Moeder Natuur

De Mr.Bean2 crew is terug van een Camperreis door Nieuw Zeeland en deze titel is een prima samenvatting!

De enige reden om die idiote afstand naar de andere kant van de wereld af te leggen, is Moeder Natuur. Een combinatie van geïsoleerde ligging op een gematigde breedtegraad en pas zeer recente bewoning door relatief weinig mensen, heeft ertoe geleid dat de schitterende en unieke natuur er nog steeds is. Een kwart van het land is beschermd natuurgebied. Het is een soort Madurodam van de Wereld. Afgezien van een echte woestijn zijn de meeste landschappen op een klein oppervlakte aanwezig.

Het “Moeder” gedeelte wordt ook uitgebreid ingevuld. Het is het Zwitserland van het Zuidelijk halfrond. Als je dacht dat we in Nederland een bemoeizuchtige “nanny state” hebben dan valt dat na een bezoek aan Nieuw Zeeland ineens mee. Alles is tot in de puntjes georganiseerd. Overal blinkend schone openbare toiletten (sommige praten zelfs tegen je), douches en waarschuwingsborden voor de meest idiote en voor de hand liggende zaken. Zo wordt je op een keurig grasveld ervoor gewaarschuwd dat je zou kunnen vallen, op een strand dat er golven kunnen zijn, op de weg dat je van je fiets kan vallen en dat rotsen vallen zonder eerst te waarschuwen. De borden met het adres van de dichtstbijzijnde defibrillator zijn ook vrij hilarisch.

Dit alles maakt het land schitterend en op een aantal plaatsen zelfs adembenemend maar minder boeiend. Er is weinig historie, cultuur, architectuur etc. De dorpen en steden zijn vrij sfeerloze verzamelingen van fastfood restaurants, doorgaans lelijke huizen, drive-through liquor stores en winkels. De leukste stad vonden wij Wellington…

Qua historie en cultuur is het goed te bedenken dat de Europeanen hier pas eind 18e eeuw kwamen onder leiding van James Cook. Dat was slechts een paar eeuwen na de Maori’s die als de oorspronkelijke bewoners worden gezien. Die arriveerden hier in kleine getalen in de 14e eeuw uit Polynesië. Daarvoor waren er geen mensen.

Omdat het hier om de natuur draait hadden we bedacht deze roadtrip met een Camper te doen. In ons geval een Maui Ultima, lees: een lange en omgebouwde Mercedes Sprinter.

Het leuke hieraan is natuurlijk dat je in de vrije natuur op plekken kan gaan staan waar je normaal niet zou komen. Zo had ik het aan mezelf verkocht als notoire anti-kampeerder. Achteraf gezien is dat mee- en tegen gevallen.

Meegevallen is het feit dat we daadwerkelijk op schitterende plekken hebben gestaan waar je normaal niet kan verblijven.

Tegengevallen is dat de “prijs” daarvoor hoog is. Ik denk dat we hooguit 6 van de totaal 36 nachten op een plek hebben gestaan waar binnen 2km geen accommodatie zou zijn geweest. Daarvoor rijd je 36 dagen rond in een grote trage bus waarin alles rammelt en er geen plezier valt te beleven aan het rijden zelf (normaal rijd ik graag). Plus alle bijkomende uitdagingen zoals parkeren in een stad, even ergens naartoe vanaf een camp site en de ronduit kleine en primitieve voorzieningen in zo’n camper.

In dat laatste zit voor mij het spanningsveld rond de camper. Je kan dit namelijk deels oplossen door een veel grotere camper te nemen…echter kom je dan helemaal nergens meer. Die mooie maar smalle bergweg zonder asfalt die we bijvoorbeeld naar Port Jackson hebben genomen zou ik in een grotere camper niet gedaan hebben…en dan schiet je dus het doel van zo’n ding voorbij.

Onwillekeurig vergelijken wij het met een boot. Als ik camperaars belachelijk zat te maken was het verweer vaak: “zo’n boot is toch gewoon een camper op het water”. Inmiddels weet ik dat dat niet zo is. Afgezien van het feit dat het een vorm van mobiel huis is, gaat daarna elke vergelijking mank. Dat heeft vooral met omvang te maken. Een boot is niet gebonden aan de strakke limieten van het wegverkeer. Sterker nog, vaareigenschappen worden doorgaans beter naarmate een boot groter wordt. Die omvang met bijbehorende faciliteiten maken dat het verblijf op een boot veel comfortabeler is.

Voor ons was ruim 5 weken precies goed voor deze reis. We hebben het meeste dat we wilden gezien en liepen al een beetje tegen het “de volgende mooie waterval” effect aan.

Maar voor we dit alles konden ervaren moesten we in Nieuw Zeeland zien te komen. Vooral gedreven door timing en vluchtduur was de heenweg: Amsterdam – London – Singapore – Christchurch met Singapore Airlines en de terugvlucht: Auckland – Los Angeles – Amsterdam met Air New Zealand en KLM. Beide vluchten duurden ca. 25 uur totaal…en dat is lang…heel lang. De 12 uur tijdsverschil helpt ook al niet om een beetje fit aan te komen.

De Camperverhuur zit in zowel Christchurch als Auckland op het vliegveld. Na aankomst in Christchurch direct de Camper opgehaald. Voor de eerste nacht had ik een Camp site in de buurt geboekt om een beetje bij te komen. Gelukkig kon ik met mijn Google TV dongle en een MiFi doosje met de op de luchthaven gekochte OneNZ SIM kaart de F1 kijken in de camper!

Christchurch is de grootste stad op het Zuid Eiland. De gevolgen van de 2011 aardbeving zijn goed te zien. Circa 80% van de stad is toen verwoest of beschadigd!

Erg boeiend is de stad niet dus na nog een bezoek aan de camperboer i.v.m. een lekkage in de keuken, gaan we richting Geraldine. We hebben samen met Dutchies, een Australië en Nieuw Zeeland reis specialist, een grove route uitgezet. Dit is zo’n beetje de route die we uiteindelijk gereden hebben.

We maken gebruik van diverse apps om camp sites te vinden. Eén daarvan is Campable die gericht is op particulieren die een plek aanbieden. In Geraldine komen we zo op de oprit bij een dame terecht. Zij verhuurt er ook een kamer waar net een Australisch stel aankomt. Leuke mensen waar we ’s avonds wat mee gaan eten in het kneuterige dorp.

Zoals veel mensen hier zijn zij van de nogal heftige meerdaagse hikes. Ze gaan er nog 3 doen van ca. 4 dagen per stuk…natuurlijk allemaal in bergachtig gebied…waar je zin in hebt…

Op deze plek staan we naast een oude en aftandse truck. Als ik onze gastvrouw vraag naar het verhaal daarachter vertelt ze dat ze deze onlangs gekocht heeft als ornament voor in de tuin. Ik had een mooi verhaal over de auto van opa o.i.d. verwacht… We gaan dit nog meer tegenkomen. Er is veel belangstelling voor oude auto’s maar ook landbouw machines en andere verroeste mechanische zaken.

Als eerste merken we dat al de volgende dag als we even binnen gaan kijken bij het automuseum in Geraldine. Dit blijkt een vereniging te zijn met een veel grotere collectie dan verwacht. Erg leuk met veel oude mannetjes die sleutelen aan spullen die ongeveer net zo oud zijn.

Maar we zijn hier natuurlijk niet voor de auto’s! Door naar het eerste hoogtepunt: Lake Tekapo, één van de schitterende bergmeren. We staan hier op een georganiseerde camp site aan het meer met alcoholistische eenden.

Het valt in heel Nieuw Zeeland op hoe tam de meeste dieren zijn. Als surrogaat Freek Vonk heb ik dat toegeschreven aan het bijna volledig ontbreken van roofdieren. Evenals het feit dat er veel vogels rondlopen die niet kunnen vliegen…zoals de beroemde Kiwi.

We zijn hier dicht bij de hoogste berg van NZ: Mount Cook. Erger nog, daar is de beroemde Hooker Valley Trail. Achteraf gezien kan ik mededelen dat die naam een lokkertje is zonder inhoud.

Eerlijk is eerlijk, het is een schitterende omgeving en we treffen het met het weer. Daarover gesproken. Wij reizen van 3 november tot 9 december…dat is hier dus het late voorjaar. Volgens de locals begint het echte hoogseizoen ca. half december.

Nu lijkt NZ op de kaart niet zo groot naast Australië maar van het uiterste noorden naar zuiden is het hemelsbreed zo’n 1500km…dat is van Lemmer naar Sicilië. Dat betekent dat het klimaat nogal verschilt tussen het koude zuiden en het subtropische noorden. Ja, ja, alles is andersom hier. De eerste dagen had ik het steevast bij het verkeerde eind als ik onze camper plaats probeerde te kiezen ten opzichte van de zon…dat bolletje draait hier langs het Noorden…

De eerste zonnige dagen ondervonden we direct de gevolgen van een dunne Ozonlaag. Ik was behoorlijk verbrand…en wij zijn in de Med op het water toch wel wat gewend.

Maar even terug naar de afwezige hookers…

De Camper parkeren we na deze fraaie tocht op een zogenaamde free camp site aan Lake Pukaki. We staan daar naast een jong Nederlands stel dat een jaar de wereld aan het rondreizen is.

De volgende ochtend gaan we terug richting de Oostkust. Onderweg bezoeken we een vrij bizar landschap van Clay Cliffs.

We eindigen de dag op zo’n typische plek waarvoor je met een Camper op pad bent. Een schitterend plekje aan een rivier bij Fishermen’s bend.

Oamaru is misschien wel het meest bijzondere plaatsje waar we in deze 5 weken geweest zijn. Het is de “Steampunk HQ of the World”. Precies, ik had ook geen idee wat dat was maar blijkt de naam te zijn voor Retro Science-Fiction. Zeg maar SF gebaseerd op het stoom tijdperk. Denk aan Jules Verne etc. Bijzonder!

De Victoriaanse wijk is de andere claim to fame van Oamaru. In een land waar de meeste huizen lijken op wat je als kind van Lego bouwde, best leuk.

En dan vergeten we bijna de highlight van deze kust: de blauwe pinguin. Het is de kleinste pinguin soort ter wereld. Erg leuke beestjes die overdag op open zee vissen en ’s avonds hier aan land komen.

Nu zou dit Nieuw Zeeland niet zijn als dit ook niet georganiseerd zou worden. Er is dus een heel terrein ingericht met nesten voor deze beesten met tribunes erbij waarvoor je voor NZD50 kaartjes kan kopen om ’s avonds die beesten voorbij te zien rennen…I kid you not.

Een Nieuw Zeeland Dollar is overigens ca. 60 cent en die dingen verlaten vrij makkelijk je portemonnee. Veel toeristische attracties/activiteiten zijn duur tot belachelijk duur.

In Oamaru beleefde ik ook mijn persoonlijke hoogte- en dieptepunt. Het legen van de kakkoffer. Voor mij een iconisch beeld van de professionele camperpiloot.

Na dit hoogtepunt zakken we verder af langs de Oostkust richting Dunedin. Onderweg komen we langs een stuk strand waar bijzonder, bijna perfect rond, gevormde keien liggen: de Moeraki boulders.

Dunedin is de 2e stad van het Zuid eiland met Schotse roots zoals veel plaatsen in het zuiden. We rijden het eerst voorbij richting het fraaie Otago schiereiland. Helemaal op het puntje hiervan ligt het Royal Albatros Center. Dit heet niet zo omdat Charles er een plasje over gedaan heeft, maar omdat de Royal Albatros hier nestelt.

Wat een indrukwekkende vogels! Spanwijdte 3+ meter. Deze monogame beesten leggen duizenden mijlen af over de open oceaan richting Chili en Hawaii.

Verder zijn er langs dit schiereiland schitterende stranden. Op Alan’s Beach komen we een dode koe tegen. Ja, je leest het goed. Dit beest lag er nog maar net. Na uitgebreid forensisch onderzoek hebben we geconcludeerd dat ze van de klif was gevallen. De lokale zeehond trok zich er weinig van aan en vreemd genoeg waren er (nog) geen aaseters te bekennen. Waarschijnlijk hadden die geen zin in een smerig pak omdat de koe duidelijk op ontploffen stond.

In Dunedin kiezen we ervoor op een parkeerplaats in het centrum te gaan staan. Weinig sfeervol maar wel handig. Het is een leuke stad met veel bierbrouwerijen. Ik kan inmiddels melden dat een lokaal gebrouwen Emerson prima binnen te houden is.

Langs de kust gaan we verder zuid-westelijk naar Nugget Point en het Caitlins National Park. Na schitterende uitzichtpunten langs de kust met de nodige zeehonden komen we in het Regenwoud terecht. Bijzondere en erg fraaie omgeving.

Uiteindelijk strijken we neer aan de Curio Bay, zo’n beetje de meest zuidelijke punt van het Zuideiland. Hier zouden ’s avonds de geeloogpinguïns aan land moeten komen…maar niet toen wij erop stonden te wachten. Wel een mooie en ruige omgeving. Dit werd kracht bijgezet door een stormpje dat ’s nachts overkwam en de ons flink door elkaar schudde.

Zoals jullie merken is er veel te melden over onze reis door dit bijzondere land…en we zijn pas een stukje op weg. Dit zuidelijkste puntje is een mooi moment deze episode af te sluiten. Binnenkort de sequel met nog veel meer hoogte- en dieptepunten!

Cheers, André