“I will lay me down” zongen Simon & Garfunkel. Voor de jongere kijkbuiskinderen: dat was een wat verveeld duo uit de jaren 60 met verveelde muziek en bijzonder haar, die heel vervelend tegen elkaar deden…maar ondanks dat opvallend goede teksten schreven.
Nu hebben onze Griekse vrienden ook een stukje behoorlijk troubled water bij Chalkis. Dat is waar het grote eiland Evia bijna het vaste land boven Athene raakt. De Venetianen bouwden hier in de 15e eeuw al een zwarte brug waardoor zij het eiland Negroponte noemden. Het water hier is onderhevig aan nog steeds onverklaarbare stromingen. Er zijn wel veel theorieën maar nog niets is echt aangetoond… Gewoonlijk stroomt het op dit 39 meter brede stukje open zee als een idioot. Elke 6 uur staat het 8 minuten helemaal stil en dan keert de stroming om, om vervolgens zes uur lang als een idioot de andere kant op te stromen.
De wat meer nautisch onderlegden hoor ik al denken: das eenvoudig, das gewoon eb en vloed…maar dat is het niet! Sterker nog, het beetje eb en vloed dat hier is (ca. 25cm) veroorzaakt veelal een tegengestelde stroming ten opzichte van de stroming onder de brug. En dan hebben we ook nog verschijnselen dat het op dag 8 – 10 en 26 – 28 van de maankalender het patroon volledig op zijn kop gaat met veel frequentere , of helemaal geen wisselingen op een dag.
Het volgende nogal getroebleerde aan deze brug is dat de Grieken helemaal geen bruggen gewend zijn die open gaan voor scheepvaart. Net als van de Euro, Turken en werk in het algemeen, raken ze daar behoorlijk van in de war. Je vaart dus niet ff naar de brug waarop deze vervolgens open gaat. Het ergste wat je dan in Nederland kan overkomen is dat je een Friese klomp tegen je kale knar krijgt…hier gaat dat iets verder…
De brug opent namelijk éénmalig ’s nachts en niet eens elke nacht. Daar hebben ze dan een zeer officieel uitziende website voor met het openingsschema erop…die je direct kan weggooien… Om te beginnen vinden de Grieken 00:30 op 18 oktober iets dat plaatsvindt op 19 oktober…De verklaring die de ietwat volumineuze dame van de Port Authority mij daarvoor gaf is dat het slechts 30 minuten in 19 oktober is…dus dat is dan 18 oktober… ik verzin het niet. Voor een evenement dat altijd rond middernacht plaatsvindt ietwat irritant. Er liggen dus vaak boten een dag te wachten omdat zij deze logica nog niet hadden meegekregen…inclusief Mr.Bean2.
Dan zijn er de formaliteiten…daar zijn 3 kantoren bij betrokken: de Port Police, de Port Authority en een soort van dependance van de Port Authority. Daar moet je je melden met al je scheepspapieren…die gaan ze dan overschrijven op een typemachine…dat kost dan 35 euro waarna je in totale verwarring achtergelaten wordt over wat en wanneer er nu precies iets gaat gebeuren. Van een ervaren brugpasseerder die bij ons lag uiteindelijk begrepen dat je op de betreffende avond vanaf 21:30 kanaal 12 moet uitluisteren waarop je dan instructies krijgt. Uiteindelijk passeren wij om 23:45 de brug (dus toch de 18e!)…zonder enige heisa. Dat is overigens een hele happening met veel mensen op de kade.
…dan valt de Zijlroede brug in Lemmer ineens weer mee…
De vorige keer had ik me net in mijn Benny Andersson (1 van de Bees van ABBA) pak gehesen terwijl ik nogmaals de Dancing Queen pasjes had doorgenomen. We naderden namelijk Skopelos. Het eiland dat de setting vormt voor de Mamma Mia film. Erger nog: ik heb me zelfs laten overhalen die film te bekijken… Daarin is wederom aangetoond dat er gradaties zijn in dieptepunten…de bodem werd geraakt toen 007 ging zingen…
Skopelos stad is een alleraardigst plaatsje met haven.
Het weer was echter wat onbestendiger geworden en even later werden we in de haven getrakteerd op 1 van de zwaarste thunderstorms die we hebben meegemaakt. Windstoten tot 50 knopen dwars over de haven. Meerdere ankers en lijnen begaven het…ook die van de zeilboot naast ons…gelukkig was deze te klein om schade aan te richten. Op zo’n moment sta ik achter het stuur met de vinger op de startknop. Mocht het anker het opgeven dan is motor vooruit het enige redmiddel om niet op de kade terecht te komen. Let op het wimpeltje op de boeg en de helling van Mr.Bean2…de wind draait in zo’n storm vaak 180gr.
Zoals zo vaak in de Med is na de passage van dit front alles weer honkiedorrie en kunnen we ons op serieuze zaken gaan richten zoals de verkenning van het eiland. Natuurlijk moeten we daarbij ook naar het “Mamma Mia” kerkje boven op de klif waar de trouwerij zich in de film afspeelt.
Als we een paar dagen later naar Skiathos varen moeten we natuurlijk ook even vanuit zee langs deze klif.
Skiathos is het meest toeristische eiland van de Sporaden. Het ligt het dichtst bij het vaste land en heeft een luchthaven. Evenals Skopelos is het een schitterend groen, bergachtig eiland. De haven is echt Grieks…dat betekend dat het eigenlijk geen haven is en bij bepaalde windrichtingen een gevaarlijk stuk open zee.
Hier nu eens geen Hyundai i10 maar een Suzuki Jimny…omdat veel wegen niet verhard zijn. Tot nu toe stond in mijn ranglijst van klote(huur)auto’s de Chevy Spark met stip op #1…maar die is gezakt naar #2 om plaats te maken vaar de Jimny…wat een onmogelijk hok op wielen. De wegligging op verharde weg is gewoon gevaarlijk.
Erg fraai is de oude Chora, de verlaten hoofdstad hoog op een klif. Niet verrassend zijn de kerkjes in dit soort omgevingen nog steeds actief.
De claim to fame hier is dat in het Evangelistria klooster de eerste blauw-witte Griekse vlag is gemaakt en gehesen in 1807…dat was dus ruim voor in 1821 de onafhankelijkheidsoorlog in het groot losbarstte.
Vanaf Skiathos duiken we het “Evia Channel” in. Dit heet niet zo, maar is veelal de aanduiding voor de zeestraat tussen Evia en het Griekse vasteland. Maar eerst nog even stuurboord uit de Golf van Volos in. Volos is een grote havenstad en beroemd als de plaats waar Jason en de Argonauten hun reis begonnen op de Argo om het Gulden Vlies te bemachtigen. Jason is niet meer, maar de Argo ligt er nog steeds.
De belangrijkste reden voor ons om naar Volos te gaan is dat het een handige plek is om Meteora te bezoeken. Dit is een bizar landschap dat wel iets weg heeft van Cappadocia in het klein…maar dan met kloosters die boven op de verticale rotsen gebouwd zijn…Bizar! We hebben hier een hike met een gids geboekt en dat is achteraf gezien een heel goed idee. Het is de enige manier om een indruk van dit landschap te krijgen. Veel toeristen worden met bussen bij een (gemakkelijk bereikbaar) klooster gedropt en zien vooral de binnenkant…en missen daarmee het bijzondere aspect van deze omgeving.
Twee lokale hoogtepunten in Volos zijn het bergboemeltje naar Milies en de Tsipouradiko. Dit laatste is een type restaurant, net zoiets als een Ouzerie. Tsipouro is een Ouzo achtige drank die veel op de Turkse Raki lijkt en gemaakt wordt van de overblijfselen van het druiven persen. In een Tsipouradiko bestel je dus je flesje Tsipouro en daarbij worden Meze (kleine gerechtjes, meestal vis) geserveerd. Het idee is dat je blijft bestellen tot je of vol zit of niet meer kan staan. Beide moesten wij natuurlijk proberen!
’s Avonds is gescheiden Engelse buurman Richard die hier op zijn zeilboot vertoeft nog een borrel komen drinken. Interessante vent die een bedrijf heeft gehad dat kabels en pijpleidingen op de oceaanbodem legt.
In de baai van Volos ligt een eilandje met 15 inwoners: Palaio Trikeri. Wij daarheen en vastgemaakt aan een piertje bij een lokale taverna.
…en een duik genomen…
Samen met een Engels stel die hier al jaren een huisje heeft leuk zitten eten. Bijzonder dat de meeste van deze tentjes nog open zijn terwijl er amper meer toeristen te vinden zijn.
Van dit paradijsje naar Orei aan de Evia-kant van het water. Leuk haventje maar weinig bijzonder of het moet het 4000 jaar oude beeld van een stier zijn dat hier gevonden is.
Laatste stop voor Chalkis is Limni met een iniemini-haventje. De ingang levert wat bilnaadbevochtigende momenten op als de rotsen dichtbij komen en de dieptemeter naar 2,5m terugloopt…de kapitein mag dan niet veel diepgang hebben, Mr.Bean2 heeft wel zo’n 2m nodig.
Dan naar Chalkis! En dat er iets bijzonders aan de hand is wordt al snel duidelijk als we met een halve knoop stroom mee naar de kade varen en de stroom ineens omdraait…op 1 of andere wijze lopen hier dus 2 tegengestelde stromingen recht tegen elkaar aan… Het maakt het aanleggen er niet eenvoudiger op maar uiteindelijk liggen we prima aan de drukke boulevard…waar we veel bekijks hebben…altijd prettig op mijn leeftijd.
De verdere avonturen op weg naar de Saronische Golf komen de volgende episode aan bod!
Cheers, André