Deze episode gaan we in op het meest masochistische moment van het bootbezit: de aankoop.
“Een boot is fantastisch…als hij van een ander is” is absoluut waar. Toch zijn er nog steeds sukkels die er een kopen. Er zijn zelfs zware recidivisten, zoals wij, die dit bij herhaling doen. Tevergeefs in therapie geweest, dus dan maar genieten van het moment.
Welke boot?
2002, We hebben besloten de Pegasus in te ruilen voor een groter formaat sportkruiser. Waarom dat “sport” kruiser heet is vrij onduidelijk. Het heeft weinig met sport te maken en heel veel met het verbranden van grote hoeveelheden brandstof om een onverantwoorde snelheid te genereren. Beetje zoiets als een “sport” wagen.
We zoeken een boot van minimaal 13 meter, 3 hutten voorzien van alle gemakken voor een verblijf van een maand. We willen een “1 deks” boot, geen flybridge. In deze maat is dat extra dekje te klein en laag en beperkt het, door de extra hoogte, de binnenlandse mogelijkheden. Dat klinkt allemaal erg rationeel…maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Ze moet vooral erg mooi en cool zijn!
Ik heb een verlanglijstje met merken als Sea Ray (de oude liefde), Pershing en diverse kleinere italiaanse merken (erg cool…maar Italiaans form over function), Sunseeker (ook nog wel cool), Fairline/Princess (goed maar beetje saai),…
We hebben er veel gezien waarbij geleidelijk een aantal merken afvallen. Zo bouwen de Engelsen (Sunseeker, Fairline, Princess) veel teveel ellende in de kuip waardoor dat geen lekkere open ruimte meer is. De Amerikanen (Sea Ray) hebben als groot voordeel dat ze lekker groot zijn. Een Engelse 45 voet is krap aan 45 voet een Amerikaan is dan veelal zo’n 50 voet. Ze zijn ook breder doordat ze wat minder op vaareigenschappen en meer op ruimte zijn gebouwd. Dat is met ons doel ook gelijk een nadeel en ze zijn van binnen minder fraai en hebben relatief weinig hutten.
Wij zoeken een gebruikte boot. Dat heeft natuurlijk met het budget te maken. Een nieuwe is voor ons bij lange na niet betaalbaar. Het heeft echter ook te maken met de gigantische afschrijving in de eerste paar jaar op een nieuw schip, zeker dit type. Dat bedraagt al snel een paar ton en is dus snel verdiend.
Daarbij kan het zelfs zo zijn dat een schip van een paar jaar oud beter is dan een nieuwe. Dat heeft met het amateuristische/ambachtelijke niveau van botenbouw te maken. Maak nooit de fout dit te vergelijken met bijvoorbeeld auto’s…die zijn oneindig veel verder ontwikkeld. Een nieuw schip heeft vaak veel kinderziektes.
Geen koffiezakjes in de toilet
We bezoeken een gebruikte (sport)boten dealer in Amsterdam. Die heeft een aantal SeaRay’s tussen de 40 en 50 voet in de aanbieding. Er ligt een fraaie 50 voeter (Sundancer 500) van zo’n 17 meter. Deze lijkt wel nieuw. Wij gaan erop kijken en langzaam begint het door te dringen wat voor boot dit is geweest…en waarom hij zo netjes is…
Om te beginnen vallen alle camera’s op die de kuip in de gaten houden. We hebben het over 2002, dus dat was nog lang niet zo gewoon als nu. Vervolgens zien we dat de normale schuifdeur naar de salon is vervangen door wat een massief RVS (kogelvrij?) exemplaar lijkt. Eenmaal binnen wordt het snel duidelijk. In de gigantische salon is centraal een bar met aan weerszijden grote porseleinen panterbeelden. Overal staat keurig glaswerk opgestapeld…deze boot heeft duidelijk nooit gevaren …of alleen heel langzaam op de Nieuwe Meer met mooi weer.
De rest van de salon wordt verder gedomineerd door grote ligbanken en veel porseleinen beeldjes en vazen. De slaap- en badkamers zijn nog interessanter met de onvermijdelijke panterprints, camera’s, overal telefoons en bijzondere instructieteksten. Zo staat op de toilet dat je er geen “koffiezakjes” in mag gooien…dat heet dus koffiezakjes…
De motorruimte is smetteloos. Ook hier camera’s en een telefoon. De Detroits hebben het niet zwaar gehad, in een paar jaar slechts een paar uur gelopen. Het was geen verrassing te ontdekken dat deze boot van een onderwereldfiguur was geweest die hem als bordeel gebruikte…en naar later bleek als set voor het opnemen van “natuurfilms”.
The Italian connection
Nu was de vraagprijs van de pimpboat behoorlijk hoog en vereiste het behoorlijk wat gewenning te weten dat je slaapt op het bed waar “Candy does the Nieuwe Meer” etc. is opgenomen…we kijken nog ff verder. Dezelfde dealer zegt nog een wat oudere SR500 in een loods in Beverwijk te hebben liggen. We rijden met hem mee naar een havenloods en komen in de volgende surrealistische wereld terecht.
Hier staat de betreffende boot…letterlijk aan de ketting. “Ja, was een klein dingetje met de bank. Maar dat is zo opgelost”. Het is ook duidelijk dat de laatste eigenaar het niet meer kon betalen en hem in zo slecht mogelijke staat aan de bank wilde overdragen. Het doet gewoon pijn om het schip te zien…totaal geruïneerd.
Naast de boot staat in deze loods een enorme machine die kattenvoerblikjes labelled. Die blanco blikjes komen van een schip en worden, afhankelijk van het weer, tijd en beschikbaarheid van labels voorzien van kittekat, whiskas en andere gerenommeerde merken. Ziet er allemaal erg betrouwbaar uit.
Op dat moment ben ik wel een beetje klaar met de verkoper en loop een loods ernaast in waar een aantal boten staan in onze zoek categorie. Dit blijkt een bedrijf te zijn dat schepen over de weg transporteert van en naar de Middellandse zee. Achter in de hoek staat een schip dat direct mijn aandacht trekt en net is binnengekomen. “Kijk dat is een beauty” zeg ik tegen Belinda. Die moet nog even wennen aan de erg Italiaanse wit met pijn-in-je-hoofd groen kleurcombinatie. Het blijkt een Giorgi 46 te zijn.
We gaan er even in kijken. Een grote puinhoop! Het schip komt net van transport en de kussens liggen er niet in, de vloerbedekking is vuil, de apparatuur ligt er nog uit etc. Belinda is er direct klaar mee. Vrouwen kijken daar niet doorheen. Het interieur is heel belangrijk…blijkt.
Een maand later zijn we bij een andere dealer, Lengers, toen nog in Nigtevecht. Ik ken de mensen hier een beetje en wordt gewezen op een boot die “precies is wat we zoeken”. We lopen met de verkoper over de steiger naar een mooi wit met donkerblauw schip dat daar ligt te glimmen. Ik zie direct dat het een Giorgi 46 is. Belinda is helemaal weg van de boot, van binnen en van buiten. Na de bezichtiging vertel ik haar dat het dezelfde boot is als die gekke groene in die loods in Beverwijk. Ze weigert me te geloven (komt vaker voor).
Omdat voor de boot bij Lengers de hoofdprijs wordt gevraagd en hij al zo goed als verkocht is, rij ik met Belinda naar Beverwijk. Daar staat de groene versie inmiddels verkoopklaar te glimmen. Nog steeds is hij binnen niet Belinda’s smaak…erg Italiaans…strak glimmend witgelakte panelen, wit leer, groene kussens. Ik vind het wel cool, maar knus-warm is anders. De vraagprijs is zeer aantrekkelijk. Dus dit is hem uiteindelijk geworden!
Door de jaren heen hebben we hem wat aangepast aan de smaak. Zo is de romp zwart gespoten en binnen is meer hout verwerkt in combinatie met nieuwe bekleding. Het is echt onze boot geworden waar we heel veel plezier aan hebben beleeft…en inmiddels staat hij weer, maar nu in topstaat, te koop
http://www.botentekoop.nl/sportcruisers/giorgi-46-open-1991/1675952
Volgende week het verhaal over de aankoop van Mr.Bean2.
Cheers, Andre