De laatste week zonder zonsondergang. Vanaf gisteren dipt het zonnetje rond 01:00 uur weer even onder de horizon op de hoogte waar we nu zitten. Dat is rond de 67 graden Noorderbreedte. We bevinden ons officieel dus nog steeds in “the Arctic”.
Als ik het goed begrijp sleept Nederland zich van de ene kode Geel of welke kleur dan ook naar de andere terwijl wij in de Arctic op dek in het zonnetje liggen…dat hadden we niet verwacht toen we bedachten deze kant op te gaan…veel goede redenen, maar het mooie weer zat daar niet bij.
Het zal wel te maken hebben met mijn nieuwe geloof. Het offer aan Thor heeft er ook de afgelopen week voor gezorgd dat we prima weer hadden…brandt overigens goed zo’n Bretonse broek! We hebben veel weertypes gehad wat leuk was omdat grote vriend en haptonoom Eric een paar dagen bij ons aan boord was. Ondanks dat we elkaar al een kleine 20 jaar kennen, heb ik me nooit gerealiseerd wat een enorme vaar- (en ook vis)gek hij eigenlijk is. Geweldig!
Vorige week waren we net in Bodo aangekomen. Ik had het vooruitzicht van ca. 1 week in en rond Bodo aangegrepen om te proberen wat spullen te laten komen en reparatie uit te voeren. Als jullie denken dat er helemaal niets fout gaat op de Mr.Bean2 moet ik jullie teleurstellen (of juist niet…). Een kleine bloemlezing van de zaken die zoal kapot gaan:
- De Lambdasensor in de uitlaat van de Honda buitenboordmotor (van Teddy) heeft het begeven. Helaas zijn dit soort motoren niet meer gewoon met een carburateur, maar zitten ze vol electronica en benzineinspuiting…net als bij moderne auto’s hebben de meeste problemen te maken met computers/sensors die denken dat er iets fout is. In dit geval schiet het ding regelmatig in een alarm tijdens het varen…en dat kunnen we niet hebben…want dat jaagt de kabeljauw weg.
- De hydraulische Opacmare loopplank (pasarelle met een mooi woord) lekt olie…en steeds meer.
- De watermakerpomp is vastgelopen waarbij er wat electronica (yep ook hier weer computers die alles regelen) op tilt is gegaan.
- De Navtex antenne is ermee gestopt. Dit is een systeem dat Navigatieboodschappen, inclusief weerberichten ontvangt.
- …en zo zijn er nog wel wat meer kleinere zaken…
Dus de Honda dealer in NL een nieuwe sensor laten opsturen naar Bodo haven…maar dat loopt natuurlijk altijd fout. Momenteel is het ding er nog niet en we blijven er ook niet op wachten. Opacmare op de huid gezeten om de loopplank hier te repareren, maar die zijn er nog steeds verbaasd over dat boten waar zij hun spullen aan leveren niet gewoon bij hun Service center (in dit geval 1000km zuidelijker in Stavanger) voor de deur blijven liggen. En zo ben je lekker van de straat…
Donderdagmiddag arriveerde Eric op Bodo International Airport (een goed gemaaid grasveld). Belinda had verse garnalen beloofd en had daar veel spijt van…want het vissersbootje dat hier meestal aan de kade ligt en de “rekers” vers uit zee verkoopt lag er natuurlijk die dag niet. Belofte maakt schuld dus Belinda op de circusfiets naar een grotere supermarkt waar ze die dingen ook vers verkopen. Heerlijk!
Ik had een route uitgezet van een paar dagen door de fjorden en langs een paar afgelegen eilandjes om uiteindelijk weer in Bodo terug te komen. Vrijdagochtend van wal. Laaghangende bewolking, maar bladstil. Die combinatie levert hier bijzondere plaatjes op:
Schitterende tocht naar Sorfugloy (zuidelijk vogel eiland). Dit soort eilanden zijn niet echt meer bewoond maar er staan wat “summer cabins” op. We zijn nog geen Noor tegengekomen die niet een summercabin aan zee heeft en een wintercabin in de bergen. En als je bij cabin denkt aan een hutje zit je er behoorlijk naast. De meeste “cabins” zijn een stuk groter dan het gemiddelde Nederlandse huis.
Natuurlijk Eric geïntroduceerd in het hele hike-gebeuren. Een echte Huizing-hike kan je samenvatten als:
- Columbia hike schoenen aan;
- Zoeken naar een pad met weinig hoogteverschil;
- Bij voorkeur op een mooi strand terecht komen;
- …en dan zeggen “het volgende strandje zal er wel net zo uitzien, zullen we een biertje op de boot gaan doen”.
Het heet hier niet voor niets vogeleiland. Puffins en ook zeearenden. Mooi kat- en muisspel kunnen volgen van een groep meeuwen en een arend. Zo’n arend cirkelt net zolang omhoog tot de meeuwen het niet meer kunnen volgen en ver van hun nesten zijn en zet dan de aanval in.
De volgende dag weer bladstil wat de mogelijkheid gaf om tussen de eilanden te varen op zoek naar goede visgronden en de boot gewoon te laten dobberen. Vrij uniek om midden op de oceaan gewoon de motor uit te zetten en niet van gangboord naar gangboord te slingeren. Het duurde niet lang of de eerste Pollack (soort koolvis), Rode poon (ik denk dat dat het was) en vooral Kabeljauw moesten eraan geloven. Belinda had om onduidelijke redenen weinig vertrouwen in de viskunsten van Eric en ondergetekende…maar moest zich nu toch gaan verdiepen in recepten met vis. Zeer verdienstelijk mag ik wel zeggen!
Na al deze avonturen de dag in Krokholmen geëindigd. Een eilandje met een wat bijzondere historie. Natuurlijk was het, zoals bijna alles hier, een vissersnederzetting geweest. In de jaren 90 is het hele eiland gekocht door buitensporig rijke beurshandelaren die het hebben gerestaureerd met allerlei faciliteiten om zakelijke gasten te ontvangen…tot en met netten voor de uitgangen en wilde zalm erin zodat de amice een visje konden scoren! …je voelt hem al aankomen: met de beurscrash van begin 2000 zijn ook deze heren gecrashed en heeft uiteindelijk de staat de boel weer overgenomen en staat het nu te koop.
Wij kwamen er middenin een trouwerij terecht. Erg leuk met uiteindelijk veel dronkenlui op de steiger…helaas niemand erin gevallen. Op een droogvallend stukje naast de boot lag een dikke zeehond en dacht er het zijne van…
De volgende dag zou spannend worden want we gingen naar Landegode. Een wat groter en vooral hoger (ca 900m) eiland dat bekend staat om zijn grote zeearenden populatie. Daar is geen echte haven, dus ankeren…iets dat Belinda nog steeds wat eng vindt. Onderweg natuurlijk weer een stukje dobberen, vissen en kabeljauw aan boord slepen! Het killer-instinct van Eric, die ze dood wilde bijten, kreeg een enorme boost. Erg mooi moment was toen we op het zwemplatform stonden te vissen terwijl we het ademen van dolfijnen vlakbij hoorden. Een paartje zwom rond de boot…geen idee waarom, maar het blijft een bijzonder gezicht deze beesten in het wild te zien.
Aangekomen in de baai (Osholmen) bleek er gewoon 1 mooring-boei te liggen. Dat is een boei waaraan je kan vastmaken…soort van beschaafd ankeren. Er stond wel op dat hij maximaal 10 ton kon hebben, maar er was amper wind…dus 50 ton Mr.Bean2 moest ook lukken… Het was er bizar mooi…
…maar afgezien van een paar arenden in de lucht en wat in de verte op de rotsen viel dat tegen (we raken verwend). We hadden gehoord dat de arenden dichtbij komen als je verse vis in de lucht gooit…we hadden voor dat doel een kleintje bewaard. Ik kan inmiddels melden dat het niet meevalt een spekgladde poon hoog in de lucht te gooien…de arenden waren er ook niet van onder de indruk…
We ruilden daar het bewolkte/bladstille weer in voor strak-blauw-met-een-noorden-windje. Dus van het NW Osholmen rond het eiland naar de ZO Sandvika baai en daar wel ECHT geankerd…lekker uit de wind in de zon. Als je niet beter zou weten zou je denken dat we in de Cariben ronddobberen…maar dan zonder toeristen. Ook dit keer waren we weer de enige boot in de baai.
Met Teddy erop uit om het avondmaal bij elkaar te vissen. Dat lukte prima. Binnen no-time een kleine en een forse kabeljauw aan de haak. Inmiddels moeten we de vriezer gaan gebruiken om de vangst op te slaan.
Einde dag terug naar Bodo. Het laatste avondmaal bood Eric aan in het mooie restaurant op de bovenste verdieping van het hoogste gebouw (Scandic hotel) van Bodo. We hebben voor de verandering eens vis gegeten. Erg lekker! De bediening was van Oekraïense snit…en als die er allemaal zo uitzien heb ik spijt van mijn Nee-stem…
Net in Halsa aangekomen. Een dorpje in de buurt van Svartisen – de zwartijs gletsjer – daar willen we vanaf hier naartoe…maar omdat het aan het einde van een fjord is kan je daar slecht blijven liggen.
Daarover en de verdere reis volgende week meer!
Cheers, Andre
