die vonden we in het toeristentreintje die met ons als enige passagiers omhoog zwoegde met een enorme file erachter. Ondertussen past Lau op de boot…zei hij…op het Aloha dek met de ogen dicht.

Belinda kan overigens helemaal los hier. In al dit soort dorpen is er wel een soort van permanente Kerstmarkt mit sehr hübschen weihnachtsballen…kleiner maar zeker zo kitsch als die van Louis. En dan hebben we het nog niet over de winkels met 100.000 bierpullen of de grootste koekoeksklok winkel ter wereld gehad…u weet wel, de grootste bijdrage van de Zwitsers aan de wereld. Alles Sehr Toll!

De volgende etappe belooft het voorlopige hoogtepunt van de reis te worden. Het korte stukje naar Rüdesheim gaat langs de Lorelei door het Hunsruck gebergte en als nautisch hoogtepunt: door het Binger Loch. In de oudheid kon de Rijn hier niet bevaren worden. De Romeinen moesten hun schepen dus over land vervoeren en weer te water laten. Dat hebben ze later opgelost door een stuk gebergte en het rif op te blazen…toen hadden ze een doorgang van 4 meter breed…stel je even voor dat de Rijn zich door een gat van 4 meter perst… Later is dit allemaal verder verbreed maar het staat nog steeds in het lijstje van grote-ballen-hebben-om-er-met-klein-bootje-doorheen-te-varen…misschien iets voor Louis?

Mooier dan op dit stukje wordt het niet snel. Bergen, wijngaarden, eilanden, kastelen en de kneuterigste Märklin dorpjes die je ooit gezien hebt. Nautisch is het een beetje een anti-climax. Veel stroom tegen en af en toe een vreemde zwaai van de stroom, maar daar blijft het bij. Ook de Lorelei, de rots waar veel schepen door een onvoorspelbare stroming op gevaren zijn met de legende van de Sirene die schippers lokt, valt erg tegen. Je moet echt weten waar ze zit anders mis je haar, zeker op de tijd dat wij er langsvaren met veel zon tegen.

Heel bijzonder is als je door het Binger Loch vaart houden de bergen op. Van het ene op het andere moment wordt het landschap vlak, wordt de stroom tegen een stuk minder en lijk je op het Brielse meer te varen.

Als je denkt dat St.Goar toeristisch is ben je nog niet in Rüdesheim geweest. Zelfs buiten het seizoen is het hier druk met mensen op zoek naar ein Rüdesheimer kaffee mit Asbach Uhralt. Een soort van perfect storm van Rijnreisjes.

En dan alweer een mijlpaal in de reis: we gaan de Rijn verruilen voor de Main. Een andere wereld. Veel smallere, rustige rivier in fraaie omgeving. Op naar de worst in Frankfurt (am Main…precies daar komt dat vandaan). Onderweg nog een mooi fenomeen: de caravans langs de oever staan op palen voor het hoge water. Het is echt het beloofde land!. Geen snelheidsbeperkingen en de caravans kunnen niet rijden…mooier wordt het niet!

Frankfurt (Mainhattan) is hier en daar best heel mooi…maar alles lijkt in de steigers te staan. Overal wordt gebouwd of gerenoveerd. In de Westhaven zijn we direct tegen de stenen kaai gaan liggen omdat de pontons net wat te klein zijn.

Hier ook een emotioneel moment. We nemen afscheid van Lau. Hij gaat met de trein weer naar huis. We hebben een fantastische tijd met hem gehad en niet te vergeten heeft hij ons behoed voor een voortijdige staking van de reis door die Polizei. We missen nu al alle weetjes onderweg en vooral het voorlezen van alle artikelen uit de Bild-Zeitung. Lau, heel erg bedankt!!

De volgende avond komt oude vriend, collega en op-en-top-Brit-in-Duitsland Andy Smith een biertje doen. Erg leuke avond gehad waarin alle wereldproblemen zijn opgelost, veel imitaties van Trump en John Cleese zijn gepasseerd en nog veel meer belangwekkende zaken.

Nu zijn we in Aschaffenburg. Daarover…en of we überhaupt dit haventje nog uitkomen na bij de invaart al vastgelopen te zijn, volgende week meer!

Cheers, André

maart 31, 2017

Panta Rhein

“Komen jullie helemaal uit Lemmer?!” vraagt Benny, een trotse bezitter van een motorboot in Arnhem, vol verwondering. “Dan ben je wel een eind van huis!”. Als ik hem vertel dat dit de 2e dag is van een reis die via de Rijn, Donau, Zwarte Zee en Bosporus naar de Middellandse zee gaat, lijkt Benny het niet meer te geloven. We geloven het zelf ook nog niet helemaal, maar de reis is toch echt begonnen. Geweldig!! En als het weer een voorteken is dan gaat het een heel mooie reis worden.

Vrijdagochtend 24 maart lopen we alles thuis voor de laatste keer na, de Riva en Alfa lekker onder hun dekentjes, alles in en om het huis klaar voor de verhuur die al snel start. Uur of negen trossen los. Wel netjes op de paal hangen want het kan wel een paar jaar duren voordat Mr.Bean2 die weer nodig heeft. Als we voorbij Urk varen krijgen we een appje met foto van de boot van buurman Johannus die daar werkt. Hij zag ons (in de verte) voorbij varen.

Even verder gaan we de Ijssel op en begint de stroom-tegen…die alleen maar sterker zal worden tot we de Main (bij Frankfurt) bereiken. Op de Ijssel valt dat nog mee… een km/u of 3…inmiddels voorbij Keulen op de Rijn hebben we gemiddeld zo’n 6 km/u tegen…en we varen zo’n 15km/u…daar blijven er dus 9 van over…dat is heeeel langzaam! We troosten ons met de gedachte dat we vanaf het Main-Donau kanaal >2400km een stevige stroom mee zullen hebben…wat een feest!

Onze eerste stop is Deventer. Daar komen pa en ma Hemerik (Belinda’s ouders) een avondje aan boord eten en afscheid nemen. Ik kan daar verder geen flauwe grappen over maken omdat ik weet dat ze dit blog lezen. Dan naar Arnhem. Om precies te zijn naar een drijvend restaurant (Liman Valkenburg) van een Turkse eigenaar. We leggen langszij aan en hebben gelijk de aandacht van de voornamelijk Turkse gasten die op het terras van het mooie weer genieten…kunnen we vast oefenen voor als we in Turkije aankomen.

Hier komt Lau aan boord. Een oude binnenvaart schipper die zowel met zijn vader als met zijn eigen schip heel vaak op de Rijn heeft gevaren en een Rijn-patent heeft. Belinda kent hem van zijn werk op de Henry Dunant waar hij de helft van het jaar op vaart. Het is ongelofelijk hoeveel hij van de scheepvaart en alles langs de Rijn weet…ik wordt wel eens beschuldigd dat mijn hoofd vol onzinnige feiten zit…maar Lau is een klasse apart!

De volgende dag de Rijn (of Der Rhein) op en de grens over in der Heimat. Het blijft onvoorstelbaar als je ziet hoeveel water hier naar beneden komt…en ons in Nederland probeert te houden. We kunnen ook al gelijk lekker een beetje meebrallen op kanaal 10 tegen de andere schippers. De Duitsers verdenk ik ervan dat ze bij hun Rijn-patent ook een cursus moeten doen om zo ongeïnteresseerd mogelijk door de marifoon te blaten.

Eerste stop is Wesel in een echte vereinshafen. Leuke plaatsje met een wandelpromenade over de overblijfselen van een opgeblazen brug…die zijn om onbekende reden nogal populair in der Heimat…hierop natuurlijk een hek met de niet te vermijden hangslotjes van mensen die het zelf ook nog niet kunnen geloven dat die ander van ze houdt. Het echte hoogtepunt kom je echter pas na enige tijd achter als er een sportvliegtuigje door de tuigage probeert te vliegen…het grasveldje achter de haven is een zweef/sportvliegclub. Het is elke keer weer afwachten of het vliegtuigje dat de sleepkabel komt lossen niet met kabel en al in de mast blijft hangen…

We houden er deze eerste dagen een straffe planning op na. Dus ca. 8 uur aus dem veren, kaiserbrötchen scoren, Cummins starten en op naar de volgende stop. Vanaf Koblenz wordt het allemaal een stuk fraaier en interessanter en gaan we meer tijd nemen.

Eerst maar even Dusseldorf aantikken. Best een fraaie stad vanaf het water en, door het mooie weer?, erg veel drukte langs de oever. Onderweg best nog veel oude industrie met kolen en erts overslag. Lau kan hier honderduit over vertellen…en doet dat ook.

Volgende stop: Keulen. Erg fraaie stad en mooie stadshaven. Echter tijdens het varen door Keulen komt die Polizei op ons afvaren. Ze willen aan boord komen voor een controle. Ik zeg dat we de haven ingaan en dat ze daar op hun gemak aan boord kunnen. Ze volgen ons. Als we op 5cm na onder het bruggetje van het Chocolademuseum de haven invaren vindt de havenmeester het wel leuk zo’n optocht van een wat overbemeten Mr.Bean met de politie er achteraan…er is dus gevoel voor humor aangetoond! Echter nog niet bij die Polizisten. We waren al blij met Lau, maar nu helemaal…zonder zijn Rijn-patent was de reis waarschijnlijk tijdelijk gestaakt in Keulen…iets met donderen…

In Keulen hebben we ook een toeristisch dagje gepland: Chocolade museum, Dom, lekker uit eten en vooral drinken.

Zo enerverend als Keulen is, zo truttig is volgende stop Oberwinter. Het is goed te merken dat we meer in “Märklin gebied” gaan komen. Er verschijnen heuvels, kasteeltjes, een spoorbaan en de niet te vermijden vakwerk huisjes. Ganz gemütlich!

Onderweg een mooi moment als we de Henry Dunant tegenkomen. Ze hadden ons al op de AIS gezien. Zowel Lau als Belinda hebben daar veel historie op liggen. Mooi om te zien dat dat geëerd werd met afremmen, een oproep op de marifoon, toeters, de bemanning met vlaggen aan dek.

In Oberwinter worden we ontvangen door een klagende havenmeester wiens wereldbeeld is samen te vatten met Duitsers werken niet meer, de Polen wel maar die begrijpen helemaal niets en verder zit er ook heel veel tegen…doet u maar 20 euro zonder bonnetje dan zijn we helemaal klaar.

We zijn nu in Koblenz bij de Deutsche Eck, daar waar de Moesel in de Rijn stroomt en waar de Rijn stroomopwaarts door het gebergte gaat met Lorelei en ander hoogtepunten. Daarover en het begin van de Main volgende week meer…als de KPN het toestaat…want daarmee lig ik al dagen in de clinch over het niet functioneren van hun abonnementen…daar kan ik inmiddels een boek over schrijven, maar ga ik nog wel eens een aparte episode aan wijden.

Cheers, Andre

maart 17, 2017

Praagse Lente en Turkse Winter

Kennen jullie die van die familie die naar Porto ging…ze gingen niet! De laatste voorbereidingsweken voor ons vertrek vrijdag as. stonden bol van momenten dat je je even in je arm knijpt om zeker te zijn dat je niet in een bizarre droom bent beland. Dat begon natuurlijk al bij de vorige episode met een bejaarde die een leuke avond-,mond- en bips-vullende film liet maken en dacht dat ze die film helemaal voor zichzelf kon houden…daarna is het er niet minder bizar op geworden.

Laura en Ricardo zouden ons afgelopen week meenemen voor een reisje naar Porto. Erg leuk! Ware het niet dat je dan over Frankrijk moet vliegen…dat land waar Klaver/Roemer-achtigen iets te lang de gelegenheid hebben gehad het naar de kloten te helpen…waar elk arbeidsconflict wordt gestart met het blokkeren van het land…in dit geval blokkeerden de air traffic controllers het luchtruim.

De avond voor vertrek dus het bericht dat de vlucht niet doorging. Kan je lang over klagen, maar je kan ook een cirkeltje rond Lemmer trekken met met de auto te bereizen hoogtepunten…en zo zijn we in Praag terecht gekomen. Ooit in 1990 geweest met Belinda en nu dus met de kinderen. En dat is alsnog een heel mooie trip naar een heel mooie stad in heel mooi gezelschap geworden…alhoewel het vervoer een uitdaging op zich was. Onlangs heb ik onze 2 auto’s (een grote en een Fiat 500) ingeruild voor 1 heel klein autootje…met 2 heel kleine stoeltjes. Gelukkig hadden de kinderen deze reis aangeboden en beschikt Ricardo sinds kort over een lease-auto…een Volvo V40 D2…zo heet dat.

Een prima auto om met 4 mensen op reis te gaan…ware het niet dat het een Volvo is. Mensen die mij wat beter kennen, kennen mijn mening over deze Zweedse sleurhut, paardentrailer, fietsrek en mannen-met-hoed verplaatsende hokken die nooit van de linkerrijstrook te branden zijn. Daarbij is dit een D2…nooit geweten maar dat is Zweeds voor zønder møtør…en dan door der Heimat…het beloofde land voor elke petrolhead! Op een gegeven moment heb je een Heimatwaardige snelheid op de teller staan…en dan besluiten een paar truckers dat ze in de verkeerde volgorde rijden…daarna heb je weer alle tijd om je te scheren, koffie te zetten etc. voordat je weer wat snelheid hebt. Hierdoor wel meer begrip gekregen voor het gedrag van homo-volvus…je hebt het gewoon te druk met al deze zaken om ook nog normaal terug te keren naar de rechter rijstrook.

Ik zal hier ook maar gelijk alles eruit gooien: het volgende bizarre nieuws is dat ik een iPhone heb. WAT??!! …EN in een Volvo EN een iPhone! What’s next? op Jesse stemmen?? Nee zo gek wordt het niet. De reden voor deze switch to the dark side werd ingegeven doordat ik een Drone heb gekocht om nog mooiere opnames te kunnen maken van onze reis…voor zo’n ding heb je echter een Android of IOS scherm nodig. Dit in combinatie met het overlijden van mijn trouwe Windows Phone en het beschikbaar willen hebben van een aantal navigatie apps die alleen op IOS beschikbaar zijn hebben mij gedwongen aan te sluiten in de kudde…mèhèh (hoe schrijf je eigenlijk het geluid dat een schaap maakt?).

Inmiddels heeft Mr.Bean2 weer een natte buik (nee, hij doet niet aan plas sex)…en ook dat ging niet zonder een bizar momentje. Alles ging voorspoedig, alles nagekeken, boot in het water, motor start direct, etc. We varen vanaf de werf het Ijsselmeer op naar de sluis…dan horen we een vreemd piepend geluid uit de machinekamer…uit elke andere kamer prima, maar uit de motorruimte voorspelt dit niet veel goeds. Meters op dashboard staan goed, kijken in motorruimte, duidelijk wat rook. Het is snel duidelijk dat de koelwaterpomp impeller verbrand is. Motor uit en daar drijf je dan dicht bij de dijk, stevig windje richting diezelfde dijk… Hulpmotor starten maar we zijn inmiddels zo dicht bij de ondieptes dat daar amper mee te maneuvreren valt, dan maar het anker uit. Gelukkig had ik net een nieuw (veel beter Spade) anker gemonteerd en dat verdiende zich direct terug. Binnen no time lagen we vast. De havenmeester van Jachthaven de Punt belde ondertussen ook nog. Hij had ons in de penibele situatie zien drijven. Goede service en oplettendheid!

Uurtje sleutelen en gelijk geleerd dat voor de vervanging van de impeller de hele waterpomp eraf moet. Nieuwe impeller erin en we konden weer verder…nadat we het anker eerst uit de klei hadden gevaren…dat zat zo vast dat het op de lier er niet uit wilde komen…goed teken! en goede oefening van een noodsituatie!

Inmiddels ligt Mr.Bean2 weer voor de deur en kunnen we de laatste hand leggen aan de voorbereidingen. Belinda is inmiddels druk met schoonmaak en vooral bevoorrading…het wordt een soort van SRV-boot.

En dan zijn er de verkiezingen, waar we nog net even aan mee kunnen doen. Geregisseerd of niet een mooie gelegenheid voor Rutte om een ver piswedstrijd met kampioen ver pissen Erdogan (…zou hij in dat filmpje…?) te beginnen. Op zich niet zo’n punt, ware het niet dat wij naar Turkije varen en er geen andere mogelijkheid is om naar de Middellandse Zee te komen vanaf de Donau. Ik denk dat we maar geen Nederlandse vlag voeren, de Franse kan ook niet, want die wordt in de fik gestoken…zouden ze daar ook last hebben gehad van de staking??

Mooi dat in Nederland het gezonde verstand gewonnen heeft…alhoewel met steeds kleinere marge…er zijn bijvoorbeeld 200.000 (!!) stemgerechtigden die op DENK hebben gestemd…probeer je dat eens voor te stellen. Je ziet een willekeurig interview met Kuzu en DENKT daarna: geweldig, daar ga ik op stemmen. Dat is dus 200.000 keer gebeurd!…over sommige dingen moet je maar niet teveel nadenken…

Nu ik er overigens over naDENK is het niet Erdogan in dat filmpje. Zoveel machtswellust moet wel compensatiegedrag zijn voor een uiterst klein en slap onderdaantje.

…en met die geruststellende gedachte gaan we jullie verlaten in dit mooie landje. De volgende episode gaan we in op de eerste schermutselingen op de Rijn.

Cheers, André

januari 25, 2017

Dertig tonnen Diesel

Henk Wijngaard zong het al: “met mijn 30 tonnen diesel, ver van huis maar in mijn sas”. Ik heb net even zeer grof onze reis, die 24 maart aanvangt, getekend in het navigatieprogramma:

Dat vertelt mij doodleuk dat dit zo’n 9000 zeemijl is! De ervaring van afgelopen jaar leert dat je dit bijna maal 2 kan doen voor de mijlen die we werkelijk gaan varen…dat is dus zo’n 15000 zeemijl…x 2,2 liter/zeemijl gemiddeld verbruik is dus zo’n 30 ton diesel die we gaan verbranden. Gelukkig beginnen we met 4 ton belastingvrij sap uit Helgoland en 1300 zeemijl bergje af varen over Die schöne blaue Donau van Der Heimat naar de Zwarte Zee.

Voordat Mr.Bean2 in Beieren de Donau in kan varen, moet ze echter nog een stuk de Rijn en Main opboksen. Speciaal voor de Rijn gaat Lau de eerste week mee. Hij is schipper op de Henry Dunant en heeft, in tegenstelling tot mij een Rijn patent…en dat is verplicht voor alle schepen > 15 meter…en het is Der Heimat dus “Orders always must be obeyed!”. Als we bij Frankfurt de Main indraaien stapt Lau op de trein en moeten we het verder zelf rooien…nou ja zelf…de aanmeldingen van op- en (hopelijk) afstappers stapelen zich alweer op.

Dit wordt geen reisje dat we in een jaar gaan doen. We gaan dus op de boot wonen en vliegen af en toe voor een paar weken naar huis. Mr.Bean2 gaat de komende jaren niet terugkeren in Nederland. Dat betekent dat we de afgelopen maanden veel energie in de voorbereidingen hebben gestoken. Dat varieert van het in orde maken van alle zeekaarten op papier en elektronisch tot het technisch onderhoud, zorgen voor reserve onderdelen en het doen van de aanpassingen die we afgelopen jaar bedacht hebben.

Afgelopen week is Mr.Bean2 uit het water gegaan voor onderhoud aan het onderwaterschip. De komende weken moet er dus een nieuw laagje antifouling onder gesmeerd worden, stabilizers onderhouden, nieuwe anodes gemonteerd en alles nagelopen.

Maar eerst zijn we naar de Bootshow in Dusseldorf geweest. Dat is de grootste bootshow ter wereld…maar daar gingen we niet voor. Eigenlijk heb ik een hekel aan dit soort boot- en/of autoshows. Tijdens de voorbereidingen en het lezen van wat blogs van mensen die soortgelijke reizen hebben gemaakt stuitte ik op de EMYR, de Eastern Mediterranean Yacht Rally. Een soort van tour tocht voor jachten in de Oostelijke Middellandse Zee. Origineel ging dit van Istanbul langs te Turkse kust naar Cyprus, Syrië, Libanon, Israel en Egypte…jullie begrijpen dat deze tocht de laatste jaren wat uitdagingen kent. Men is echter van plan hem in een verkorte versie te gaan varen. Hasan Kamac leidt dit alles en heeft veel contacten met jachthavens en autoriteiten in dit gebied. Hij kan ons dus prima helpen met de formaliteiten in Turkije en Cyprus en goede tips geven. Ze staan met een stand op de beurs en afgelopen maandagavond organiseerde Hasan in de Dusseldorf Yacht Club een diner voor oud-deelnemers waarvoor wij ook uitgenodigd waren. Hierbij ook 2 Nederlandse echtparen die afgelopen jaar de reis via Donau en Zwarte Zee naar Turkije hebben gemaakt. Erg veel goede info en praktische tips.

Op de bootshow hadden ze 1 hal helemaal ingericht met allerlei landen die zich hier presenteerden. Dus naast Turkije leuke gesprekken gehad met vertegenwoordigers van Griekenland, Tunesië, Kroatië en Italië. Het ging er al zeer Mediterraan aan toe met allerlei Jachthavens die wel een “special price for you” konden maken. Elke plaats en eiland is ook verreweg het mooist van de hele Middellandse Zee en heeft de beste haven. Geweldig!

Terug naar Mr.Bean2. Eén van de vele aanpassingen is de montage van een zeil. Wat zegt U??!! Ja, je leest het goed: de Huizinkjes hebben nu een boot met een zeil.

In dit geval is het echter een steunzeil niet bedoeld voor voortstuwing maar om het schip een grotere stabiliteit te geven. Deze zomer afgekeken in Noorwegen waar bijna alle visboten ermee varen. Mr.Bean2 heeft hydraulische stabilizers (grote vinnen onder water die computergestuurd hydraulisch bewegen om slingeren tegen te gaan)…maar dat blijft mechanisch…en gaat een keer kapot. Een steunzeil kan dan een mooie aanvulling zijn. Hiernaast werken de stabilizers alleen als de boot snelheid heeft. Het steunzeil kan ook geankerd het slingeren dempen…en het staat gewoon stoer!

Gelijk ook de erectieproblemen van Mr.Bean aangepakt. Omdat we een heel stuk over de rivieren gaan varen moet vaak de mast naar beneden. Op dat moment mis je echter (deels) diverse antennes, toplicht, radar…kortom alle zooi die in de mast gemonteerd zit. Hij moet dus ook makkelijk weer omhoog kunnen. Daarvoor zit er een grote (400 kg) gasveer gemonteerd. Door alle extra’s die door de jaren heen in de mast zijn gekomen en waarschijnlijk veroudering van de veer wordt het steeds moeilijker de paal omhoog te krijgen…en dat kan een heer zich niet laten gebeuren. Inmiddels ligt een nieuwe 500kg gasveer klaar voor montage in de hoop dat dat weer een uiterst viriele boot oplevert.

En op dat hoogtepunt ga ik jullie verlaten. Volgende keer waarschijnlijk nog wat verhalen uit de Nautische historie voordat we eind maart van wal steken.

Cheers, Andre