We zijn op het Mani schiereiland. De middelvinger van de Peleponessos en dat is heel toepasselijk. De Manioten hebben die altijd opgestoken naar elke macht die hen wilde veroveren. Zelfs de Ottomanen durfden hier niet te komen. Ze staan bekend als de afstammelingen van de Spartanen maar vooral als piraten, bandieten en smokkelaars. Vendettas waren hier onderdeel van het normale leven.
De omgeving past hier uitstekend bij met de steile en imposante Taygetos bergketen en een ruig en kaal landschap. Zeker in het zuiden zijn de huizen een soort van kleine burchten, de zogenaamde torenhuizen.
De vorige episode eindigde met het binnenvaren van de baai van Navarino en het haventje van Pylos. Zoals meestal in Griekenland is hier weinig georganiseerd…chaos is een Grieks woord… Er is een jachthaven maar die is, zoals zo vaak, nooit afgebouwd en wordt niet beheerd. Het kost dus ook niets om daar je boot neer te leggen…en dus liggen dit soort haventjes meestal vol met achtergelaten Griekse wrakken.
Het stadshaventje is eveneens volledig Grieks georganiseerd met een buitenpier die zo hoog is dat je er vanaf een normaal jacht amper op kan komen en waar je ook nog eens volledig “exposed” ligt voor slecht weer. Er is ook een binnenhaven, leuk tegen het centrale dorpsplein aan…maar die is helemaal leeg want daar mag alleen de kustwacht liggen. Natuurlijk staat niets van dit alles aangegeven.
Wij leggen op een zondag dus aan in de binnenhaven. De volgende ochtend komen zowel de havenmeester (ja hij bestaat!) en de Port Police langs. De havenmeester wil alleen wat geld en zegt niets over onze ligplaats. De Port Police wil dat we ons melden in hun kantoor. Daar ga ik met alle papieren en gekleed in mijn bureaucratische harnas, naartoe. De opperpiet vertelt mij direct dat we daar niet kunnen liggen en naar de buitenpier moeten. Ik pruttel nog wat maar er zou een kustwachtboot in een noodsituatie kunnen komen en die moet daar dan liggen!
Dan maar de invalidenkaart trekken: “mijn vrouw is slecht ter been en kan niet op die hoge kade komen” zeg ik, terwijl ik hoop dat ze Belinda niet haar Pilates oefeningen hebben zien doen op het Aloha dek. Dat verandert de houding. “Geef me dan maar uw telefoonnummer en dan bellen we u als er zich een noodsituatie voordoet”. Perfect!
Pylos is een leuk dorp met een schitterende ligging aan de Navarino baai. Er is natuurlijk ook een kasteel. In dit geval nu eens niet Venetiaans maar Ottomaans. In het hele dorp zijn veel monumenten die herinneren aan de zeeslag van Navarino waarbij de Ottomanen in de pan werden gehakt door de geallieerden en de Griekse vrijheidsstrijd echt op gang kwam.
Na een paar dagen Pylos gaan we naar de baai van Methoni op het puntje van de eerste vinger van de Peleponessos. Wat een indrukwekkende omgeving. De Venetianen noemden dit de ogen van de Morea (hun naam voor de Peleponessos) omdat ze hier de scheepvaart in de gaten hielden. De kaap wordt volledig in beslag genomen door een Venetiaans fort. Vóór 1100 was hier al een Byzantijns fort. Omdat de Venetianen een paar keer stuivertje wisselden met de Ottomanen zijn er ook veel Turkse invloeden zoals de “Turkse toren” op het puntje.
Onze goede vrienden Ben en Deb komen hier langs in hun camper met hun 2 nieuwe hondjes Mr. Pickles en Sir Bobberty…ik verzin het niet…maar het is duidelijk dat de titel van deze episode niet alleen maar op de Mani slaat!
Erg leuk om ze weer terug te zien!
Tijd om de eerste kaap te ronden richting Koroni. Nog zo’n fraai dorpje. Hier komen we Tom en Camilla tegen. Hij Duits, zij Engels maar spreken wat Nederlands omdat ze in Amsterdam gewoond hebben. Erg leuk en relatief jong stel dat vanaf hun boot werkt. We komen dit steeds vaker tegen, relatief jonge mensen (dat is voor ons bijna iedereen) die op een boot rondreizen en zoveel mogelijk remote werken.
Dan naar de “grote stad” Kalamata. We gaan daar niet in de marina maar de commerciële haven liggen. Als ik me bij de havenmeester wil melden loop ik helaas het verkeerde kantoor binnen…de Port Police. Daar zitten 3 dames die helemaal niets te doen hebben. Ik ben dus een welkome afwisseling en gedrieën storten ze zich op mij. De papieren, de cruising tax, de verzekering en of ik wel 15 euro heb betaald toen we Griekenland inkwamen. “Eeuuhhh nee en ook nog nooit van gehoord”. Nou dan kreeg ik een boete. “Sorry, ik ben hiervoor al van diverse kanten genomen door jullie Pylos collega’s en die vonden alles prima”. “Nou OK dan, maar je moet wel zorgen voor een speciaal Grieks verzekeringsbewijs conform wet mezusenmezo en dat moet je morgen komen laten zien”…
Als ik de volgende dag trots naar binnen stap met mijn Griekse verzekeringsbewijs zitten er natuurlijk ander personeel en is helemaal niemand meer hierin geïnteresseerd…
Kalamata is een leuke stad. Om voor ons onduidelijke redenen hebben ze iets met oude treinen die hier en daar staan. Als we net op verkenning zijn opent de hemel zich en veranderen de straten in rivieren…de Griekse riolering lijkt qua organisatie op de rest van het land…
Het lijkt hier wel de grote reünie want zowel Ben en Deb als Tom en Camilla als Leen en Margo komen hier langs…erg gezellig maar nogal belastend voor de lever.
We huren 2 dagen een auto om de Mani en Messinië te verkennen. Als eerste gaan we naar Mystras, één van de best bewaard gebleven Byzantijnse steden. Schitterend!
Via Sparta rijden we naar het zuiden van de Mani. Afgezien van de beroemde naam is er in Sparta weinig te zien. Deels komt dit doordat de Spartanen zo overtuigd waren van hun kracht dat ze nooit stadsmuren hebben gebouwd. Naast wat half verlaten dorpjes met de eerder genoemde torenhuizen komen we voor de lunch terecht in Aeropoli, de officieuze hoofdstad van de Mani. Tot zo’n 30 jaar geleden verlaten en arm. Inmiddels is het toerisme hier op gang aan het komen.
De volgende dag gaan we richting Messinië. Als eerste naar het Paleis van Nestor uit de Myceense tijd (ca. 1500 BC!) compleet met tombe. Bijzonder om je voor te stellen dat hier zo’n 4000 jaar geleden een Paleis stond van 2 verdiepingen met alles erop en eraan van een geavanceerde beschaving waar we heel weinig van weten.
Door naar het noorden van de Navarino baai. Een erg mooi strand en duinen gebied waar we onze vrienden Nils en Mayte geankerd zien liggen. Nils haalt ons op voor een bakkie aan boord. Erg leuk om ze weer te zien!
Op de terugweg gaan we voor een hike naar de Polylimnio watervallen.
Voor ons vertrek uit Kalamata rest ons nog een mooie Rotterdamse lunch met Leen en Margo!
Kardamyli is een fraai kustplaatsje aan het begin van de Mani. Hier ankeren we en gaat Belinda zelfs voor het eerst dit jaar te water!
We zouden hier nog wel wat langer willen blijven maar er wordt de komende dagen een stevig westenwindje verwacht…en dan lig je hier niet goed. We besluiten het Mani schiereiland te ronden en aan de oostkant op het puntje te ankeren in Porto Kaigo. Een erg mooie omsloten baai met een heel klein dorpje. Geen faciliteiten maar erg authentiek zullen we maar zeggen. Het plan is om hier een paar dagen te blijven en dan als een stel maniaken verder langs de Peleponessos te trekken.
Daarover de volgende keer meer!
Cheers, André
Prachtige verhalen in griekenland, met de fotoos erbij. Ik lees jullie al sinds ik ooit een kaartje van jullie kreeg. Met een meezeil gulet lagen we naast jullie boot in Turkije lang geleden.
De griekse verhalen geweldig over wat jullie zien en de haventjes.
Gr chantal